Hm. Ik heb zo het gevoel dat niemand werkt vandaag. De autostrade was leeg –waardoor ik me even heb kunnen vermeien samen met een vriendelijke meneer in een BMW– de tunnels waren leeg, de kantoren zijn leeg. Ook op De Lijst(*) gebeurt er maar weinig.
Mogelijks is iedereen aan het oefenen voor morgen?
—
(*) De Lijst is de interne mailing list voor de redactie van Het Project
Het was een beetje druk gisteren (alweer!), of liever er diende redelijk wat te worden geschipperd. De dag begonnen met pain perdu (wentelteefjes/verloren brood) thuis, daarna hebben we in een winkel bons ingeruild, gegeten op het terras bij de Italiaan waar ze de beste kaaskroketten van Gent hebben (Sirena – Walpoortstraat), mijn meer dan een maand stripachterstand ingehaald bij De Poort, naar huis gesneld, in de rapte het eerste concert van Henri gezien, en dan afgezakt naar een geheime locatie alwaar ik samen met Huug en Jeronimo de Meurtre sous l’escalier (fotografisch) mocht verslaan.
Meurtre sous l’escalier was de voorstelling van de herfst/wintercollectie 2007-8 van Jan Welvaert. Mijn eerste fashion photoshoot, zonder stress, want voor Het Project. (Heb ik al eens gezegd dat Het Project een fantatische leerschool is? De kansen die ik daardoor al heb gekregen –enfin, ik dwaal af.)
Bij het karige licht van twee volgspots met veel flair –want zo hoort het– bewegende modellen vastleggen is geen evidentie. Ik heb eerst een beetje geprutst met Av, maar net zoals bij concertfotografie geeft dat veel te willekeurige sluitersnelheden. Na een minuut of vijf heb ik het algauw op manueel gezet, f/2.8 en een sluitersnelheid die gradueel werd aangepast van 1/40s tot 1/100s als de spot er recht op zat. Alles zonder flits natuurlijk.
In ’t klein zien de meeste foto’s er goed geslaagd uit, maar iets groter blijkt er redelijk veel bewegingsonscherpte in te zitten. Ze staan maar een fractie van een seconde stil, die modellen, en eer je goed gefocust hebt zijn ze alweer weg. Het smaakt in elk geval naar meer. Prachtige modellen, en een ronduit schitterende collectie van Welvaert. Het wordt een warme winter.
De madam had bonnen voor die winkel waar ik niet graag meer kom –of niet graag gezien wordt. Maar als ik –en bij uitbreiding: de zoon– kan meeprofiteren, dan zal ik daar niet rap nee tegen zeggen.
De zoon had al gauw twee Jommekes vast, en ik heb twee –verschoning: drie– kookboeken mee:
En ik ben vrees ik, ook nog eens in De Poort binnengesprongen. Het was alweer meer dan een maand geleden, en ik stond nogal achter wat betreft Franse strips (welke nieuwe Largo Winch?).
Speciaal voor de voorzitter, stond er als titel gisteren, dus dat mocht ik niet zomaar laten passeren. Het ging over een verwijzing naar Hélène et les garçons in een postje over de podcast van Bang Bang (Pure FM), waarop ik repliceerde met Straks hebt ge het nog over Croque-Vacances en de Club Dorothée!
.
Ik vrees dat ik nog een generatie ouder ben dan No Butterfly, en dat ik Hélène et les garçons net ontgroeid was. Net zoals Club Dorothée eigenlijk. Dorothée zelf was destijds een beetje een hippe Franstalige versie van Tante Terry (en Nonkel Bob), en zoals No Butterfly aangaf: wij waren aangewezen op de Franstalige zenders voor de jeugdprogramma’s.
De voorloper van Club Dorothée, ook met Dorothée, heette Récré A2, en was dé bron voor allerhande tekenfilms en animereeksen. Ik herinner mij reeksen zoals Goldorak, Les Maîtres de l’univers, Les Mondes engloutis, Les Mystérieuses Cités d’or, Vicky le Viking, Inspecteur Gadget, Ulysse 31; en ik was vooral aangetrokken tot reeksen zoals Signé Cat’s Eyes, Capitaine Flam, en Il était une fois… l’Homme. Dat laatste is overigens van de hand van Albert Barillé, de man die de televisie ook Colargol heeft gegeven:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xhGnbqC-JjU]
Maar bon, al die schitterende reeksen zeggen u waarschijnlijk niet veel. Of bent u daar toch ook (een beetje) mee opgegroeid?
Vanochtend heb ik een beetje uitgeslapen (wel tot 07u!), hoewel het allesbehalve laat was gisteren (ergens rond 01u of zo). Ik voelde me een beetje misselijk, en dat steek ik op de grote luidsprekerzuilen gisteren in de Balzaal van de Vooruit.
Moet dat nu echt, vraag ik mij af, met dat volume zo luid? Goed, ik stond dan helemaal vooraan, naast zo’n luidsprekerzuil, maar het is niet alsof ik daar op een bevoorrechte fotografenplaats stond of zo, en dat ik er die ongemakken maar diende bij te nemen. Rond mij stonden hele horden adolescenten die vanzelfsprekend allemaal zo dicht mogelijk bij hun idolen wilden geraken.
En dan had ik nog oordoppen in, ik kan me niet voorstellen hoe dat voor de andere mensen moet geweest zijn. Ik stond net naast zo’n zuil, en als ik mijn hand er even voor hield, dan werd het bijna weggeblazen door de kracht waarmee de woofer lucht verplaatste. Goed voor wie wat verfrissing zocht in de hete zaal, maar nefast voor het gehoor.
De enige verstandige zet zijn dus oordoppen, waardoor het geluid volledig vervormd wordt. En dat kan toch helemaal niet de bedoeling zijn.
(Canon EOS 5D, 1000 ISO, 50mm, f/1.8)
Talk to the hand, because the face don’t want to hear it anymore. Nee, natuurlijk heeft hij dat niet gezegd.
We hebben niet alleen erwtjes gemaakt, gisteren, ik heb ook nog brood gebakken.
Het zal ongeveer een maand geleden zijn, dat ik nog eens brood had gebakken, maar mij challe-recept werkt nog steeds zoals het hoort. Ongeveer een maand geleden heb ik overigens ook twee broodbakblikken gekocht, die me toen eigenlijk iets te klein voorkwamen, maar die perfect blijken om –op basis van mijn recept– twee kleine broden in te bakken. Juist goed voor twee dagen brood, en gezien het tweede brood nog niet aangesneden is, is het nog helemaal vers en als nieuw de volgende dag. Dat hoop ik toch, want de volgende dag, dat is dus morgen.
Maar goed, vanochtend snijd ik mijn brood aan, neem een dikke tranche (volgende aankoop wordt mogelijks een broodsnijmachine) mee naar het werk, alwaar ik moet constateren dat mijn poedersoepkes op zijn. En in deze verzengende hitte heb ik geen zin om mijn bureau te verlaten. Geen nood, op de eerste verdieping hebben ze machines waaruit –mits inworp van vijftig cent– groenten kunnen getoverd worden. Mijn favoriete groente was niet voorradig vandaag, dus heb ik mij beholpen met een reep Dessert ’58. (Wist u overigens dat de Dessert ’58 speciaal voor de Expo ’58 in Brussel werd vervaardigd?)
Vers gebakken brood en chocolade. Jawel, dat is zo lekker als het klinkt!
(Geen paniek! Ik treed de deur van het stempellokaal nog niet plat.)
Gisteren hebben Henri en ikzelf evenwel verse erwten klaargemaakt.
“Whoa! Zo wijs. Mag ik helpen papa? Dat zijn erwten of zo?”
(Henri spreekt ‘erwt’ uit als ‘ervft’, en zowel de madam als ikzelf horen het hem bijzonder graag zeggen. Al heeft hij ons onderhand door, en begint hij meer en meer op de uitspraak te letten.)
Erwten komen dus niet uit een bokaal, maar groeien in kruip- of hanggrage planten. De erwt is een peulvrucht, waarvan wordt gezegd dat ze de oudste groente ter wereld is. Erwten zijn nog beroemder geworden dan ze al waren, toen Gregor Mendel ze gebruikte voor zijn proeven ivm met de overdraagbaarheid van bepaalde (genetische) kenmerken. Enfin, toch toen Mendels werk herontdekt werd in de 20e eeuw. Of misschien ook niet, maar dan heb ik u nu mogelijks aan uw lessen biologie onderworpen van het middelbaar herinnerd.
Die boontjes moeten eerst worden gedopt, voor de kleine bolletjes de pan in kunnen met een wortel of twee, een versnipperde ajuin, en een laurierblad.
Let wel, de ertwen moeten er iets eerder in dan de wortels, als is dat ook een beetje afhankelijk van hoe je de wortels snijdt. Omdat ik maar drie wortels heb gebruikt, heb ik ze in rondjes gesneden, en dan moet je toch een vijf tot tien minuten wachten voor je ze aan de ertwen en ajuin toevoegt.
Ertwen stoof je, dat wil zeggen dat ze op een laag vuur laat gaar worden. Dat duurt even, maar het resultaat is de moeite waard.
(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro 400H, 400ISO)
Vrienden E. & M. en dochter M. en nichtje B. Kwestie dat u zou weten dat het niet mijn gewoonte is onbekende mensen te fotograferen.
Elke dag, ergens tussen twee en drie in de namiddag, krijg ik een dipje in mijn anders hoog opgeladen energieniveau. Een korte power nap zou daaraan verhelpen, maar net zoals lezen tijdens de uren, is de werkgever daar niet meteen op gesteld.
Caffeïne, of koud water in het gezicht plenzen help niet echt, dus loopt mijn dipje gauw wat langer uit dan de tien-vijftien minuten die ik aan zo’n power nap zou besteden. Wat vroeger gaan slapen zou waarschijnlijk ook helpen.
Hebt u daar ook last van, van zo’n dipjes?