mei 2006 – volume12

in ’t nieuw

Ondertussen hebben wij een nieuwe telefoon, en eindelijk ook opnieuw een microgolf-slash-grill. Geen warme-luchtoven, al volgt dat hopelijk nog wel eens met een nieuwe keuken. Ttz een keuken die naam waardig tout court.

Met de nieuwe telefoon kunnen we niet alleen zelf bellen maar ook (vooral!) gebeld worden. En wakker gebeld worden, want er zit voorwaar een wekker-functie op dat ding. (En dat was dan nog de goedkoopste die ik in de Fnac kon vinden!) Kan ik eindelijk ~~mijn~~ Tessa’s Palm terug gebruiken waar hij voor dient (ipv als wekker).

De microgolf-slash-grill (een speciale actie bij de Lidl enige tijd geleden) werd reeds gebruikt om

tassen water op te warmen voor thee en oploskoffie
wortels te garen (ik stoof ze toch liever)
vlees te ontdooien
steak te grillen
groententaart op te warmen

Vlees ontdooien doet het ding als de beste. In onze vorige microgolf –die het een jaar geleden heeft laten afweten (na het eerst bijna tien jaar te hebben uitgehouden)– zat ook zo’n functie ingebouwd, maar daar kwam het vlees altijd aan de buitenkant half gegaard en de binnenkant nog bevroren uit, terwijl bij deze alles gewoon perfect ontdooid was.

En blijkbaar kun je er ook een (verse) pizza mee maken. It slices, it dices, it makes julienne fries!

480 plus

En daarmee is gisteren het huis in de Patijntjesstraat verkocht. Ik was er vorige week woensdag nog naar gaan kijken –omdat mijn moeder er eventueel wel in geïnteresseerd was. Het K.I. bedraagt 1.348 EUR; de totale oppervlakte bedraagt 486 m²; met tuin, garage, en zes slaapkamers.

Het openingsbod was 190.000 EUR, dat, na gezapig opbieden a ratio van vaak ‘slechts’ 5.000 EUR per keer, bleef hangen op 380.000 EUR. De ‘jury’ trok zich terug, om terug te komen met de vermelding dat het voor dat bedrag niet zou verkocht worden.

De strijd zette zich vervolgens verwoed verder tussen twee gegadigden, die deze keer met 25.000 per keer tegen elkaar opboden, om vervolgens de teller te laten eindigen op 460.000 (pakweg 18,5 miljoen BEF). Tel daarbij nog de 10% registratierechten, 0,5% kosten voor de kwijting (omdat u geen 460.000 EUR op zak hebt), en ik zal nog wel iets vergeten zeker?

Het wordt duur wonen, in de stationsbuurt.

jazz: zon en vrijkaarten

Zondag kregen we de geschikte bezetting voor dit druilerige excuus voor een seizoen, bij Opatuur. Gitarist Hans Van Oost bespeelt een glijdende gitaar waaraan hij een sound ontlokt die de blues opnieuw in de jazz brengt. Als duidelijke leider in het spel wist hij evenwel met bassist Piet Verbist (die u kent van het jef Neve Trio) en saxofonist Bart Defoort tot strelende harmonieën te komen (van standards tot eigen composities). En net zoals vorig jaar wist het publiek dat zeer te smaken.

Volgende zondag schijnt de zon bij Tuur. Dan komen twee Brazilianen in duo spelen, met muziek vol Latijnse roots die ze in hun jazz hebben verwerkt. Gitarist Victor Da Costa hebt u vorig jaar reeds aan het werk kunnen zien tijdens het Blue Note (Records) Festival, aan de zijde van Philip Catherine. Pianist Weber Iago was reeds te bluisteren bij Opatuur, in een ander duo, en komt op 4 juni terug voor het voorlaatste concert van het Tuur-seizoen.

Ook deze keer kan Het Project vijf vrijkaarten weggeven.

Op zondag 4 juni om 20u kan u terecht voor bij Opatuur (Citadellaan 17) voor uw portie Braziliaanse zon met Victor Da Costa en Weber Iago. Op 11 juni kan u er terecht voor het laatste concert van het seizoen, met Ben Sluijs op sax en Erik Vermeulen aan de piano. Toegang (zonder vrijkaart) 10 EUR.

citaat

Vroeger had ik dit in een schriftje geschreven. Al raakt het kant nog wal zoals het hieronder staat, uit de context gerukt.

In the old days, Russell had been fascinated by his friend’s unself-conscious philandering. Despite his recent hiatus, Washington still liked to say that men had four needs: food, shelter, pussy, and strange pussy. Whereas Russell believed there were two kinds of men –those who cheated, and those who felt guilty afterward– and that he was irrevocably one of the latter.

Jay MacInerney —The Good Life

zeshonderd+

Over motoren gesproken, die Daytona 675 ziet er ook in ’t echt een machtige machine uit. Er werd serieus mee rond het circuit gevlogen, en ze moesten niet echt onderdoen voor die andere speelvogel, de Speed Triple (het was Triumph Track Day, gisteren, dus het waren 99% Triumphs op het circuit). Meer pk en koppel of niet, de Daytona 675 is 25 kg lichter, en nóg wendbaarder dan de Triple.

Daytona 675

Ik heb al op beide motoren gezeten (maar nog niet mee gereden –waar blijven de test days voor 2006, Daniël), en als ik nu een nieuwe zou kopen (zo genereus zijn de belastingen nu ook weer niet), zou ik het serieus lastig hebben om te beslissen.

Daytona 955i: 955cc, 191kg, 149pk @ 10.700 rpm, 100Nm @ 8.200 rpm
Daytona 675: 675cc, 165kg, 125pk @ 12.500 rpm, 72Nm @ 11.750 rpm
Speed Triple: 1050cc, 189kg, 130pk @ 9.100 rpm, 105Nm @ 5.100 rpm

het regende

Het regende in Folembray. En in Lille. En in Saint-Quentin. En in alle andere plaatsen tussen Gent en het circuit.

Goed. We onthouden:

Zelfklevers met het deelnemersnummer die er bij droog weer net zo makkelijk afgaan als ze erop gingen, lossen niet meer na een dag regen.
Mijn regenjas (type: overall, die je over je leren outfit aantrekt) is wel degelijk waterdicht. Geen spatje regen kwam erdoor.
Misschien moet ik er maar eens aan denken gelijkaardige regenhandschoenen aan te schaffen. Doorweekte leren handschoenen zijn koud met een gemiddelde snelheid van 100 en een topsnelheid van 170 (omdat ik te lui was uit derde naar vierde op te schakelen) op circuit. In de regen.
Remmen om van 170 naar 80 terug te komen op een nat wegdek in 25 of zo meter lukt. Met kloppend ~~hard~~ hart.
Een slippend achterwiel bij het terugschakelen hoeft niet erg te zijn. Zolang je maar genoeg vertraagd bent om met voldoende vertrouwen alsnog de bocht in te kunnen duiken.
Alle 149 pk in een keer op een glad wegdek loslaten wanneer je een chicane uitkomt, is niet zo’n best idee.
Een korte schuiver van het wiel door bovenstaand manoeuver hoeft niet noodzakelijk tot valpartij of highsider te leiden. Het verdient evenwel geen aanbeveling.
Ik heb meer vertrouwen om te rijden op (klets)nat wegdek.

Ongevallen: 1 x grindbak, 1 x gras en 1 x bosjes. De motorrijder kwam er zelf telkens zonder schade vanaf.

De bosjesman had wel hoofdpijn. En een redelijk gehavende motor. Zijn valpartij was dan ook bijzonder spectaculair: volle snelheid (150?) het gras in, omhoog gewipt terug op de tarmac, over kop op in de grindbak, en vervolgens de bosjes in. De motor rechtdoor, de berijder naar links.

Grindbakman heb ik voor mijn ogen gewoon rechtdoor het grind zien binnenrijden, en zijn motor zien ingraven. Verder geen schade.

De grasmachien keek in de bocht de verkeerde kant uit, stevende recht het gras op, en had de koelbloedigheid niet te remmen, maar de koppeling in te trekken en zich te laten uitbollen, waardoor hij met zeer trage snelheid alsnog onderuit ging. Schade: veel modder, en een gebroken pinker.

Voorwaar een geslaagde opleiding.

naar buiten

Kijk, bij het kleinste beetje suggestie van zon, schoten wij ons de stad in. Naar de Kouter, voor de fanafare én het aperitief; naar de Oude Beestenmarkt, voor het pluimvee; naar Sint-Jacobs, voor de rommelmarkt; naar de Vrijdagmarkt, voor de kwettervolgeltjes, de vissen en nog een fanfare; en naar de Korenmarkt, om er tram één te pakken die ons naar ’t station bracht om daar bij Lekker GEC te lunchen.

En straks, naar Opatuur, voor Van Oost, Verbist en Defoort. Hetzelfde trio als toen ik vorig jaar in april de eerste keer bij Tuur binnenstapte voor Het Project. (Voor wie referenties nodig heeft: Verbist is de man die ook bij het Jef Neve Trio de bas beroert.)

(Vorig jaar nog met een slechte lens, hopelijk krijg ik hen vanavond wat scherper op de foto. Set: Jazz @ Opatuur 2005)

brutaal

Het leven kan kort zijn.

Toen we gisteren de straat overstaken van de Kouter naar de Zonnestraat, hield een vriendelijke automobilist voor ons halt aan het zebrapad, zodat we niet nodeloos in een miezelende regen op hartelijkheid hoefden te wachten. Toen we veilig aan de overkant waren beland, keek ik achterom om de chauffeur nog eens dankbaar toe te lachen, toen ik op een meter van zijn voorbanden een jonge pimpelmees (of was het een koolmees) met fluffy wollige vacht verdwaasd zag rondhuppelen. Op de tijd tussen de beweging waarmee ik Tessa de jongeling duidde en ik op mijn stappen wilde terugkeren, had de voor ons zo vriendelijke chauffeur echter zijn weg verdergezet, en, door een grillige en statistisch onwaarschijnlijke speling van het lot, het kleine vogeltje –voor hem onzichtbaar– met zijn linkervoorwiel verpletterd.

Een dof gekraak, en het leven, zich nergens van bewust, was niet langer.

Henri had niets gezien, gelukkig. Maar omdat Tessa en ikzelf ongewild een wedstrijd om-ter-witst gezicht hielden, was het voor hem duidelijk dat er íets aan de hand was dat hij had gemist. We hebben hem op de wildste dwaalsporen geleid, om eerst de halve Veldstraat ontdaan te kunnen afwandelen, en vervolgens onszelf te troosten dat het niet had geleden, dat we met een vlieg ook niet zo erg hadden ingezeten, en dat we ons op de schaal van concentratiekampen en Hiroschima aanstelden.

Wij hebben een klein hartje, wij.

zonnebloemveld

Vijver Citadelpark in Gent wordt zonnebloemveld (DS, 10/05/2006)

De kleine vijver in het Citadelpark in Gent lekt. De vijver aan de Charles de Kerckhovelaan en Fernand Scribedreef, vlakbij het museum voor Schone Kunsten, wordt gevuld met opgepompt grondwater, maar door de vele lekken kan hij niet snel genoeg bijgevuld worden.

Een restauratiedossier is in opmaak. De vijver kan echter pas hersteld worden in het voorjaar van 2007. In afwachting daarvan wil schepen Lieven Decaluwe (Spirit) de leeggelopen vijver inzaaien met zonnebloemen.

Vorige vrijdag werd daarom de betonnen kuip van de vijver volgestort met grond en humus en binnenkort worden er zonnebloemzaadjes geplant. “Ik vond het een leuk voorstel van de groendienst en ik ben altijd al voorstander geweest van leuke projecten. Het is nu enkel hopen op voldoende zon om ze te laten groeien”, zegt Decaluwe.

(Foto’s van de dag bij Het Project)

in ’t water

Het Grote Plan™ was om vanochtend zo snel mogelijk de woning te verlaten, ergens te gaan ontbijten, tot de lunch door de straten van Gent te kuieren, en daarna een film te bekijken. Die plannen zijn echter grotendeels in ’t water gevallen. Voorlopig zitten we nog thuis (edoch niet lang meer), en het ontbijt hebben we reeds achter de kiezen. I.p.v. te kuieren wordt het een uitgestippelde tocht langs een aantal noodzakelijke winkels (de fnac is een noodzaak).

De Grotere Plannen™ zijn echter ook leterlijk in ’t water gevallen. Een beetje zoals Zoocamp 3.14 (maar dan minder Web2.0) waren wij van plan ons op de Ardense Hoogvlakten te begeven. Niet dus. (Hopelijk hebben ze aan regenkledij gedacht.)

Zolang mijn Mega Plan™ ook maar niet weggeregend wordt (een dagje circuit van Folembray op maandag).