exit fnac

Het is genoeg geweest. De spreekwoordelijke druppel.

Minder dan een maand geleden koop ik in de Fnac een monopod, met het oog op de Festivalzomer, waarvan ondertussen reeds Parkjazz (Kortrijk) en het Blue Note Records Festival achter de rug zijn. Achter de rug is veel gezegd, want die uitdrukking gebruikt men veelal voor iets waarvan men tevreden is dat het voorbij is, want in deze gevallen geheel niet opgaat.

De monopod, een Manfrotto 676B, waarvan ik in eerste instantie geheel tevreden was omdat hij gemakkelijk te openen en op een bepaalde positie vast te klemmen was, laat het na een paar dagen BNRF reeds afweten. Het middenste van de drie segmenten blijkt niet meer uit te schuiven. Slechts onder extreme dwang geeft het ding zijn extensie nog prijs, wat, gezien de omstandigheden waarin hij wordt aangewend, de bruikbaarheid tot quasi nul herleid.

Geen probleem, zo dacht ik, na Het Festival loop ik gewoon eens binnen in de Fnac, alwaar men mij in de kortste keren zal kunnen helpen. Bij de fotografie, waar ik vanochtend mijn defuncte hulpstuk aanbied, verwijst men mij door naar de hersteldienst. Men maakt er weinig spel van: “ik zal u een nieuwe monopod ter vervanging meegeven, meneer” zo beweert de behulpzame man mij.

De man trekt vervolgens naar de dienst fotografie, vanwaar hij onverwijld terugkeert met het middelste deel van de poot ook uitgetrokken, waarop hij mij twee kleine deukjes aanwijst. “En dit, meneer? Wat is dit dan wel?”, vraagt hij mij. “Sorry, maar dit dekt onze garantie niet.”

Hij wou de monopod wel nog naar Manfrotto opsturen, om te zien of er nog iets te herstellen valt, maar voor de vervoerskosten zou ik waarschijnlijk zelf moeten opdraaien. Vervoerskosten op een item dat 38,25 EUR heeft gekost, kunnen makkelijk oplopen tot 20 EUR, zo wist hij me nog te vertellen. “Als ik u was, dan kocht ik gewoon een nieuwe.”

Wel beste mensen van de Fnac, ik zal inderdaad een nieuwe kopen. Maar in uw zaak zet ik geen voet meer binnen. In 2006 heb ik reeds meer dan 140 items bij u aangeschaft; laten we heel conservatief à ratio van 15 EUR per stuk, maakt dat een budget van 2.100 EUR. Voeg daarbij de Xbox 360, de monopod, een geheugenkaart en wat andere parafernalia die niet in mijn catalogus zijn opgenomen, en we zitten makkelijk aan een totaal van 3.000 EUR voor de eerste zeven maanden van het jaar. Een uitgave die overigens redelijk representatief is voor de laatste 5-10 jaar, en dat had kunnen blijven voor de komende jaren. Blijkbaar volstaat dat niet om op service en fair play te kunnen rekenen.

Ziet u, die monopod heb ik wel degelijk gebruikt. Gedurende tien dagen, in de frontstage op het Blue Note Records Festival. En als het ding die tien dagen niet overleeft, dan schort er iets aan. Tenzij u enkel zaken verkoopt om braafjes in de kast te bewaren.

Door een gelijkaardig debacle had u mij reeds verloren aan Limerick voor boeken en De Poort voor strips. Enkel uw monopolie op klassiek en jazz maakte het voor mij min of meer noodzakelijk uw vestigingen nog te frequenteren. Ik vind mijn gading vanaf heden wel in Media Markt of op Amazon; bij de locale fotohandelaren in de buurt en op het internet. Ik heb in geen 15 of 20 jaar beroep gedaan op een garantie. Ik had er meer van verwacht.