Stel u voor: ge wordt wakker in totale duisternis, en bovendien blijkt ge nog in een (koud) bad te liggen ook. De ketting van de stop is om uw grote teen gewikkeld, zodat ge, wanneer ge wakker wordt, in een reflex de stop uit het bad rukt. Waarmee meteen niet alleen het badwater maar ook het kind een vreemdsoortig object wordt weggespoeld. Nauwelijks bij uw positieven hoort ge geroezemoes aan de andere kant van de ruimte waarin ge u bevindt, en na wat over-en-weer geschreeuw vindt uw tegenpartij de lichtschakelaar.
Het licht floept aan, en behalve de groezelige ruimte, en het feit dat jullie in tegenovergestelde hoeken van de kamer zijn vastgeketend, zien jullie ook nog dat er op de vloer, netjes tussen jullie beiden in, een man in een plas bloed ligt. Met in zijn linkerhand een pistool (waarmee hij zich een kogel door het hoofd heeft geschoten), en in zijn rechterhand een dictafoon. En dan kan het spel beginnen.
Helaas is het beste moment van de film nu reeds voorbij. Want de film wordt niet alleen gespeeld door verschrikkelijk slechte acteurs (overacting, iemand), de fotografische effecten zijn erbarmelijk, en de plot ligt reeds na de eerstvolgende vijftien minuten zo voor de hand, dat men wel bijna al ziende blind moet zijn –of nieuw tot het genre– om nog door de talrijk uitgestrooide dwaalsporen te worden misleid.
Nog goed dat we (op gent.blogt) niet negatief willen doen, of ik had de film tot op het bot afgekraakt. Spaar dus uw geld, of ga d’er een nieuwe dosis bubbels mee kopen in de Gainsbar bijvoorbeeld. Ik zeg maar iets.
Saw, gezien in de Decascoop. (Voor de liefhebbers, niet getreurd, het vervolg wordt gereleased in de herfst.)
(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)