Tag: fnac

principes

U weet dat ik de fnac niet meer frequenteer. Een mens heeft zo zijn principes, zelfs wanneer hij zichzelf als een voddenbaal eerst laat manipuleren, eens komt die spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Ik kan de tijd niet meer zeggen, dat ik laatst nog een voet in de fnac had gezet, maar het zal waarschijnlijk dan nog in de Brusselse geweest zijn. Voor één aspect van mijn leven is dat een groot ongemak –dat evenwel toch een voordeel heeft: ik koop veel minder muziek –de fnac is zowat de enig plaats in Gent waar men een beetje jazz en klassiek kan vinden (ik heb het er al meermaals over gehad. Het voordeel zijnde –uitleg ter wille van de gefortuneerde medemens– dat ons budget daaraan niet meer wordt gespendeerd (geen nood, het wordt vanzelfsprekend elders gealloceerd).

Grappig werd het wel dat –bij ons bezoek aan Parijs laatst– wij door de hotelier met glinsterogen en zonder enige vorm van twijfel linea recta de fnac werden aangeraden als bron voor de jazz cd’s die ik in Parijs had verhoopt te vinden. Tessa proestte het uit.

Diezelfde Tessa had evenwel de hand weten te leggen op een aantal bonnen –recompensatie voor een of andere noeste arbeid die zij had gepleegd en waarvan ik de vruchten mag plukken– die konden worden ingewisseld in een uiterst verscheiden aantal winkels, waarvan de meeste zich evenwel in… Parijs bevonden (al had dat niets met onze recente trip te maken), met uitzonder (of moet dat zijn: inclusief) de fnac.

In de roes van het geslaagde feest van vrijdag, trokken wij gisteren –onze geest half slaap- of anders dronken– het oord des verderfs binnen, om binnen de kortste keren opnieuw buiten te belanden –minus de bonnen.

Nee, we hebben geen lidkaart, mevrouw. Ja, men heeft ons al uitgelegd hoe dat systeem in elkaar zit. Nee, we zijn niet geïnteresseerd in een lidkaart. Nee, echt niet, mevrouw, dank u. Zelden heb ik een verbaasder mens gezien.

In ons bezit zijn nu:

  • twee jommekes die Henri nog niet had, en nergens anders in Gent te vinden waren
  • de nieuwe kiekeboe
  • twee Murakami’s in de editie die ik wil
  • de dvd van Ratatouille (gisteren al bekeken: wijs!)
  • vijf cd’s: Aanrijding in Moscou (soundtrack door Tuur Florizoone); It is time for a revolution (Lenny Kravitz); Day Trip (Metheny, McBride & Sanchez); Pan Harmonie (Dré Pallemaerts); A time for everything (Yaron Herman Trio)

Een kleine excursie naar amazon.fr leert evenwel dat die cd’s ook daar te verkrijgen zijn (behalve die van Tuur F.), én dat ze er zonder uitzondering allemaal goedkoper zijn. Idem voor de Murakami’s.

En dát, beste vrienden, is zeer goed om weten.

ondertussen in de fnac

Staking dreigt Fnac plat te leggen in kerstperiode in De Gentenaar [via]

De kans bestaat dat Fnac in de Veldstraat net voor de eindejaarsdagen wordt platgelegd door het mistevreden personeel. Twee ontslagen, die door de vakbond onterecht worden genoemd, zorgen voor een memorabele sociale onrust. De discussie draait om een personeelsaankoop van … 7 euro.

Het is maar één kant van het verhaal natuurlijk, maar zo (her)ken ik ze wel, daar vanboven in de fnac. Als het klopt zijn ze wel degelijk consequent in hun (onbestaande) klantvriendelijkheid: geen uitzondering voor het personeel!

myfamily

Wij zitten al jaar en dag bij Mobistar. Ooit was ik begonnen bij Proximus, ergens in de mythische jaren 90, maar al gauw bleek hun service en hun aanbod voor ons niet toereikend. Voor de ‘Family’ formule sprak ons aan: één factuur voor het ganse gezin, met gedeelde beltijd, en zo goed als gratis bellen tussen ons beiden. Zeer voordelig.

Ondertussen is ook dat pakket een paar keer geëvolueerd, zodat we tot vandaag beiden konden bellen voor 55 EUR per maand, en daar kwamen we ruimschoots mee toe. Vanaf volgende week moet Tessa echter niet-inslapende wachten kloppen, waardoor ze wel telefonisch bereikbaar moet blijven, maar niet steeds ter plekke aanwezig moet zijn. Gezien we echter beiden nogal op onze privacy gesteld zijn, zagen we het niet zitten om hetzij ons huisnummer (vaste lijn), hetzij haar GSMnummer op te geven, gezien we dan –voor we er ons zelf goed en wel van bewust zijn– dag en nacht voor de dienst bereikbaar zijn, ook al is ze niet van wacht. Een GSM van de dienst zit er voor één of andere reden niet in. Al zou dat, mijns inziens, veel oplossen.

Soit, we zitten met twee redelijk verouderde GSMs (de mijne is minstens zes jaar oud), dus hadden we besloten om –deels gefinancierd door de fnacbonnen die Tessa nog van haar feest heeft overgehouden– een nieuwe GSM te kopen, en een derde nummer aan te schaffen. Dat is gratis bij die Family-formule van Mobistar. In de fnac verkochten ze ons wel een GSM, maar met een extra nummer –bovendien gekoppeld aan ons Family-pakket– konden ze ons niet helpen. (Verrassing!)

In het Mobistar Centre een beetje verder in de Veldstraat, vormde dat echter geen enkel probleem. De meneer die ons van dienst was, gaf ons niet alleen een derde chipkaart, hij raadde ons ook aan de huidige chipkaarten te vervangen: “ze zijn al redelijk oud, nietwaar meneer”. De inhoud van de oude werden op één-twee-drie op de nieuwe gekopiëerd, de derde chipkaart werd geactiveerd, en de formule werd aangepast. 30 EUR voor de eerste twee kaarten + 15 EUR (abonnement) voor de derde. Waardoor we nu 45 EUR per maand betalen (ipv 55 EUR), aan dezelfde voorwaarden.

In tegenstelling tot wat men dezer dag man verwachten, was de meneer die ons geholpen heeft, de kalmte en professionaliteit zelve. Geen frank hebben we daar betaald, zelfs geen GSM hebben we daar gekocht, maar we werden daar geholpen alsof we de meest belangrijke klant waren die ze ooit hebben gehad. De fnac kan er nog een puntje aan zuigen.

Een dikke pluim!

exit fnac

Het is genoeg geweest. De spreekwoordelijke druppel.

Minder dan een maand geleden koop ik in de Fnac een monopod, met het oog op de Festivalzomer, waarvan ondertussen reeds Parkjazz (Kortrijk) en het Blue Note Records Festival achter de rug zijn. Achter de rug is veel gezegd, want die uitdrukking gebruikt men veelal voor iets waarvan men tevreden is dat het voorbij is, want in deze gevallen geheel niet opgaat.

De monopod, een Manfrotto 676B, waarvan ik in eerste instantie geheel tevreden was omdat hij gemakkelijk te openen en op een bepaalde positie vast te klemmen was, laat het na een paar dagen BNRF reeds afweten. Het middenste van de drie segmenten blijkt niet meer uit te schuiven. Slechts onder extreme dwang geeft het ding zijn extensie nog prijs, wat, gezien de omstandigheden waarin hij wordt aangewend, de bruikbaarheid tot quasi nul herleid.

Geen probleem, zo dacht ik, na Het Festival loop ik gewoon eens binnen in de Fnac, alwaar men mij in de kortste keren zal kunnen helpen. Bij de fotografie, waar ik vanochtend mijn defuncte hulpstuk aanbied, verwijst men mij door naar de hersteldienst. Men maakt er weinig spel van: “ik zal u een nieuwe monopod ter vervanging meegeven, meneer” zo beweert de behulpzame man mij.

De man trekt vervolgens naar de dienst fotografie, vanwaar hij onverwijld terugkeert met het middelste deel van de poot ook uitgetrokken, waarop hij mij twee kleine deukjes aanwijst. “En dit, meneer? Wat is dit dan wel?”, vraagt hij mij. “Sorry, maar dit dekt onze garantie niet.”

Hij wou de monopod wel nog naar Manfrotto opsturen, om te zien of er nog iets te herstellen valt, maar voor de vervoerskosten zou ik waarschijnlijk zelf moeten opdraaien. Vervoerskosten op een item dat 38,25 EUR heeft gekost, kunnen makkelijk oplopen tot 20 EUR, zo wist hij me nog te vertellen. “Als ik u was, dan kocht ik gewoon een nieuwe.”

Wel beste mensen van de Fnac, ik zal inderdaad een nieuwe kopen. Maar in uw zaak zet ik geen voet meer binnen. In 2006 heb ik reeds meer dan 140 items bij u aangeschaft; laten we heel conservatief à ratio van 15 EUR per stuk, maakt dat een budget van 2.100 EUR. Voeg daarbij de Xbox 360, de monopod, een geheugenkaart en wat andere parafernalia die niet in mijn catalogus zijn opgenomen, en we zitten makkelijk aan een totaal van 3.000 EUR voor de eerste zeven maanden van het jaar. Een uitgave die overigens redelijk representatief is voor de laatste 5-10 jaar, en dat had kunnen blijven voor de komende jaren. Blijkbaar volstaat dat niet om op service en fair play te kunnen rekenen.

Ziet u, die monopod heb ik wel degelijk gebruikt. Gedurende tien dagen, in de frontstage op het Blue Note Records Festival. En als het ding die tien dagen niet overleeft, dan schort er iets aan. Tenzij u enkel zaken verkoopt om braafjes in de kast te bewaren.

Door een gelijkaardig debacle had u mij reeds verloren aan Limerick voor boeken en De Poort voor strips. Enkel uw monopolie op klassiek en jazz maakte het voor mij min of meer noodzakelijk uw vestigingen nog te frequenteren. Ik vind mijn gading vanaf heden wel in Media Markt of op Amazon; bij de locale fotohandelaren in de buurt en op het internet. Ik heb in geen 15 of 20 jaar beroep gedaan op een garantie. Ik had er meer van verwacht.

boos

Ik ben het stille type klant, zo een waar u zal zelden van zal horen. Is uw service naar behoren, dan verkondig ik met veel plezier aan iedereen die het wilt horen, dat u een goede zaak hebt. Ik ben bereid een paar slordigheden te slikken, maar als het te ver gaat, maar pak ik mijn biezen en verspreid ik met minstens evenveel geestdrift mijn nieuwe overtuiging.

Momenteel gaat het die laatste richting uit met de fnac. Nu moet u weten, ik ben al lid van de fnac, sinds het jaar dat de vestiging in Gent er is gekomen. Niet alleen ben ik al zo lang lid, ik geef er sindsdien ook elke week een meer dan behoorlijke som geld uit aan boeken en CDs (waar ik eigenlijk liever niet over nadenk).

Een tijdje geleden was ik wat verbolgen over het feit dat ik plots het tramticket waarmee ik naar het centrum gekomen was, moest voorleggen indien ik nog aanspraak wou maken op een gratis ticket van de fnac voor mijn terugreis. Maar goed, waarschijnlijk waren er misbruiken geweest, en ze moeten het toch op een of andere manier onder controle zien te houden. Mantel der liefde.

Vorige week diende ik mijn lidmaatschap van de fnac te hernieuwen. Geen probleem aan de balie, integendeel, ze ontvangen met graagte mijn 10 EUR voor de hernieuwing (waar ik een veelvoud van recupereer op die drie jaar), en hop, mijn nieuwe kaart wordt wordt ter plekke bedrukt en is klaar voor gebruik. Bij het buitengaan neem ik nog gauw de Zone 09 mee om in de Vooruit door te nemen.

En wat zie ik, over de helft van pagina 30 uitgesmeerd?

Word nu lid van de fnac tegen halve prijs. Scheur deze advertentie uit en geef ze af aan het onthaal van Fnac Gent van 18 tot en met 27 mei 2005. Geldig voor nieuwe leden en herinschrijvingen, niet cumuleerbaar met andere inschrijvingsvoorwaarden.

Dat was op 21 mei. Goh, dacht ik nog, daar hadden ze mij ook van mogen verwittigen, aan de balie. Ik zal volgende week eens van mij laten horen. Onwrikbaar. De juffrouw aan de balie had de vriendelijkheid de verantwoordelijke daar even over op te bellen. To no avail. “U had die bon maar eerder bij u moeten hebben.”

We spreken over 5 EUR. Dat moet zowat 0,1% van mijn jaarlijkse boeken-en-CDbudget zijn. Ik denk er sterk aan de fnac voortaan links te laten liggen.