Auteur: bruno

loodgieterstape

Het eerste wat ik ga doen vandaag, is een dik stuk zwarte loodgieterstape op mijn 70-200 lens plakken. De eerste foto’s die ik gisteren heb genomen, heb ik onbewust opnieuw met VR op off gemaakt. En dat leidt slechts zelden tot de gewenste resultaten (handheld) op 1/60sec. (het valt mee hoor). Maar ik snap echt niet waarom ze daar op zo’n dure lens niet een standvastiger knopke van kunnen maken.

dagboekonderzoek

Sinds donderdag (of was het woensdag) doe ik mee aan een dagboekonderzoek van Insites, een Gents e-research & consulting bedrijf. Hun website is geheel in het Engels opgesteld, waarschijnlijk vanuit de gedachte dat ze globaal werken, ofwel louter omdat het marketeers zijn, en dat hun lingo nu eenmaal Engels is. Stel u voor dat ze hun holle frasen in het Nederlands zouden neerpennen, want dan werden ze te gemakkelijk doorprikt.

Maar dat doet hier niet echt ter zake. Want ik probeer wel degelijk mee te doen met die dingen, deels ook omdat ik een van de eersten ben die bij marktonderzoeken luidkeels verkondingen: “Een enquête? Mij hebben ze niets gevraagd hoor!”

Het dagboekonderzoek stelt vragen rond de mobiliteitsbehoeften van de Vlaming, meer bepaald de winkelverplaatsingen in een tijdspanne van een week. Waarbij ik het zelf ook interessant vind om eens bij te houden hoe het nu met mijn koopgedrag zit in een typische week.

Alleen vind ik het tijdstip nogal ongelukkig gekozen. Van de 52 weken die een jaar telt, is Insites er in geslaagd één van de meest a-typische weken te selecteren voor hun dagboekonderzoek. Vandaag mag dan wel een zaterdag zijn, het is tevens een feestdag, waardoor alle winkels gesloten zijn (zo vermoed ik toch, en ik heb alvast geen zin om mijn huis uit te komen met grote kans voor gesloten winkeldeuren te staan). En laat het nu net de zaterdag zijn waarop wij –en ik vermoed een verschrikkelijk groot deel van de bevolking– de meeste winkelverplaatsingen doen.

Wat weer maar eens aantoont hoe representatief dergelijke onderzoeken kunnen zijn.

uitkijk

Dingen waar ik naar uitkijk, in de komende negen dagen (chronologisch):

  • zaterdag 11: BRT Big Bang (jaja, ’t is Radio 1, ik weet het)
  • zondag 12: Oorsmeer
  • maandag 13: een vrije dag. Ter compensatie van 11/11 tijdens het weekend.
  • maandag 13: hoe dwaas het kan klinken, een persmoment naar aanleiding van het archeologisch onderzoek bij het begin van ‘de’ werken aan de Korenmarkt
  • maandag 13: de maandelijkse vergadering voor Het Project. ’t Zal een lange worden, denk ik.
  • dinsdag 14: Carlo Nardozza Quintet in de Vooruit in het kader van de JazzLab Series (moet mijn persplaats nog aanvragen)
  • woensdag 15: een geheime afspraak (haha!)
  • vrijdag 17: een etentje van Het Project (in de Progrès). Wederom: ’t zal laat worden, vrees ik.
  • zaterdag 18: Tricycle en een heleboel andere zaken in de Bijloke
  • zondag 19: Carlo Nardozza bij Tuur!

(Donderdag staat er niet bij, dat klopt. Dan moet ik naar de tandarts. En het is volgende week zondag nog iemands verjaardag ook.)

verward

Bent u ook zo verward? Is het nu morgen zondag of zaterdag? Of gewoon een feestdag? Zijn de winkels open? Waarom zat de krant (DM) niet in de bus vandaag? Hebt u ook vrijaf maandag? En vooral: waar was u op 11 november 1918?

twee soorten

“Er zijn twee soorten restaurants”, zei ik gisterenavond tegen Tessa toen we na ons uitgebreid avondmaal in de Ankara nog iets gingen drinken in Godot op de Hooiaard. “Nee wacht, drie soorten natuurlijk,” ging ik onverstoorbaar verder terwijl ik 10 EUR neertelde voor een glas Cava en een versgeperst fruitsap –zonder nootjes of andere schnabbels erbij vanzelfsprekend.

Een kwartier eerder hadden we net iets meer dan het dubbele neergeteld (25 EUR) voor een diner voor twee, bestaande uit voorgerecht (tomatensoep en gevulde druivenbladeren), hoofdgerecht (Moussaka op Turkse wijze en Grill Mixte), en drank. En achteraf kregen we nog Turkse Koffie en thee als extraatje toe.

Maar goed, drie soorten restaurants dus.

Er zijn de betaalbare etablissementen, waar je gaat voor het eten en de uiterst gunstige prijs-kwaliteit verhouding (voorbeeld: Restaurant Du Progrés —bespreking).

Er zijn de echt dure restauranten waar je gaat om twee keer van uw stoel te vallen: één keer voor de verfijndheid van het eten, en een tweede keer voor de peperdure rekening (voorbeeld: Karel de Stoute —bespreking).

En ten slotte is er al de rest. En daar val je maar één keer van uw stoel: uit verbazing voor de peperdure rekening die ze durven presenteren voor de opgewarmde kost die ze onder het mom van hipheid verkopen aan een veelvoud van wat het eigenlijk maar waard is (voorbeeld: Café Théâtre —vermelding).

Laat u overigens niet verschalken: het is niet de prijs die hier doorslaggevend is. Het is de kwaliteit die u in één van de eerste twee categorieën, ofwel de laatste categorie onderbrengt.

(Tot zover uw dagelijkse portie toogpraat.)

de draak (ii)

(Cfr deel I)

Eerst zou het ontwerp met vettig zwart potlood op mijn lichaam worden getekend, om nadien met een marker gedetailleerder te worden uitgewerkt. Een pot zwarte inkt stond al klaar (geen kleur in mijn tattoo).

Ondertussen zat op de tweede tattoobank een gespierde kerel, die was langsgekomen om één van de tattoos op zijn bovenarm te laten bijkinkten. Hij gaf geen krimp toen de inkt werd aangebracht, maar staarde een beetje verveeld naar de lampen aan het plafond. Dat valt mee, dacht ik opgelucht. Toen ze bij mij begonnen, sloeg hij op zijn beurt het tafereel geïnteresseerd gade.

Het duurde ongeveer een uur eer alles was uitgetekend en ingevuld. Het fototoestel werd bovengehaald, en Dagmar klikte er ijverig op los, met de belofte mij de foto’s achteraf door te sturen. Eigenlijk had ik er meer van verwacht.

“Veeg ik het nu al af, of laat ik het er liever nog staan, om thuis zelf ook nog eens te kijken?” vroeg Dagmar, die waarschijnlijk de ontgoocheling van mijn gezicht had afgelezen. “Het wast gemakkelijk weg hoor, zo’n bodypaint.”

express

Aan de uitgang van de verste tunnel van Noord, vlak voor je de grote stationshal in stapt, is een GB Express. In de bijna twee jaar dat ik dagelijks over en weer naar Brussel reis, ben ik er al zowat elke dag voorbij gestapt, om me een beetje verder, binnen die centrale hal, bij een van de broodjeszaken aan een paar ontbijtkoeken te bezondigen. Gisteren voelde ik me echter zo slecht (fysiek), dat ik al halverwege de treinrit had beslist dat ik die dag mandarijnen of clementijnen zou kopen, om daarmee –hopelijk– mijn vitaminepeil op hoger niveau te tillen. Bijna was ik opnieuw die GB wijdbeens voorbij gestapt, toen ik bedacht dat het ofwel die GB ofwel een langere tocht naar de City Delhaize zou worden.

Hoewel de winkel zelf uitzonderlijk klein is (het is natuurlijk een Express GB), beschikken ze er toch over zo goed of alles waar een haastige forens nood aan mag hebben. Bovendien had ik ter plekke nog te kiezen tussen mandarijnen (0,99 EUR/kg) en clementijnen (2,09 EUR/kg), maar een korte betasting maakte al snel duidelijk dat het prijsverschil wel degelijk ook voor een kwaliteitsverschil stond. Ik heb voor ongeveer twee kilo in zo’n transparante zak geladen, die allemaal voor de middag in mijn maag zijn beland. Ze behoorden tot de betere van het seizoen. ’s Middags bij de maaltijd heb ik –door omstandigheden– er nog eens twee extra gegeten, en ’s avonds thuis nog drie. Met als gevolg dat ik me vandaag veel beter voel.

Van diezelfde GB had ik overigens ook mijn middagmaal meegebracht: twee pistolets en een portie voorverpakte schijfjes kip met tuinkruiden. Rond tien uur kregen we echter bericht “lunch has been provided for“, zodat mijn kippesneden in de koelkast verdwenen, en de pistolets in een lade voor de lunch van vandaag. Toen ik daarnet mijn lade opentrok, waren de krokante pistolets echter verschrompeld tot halfzachte ronde bolletjes, die evenwel nog steeds de heerlijk broodgeur van gisteren bevatten. De tol van de industriële express.

bedeling

Gisteren was er opnieuw een samenscholing in Noord. Even dacht ik dat er iets was gebeurd in de metro –het knelpunt bevond zich aan de ingang naar het Brusselse openbaar vervoer. Maar toen ik ter plekke kwam, notitieboek net niet in de hand om achteraf over de gebeurtenis te kunnen berichten, zag ik dat de bron van het oponthoud zich links van die ingang bevond. En voor ik goed en wel besefte, kreeg ook ik de nieuwe Cruesli 4 noten in mijn handen gedrukt.

(Al is dat niet geheel naar waarheid. Ik diende minstens twee studenten en drie weerloze vrouwen uit mijn baan weg te drukken –en één daarvan herhaaldelijke keren een elleboogstoot toe te dienen voor ze wilde wijken– alvorens ik een doos uit de handen van de bedelers kon wegrukken.)

Altruïstisch als ik ben, heb ik het doosje mooi weggestopt, en er ’s avonds Henri mee verblijd –die het prompt met zijn moeder heeft gedeeld na het avondmaal. Mijn karma zat duidelijk mee, want toen ik vanochtend op het Sint-Pietersstation aankwam, werd ook daar hetzelfde product uitgedeeld –dat prompt terug in de tas verdween voor Henri. (Hier geen samenscholing evenwel.)

what’s for tea?

“What’s for tea?” het is bijna onze dagelijkse begroeting. Sinds de tragische exit van collega A. deelt Martini opnieuw mijn bureau. Hij is van het negende naar het achtste afgezakt, en zit eigenlijk op exact dezelfde plaats, maar dan alleen een verdieping lager. Net zoals ik, in januari eerder dit jaar.

“Tomato soup and baked beans. From a tin of course“, was het gevatte antwoord vanochtend, “don’t want any of that healthy stuff!” En met een brede grijns voegde hij eraan toe: “so what are you havin‘?”

Gestoofde wortelen, en kippeborst, en misschien ook bruine basmatirijst. Maar voor ik goed en wel het concept van ‘stoven’ kon uitleggen in het Engels, had hij me ontfutseld hoe thuis een ragout klaargemaakt werd.

De ingrediënten variëren, maar er zat zeker lamsvlees in (bas-côtes) en aardappelen, en look, en rapen, en als het even kan ook wortelen en spruiten. En dan dacht ik dat ik een savooikool had liggen –of ‘die flink uit de kluiten gewassen spruit’ zoals Henri ernaar verwees. Aardappelen had ik ook, en wortelen, en ajuinen, en look. Geen rapen, maar het lamsvlees kon ik bij de slager halen, waar ik op dinsdag toch langs ga om het bio-fruipakket op te halen.

Dus stonden al gauw een stukje lamsschouder (gemarineerd), twee mergues (ook al lam), en drie boerenworsten een uurtje op een laag vuur te pruttelen, vergezeld van voorvermelde groenten. Waarvan de helft wordt bewaard voor morgen —it tastes even better te next day zo had ik Martini verzekerd.