equus publicus

Wij hebben het grootste deel van de dag doorgebracht in Hamme/Zogge, 8 kilometer voorbij afrit 13 van de autostrade Gent-Antwerpen, over de Durme, in het platteland. Daar wonen D. en N. (Henri’s meter), en die hebben een paard. Twee paarden, César en Lolita.

Het wordt onderhand een klassiek scenario, met Henri. Schichtig als van de pest, het eerste uur of zo als een van beide paarden hem ook maar binnen een afstand van twee meter durfden te naderen. En tegen het einde van de dag ging het zonder handen, en flirtte hij reeds met draf. Meter N. was verbazingwekkend goed (niet dat we haar van iets anders verdachtten) om Henri van welke angst dan ook af te helpen, zodat we hem op de duur eerder moesten intomen dan aanmoedigen.

(Ik heb foto’s, maar ze zijn analoog, dus u moet er minstens een weekje op wachten.)

Papa mocht zelf ook nog eens, terwijl zoon de teugel vasthield, en meteen liet hij me over een (gekantelde) ton springen, en zette hij Lolita tot galopperen aan. Papa heeft vroeger nog paardenkamp gevolgd, als zal het nu toch wel tien jaar geleden zijn dat ik nog eens op een paard had gezeten. Heerlijk. Alleen blijken mijn knieën door het motorrijden in een bepaalde hoek geconditioneerd, zodat het bij draf toch pijn begon te doen. Ik heb me toch nog aan een korte galop gewaagd, maar daarna kon ik het niet meer uithouden.

Na de escapade gisteren (daarover leest u morgen) val ik bijna om van de slaap, maar I’ll be damned als ik Opatuur zou moeten missen. Morgen is het toch vakantie (en dan loopt Henri mee met de Kid’s Run in de Stadsloop).

haardweer

een stukske livingWreed eigenaardig. Vanochtend heb ik nog bij hoogdringendheid de haard aangestoken, vanmiddag hebben we op het terras van Lekker GEC gelunched, daarnet zaten Tessa en Henri in hemdsmouwen in de tuin (de serre) te werken, maar ik heb het gevoel dat ik voor vanavond toch maar beter een pull aantrek en voor alle zekerheid maar beter mijn vest in de wagen meeneem ook.

(Nee, dat is geen vlek, daar midden op de zetel.)

M(orriss)e(y) too

Eergisterenavond stond Live At Earls Court hier op repeat, en de twee verzamelalbums van The Smiths liggen klaar voor straks. Ik zat toen al half met het gedacht er een entry over te schrijven dan wel de helft van de lyrics in mijn weblog te dumpen. Is het een ouderdomsverschijnsel als je plots (weer) veel naar Morrissey begint te luisteren?

Ook Sandra blijkt een fan, en stelde zich indirect dezelfde vraag als ik. Want als zelfs Morrissey er plots oud uitziet…

digitale vergroter

Even terug naar die digitale vergroters. Meteen na die post heb ik domweg op Google de termen digital enlarger ingegeven, en meteen kwam ik met een hoop zaken terug, waarbij vooral de DeVere 504 DS Digital Enlarger opviel [01 02].

Recent kreeg ik echter een mailtje van Opa Pettson, waarin hij me verwees naar een discussie op flickr. Daar had ene Jason “pyro” Putt het over waiting for price of digital negitive transperant lcd’s to come down in price, en daarbij zelf refereerde naar Müllersohn, een Duits bedrijf dat een digitale vergroter verkoopt. De L1200 bestaat eigenlijk uit een Durst vergroter met een speciale Digitale ‘kop’ met een resolutie van 7,7 MP, die zowel Z/W als kleur aankan.

Langs de andere kant lees je dan bij Pietel hoe tevreden hij is van zijn (digitale) laboprints, en hoe zijn digital workflow verschoven is van Digital Asset Management en RAW bewerking, naar afwerking voor print en kleurprofielen.

Fascinerend allemaal, en het maakt het er lang niet makkelijker op. Vooral de amateur die het grotendeels zelf wil doen heeft het lastig te ontdekken welke richting de beste is om uit te gaan. Fotoprinters of vergroters? Een strijd die nog niet eens echt begonnen is.

films 200605

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Tarzan / 1999 / DVD / **
    ’t Is een traditionele Disney hé. Leuk om naar te kijken, maar niet vernieuwend of zo.
  2. Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith / George Lucas / 2005 / DVD / **
    Blij dat ik hem gezien heb, maar ik zat er niet echt op te wachten. Hayden Christensen kan niet acteren, maar desondanks heeft Lucas toch goed werk afgeleverd, en een mooi aanknopingspunt met de rest van de saga gemaakt. Ontspannend, maar niet meer dan dat.
  3. The Life of David Gale / Alan Parker / 2003 / VijfTV / **
    Mooi uitgewerkt; elke film met Kevin Spacey krijgt van mij al wat extra krediet; maar het aller-allerlaatste deel is er misschien net wat over. Onderhoudend werk evenwel.
  4. Hulk / Ang Lee / 2003 / KA2 / *
    Eric Bana kan niet acteren, al doet hij nog zo zijn best. Nog een geluk dat Jennifer Connelly vaak genoeg in beeld kwam. De Hulk. Met verschrikkelijk slechte special effects die een uiterst ongeloofwaardige groene bosaap opleverde — die met veel goede wil aan le Géant Vert deed denken. Eén ster uit nostalgie.
  5. The Machinist / Brad Anderson / 2004 / DVD / ****
    Gezien op het filmfestival in 2004, vorig jaar ongemerkt in de bioscoop gepasseerd, en dus moeten wachten tot anderhalve week geleden voor hij op DVD uitkwam, om hem opnieuw te kunnen zien. Schitterende film, met vaak invloeden van Hitchcock (inclusief de score die aan Bernard Herrmann laat denken). (bespreking)
  6. The Last Samurai / Edward Zwick / 2003 / DVD / **
    Tom Cruise speelt precies in een remake van Shogun! Niet dus, maar de film sluit daar wel bij aan (dezelfde tijdsperiode o.a.), en staat niet volledig misplaatst in het rijtje spaghetti-westerns en commerciële Samurai-films. Zwaar commercieel, stereotiep en uiterst voorspelbaar verhaal, maar niettemin degelijk geacteerd en leutig om zien.
  7. Saw / James Wan / 2004 / DVD / (*)
    Deze film overleeft ook een tweede screening niet, en Cary Elwes kan nog steeds niet acteren. Maar voor 5 EUR kon ik hem niet laten liggen. (bespreking)
  8. Hauru no ugoku shiro (Howl’s moving castle) / Hayao Miyazaki / 2001 / DVD / **(*)
    Beter dan de gemiddelde kinderfilm tegenwoordig, maar niet zo goed als Sen to Chihiro no kamikakushi (Spirited Away). Niettemin, leuk sprookje (met de nodige inconsistenties) waar we allemaal van hebben genoten.
  9. Urban Legends: Final Cut / John Ottman / 2000 / KA2 / *
    Tsja. Geen cliché wordt gespaard. Aardig tijdverdrijf zonder een sprankel originaliteit.
  10. Ice Age: The Meltdown / Carlos Saldanha / 2006 / Kinepolis Gent / **(*)
    Waardige opvolger van de eerste Ice Age. Veel clichés, veel ‘verwijzingen’ naar Disneys (Jungle Book bvb), en veel geflirt met sociaal geëngageerde dingen zoals identiteit, discriminiatie en jongeren-subculturen. De aanwezige jeugd was er dol op, en stond te springen en te roepen in de zaal. Lang geleden dat ik dat nog in die mate had gezien. Als kinderfilm: zeer geslaagd dus.
  11. Anger Management / Peter Segal / 2003 / KA2 / (*)
    Veel dwazer dan dat moeten ze toch niet worden, de hollywoodfilms. Oerdomme commerciële brol.
  12. Volver / Pedro Almodóvar / 2006 / Sphinx / ***(*)
    Ondanks de gruwelijk slechte omstandigheden waarin ik deze film heb gezien (zaal 1 in de Sphinx s-cks big time en het publiek was niet meteen het meest aangename te noemen), kan ik er met de beste (slechtste?) wil van de wereld niet negatief over zijn. Wat niet betekent dat er geen minpuntjes zijn. Die vierde ster komt er net niet, omdat (1) ik het einde verkeerd gekozen vond (er waren minstens drie andere momenten waarop het beter had kunnen eindigen) (2) het allemaal net iets té smooth is en (3) enige diepgang in het verhaal net iets te ver weg blijft. Maar het blijft evenwel een aanrader. Gaat dat zien! (Bespreking)

(films vorige maand)

tijd voor een test

You’re blue — the most soothing shade of the spectrum. The color of a clear summer sky or a deep, reflective ocean, blue has traditionally symbolized trust, solitude, and loyalty. Most likely a thoughtful person who values spending some time on your own, you’d rather connect deeply with a few people than have a bunch of slight acquaintances.

(Via. Test uw kleur via Tickle. Voor de goedgelovigen: opgelet –geef gewoon een vals e-mail adres etc in. En geef vooral uw hotmail paswoord niet in op het einde!!!)

Volver

still from the movieSedert Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988) heb ik geen enkele film van Almodóvar meer gemist. (Behalve La mala educación, dat dan weer wel reeds een jaar geduldig ligt te wachten om bekeken te worden.) Ondertussen heb ik ook enkele van de oudere films gezien, zoals Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón, Matador en La ley del deseo, en in de jaren 90 had ik een heuse fansite over de regisseur [01 02]. Vooral naar de vroegere films kijk ik met waarschijnlijk een aardige hoeveelheid jeugdsentiment terug, maar evenzeer kon ik pakweg Carne trémula smaken (dat ondertussen ook al bijna 10 jaar oud is, realiseer ik me nu).

Met Volver gaat Almodóvar opnieuw de weg van de vertelling op zoals we het kennen van Carne trémula en ¡Átame!. Met veel gevoel voor tragiek (geen pathos deze keer) gaat hij op zoek naar de mystiek, maar vooral ook de kracht van de vrouw. En met Penélope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueñas, Blanca Portillo, Yohana Cobo, en Chus Lampreave zet de regisseur dan ook een sterke cast neer, die hun Prix d’Interprétation Féminine in Cannes zeker verdiend hebben. Almodóvar viel in Cannes trouwens tweemaal in de prijzen, want hij kaapte meteen ook de Prix Du Scénario weg.

still from the movieDe vrouwelijke toon wordt meteen gezet in de openingsscène: een lange travel in een kerkhof waarin we een heleboel vrouwen zien die onder een harde wind de graven van hun overledenen oppoetsen. Meteen worden we geïntroduceerd tot Raimunda (Penélope Cruz), haar dochter Paula (Yohana Cobo), en haar zus Sole (Lola Dueñas). Ook het element ‘dood’ blijkt een voorbode, want we zijn amper in de film beland, of Paula steekt haar vader neer wanneer die haar tracht aan te randen.

Almodóvar laat zijn film bewegen tussen comedie (géén slapstick) en drama, waarbij –zoals we van hem gewoon zijn– de meest abnormale elementen tot zeer vanzelfsprekend worden getransformeerd. Op geen enkel moment wordt het voor de kijker ongeloofwaardig of over the top, maar troont de regisseur ons mee in een verhaal vol verrassende elementen en verwijzingen. Een zangscène in een restaurant verwijst naar Visconti’s Bellissima, maar ook Hitchcock lijkt omnipresent. De aftiteling, de geladen enscènering en vooral ook de schitterende muziek van Alberto Iglesias appelleren aan de sfeer die Hitchcock in zijn films wist op te roepen (let wel, dit is geen thriller).

In de chaos van de film lijkt Almodóvar het toch wat moeilijk te hebben met het einde. Hoewel aan het echte einde minstens drie andere mogelijke eindpunten voorafgaan, kiest hij voor een verwaterd slot dat noch een definitief, noch een open einde voor het verhaal betekent. Volver is een toegankelijke en interessante film gebleven, waarop Almodóvar sterk zijn stempel heeft gedrukt. De die-hard fans hadden misschien liever wat meer van de oude kitscherigheid teruggevonden, maar met deze film kan de regisseur een veel groter publiek bereiken zonder daarom zijn eigenheid te compromitteren. Misschien niet zijn beste werk (toch niet voor de fans), maar in elk geval een grote aanrader.

Volver, van Pedro Almodóvar met Penélope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueñas, Blanca Portillo, Yohana Cobo, en Chus Lampreave. Te zien in de Sphinx (Sint-Michielshelling) en Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

(Deze bespreking verscheen eerder al op Het Project.)

concerten 200605

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Musica Dal Vivo / 07-05-2006 / Opatuur / *(*)
    Veel Rota, veel Italiaans, zeer veel humour en interactie, maar weinig beklijvend. Jazz met ankers in de klassiek muziek –ik begin het steeds eigenaardiger te vinden dat ik nog geen Gerschwin of Mancini ben tegengekomen in mijn concerten. (bespreking)
  2. Marc-André Hamelin: Beethovensonates / 11-05-2006 / De Bijloke / ***(*)
    Wat dit recital van haar vierde ster verhindert, is voornamelijk het publiek. Er was een GSM, die onlangs het vriendelijke verzoek bij het begin van het concert toch door de luidsprekers van zich liet horen, en het vele geroezemoes (hopelijk beperkt tot de directe omgeving waarin ik mij bevond) van de mensen die toch maar te kennis wouden geven hoe goed ze Hamelin wel vonden. Daarin hadden ze overschot van gelijk, al had ik liever dat ze hun bewondering tot na het concert hadden bewaard. Hamelin speelt met zeer veel subtiliteit in een breed spectrum. Deze Sonates waren voor mij een revelatie, die ik met graagt aan hem toeschrijf. Ondanks het aanhoudende applaus en de staande ovatie, kregen we geen encore, maar op een of andere manier leek me dat ook niet betamelijk. Schitterend concert.
  3. Toine Thys & Frederik Leroux / 14-05-2006 / Opatuur / **
    Goed, maar weinig verrassend. Perfect om bij te ontspannen.
  4. Spectra Ensemble: Kagel, Vermeersch, Van der Harst / 19-05-2006 / De Bijloke / ***(*)
    Prachtig concert. Muziek met een knipoog, maar zonder al die arty farty toestanden die er soms met de haren worden bijgesleept (cfr Luigi Nono met Josse De Pauw). Zeer sterk en vakkundig uitgevoerd, waarbij Vermeersch en Van der Harst perfect in de windstreken van Kagel werden ingepast. Zeer overtuigend.
  5. Van Oost, Verbist, Defoort / 28-05-2006 / Opatuur / **(*)
    Het is altijd een plezier om te zien hoe muzikanten, die goed op elkaar zijn ingespeeld, met elkaar interageren. Ik ben een grote fan van het soort muziek dat Van Oost uit zijn gitaar tovert, en de integratie van blues roots en jazz is absoluut heerlijk om naar te luisteren. His guitar gently weeps, zo wordt gesuggereerd in de omschrijving bij Opatuur. Prachtige sound.

(concerten vorige maand)

boeken 200605

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

  1. Olympia / Geertrui Daem / 2006 / **(*)
    Degelijke, Vlaemsche, literatuur. Zeer genietbaar, maar/en evenzeer traditioneel. Een verademing om na al dat modern geprobeer (zie vorige maand) nog eens iets degelijks te kunnen lezen. Determinisme, miserie, en wat sommigen zullen beschouwen als een iets ouderwets taalgebruik, maar mij als heel natuurlijk overkwam, maken van deze roman goed vakwerk.
  2. De onzichtbare / Jeroen Theunissen / 2003 / *(*)
    Het begint goed, maar net zoals bij Verbekes jongste, ontaardt het in de tweede helft van het boek (wel niet zo erg als bij Verbeke). Evenals bij De Coster is bij Theunissen echter merkbaar (na dit debuut en zijn tweede) dat hij goed op weg is een binnenkort propere boeken af te leveren.
  3. New Yorkse nachten / Herman Portocarero / 2006 / ***
    Wow. Een Vlaamse auteur die toch maar uit het Vlaamse keurslijf weet te breken –hoewel ik zeker niet al zijn werk even goed vindt. Portocarero kan dank zij zijn diplomatieke carrière meteen ook uit een bredere levenservaring puren. In die hoedanigheid heeft hij onder andere lang in New York gewoond, en dat toont zich in deze roman, die leest als een sneltrein. De lezer wil steeds maar meer, en op die manier is het een zeer tactische commerciële zet van de uitgever om het boek te eindigen met ‘wordt vervolgd’. De inhoud laat met weemoed terugdenken aan de yuppie-tijd uit de jaren 80 (Bret Easton Ellis, Jay McInerney en andere Brat Pack toestanden). Dit boek is beslist de moeite waard, en ik kijk al uit naar het volgende deel.

(boeken vorige maand)