de draak (iii): de kop

(Zie ook deel I & deel II)

Het doet pijn. Jawel. I kid you not. De ene plaats is al gevoeliger dan de andere, en blijkbaar behoort de borstkas tot de gevoeliger gedeeltes. Hoe dichter bij de tepel, hoe erger –vooral bij mannen, zo werd mij toegefluisterd. Maar ik loop op de zaken vooruit.

tattoo - de kop van de draakDaar gaat mijn borsthaar: een klein gedeelte van mijn pectus werd gekortwiekt. Vervolgens werd er –met iets wat eruit zag als een deostick– één of ander goedje op gesmeerd dat nog het meeste aanvoelde als vaseline. Daar werd de tekening tegenaan gedrukt, zodat Tanne (de tattoeur) een sjabloon had om op te werken. Die stond eerst net niet zoals ik het wou, dus werd de tekening gewist, en we begonnen opnieuw. Zonder morren –integendeel– want de tattoo blijft er voor de rest van je leven opstaan natuurlijk.

De sessie duurde ongeveer drie uur, met twee pauzes. In het begin was het redelijk lastig, maar naarmate de sessie vorderde raakte ik de pijn min of meer gewoon. De huid voelde wel verschrikkelijk rauw aan, en op den duur was het een beetje alsof er iemand op een open wonde zat te wrijven. Tijdens het derde deel werden de schaduwen geplaatst, met een kam (zo heet die naald), en dat was niks in vergelijking met wat voorafging. Aangenaam werd het evenwel nooit.

tattoo - de kop van de draak(Waarmee kan je dat gevoel vergelijken? Je kan het waarschijnlijk het beste omschrijven alsof er iemand is die met een scheermesje in je huid snijdt. Tenminste, zo stelde ik me voor, want ervaring heb ik daar niet mee.)

Regelmatig kreeg ik een stuk ‘huishoudrol’ over mijn tattoo, waarover een ontsmettingsmiddel werd verstuifd. Zeer verfrissend in het begin, maar tegen het einde balanceerde ook dat maar wankel op de grens tussen pain and pleasure.

Mijn tattoo heeft niet gebloed. Er kwam wel een minimale hoeveelheid wondvocht vrij, maar bloed hebben we niet gezien. Uitzonderlijk blijkbaar, al hangt het af van persoon tot persoon.

Op het einde werd de tattoo nog eens goed ontsmet, ingesmeerd met zalf, en ingepakt in folie. Eens thuis diende ik de folie en de zalf te verwijderen, en in te smeren met Tattoo Goo, een mengeling van o.a. olijfolie, zonnebloem olie, bijenwas, cacaoboter, vitamine E, rozemarijn, en lavendel. (Verkrijgbaar via amazon overigens.)

Wordt vervolgd.

(Foto’s: Tessa)

vogelnestjes

Men kan de vogelnestjes natuurlijk voorgemaakt bij de slager halen, maar ze zelf maken is zoveel meer plezier, en het kost echt niet veel tijd of moeite.

Ingediënten (voor drie personen):

broodkruim --ttz beschuitkruim

  • 3 eieren + 1
  • 400 gr (gemengd) gehakt
  • 1 sjalot
  • kruiden (peper, tijm, zout, etc)
  • broodkruim

Voor de saus:

  • twee sjalotten
  • teentje knoflook
  • kruiden
  • tomaten (4-tal, afhankelijk van de grootte en van de gewenste hoeveelheid saus)

Breng water aan de kook, en laat de drie eieren gedurende zo’n 10 minuten koken, tot ze hardgekookt zijn. (We moeten ze immers pellen, en als ze niet hardgekookt zijn, kan het wel eens een knoeiboel worden.)

het gehaktmengselPel de sjalot en snij hem vervolgens in fijne stukken. Doe het gehakt in een mengkom. Voeg daar de sjalot, de kruiden, en het overgebleven ei aan toe. Doe er eventueel wat broodkruim bij, en een halve lepel olijfolie. Goed mengen, maar niet te ruw. Het mengsel zal wat plakkerig zijn.

Ondertussen zijn de eitjes klaar. Laat ze eventueel een beetje afkoelen, en ontdoe ze van de schaal. Boetseer rond elk ei een gelijke hoeveelheid gehakt, en wentel het resultaat in broodkruim.

Zet een pan op het vuur, en bak de drie gehaktballen snel bruin (aanbakken). Laat ze vervolgens even uitlekken (op een velletje of twee van de huishoudrol).

Verwerk de tomaten. Als u een probleem hebt met het vel van de tomaat dan haalt u het er beter eerst af. Zorg daarvoor dat u over een pot kokend water beschikt (bijvoorbeeld het water waarin u zonet de eieren hebt gekookt), en een pot ijsgekoeld water. Snij de kroontjes van de tomaat weg, en kras een kruis in de onderkant van de tomaat. Dompel een tomaat even in het kokend water –vanzelfsprekend niet met uw handen alstublieft, maar gebruik een schuimspaan. En als het vel begint los te komen, dompelt u de tomaat in het ijswater. Even wachten, et voilà, u pelt de tomaat met het zelfde gemak als was het een banaan.

Snij de tomaten in vier. Plaats een halfhoog pannetje met een weinig vetstof op een halfhoog vuur. Voeg daarin de gepelde en grof gesneden sjalotten en de look, en 1 gevierendeelde tomaat. Plaats daarop de gehaktballen, en schik de rest van de tomaten errond. Kruiden naar smaak. Indien nodig kan u een weinig water toevoegen.

Laat het geheel gedurende ongeveer een half uurtje sudderen met het deksel op de pan.

vogelnestjes - het eindresultaatSmakelijk.

(Maak er uw favoriete aardappel bereiding bij klaar. Gestampte patatten, of frieten, of latkes of rösti.)

Iedereen heeft zijn versie natuurlijk. Sommigen bakken de vogelnestjes in de frietketel, vaak wordt de saus afzonderlijk gemaakt. Dat laatste is een beetje afwegen. De balletjes samen met de saus maken, komt de smaak van de saus alleen maar ten goede. De balletjes afzonderlijk bakken, zorgt voor een krokantere korst. Het is maar hoe uw pet staat die dag.

week van de smaak

Bij Het Project doen we mee met de Week van de Smaak. Elke dag post iemand van de schrijvers een recept, of een aanzet daartoe. Bij voorkeur heeft dat min of meer iets met Gent te maken. Dus ja, dat Gentse recept komt er ook op –vandaag zelfs.

Straks post ik hier ook een receptje –dat eergisteren fotografisch werd gedocumenteerd– ter voorbereiding van het recept dat ergens volgende week op Het Project wordt gepubliceerd. Maar eerst vermeid ik u nog even met wat trivia.

In mijn Express GB aan het Noordstation, waar ik nu al dagelijks een kilo of zo mandarijnen/clementijnen ga halen, kosten beide citrusvruchten ondertussen al evenveel: 2,99 EUR per kg. Waarmee ik nu ook zonder gewetensproblemen de goedkopere mandarijnen met de clementijnen kan mengen.

Gisteren hebben we de dag (en de geheime afspraak) afgesloten in de Martino. En voor de eerste keer heb ik een beetje spijt dat ik een chees-egg heb genomen. Bij de suggesties stond immers een Steak Rossini, die Tessa bleu liet serveren. Zoals ze het zelf omschreef: “een kloeke steak, met daarop zo’n zacht stuk foie gras” (en schijfjes truffel). “Compliments au chef“, riep Pascaline naar haar broer. Als understatement kan dat tellen.

van artikelkens

Yeah, baby! ’t Is van veel werk vandaag: minstens twee artikels voor hier (met foto’s, en dit item niet meegrekend), en dan nog voor Het Project een artikel researchen en schrijven, wat fotobewerking, een aankondiging voor iets van zaterdag (maar dat komt er pas morgen op, denk ik), en subiets ne keer kijken naar de melklijst (mijn todo-list) om te zien wat ik al allemaal vergeten ben.

We gaan er hier direct ne keer invliegen zie.

in de soep

Dju. En nu draait mijn planning toch nog in de soep. Nee, niet de planning van de week waar ik zo naar uitkeek (en grotendeels gemaakt werd in functie van Het Project), maar de planning die ik al al langer voor ogen had voor dit weblog.

Big Bang heb ik gehaald (zo wist u reeds); net zoals Oorsmeer; het CNQ heb ik gisteren ook gezien/gehoord (verslag volgt volgende week; het publiek was alvast enthousiast); de rest staat nog steeds ingepland.

Maar hier loopt het een beetje in het honderd.

Gisteren heb ik, als aanloop naar de Week van de Smaak (u leest er vandaag nog over bij Het Project), de bereiding van ons avondmaal fotografisch gedocumenteerd. Gezien ik daarna naar de Vooruit ben getrokken had ik geen tijd meer om die foto’s verder te verwerken (of het recept uit te schrijven). Hopelijk vind ik vanavond (vannacht nog ergens een gaatje).

Twee ‘series’ die ik hier onlangs heb opgestart, moeten ook nog een vervolg krijgen. Voor het ene is eigenlijk de deadline gisteren verlopen. En natuurlijk ligt u daar niet wakker van. Maar ik wel.

dag sinterklaasje, da-ag

“Mama,” begon Henri vanochtend, “E. zegt dat Sinterklaas niet bestaat”.

“Hm?” was de neutrale reactie van Tessa.

“Hij zegt dat zijn mama en zijn papa de cadeautjes kopen en klaarleggen.”

“Hm?” bleef Tessa volharden.

“Mama?” drong Henri dan maar aan. Hij stapte op zijn moeder af, en nam haar gezicht tussen zijn handjes. “Mama, is het waar wat E. zegt?”

Tot zover een stukje kinderlijke onschuld. Hij wordt groot, onze jongen.

muziek en al

Wie het nog niet had gezien, wil ik nog even deze twee artikels bij Het Project onder uw aandacht brengen. Het verslag van de Radio 1 Big Bang, het feest, dat ook u hopelijk niet hebt moeten missen, en de aankondiging voor de twee concerten van Carlo Nardozza, deze week in Gent.

Nardozza speelt, eerst met zijn kwintet, en dan als gast bij Henri Texier, ook nog eens op het Motives Festival in Genk. Naast Texier en het CNQ, staan daar overigens nog een aantal hedendaagse artiesten op het programma. Rabih Abou Khalil, Erik Truffaz, The Herbaliser Band, en het aanbod uit het Noorse Rune Grammofon label (Supersilent, Susanna And The Magical Orchestra, In The Country). Stuk voor stuk eigentijdse, soms zelfs rechtuit experimenteel klinkende jazz. Jammer genoeg kan ik er zelf niet bij zijn –hoewel het slechts een letter verschil is, ligt Genk mij ook iets te ver van Gent voor doordeweekse blitzbezoekjes– maar hopelijk is uw gestel beter tegen reizen opgewassen.

blog van het jaar

Het circus is neergestreken. Naar jaarlijkse gewoonte kan u opnieuw uw stem uitbrengen in de popularity contest Site van het Jaar, editie 2006. Totaal nutteloos, dit soort wedstrijden, waarbij de winnaar niet noodzakelijk de beste site is (niet noodzakelijk, al kan het wel), maar wel de meest populaire.

De usual suspects doen weer mee: Pietel, Michel, i., Oogsnoep, en zelfs dit weblog. Whatever.

Sla het allemaal maar gerust over. Dat ga ik ook doen.

(Meer zelfs, ik heb gevraagd mij uit die lijst te schrappen. Wat blijkbaar niet evident is.)

hoe uw vrije dag te vullen

Kijk, het was gewoon de bedoeling een vest te gaan passen, die ik vorige week vanuit een ander filiaal had laten overkomen. Ik had twee zaterdagen geleden een medium aangetrokken, maar niet alleen waren de mouwen veel te lang, ik diende ook nog een stevige bierbuik te kweken, wilde ik niet in mijn eigen vest verdrinken. Die bovendien niet eens mijn eigen vest was. Details.

Zaterdag waren de winkels echter gesloten, maar vandaag, met die recupdag ter vervanging van 11/11, ging ik dat allemaal op mijn gemak regelen. En passant kon ik nog eens op de Korenmarkt langsgaan, waar om 11u een foto-op (persmoment) ter gelegenheid van de eerste spadesteek voor het archeologisch onderzoek aldaar zou plaatsvinden. Schepen Lieven Decaluwe is altijd een enthousiast onderwerp.

En terwijl ik daar dan toch was, waarom niet meteen meteen gaan lunchen in de Progrès? 8 EUR voor soep en dagschotel (hesp-met-witloof-in-den-oven), ge kunt er zelf niet voor koken. En dan kan ik evengoed mijn moeder uitnodigen ook, want het was al lang geleden dat we samen nog eens konden lunchen, zo op een weekdag.

Een koffie achteraf, in de Vooruit, al krijg je daar nu niet meteen de beste koffie van de stad. Dan moet ik voorbij Katherine Bouckaert op weg naar de klerenwinkel. Dat treft, want we moeten daar dringend eens een nieuw champagneglas van Iittala halen –het vorige was een jaar of vier geleden uit mijn handen geglipt. En kijk, ze hebben er deze keer toch wel niet die Doufeu van Le Creuset in vulkaanrood zeker? -30% bovendien! Watblieft? Ge gaat dat naar huis dragen? Ach, dan heeft die krachttraining tenminste zin gehad.

En om af te ronden vind ik –terug thuisgekomen– de nieuwe Tricycle in de bus: King Size. Zaterdag in De Bijloke, gratis ende voor niets (wel reserveren)!

oorsmeer

We zijn maar tot bij twee activiteiten geraakt, vandaag op Oorsmeer. Liever dan ons van ’s ochtends op te jagen, heb we een tamelijk luie bed-in gehouden, die alleen door mij onderbroken werd om foto’s te verwerken.

Voor het middagmaal zijn we naar de Sirena getrokken (Walpoortstraat), waar het publiek voornamelijk bestaat uit dames en heren van een zekere leeftijd, en waar de prijs/kwaliteit verhouding zeer gunstig is. Je vindt er o.a. de beste kaaskroketten van Gent en een heerlijke scaloppine al limone.

We kwamen net op tijd in Vlaamse Opera voor de opvoering van De Gelukkige Prins door het Oxalys Ensemble. Lang geleden dat ik zo’n saaie vertoning had meegemaakt. Henri kon het gelukkig wel smaken, maar het verhaal leek mij veel te langdradig voor kinderen. Er zaten zeer goede elementen in, er was een goed concept én goede muziek (o.a. Der Tot und das Mädchen van Schubert), maar het duurde veel te lang én werd gedebiteerd met veel te monotone, vlakke stem.

Gelukkig kregen we daarna Blow te horen, met Tuur Florizone en Michel Massot, die met hun accordeon en tuba of trombone de kinderen zonder moeite mee wisten te krijgen. Tuur komt overigens volgende zaterdag terug, in de Bijloke voor de CD voorstelling van Tricycle. Een aanrader! (Al gebeurt er nog wel wat meer, op jazzvlak, volgende week. Morgen leest u er meer over bij Het Project.)

Geen Opatuur, deze week, maar volgende week is hij back with a vengeance.