Gisteren heb ik Live Flesh uitgelezen, dus moet ik nu nog ergens tijd vinden om de film te herbekijken, voor ik aan een bescheiden bespreking kan beginnen. Over het boek ben ik alvast in de wolken.
Toen ik gisterenavond thuiskwam –na Beyza’nin kadinlari (Shattered Soul) in de Sphinx– was mijn eerste, en meteen ook laatste, werk Het Parfum uit mijn boekenkast opdiepen. Opdiepen is hierbij wel degelijk het juiste woord, want het lag ‘ergens’ op de tweede rij, gestapeld achter een fikse garde hardcovers.
Wat mij meteen opviel was de staat waarin het boek zich bevond. Hoewel je amper merkt dat het gelezen werd (en het is wel degelijk gelezen), zijn de bladzijden zelf al grotendeels verzuurd (vermoedelijk zodat het past bij onze gehypte tijdgeest). En dan spreken we over een uit boek dat gedrukt is in 1990 (13e druk, vertaald door Ronald Jonkers). Het papier voelt droog en broos aan, en ik denk niet dat dit boek honderd jaar oud wordt. Maar dat zal ook niet de bedoeling zijn van een paperback waarschijnlijk.