Carrièrepessimisme bij Michel, gebaseerd op Een fijn artikeltje op MSN Careers: tien manieren om een promotie te versieren.
Helaas veel meer naar waarheid dan het (op humaan niveau al niet zo bijster bemoedigend) origineel.
Carrièrepessimisme bij Michel, gebaseerd op Een fijn artikeltje op MSN Careers: tien manieren om een promotie te versieren.
Helaas veel meer naar waarheid dan het (op humaan niveau al niet zo bijster bemoedigend) origineel.
Wij hebben het grootste deel van de dag doorgebracht in Hamme/Zogge, 8 kilometer voorbij afrit 13 van de autostrade Gent-Antwerpen, over de Durme, in het platteland. Daar wonen D. en N. (Henri’s meter), en die hebben een paard. Twee paarden, César en Lolita.
Het wordt onderhand een klassiek scenario, met Henri. Schichtig als van de pest, het eerste uur of zo als een van beide paarden hem ook maar binnen een afstand van twee meter durfden te naderen. En tegen het einde van de dag ging het zonder handen, en flirtte hij reeds met draf. Meter N. was verbazingwekkend goed (niet dat we haar van iets anders verdachtten) om Henri van welke angst dan ook af te helpen, zodat we hem op de duur eerder moesten intomen dan aanmoedigen.
(Ik heb foto’s, maar ze zijn analoog, dus u moet er minstens een weekje op wachten.)
Papa mocht zelf ook nog eens, terwijl zoon de teugel vasthield, en meteen liet hij me over een (gekantelde) ton springen, en zette hij Lolita tot galopperen aan. Papa heeft vroeger nog paardenkamp gevolgd, als zal het nu toch wel tien jaar geleden zijn dat ik nog eens op een paard had gezeten. Heerlijk. Alleen blijken mijn knieën door het motorrijden in een bepaalde hoek geconditioneerd, zodat het bij draf toch pijn begon te doen. Ik heb me toch nog aan een korte galop gewaagd, maar daarna kon ik het niet meer uithouden.
Na de escapade gisteren (daarover leest u morgen) val ik bijna om van de slaap, maar I’ll be damned als ik Opatuur zou moeten missen. Morgen is het toch vakantie (en dan loopt Henri mee met de Kid’s Run in de Stadsloop).
Wreed eigenaardig. Vanochtend heb ik nog bij hoogdringendheid de haard aangestoken, vanmiddag hebben we op het terras van Lekker GEC gelunched, daarnet zaten Tessa en Henri in hemdsmouwen in de tuin (de serre) te werken, maar ik heb het gevoel dat ik voor vanavond toch maar beter een pull aantrek en voor alle zekerheid maar beter mijn vest in de wagen meeneem ook.
(Nee, dat is geen vlek, daar midden op de zetel.)
Eergisterenavond stond Live At Earls Court hier op repeat, en de twee verzamelalbums van The Smiths liggen klaar voor straks. Ik zat toen al half met het gedacht er een entry over te schrijven dan wel de helft van de lyrics in mijn weblog te dumpen. Is het een ouderdomsverschijnsel als je plots (weer) veel naar Morrissey begint te luisteren?
Ook Sandra blijkt een fan, en stelde zich indirect dezelfde vraag als ik. Want als zelfs Morrissey er plots oud uitziet…
Even terug naar die digitale vergroters. Meteen na die post heb ik domweg op Google de termen digital enlarger ingegeven, en meteen kwam ik met een hoop zaken terug, waarbij vooral de DeVere 504 DS Digital Enlarger opviel [01 02].
Recent kreeg ik echter een mailtje van Opa Pettson, waarin hij me verwees naar een discussie op flickr. Daar had ene Jason “pyro” Putt het over waiting for price of digital negitive transperant lcd’s to come down in price
, en daarbij zelf refereerde naar Müllersohn, een Duits bedrijf dat een digitale vergroter verkoopt. De L1200 bestaat eigenlijk uit een Durst vergroter met een speciale Digitale ‘kop’ met een resolutie van 7,7 MP, die zowel Z/W als kleur aankan.
Langs de andere kant lees je dan bij Pietel hoe tevreden hij is van zijn (digitale) laboprints, en hoe zijn digital workflow verschoven is van Digital Asset Management en RAW bewerking, naar afwerking voor print en kleurprofielen
.
Fascinerend allemaal, en het maakt het er lang niet makkelijker op. Vooral de amateur die het grotendeels zelf wil doen heeft het lastig te ontdekken welke richting de beste is om uit te gaan. Fotoprinters of vergroters? Een strijd die nog niet eens echt begonnen is.
0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
(films vorige maand)
You’re blue — the most soothing shade of the spectrum. The color of a clear summer sky or a deep, reflective ocean, blue has traditionally symbolized trust, solitude, and loyalty. Most likely a thoughtful person who values spending some time on your own, you’d rather connect deeply with a few people than have a bunch of slight acquaintances.
(Via. Test uw kleur via Tickle. Voor de goedgelovigen: opgelet –geef gewoon een vals e-mail adres etc in. En geef vooral uw hotmail paswoord niet in op het einde!!!)
Sedert Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988) heb ik geen enkele film van Almodóvar meer gemist. (Behalve La mala educación, dat dan weer wel reeds een jaar geduldig ligt te wachten om bekeken te worden.) Ondertussen heb ik ook enkele van de oudere films gezien, zoals Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón, Matador en La ley del deseo, en in de jaren 90 had ik een heuse fansite over de regisseur [01 02]. Vooral naar de vroegere films kijk ik met waarschijnlijk een aardige hoeveelheid jeugdsentiment terug, maar evenzeer kon ik pakweg Carne trémula smaken (dat ondertussen ook al bijna 10 jaar oud is, realiseer ik me nu).
Met Volver gaat Almodóvar opnieuw de weg van de vertelling op zoals we het kennen van Carne trémula en ¡Átame!. Met veel gevoel voor tragiek (geen pathos deze keer) gaat hij op zoek naar de mystiek, maar vooral ook de kracht van de vrouw. En met Penélope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueñas, Blanca Portillo, Yohana Cobo, en Chus Lampreave zet de regisseur dan ook een sterke cast neer, die hun Prix d’Interprétation Féminine in Cannes zeker verdiend hebben. Almodóvar viel in Cannes trouwens tweemaal in de prijzen, want hij kaapte meteen ook de Prix Du Scénario weg.
De vrouwelijke toon wordt meteen gezet in de openingsscène: een lange travel in een kerkhof waarin we een heleboel vrouwen zien die onder een harde wind de graven van hun overledenen oppoetsen. Meteen worden we geïntroduceerd tot Raimunda (Penélope Cruz), haar dochter Paula (Yohana Cobo), en haar zus Sole (Lola Dueñas). Ook het element ‘dood’ blijkt een voorbode, want we zijn amper in de film beland, of Paula steekt haar vader neer wanneer die haar tracht aan te randen.
Almodóvar laat zijn film bewegen tussen comedie (géén slapstick) en drama, waarbij –zoals we van hem gewoon zijn– de meest abnormale elementen tot zeer vanzelfsprekend worden getransformeerd. Op geen enkel moment wordt het voor de kijker ongeloofwaardig of over the top, maar troont de regisseur ons mee in een verhaal vol verrassende elementen en verwijzingen. Een zangscène in een restaurant verwijst naar Visconti’s Bellissima, maar ook Hitchcock lijkt omnipresent. De aftiteling, de geladen enscènering en vooral ook de schitterende muziek van Alberto Iglesias appelleren aan de sfeer die Hitchcock in zijn films wist op te roepen (let wel, dit is geen thriller).
In de chaos van de film lijkt Almodóvar het toch wat moeilijk te hebben met het einde. Hoewel aan het echte einde minstens drie andere mogelijke eindpunten voorafgaan, kiest hij voor een verwaterd slot dat noch een definitief, noch een open einde voor het verhaal betekent. Volver is een toegankelijke en interessante film gebleven, waarop Almodóvar sterk zijn stempel heeft gedrukt. De die-hard fans hadden misschien liever wat meer van de oude kitscherigheid teruggevonden, maar met deze film kan de regisseur een veel groter publiek bereiken zonder daarom zijn eigenheid te compromitteren. Misschien niet zijn beste werk (toch niet voor de fans), maar in elk geval een grote aanrader.
Volver, van Pedro Almodóvar met Penélope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueñas, Blanca Portillo, Yohana Cobo, en Chus Lampreave. Te zien in de Sphinx (Sint-Michielshelling) en Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).
(Deze bespreking verscheen eerder al op Het Project.)
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
(concerten vorige maand)
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
(boeken vorige maand)