Frank Gehry is de beroemde architect van het Guggenheim museum in Bilbao (Spanje). Een aantal regisseurs hadden Gehry reeds verzocht een documentaire over de man te maken, maar tot nog toe had de architect die boot steeds afgehouden. Tot hij er zelf zijn vriend Sydney Pollack over aansprak. “Maar ik ben helemaal geen documentairemaker,” was diens antwoord, “en ik ken nog veel minder van architectuur.” “En juist daarom ben je geknipt voor de job,” pareerde Gehry.
Pollack volgde Gehry met een digitale videocamera, en de beelden komen –hoewel goed belicht en veelal met geslaagde invalshoeken– soms een beetje nerveus en onbeslist over. De hand held camera was Pollacks knipoog naar het dynamisme in Gehry’s werk. Om de gebouwen zelf vast te leggen werd meestal naar pellicule overgeschakeld –voor de beeldkwaliteit. Maar vooral het verhaal zelf is van tel.
Sketches of Frank Gehry is het verhaal van ietwat timide man, die ondanks de perikelen in een eerste huwelijk en een schijnbare creatieve dead end toch geworden is tot de geniale architect die we vandaag kennen. Een belangrijke rol was daarin weggelegd voor zijn psychiater, Milton Wexler, die erin slaagt Gehry’s creatieve geest te bevrijden.
Een keerpunt in Gehry’s leven en carrière was een avond in de jaren 80, toen hij de opdrachtgever voor het winkelcentrum Santa Monica Place bij hem thuis had uitgenodigd. Gehry had toen geëperimenteerd op zijn eigen huis, en daaruit bleek al zijn stijl, totaal verschillend van wat hij voor het conventionele winkelcentrum op papier had gezet en nu de voltooing naderde. Zijn eetplaats was een gekantelde hout-en-glazen kubus, waarin Gehry vooral aandacht had gehad voor de manier waarop het licht in zijn huis werd binnengebracht. Geconfronteerd met het grote verschil tussen beide bouwwerken, vroeg de gast aan Gehry of hij het winkelcentrum eigenlijk wel mooi vond. En toen Gehry daar ontkennend op antwoordde polste de gast verder door naar de reden waarom hij de opdracht aanvaard had. “Omdat ik brood op de plank moet brengen”, verzuchtte de architect. “So stop it“, was het advies.
En Gehry stopte. Hij begon zijn carrrière opnieuw, en ontwierp gebouwen zoals hij ze graag zag, met meesterwerken zoals het Dancing House in Praag, Maggie’s centre in Dundee, Schotland, de Walt Disney Concert Hall in Los Angeles, en natuurlijk het Guggenheim museum in Bilbao.
Gehry werkt graag met zijn handen, en geeft zijn team instructies door onmiddellijk op de schaalmodellen te werken. Het team werkt ondertussen al zolang samen dat een paar woorden volstaan om te begrijpen waar de architect met zijn ontwerpen heen wil. Deze film is een zeldzame persoonlijke kijk in Frank Gehry’s leven, en gedeeltelijk ook die manier van werken. Maar voornamelijk is het een fascinerende en persoonlijke tocht naar de motivatie van Gehry, zijn drive en ontwikkeling.
Sketches of Frank Gehry, door Syndey Pollack, nog te zien vanavond (12/10) om 22u30 en morgen (13/10) om 14u30 in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar.
(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)
Even iets taalkundigs.
Onderstaande inleiding klopt als een bus, al blijf ik de zin “Een aantal regisseurs hadden Gehry reeds verzocht een documentaire over de man te maken” vreemd vinden. Die ‘de man’ doet me altijd denken dat er een derde in het spel is.
Even terloops dus;)
“Frank Gehry is de beroemde architect van het Guggenheim museum in Bilbao (Spanje). Een aantal regisseurs hadden Gehry reeds verzocht een documentaire over de man te maken, maar tot nog toe had de architect die boot steeds afgehouden.”
Juist. Ik wou eigenlijk schrijven “Een aantal regisseurs hadden Gehry reeds verzocht een documentaire over ’s mans leven te maken” en ik heb geen idee waarom ik dat uiteindelijk niet gedaan heb. Maar het blijft toch een beetje ambigu.