Maand: februari 2007

zinloos

Cathy Brolet (criminologe aan de VUB) heeft gelijk, wanneer ze zich in DM uitlaat over de zinoosheid van het nieuwe epitheton in de verhipte uitdrukking rond geweld. (Jammer genoeg heb ik geen toegang meer tot DM online, dus ik parafraseer een paar stukken.)

In tegenstelling tot door de media (en de politiek) wordt voorgehouden, is de jeugdcriminaliteit niet noemenswaardig gestegen. Geweld is niet extremer geworden, wel is de tolerantie t.o.v. geweld aanzienlijk kleiner afgenomen. Feiten die vroeger geen aandacht kregen, belanden nu plots voor de rechtbank.Jongens die onder een duikplank zwemmen om een meisje vast te grabbelen van zodra ze in het water ligt, bijvoorbeeld. Vroeger stapte je voor zoiets niet naar de politie. Nu wel, en dan wordt zo’n feit plots ‘aanranding’. Let wel, dit gaat over puberale kwajongensstreken, niet over zware zedenfeiten of vergrijpingen hé.

U zou liever niet zien dat er nog een nieuwe jeugdgevangenis bijkomt.

(fel) Bent u ooit al in de gesloten instellingen van Mol of Kasteelbrakel geweest? Dat zijn ook gevangenissen hé. Er is prikkeldraad en er wordt met plastic messen en vorken gegeten. Alleen, die jongeren worden binnen de muren constructief beziggehouden. Dáár zou geld moeten ingestoken worden, niet in gevangenissen waar pubers gewoon opgesloten worden. iedereen weet dat dat soort gevangenissen enkel voor meer recidivisten zorgt.

Voor de misverstaanders (u weet wie u bent), dit doet geen enkele afbreuk aan het individuele leed van de slachtoffers, noch aan de noodzaak van de bestraffing van onrecht. Maar misschien wordt het tijd dat de media wat minder koren op de molen van het VB legt. Andere slachtoffers, in vergelijkbare situaties, krijgen dan plots weer (bijna) geen aandacht. Zo stonden er deze week nog minstens twee paragraafjes in DM over gelijkaardige gevallen. Zijn die dan niet goed genoeg voor een (witte) mars? Of zijn ze niet mediageniek genoeg? Was er geen journalist in de buurt? Of is het gewoon een geval van overdaad schaadt?

Wat ik bedoel: laat u niet zomaar op sleeptouw nemen door het emolandschap dat u wordt voorgespiegeld in de media. Voor de media blijft het immers commercie: hogere oplage/meer kijkcijfers betekent meer geld in het laatje. En daartoe moet men het publiek dan weer laten geloven wat het denkt te willen geloven. Moeilijk hé? Maar net daarom zijn de media meester in dit spel. Hoe denkt u anders dat Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws aan zo’n hoge oplage komen?

meer dvd’s dan cd’s

Belg koopt meer dvd’s dan cd’s, schrijft DM. Heel erg verwonderlijk is dat toch niet, als je weet dat je dvd’s vaak gewoon goedkoper zijn dan cd’s? Je kan heel gemakkelijk dvd’s voor minder dan 15 EUR vinden, terwijl cd’s alleen maar in prijs lijken te stijgen. 20+ EUR voor een klassieke cd bijvoorbeeld, 16+ EUR voor een cd in reclame. (Er zijn uitzonderingen, jawel.)

zever in pakskes

Toch nog even over fotodinges. (Ik ben ziek, dus ik laat mij gemakkelijker gaan.) Breaking the Myth of Megapixels wordt nog maar eens met veel bravoure uit de doeken gedaan.

It goes like this: “The more megapixels a camera has, the better the pictures.” It’s a big fat lie. The camera companies and camera stores all know it, but they continue to exploit our misunderstanding. Advertisements declare a camera’s megapixel rating as though it’s a letter grade, implying that a 7-megapixel model is necessarily better than a 5-megapixel model.

(Het enige waar ik het mee eens ben is dit implying that a 7-megapixel model is necessarily better than a 5-megapixel model. Want die bewering is inderdaad niet correct.)

Edoch, als we dan eens kijken naar de ‘wetenschappelijke’ methode die werd gebruikt om de megapixel mythe te doorprikken, dan moet iedereen daar toch serieuze bedenkingen bij hebben. David Pogue heeft immers geen drie verschillende sensors gebruikt, maar heeft een 13mp foto met photoshop gewijzigd naar een 8 en een 5mp beeld. Juist ja. De enige terechte conclusie –zoals iemand in zijn commentaar heeft nagelaten– die men daaruit kan trekken is welk een goed programma photoshop wel niet is.

Pas op, hij heeft zijn test herhaald, en ipv photoshop te gebruiken, heeft hij in-/uitgezoomd, en dan gecropped om tot zijn lager resolutiebeeld te komen. Welk een quatsch!

In beide versies blijft de sensor van zijn fototoestel een 13mp sensor, die in het eerste geval photoshopsgewijs wordt aangepakt, en in het tweede geval wordt gecropped tot een kleinere sensor. Dan zou het beeld toch zeker slechter moeten zijn, hoor ik u al afkomen. Maar daar gaat het niet om. Het gaat om de methodologie.

Toch wil hij geen verschillende camera’s gebruiken:

The “use different cameras” suggestion, however, was out of the question. Different cameras have different lenses, sensors and circuitry — factors that do produce meaningful differences.

Maar wat is het nut dan? Pogue wil immers de megapixel myth aan de kaak stellen. En dan hebben we het toch juist over verschillende toestellen? In elk geval, wie zijn tekst even leest, ziet al duidelijk dat Pogue zeer stilletjes op zijn standpunt terug komt: What can I say? Life is rarely black and white; it’s far more often filled with shades of gray. Wat zoveel betekent als: ik weet het eigenlijk zelf ook niet.

Grappig.

(Addendum: het is evenwel juist: voor de consumer, die zijn foto’s eigenlijk alleen op standaard formaat afdrukt, of zijn foto’s enkel op de computer bekijkt; is het aantal megapixels van minder belang. Het is pas voor de (semi)pro’s die uitvergrotingen maken dat hogere resolutie een rol gaat spelen. Maar daar moeten we dan weer Ken Rockwell bijtreden: 35mm film heeft een hogere resolutie dan digitale sensors. En als het echt scherp moet, dan gerbuik je gewoon een medium formaat camera.)

(Mensen toch hoe saai allemaal. Hopelijk kan ik snel mijn bed uit om foto’s te maken.)

kl-teziek

Self-fulfilling prophecy, heet dat dan. Eergisteren pas had ik dit geschreven: Het kan niet anders of de ziekte zal toeslaan op mijn meest kwetsbare moment, zoals wanneer ik nog eens naar de cinema wil, of naar een concert. En kijk, gisterenavond was ik al in dermate belabberde staat, dat ik het zelfs niet aankon om naar Die Walküre te gaan kijken. Iets waar ik ten andere een gans jaar naar had uitgekeken. Ik vind Wagner zeer goed, ik. En ik ben geen fan van transposities van oude toestanden naar hedendaagse omgevingen. Maar vorig jaar was ik zo in de wolken over Das Rheingold, dat ik verschrikkelijk benieuwd was naar wat men met het vervolg had aangevangen. Helaas.

Ziek dus. Godverdomme.

films 200701

Geen uitschieters, deze eerste maand van het jaar, maar over het algemeen toch aangename films om zien. Ik heb de cinemazalen nog niet gehaald, hopelijk komt daar deze maand beterschap in. Wegens tijdgebrek geen uitleg meer bij de films overigens, behalve zo’n snelle blurb. Tenzij de films uitermate goed of slecht zouden zijn.

In het kader van opvoeding en awareness wordt hier op het werk (on)regelmatig een film vertoond. I Know I’m Not Alone dacht Michael Franti, en onder dat mom vertrok hij naar het Midden Oosten. Vaak interessant, maar nog net iets vaker een beetje de indruk dat het gaat om een Michael Franti videoclip. Leuk moment: als een Israëlische grenswachter tijdens een gesprek vraagt of hij wil stoppen met zo nerveus op zijn gitaar te tokkelen, antwoordt Franti: “I’ll stop if you take your finger off the trigger.” (En dat wordt allemaal zeer vriendschappelijk gezegd, zonder zweem van agressie.)

Maar goed, zelfs Swimfan viel (een beetje) te pruimen, al was dat voornamelijk door de ‘bevallige verschijning’ van Shiri Appleby; idem voor Kate Beckinsale in Van Helsing overigens. Perfect Day is dan weer een gezapige televisiefilm, met een feel good einde dat we ook in Wimbledon –met een ravissante Kirsten Dunst— terugvinden. In The Gathering, van de man die ons Not Without My Daughter en Wilde heeft ‘geschonken’ dwalen onze ogen af naar Christina Ricci, in een verhaal dat nogal tamelijk redelijk voor de hand liggend is, met een plot dat sinds The Sixth Sense opnieuw overal wordt uitgebuit. Ten slotte waren er Heat en Don’t Say a Word, twee onderhoudende actiethrillerschietfilms, waarmee u gezellig uw tijd kan verdoen. Heat zou een betere quotering kunnen krijgen, ware het niet dat Pacino echt wel weer getypecast is. Een one trick pony noemen ze zoiets/zoiemand geloof ik. Nog goed dat er actrices zijn om naar te kijken.

  1. Heat / Michael Mann / 1995 / VT4 / **
  2. Swimfan / John Polson / 2002 / KA2 / *
  3. Van Helsing / Stephen Sommers / 2004 / VT4 / *(*)
  4. Perfect Day / David Richards / 2005 / Vitaya / *(*)
  5. Don’t Say A Word / Gary Fleder / 2001 / KA2 / **
  6. I Know I’m Not Alone / Michael Franti / 2005 / DVD / *(*)
  7. Wimbledon / Richard Loncraine / 2004 / VijfTV / **
  8. The Gathering / Brian Gilbert / jaar / KA2 / **

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

alles voor het publiek

Speciaal voor Brutin gaat deze post niet alleen over Henri, maar meteen ook over ziekte. En op miraculeuze wijze zal ik erin slagen niks over fototoestellen te schrijven. (Ah, te laat zeker?)

Henri is ziek. Meer nog, hoewel hij zieker is dan ikzelf, vermoed ik zelfs –hypochonder zijnde– dat hij een of ander vies beest (is een virus ook een beest?) van mij heeft opgelopen. Hoofdpijn, snotteren, “ik voel mij slappekes”, en net niet van de trap stuiken bij zijn ochtendlijk naar beneden komen (zo werd mij verteld). Qua drama kan het tellen.

Tragisch worden de zaken dan als ge net in Brussel zijt toegekomen, en blij verheugd de GSM beantwoordt, in de veronderstelling dat de madam haar buis van eustachius door uw zoetgevooisd stemgeluid nog eens wil laten beroeren. “Hij is ziek” klinkt dan op twee vlakken redelijk ontgoochelend. Op drie zelfs, als u plots te binnen valt dat ze toch niet voor uw fiepstem belt. (De andere twee, voor de mensen zonder kinderen zijn: (1) omdat hij ziek is en (2) omdat ge niet bij hem zijt terwijl hij ziek is.)

“Ze hebben gebeld van ’t school. ’t Is te zeggen hij heeft zelf gevraagd of ze niet wouden bellen, en nu zit hij daar zielig te wezen. Gij kunt niet naar huis zeker?” Normaal zat ik al terug op de trein nog voor de suggestie was gemaakt, maar wegens omstandigheden die ik binnenkort nog wel eens zal uitleggen, kon ik niet weg. Dus zijn de ouders ingesprongen.

Het klonk erger dan het is, maakte ik mijzelf wijs, toen ik ’s avonds thuiskwam. Hij ziet er helemaal niet ziek uit, probeerde ik nog, toen ik enkel een rode neus vanonder het dekbed op de zetel zag piepen. Een zetel die omsingeld was door volgesnoten papieren zakdoekjes. “Bik bal bet zbraks bel obbkuizen é baba”, klonk het. Helemaal niet ziek dus. De plantrekker.

Ook +39°C mag niet meteen een hinderpaal wezen. Maar zijn ogen. Henri heeft altijd al last van zijn ogen: het is een fixatie gelijk een ander, maar of het nu haar is of de inspanning van op zijn trompet te blazen, zijn ogen bewateren alsof de duivel moet worden uitgedreven. Zijn wit zag nu evenwel grotendeels rood, de oogleden dik gezwollen. En als kers op de taart had hij rode vlekken rond zijn ooghuid, gelijk het vel van een albino dat te lang in de zon heeft gelegen. (Hier ontspoort mijn vergelijking zeker?)

In elk geval, ook ik voel mij nu behoorlijk mottig. Al raken mijn zakdoeken niet volgesnoten en blijven mijn ogen maagdelijk wit (was de rest maar even onschuldig). Het kan niet anders of de ziekte zal toeslaan op mijn meest kwetsbare moment, zoals wanneer ik nog eens naar de cinema wil, of naar een concert. Alwaar iedereen dan ver uit mijn buurt zal blijven om toch maar niet besmet te worden. En zo heeft alles toch maar weer een positieve kant.

(Als dat geen crowd pleaser was.)

week van de soep

Een tijdje geleden was het week van de soep. We waren eigenlijk een beetje van plan om daar iets rond te doen met Het Project, maar wegens tijdsgebrek en toestanden is het er voorlopig niet van gekomen. Voorlopig, want mogelijks komt er toch een soepreeks in iets gewijzigde vorm. Mogelijks ook niet. Don’t hold your breath. (Oudt uuw aadèm niet in, pour les Flamands.)

Ik drink al soep van sinds ik klein was. Echt waar. Niets zo goed al een flinke tas heldere bouillon als ge ziekt waart –ik zou er ziek voor geworden zijn. En waar dan brokjes groenten in werden gebracht naarmate ge beter werdt. Zelf paskskessoep ging er vlot in (bij voorkeur de kippensoep van Royco, bij ons ook wel ‘afwaswater’ genoemd).

Van bouillon naar hutsepot was een lange weg, maar ook alles wat zich daartussen bevond, tot waterzooi en bouillabaisse toe, werd met evenveel smaak opgegeten. Zelfs borsjt (in Polen gegeten).

Soep is bovendien verschrikkelijk gemakkelijk te maken. Ik zorg er altijd voor dat ik wat emmertjes diepgevroren maar zelfgemaakte bouillon in huis heb, die ik dan gebruik als basis voor de soep. Maar je kan net zo goed bouillonblokjes gebruiken.

Bouillon maken is evenwel heel simpel. Alle overschot van rauw vlees kan dienen: het karkas van een kip, waarvan je poten, vleugels en filets hebt verwijderd; of het been van die T-Bone die toch te groot was om in de pan te krijgen, en waarbij je het vlees dan maar van het been hebt verwijderd; of een schenkel, of ander soepvlees dat je speciaal voor de bouillon hebt gekocht. Smijt het in een diepe pan, voeg er twee dikke wortels, een ui, en selder aan toe, en overgiet rijkelijk met water (alle ingrediënten moeten onder staan). Laat een uur of drie-vier op een laag vuur trekken. Lees ondertussen een boek, bekijk een film, doe de afwas, of maak uw bed op. Het is úw huishouden.

Soep is net zo gemakkelijk. Pak nu tomatensoep. Braad in een pan een ui glazig, snij ondertussen een paprika in stukjes en voeg die toe; voeg er dan zes tomaten –in kwartjes verdeeld– aan toe, en laat een half uurtje sudderen (slow food). Warm ondertussen in een andere pan een liter bouillon op (van de voorraad uit de diepvries), en voeg die –eenmaal opgewarmd– aan de andere pan toe. Laat even sudderen, bijkruiden, de mixer erop, en klaar.

Daar kunnen natuurlijk nog balletjes bij. 300g gehakt, één ei, één beschuit, en wat kruiden (peper en zout is al goed) door elkaar mengen, balletjes van maken, en aan de soep toevoegen. Sommige mensen maken liever hun balletjes in een afzonderlijke pan met water, om zo vet en andere onzuiverheden zoveel mogelijk uit hun soep te weren. Maar zo raak je natuurlijk ook een deel van de smaak kwijt.

Heel eenvoudig dus, zeer lekker, en even zo gezond. (En het is rapper klaar dan het mij tijd heeft gekost om dit allemaal uit te schrijven.)

boeken 200701

  1. Harry Potter and the Order of the Phoenix / J.K. Rowling / 2004 / ***
    Wijs! Met veel genoegen gelezen –al heb ik er behoorlijk lang over gedaan. Enkel Grawp is er een beetje met de haren bij gesleurd. Binnenkort lees ik deel zes, al heb ik daar voornamelijk minder goede zaken over gehoord.
  2. Feldman en ik / Abdelkader Benali / 2006 / *
    Hoe entertaining Harry Potter ook was, zo verschrikkelijk saai en kitschkunsterig was Feldman en ik. Het zal allemaal wel een reden hebben, en het is ongetwijfeld Kunst, maar dit boek zet in geen geval aan tot lezen. Hoogdraverij.

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

takelen

Er wordt weer ijverig getakeld, in onze straat. Een hele horde Nederlanders hebben het NH Hotel sinds vorige week geannexeerd, en dat gaat gepaard met wildparkeren. Ondertussen begint het ook de politie op de zenuwen te werken, in die mate dat ze reeds hebben gevraagd of het niet mogelijk is de garage via het voetpad te verlaten —maar zo mag u er nadien wel niet opnieuw in hé. Nuttig.

Ondertussen kennen we een nieuwe reden waarom ze verkiezen in de straat te parkeren: de parking van het NH Hotel kost hen namelijk 7 EUR per dag. In de straat parkeren kost slechts 2,5 EUR voor 10 uur (in de praktijk voor 24 uur dus, want je moet slechts betalen tussen 9 uur en 19 uur). Wildparkeren nemen ze er graag bij, want de takelkosten moeten ze pas achteraf betalen. Die worden in bijna alle gevallen resoluut geweigerd, wist de politie te vertellen, waardoor de politiezone er zelf voor mag opdraaien. Mooi is dat, mensen die hun verantwoordelijkheid niet opnemen. (En dan heb ik het over zowel de verkeerd parkerende Nederlanders als over het NH Hotel dat veel te veel geld vraagt voor de parking.)

beter

Zopas heb ik 20 EUR uitgegeven, voor een tool die ik eerder al had gebruikt, en die mij vandaag opnieuw veel tijd heeft bespaard. A Better Finder Rename hernoemt bestanden in minder dan geen tijd, volgens de meest wilde parameters.

Het kan daarvoor gebruik maken van de EXIF info in fotobestanden, in meerdere stappen hernoemen, sequenties van nummers en letters toepassen, en meer dergelijke nuttige zaken. Tuurlijk, dat kan ook allemaal via de command line, met grep en regex en al die andere zeer krachtige utilities. Maar met dit stukje software gaat het weer net dat ietsje gemakkelijker.

(Ha! En ik zie nu pas dat je een gratis licentie kan krijgen door naar hun product te linken. Te laat, en met veel plezier betaald.)