brief sturen wordt duurder

…zo lezen we vandaag bij DS. Een en ander zou te maken hebben met de openstelling van de Europese markt voor postdiensten in de EU. Daardoor –zo wordt voorspeld– zou een kerstkaart versturen binnen afzienbare tijd wel eens twee tot zelfs acht maal zo duur kunnen worden. Geen logische zet, in wat beschouwd wordt als openstelling voor concurrentie en de quasi gratis goed ingeburgerde e-mail.

Overigens zou men er dringend voor mogen zorgen dat de post tijdig wordt besteld. In de laatste anderhalve maand hebben wij drie zaken verstuurd met priorzegel. Eén zending kwam helemaal niet aan, een tweede pas na twee weken, en een derde pas na vier. Iets gelijkaardigs deed zich voor met post die naar ons werd gestuurd. En ik dacht dat dat een priorzegel garant stond voor een levering na maximaal één of twee werkdagen.

eindsprint

Nog even klaarmaken voor de eindsprint, en het filmfestival zit er weer op. Vandaag gaan we nog vier films zien: El Violin, The Lost Hum, Piano 17, en de verrassingsfilm om 22u30. Ik heb zo’n vermoeden dat het wel eens Borat zou kunnen zijn.

Om te ontwennen gaan we er morgen nog twee zien: Red Road, en daarvoor Ant Bully (Mierenmepper in ’t Schoon Vlaemsch). ’t Is de verjaardag van Henri (en Tessa), dus we dachten hem nog eens met een film te verrassen.

Daarna brengen we hier terug wat leven in de brouwerij!

myfamily

Wij zitten al jaar en dag bij Mobistar. Ooit was ik begonnen bij Proximus, ergens in de mythische jaren 90, maar al gauw bleek hun service en hun aanbod voor ons niet toereikend. Voor de ‘Family’ formule sprak ons aan: één factuur voor het ganse gezin, met gedeelde beltijd, en zo goed als gratis bellen tussen ons beiden. Zeer voordelig.

Ondertussen is ook dat pakket een paar keer geëvolueerd, zodat we tot vandaag beiden konden bellen voor 55 EUR per maand, en daar kwamen we ruimschoots mee toe. Vanaf volgende week moet Tessa echter niet-inslapende wachten kloppen, waardoor ze wel telefonisch bereikbaar moet blijven, maar niet steeds ter plekke aanwezig moet zijn. Gezien we echter beiden nogal op onze privacy gesteld zijn, zagen we het niet zitten om hetzij ons huisnummer (vaste lijn), hetzij haar GSMnummer op te geven, gezien we dan –voor we er ons zelf goed en wel van bewust zijn– dag en nacht voor de dienst bereikbaar zijn, ook al is ze niet van wacht. Een GSM van de dienst zit er voor één of andere reden niet in. Al zou dat, mijns inziens, veel oplossen.

Soit, we zitten met twee redelijk verouderde GSMs (de mijne is minstens zes jaar oud), dus hadden we besloten om –deels gefinancierd door de fnacbonnen die Tessa nog van haar feest heeft overgehouden– een nieuwe GSM te kopen, en een derde nummer aan te schaffen. Dat is gratis bij die Family-formule van Mobistar. In de fnac verkochten ze ons wel een GSM, maar met een extra nummer –bovendien gekoppeld aan ons Family-pakket– konden ze ons niet helpen. (Verrassing!)

In het Mobistar Centre een beetje verder in de Veldstraat, vormde dat echter geen enkel probleem. De meneer die ons van dienst was, gaf ons niet alleen een derde chipkaart, hij raadde ons ook aan de huidige chipkaarten te vervangen: “ze zijn al redelijk oud, nietwaar meneer”. De inhoud van de oude werden op één-twee-drie op de nieuwe gekopiëerd, de derde chipkaart werd geactiveerd, en de formule werd aangepast. 30 EUR voor de eerste twee kaarten + 15 EUR (abonnement) voor de derde. Waardoor we nu 45 EUR per maand betalen (ipv 55 EUR), aan dezelfde voorwaarden.

In tegenstelling tot wat men dezer dag man verwachten, was de meneer die ons geholpen heeft, de kalmte en professionaliteit zelve. Geen frank hebben we daar betaald, zelfs geen GSM hebben we daar gekocht, maar we werden daar geholpen alsof we de meest belangrijke klant waren die ze ooit hebben gehad. De fnac kan er nog een puntje aan zuigen.

Een dikke pluim!

geradbraakt

Ai. Ik ben geradbraakt. Om maar liefst twee redenen, waarvan ik er één nog even voor u verborgen houd. Maar die andere. Als aanvulling op mijn assisted sit-ups en push-ups, ben ik een tijdje geleden met wat krachttraining begonnen. Eerst in het wilde weg, maar dan heb ik in een lukraak boek even wat oefeningen opgezocht. Mijn training is dus uitgebreid met armbuigen dumbbells, rechtop roeien dumbbells, zijwaarts heffen dumbbells, telkens in 3 sets van 15 (per arm).

Eergisteren had ik het lumineuze idee de oefeningen verder uit te breiden naar crunches, knieheffen met indraaiend crunchen, en ten slotte hurken met dumbells –kwestie van de benen ook wat werk te geven. Nog steeds in 3 sets van 15.

Hoe graag zou ik zeggen dat ik mijn benen niet meer voel. Maar helaas trekken ze bij elke stap tegen, zodat ze mij met veel graagte op hun deficiet wijzen. Nog een geluk dat ik moet zitten om naar de film te kijken, en gratis van het openbaar vervoer gebruik kan maken om mij naar en van de zalen te begeven.

Spierpijn dus. En nu moet ik mijn benen tijd geven om te herstellen. Anders hebben die oefeningen geen zin, zo zegt het boek mij.

vrijkaarten Pascal Schumacher

Voor Het Project heb ik Frank Pauwels, artistieke planning de Bijloke, geïnterviewd naar aanleiding van het aanbod jazz in de Bijloke en het concert van Pascal Schumacher, morgen in hun Concertzaal.

En kijk, wie nog geen kaarten heeft, zou zich beter naar Het Project reppen, want aan het einde van dat interview kan u meedoen om alsnog één van de vijf duotickets in de wacht te slepen.

Pascal Schumacher Quartet: Modern jazz, postbop & ballads, op 19 oktober om 20u, in de Concertzaal van De Bijloke

Waag uw kans!

vergeeld

Gisteren heb ik Live Flesh uitgelezen, dus moet ik nu nog ergens tijd vinden om de film te herbekijken, voor ik aan een bescheiden bespreking kan beginnen. Over het boek ben ik alvast in de wolken.

Toen ik gisterenavond thuiskwam –na Beyza’nin kadinlari (Shattered Soul) in de Sphinx– was mijn eerste, en meteen ook laatste, werk Het Parfum uit mijn boekenkast opdiepen. Opdiepen is hierbij wel degelijk het juiste woord, want het lag ‘ergens’ op de tweede rij, gestapeld achter een fikse garde hardcovers.

Wat mij meteen opviel was de staat waarin het boek zich bevond. Hoewel je amper merkt dat het gelezen werd (en het is wel degelijk gelezen), zijn de bladzijden zelf al grotendeels verzuurd (vermoedelijk zodat het past bij onze gehypte tijdgeest). En dan spreken we over een uit boek dat gedrukt is in 1990 (13e druk, vertaald door Ronald Jonkers). Het papier voelt droog en broos aan, en ik denk niet dat dit boek honderd jaar oud wordt. Maar dat zal ook niet de bedoeling zijn van een paperback waarschijnlijk.

vasthouden

Vorige week heb ik Henri’s trompetles gemist, en het ziet er helaas naar uit dat het deze week opnieuw van dat zal zijn. Geen nood, het (sociale) netwerk treedt in actie, vorige week was het de beurt aan opa, deze week zal het Tessa zijn die hem naar de les vergezelt.

Toen ik dit weekend met Henri zijn lessen inoefende, viel het mij op dat hij eigenlijk al grote vorderingen heeft gemaakt. Tuurlijk, hij kon al lang geluid uit zijn trompet krijgen –en zelf beter of gemakkelijker dan de rest van de familie– maar toonvast konden we het niet echt noemen. Een paar ademhalingsoefeningen en muzieklessen verder, komt de do er al krachtig en gedoseerd uit. Ook de re en de mi worden stilaan klankvast (verdere noten heeft hij nog niet geleerd).

En het belangrijkste: hij blijft er plezier in hebben.

op schema

Wat ik telkens weer opmerkt, zo tijdens die festivals, is hoe totaal vervreemd men raak uit de normale context. Het lijkt wel alsof mijn doel in het leven eruit bestaat zoveel mogelijk films te zien, en dat alles wat zich daarbuiten bevindt niet echt is. Ik heb ook amper tijd om de films te bespreken, wat niet zo’n ramp is, gezien de meeste pas in roulatie worden gebracht, lang nadat het Filmfestival is afgelopen.

Drie films worden echter vanaf woensdag in de zalen vertoond, en slechts één daarvan heb ik tot nog toe besproken. Ik heb ze wel alledrie gezien: Perfume: The Story of a Murderer, Sketches of Frank Gehry (bespreking), en The Queen. Die laatste zal ik vermoedelijk nog op tijd kunnen bespreken, maar voor Perfume had ik eigenlijk eerst graag nog het boek herlezen.

Zo zit ik eigenlijk met drie boek/film-combinaties: ik lees momenteel Live Flesh (Ruth Rendell), dat Almodovar heeft verfilmd tot Carne Tremula; dan is het de beurt aan Perfume; en daarna The Black Dahlia (komt pas op 8/11 uit). Hoogst waarschijnlijk worden ze ook in die volgorde hier (wat betreft de eerste) en ook op Het Project (de laatste twee) besproken.

In het geval ik het niet haal: The Queen is de moeite, maar ik heb er een paar bednkingen bij; Perfume vond ik niet goed, maar ik blijk met mijn oordeel nogal geïsoleerd te staan, en Sketches of Frank Gehry moet u zeker zien als u in Gehry bent geïnteresseerd. Geen meesterwerk, maar ik heb mij niet verveeld. Anders kan u er de bespreking nog eens op nalezen?

wijle weg

Tessa is vanochtend vertrokken naar de Kinepolis. Mijn moeder was aan VIP-kaarten geraakt voor Perfume, maar gezien (1) ik de film al had gezien en (2) ik daar niet echt van onder de indruk was (de fotografie was goed, maar daarmee is het dan ook allemaal gezegd), was ik niet geïnteresseerd in een tweede screening. Bovendien ‘moest’ iemand bij Henri blijven, en daar offer ik me graag voor op.

Vandaag staan er minstens twee interessantere films op het programma: El Método (The Grönholm Method), wat klinkt als een fictieve versie van De Topmanager; en The Black DahliaRequiem, wat mij niet zo aantrekt, maar waarbij hopelijk Sandra Hüller die in Berlijn terecht als beste actrice werd bekroond interessante cinema zal bieden.

(Die eerste twee vernoemde films mag ik echt niet missen, wat helaas betekent dat ik iets anders moet missen. Grmbl: te weinig tijd in een dag, mezelf niet kunnen opsplitsen, en al van die dingen.)

En dan is het tijd voor Tuur.

when you were out there

Terwijl ik braafjes de films zat te volgen op het Filmfestival was onze Pietel nog eens op de radio te beluisteren. Ik zoiets al half vernomen, maar op de mailing list van Het Project werd er vandaag verder gewag van gemaakt. Pietel was immers zo vriendelijk, niet alleen dit weblog te vermelden, maar er zich bovendien in lovende bewoordingen over uit te laten.

Nieuwsgierig? Of, zoals ik, Net Gemist? U kan het nog beluisteren via de Radio 1 website (naar onderen scrollen), of –voor het geval het ondertussen verdwenen is– ook van hier downloaden (440 Kb).

Bedankt voor de vermelding Pietel.

(Oh, en jawel, de titel verwijst wel degelijk naar Blackadder’s Christmas Carol, meer bepaald dit fragment. )