Auteur: bruno

die ochtend bij de biobakkers

Als het op (weekend)ontbijten aankomt, zijn wij een beetje verwend. We hebben een veelvoud van bakkers in de buurt, waar we al gauw een selectie van twee hebben uit gemaakt en die zeer regelmatig op onze afname mogen rekenen. (Die selectie betekent allesbehalve dat de andere (buurt)bakkers niet de moeite waard zouden zijn. Vandenbouhede op de Astridlaan heeft bijvoorbeeld verschrikkelijk lekkere koeken, maar ze zijn iets te rijk aan boter naar onze smaak.) Onze voorkeur gaat uit naar Groeneweghe (in de Distelstraat, op de hoek met de Koning Boudewijnstraat), en Damme (in de Nederkouter, naast De Poort) –en ja, Damme ligt een eind verder weg, maar een beetje lichaamsbeweging ’s ochtends wekt alleen maar de appetijt op.

Dergelijke ontbijten bewaren wij meestal voor de zondag, want op zaterdag treft u ons ’s ochtends meestal in de binnenstad aan, en dan durven we daar wel eens te ontbijten. Onze voorkeur gaat dan uit naar Bloch, voor een lait russe, een spiegelei (twee eitjes eigenlijk), en een pistolet met kaas van kaashandel Peeters aan de overkant van de straat. Maar bon, dat bespreek ik later misschien nog wel eens.

Toegegeven, het is misschien een beetje raar om uw recensie met de opsomming van een hoop andere bakkers te beginnen, maar nu hebt u alvast een idee van mijn referentiepunten. Zaterdagochtend schoven wij de benen immers niet bij Bloch onder tafel, maar bij de Biobakkers in de Zuidstationstraat. De vakantie nadert met rasse schreden, de geldigheid van ons paspoort was reeds lang verstreken, en wij dachten om bij het openingsuur van de Dienst Bevolking (9u) de grote massa –bij wie ongetwijfeld ook allemaal de reispas was verstreken– een stap voor te zijn. Dat bleek aardig te lukken, en rond 9u30 stapten wij gezwind bij de Biobakkers binnen.

Verder lezen die ochtend bij de biobakkers

take it easy

Nog even over sport, ja. En ik ben er mij bewust van dat ik dingen schrijf die door (ervaren) sporters mogelijks hoofdschuddend worden gelezen. Lopen is nieuw voor mij, en ik wil niet doen alsof ik het warm water heb uitgevonden. Maar ondanks alle hype die er momenteel –nog steeds– over lopen bestaat, vond ik het niet evident om aan informatie over looptrainingen te geraken. Schema’s van beginner tot 5k of 10k zijn er met hopen op het internet of in de informatiebrochures te vinden, maar waar je nu precies op moet letten tijdens het trainen, en hoe lang je jezelf maar beter als beginner beschouwt, wordt er niet bij vermeld.

Luister naar je lichaam, lees je overal, maar hoe kan je in godsnaam naar iets luisteren dat je niet kent. Of anders gezegd, gesteld dat je hoort dat er iets wordt gezegd, hoe kan je het interpreteren? Ik heb een paar weken getraind met een hartslag die veel te hoog lag, en het enige wat mijn lichaam me vertelde, was dat het aan het einde van de training vermoeid was. De recuperatie kwam –volgens mijn interpretatie– snel genoeg, maar kennelijk was ik toch verkeerd bezig. Train als beginner niet te hevig, wordt je vanop de zijlijn toegeschreeuwd. Maar wat is te hevig?

Hele hopen internetsites heb ik erop nageslaan, en twee boeken –die alom werden aangeprezen– heb ik uitgelezen. Maar zowel Loop! van Mieke Boeckx als het gelijknamige boek van Gerard Nijboer en Kees Koman handelen over het belang van voeding en kledij en hartslagmeters en zones en stretchen en krachttraining, maar er is –op die standaard trainingsschema’s na– niks in terug te vinden over hoe je nu best aan zo’n loopcarrière begint. Langzaam aan (hier zijn we weer), maar wat betekent dat in godsnaam.

Gisteren vond ik dan in De Slegte het boek Ren je fit, een vertaling van Jamie Bairds Running Fit. Ondertussen heb ik het uitgelezen, en ik kan het aan iedereen aanraden (te koop in de kelderverdieping van De Slegte voor iets meer dan 5 €). Het bevat de standaard uitleg over voeding en stretchen en krachttraining (deze keer met duidelijke foto’s, en oefeningen waarvoor je niet naar de gym hoeft), maar tevens de broodnodige uitleg over hoe je je conditie –en daarmee gelijktijdig je training– opbouwt.

Vandaag heb ik dus de raad van Mike, Bru, Gryzo, en Jamie Baird opgevolgd. De Suunto t3 is daarbij een fantastisch werkinstrument (ongetwijfeld net zoals hartslagmeters van andere merken met dezelfde functies). Ik heb de HR limits ingesteld tussen 140 en 155 bpm, wat mij in het aerobe gedeelte van de training moet houden. Het toestel piept wanneer de onder- of bovengrens wordt overschreden, zodat je meteen weet of je sneller dan wel trager moet lopen. En kijk, mijn gemiddelde hartslag is plots maar 151 bpm meer (met een piek van 156). Ik heb in 32 minuten 5,66 km gelopen aan een gemiddelde snelheid van 10,5 km/u. Aan het einde voelde mijn lichaam alsof ik nog een hele tijd kon doorgaan, maar ook de duur van je runs bouw je beter geleidelijk op.

In elk geval ben ik al een stuk verder op weg. Bedankt voor tips, en als u er meer hebt, laat ze gerust komen.

boekenwurm

boekenwurm

(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro 400H, 400ISO)

De laatste in de serie (één – twee).

Als hij maar een boek heeft –in dit geval “Zo moet het gaan als er iemand is” van Paul de Moor (waarvoor de schrijver onlangs de provinciale cultuurprijs voor kinder- en jeugdlteratuur mocht ontvangen).

Vandaag gingen we een volgend boek in de reeks halen in de Limerick. “Meneer de schrijver,” werd er aan de kassa geroepen naar een man die heel onopvallend tussen de boeken stond te neuzen, “iemand koopt uw boek.” Waardoor wij dus met een exemplaar-met-opdracht huiswaarts konden keren.

Dit eigenlijk maar ter inleiding om te zeggen dat we vandaag opnieuw langs het Maria Hendrikaplein zijn gepasseerd; dat het er hard waaide en de fontein haar water alle richtingen uitstortte; dat Henri niets beters had gevonden dan zich door dat water te laten natsproeien; dat ik mijn fototoestel meehad en dus opnieuw foto’s heb genomen; en dat het altijd spannend is, analoog fotograferen, want dat ik nooit zeker ben of de foto’s wel deftig zullen gelukt zijn. (’t Zal voor binnen een week of twee zijn.)

de eerste keer

Voor de eerste keer rond de Watersportbaan gelopen, vandaag. Op het programma stond 25 min jog, en ik dacht dat die tijd wel zou volstaan om een toertje te maken. Van traag joggen is vanzelfsprekend weer niet veel in huis gekomen –ik moet misschien wat meer zonetraining doen– met een gemiddelde snelheid van 11,4 km/u over 5,82 km in 30 min. Dertig, jawel, want ik ben van de Watersportbaan nog naar huis teruggelopen ook –ik was in 25 min rond (net geen 5km volgens de GPS). Er waren overigens geen rustpauzes, deze keer.

Een hartslag van 163 bpm gemiddeld, met een piek van 171 bpm (en dat was omdat ik snel de baan moest oversteken). Met die pieken gaat het alvast de goede richting uit, want die dalen; nu nog de gemiddelde hartslag wat lager krijgen? Of kan dat enkel door voldoende (niet: te veel, dus zeker niet meer dan ik nu al doe) te trainen? Tips zijn welkom.

toegift

Gisteren zat de krant (DM) alweer niet in de bus. Het komt de laatste tijd steeds meer voor –een ziekte waar we alleen met DS last van hadden toen we een tijdje op twee kranten geabonneerd waren.

Niet zolang geleden had DM overigens beloofd de Gentse abonnees, die tijdens de staking van De Post een tijd lang hebben moeten missen (lees: zo’n 10 dagen), op gepaste wijze te verrassen voor de geleden ongemakken. De abonnees zouden daarvan verder per brief van op de hoogte worden gebracht. Dat hadden ze breedsprakerig in hun krant geplaatst.

Ondertussen mochten wij die brief ontvangen.

Beste abonnee,

Zoals u ongetwijfeld weet, zorgde de staking bij De Post in Gent (gestart op 11mei) voor grote problemen met de verdeling van De Morgen. Hierdoor heeft u uw favoriete krant een tijdje moeten missen.

In naam van De Persgroep Publishing (uitgever van De Morgen) bied ik u hiervoor mijn oprechte excuses aan.

U bent de gemiste exemplaren echter niet kwijt: uw lopen abonnement wordt verleng voor de gemiste kranten, en dit met 7 exemplaren.

Wij wensen u alvast nog veel leesplezier met De Morgen.

Voor meer informatie kan u steeds bij onze abonnementenservice terecht op telefoonnummer 027454 25 91

Met vriendelijke groeten,

Jurgen Boschmans,
Verantwoordelijke Abonnementenservice De Pergroep Publishing

Beste Jurgen, vergeef mij, als ik enige ontgoocheling in mij voel opwellen bij het lezen van uw brief. Het is niet dat ik uw –ongepersonaliseerde– brief niet op prijs stel, maar ik had me toch iets anders voorgesteld bij de verrassing die het geleden ongemak zou verzachten. Toch iets anders dan datgene waar we eigenlijk recht op hebben, namelijk de kranten waarvan u eigenlijk belooft dat we ze elke dag netjes in onze bus zullen vinden. De kranten, waarvan we er als abonnee geen enkel zullen missen. Tenminste, zo laat u toch optekenen als twee van de 6 goede redenen om een abonnement te nemen.

Die verrassing, dat hoefde bovendien niet hoor, ik had best genoegen willen nemen met een verlenging van het abonnement. Maar dan had u natuurlijk beter niet zo’n beloftevolle aankondiging in uw krant laten plaatsen.

U komt, beste Jurgen, een beetje over als het marketing type, en dan bent u zeker bekend met de leuze ‘underpromise, overdeliver‘. Misschien een tip voor een volgende keer?

weet ge nog wat de vraag was?

“Papa, wat is eigenlijk een single”, vroeg Henri daarnet aan tafel.

“Dank u, jongen,” antwoordde ik in gedachten, “want ik had nog niks om op mijn weblog te zetten vandaag.” En dan luidop: “wel, een single, dat komt van het Engels, en dat betekent ‘alleen’ of ‘enkel’. Vroeger, …”

“Jaha!” onderbrak Tessa mij met gespeelde bibberstem, “vroeger hé, in onzen jongen tijd hé…”

“…vroeger dus, dan hadden we platen…”

“Ge bedoelt een cd dus, papa”, probeerde Henri.

“Neenee, een plaat. Iets groter dan uw bord, geen cd maar een plaat. En dat was een L.P. En weet ge wat dat wil zeggen?”

“El-pee? Nee papa.”

“Dat is weeral Engels, en dat staat voor Long Playing ofte ‘lang spelen’. Vandaar de langspeelplaat. Dat hebt ge toch al gehoord?”

“Nee papa.”

Ik zucht even. “Een L.P. –of langspeelplaat– is gemaakt uit vinyl, en daar zitten groeven in, en dat speelt ge af op een platenspeler of pick up. Kent ge dat, een pick up? Dat komt ook uit het Engels, en dat wil zeggen opnemen. In die L.P. zaten namelijk groeven, en daarop stond de muziek en dan was er een kopelement met een naald dat in die groeven bewoog, en door de vibraties het geluid opnam. Vandaar dus die pick up.” En hier pauzeerde ik even voor het dramatisch effect.

“Weet ge nog wat de vraag was?”, zag Tessa haar kans schoon.

“Uh ja,” trok ik mijzelf uit mijn betoog, “hij wou weten wat een single is. Op zo’n LP staan dus veel liedjes, gelijk op een cd, maar dan wel over twee helften verdeeld, en ge moest uw plaat dan omkeren. Ewel, een single is dan één van die liedjes dat ze alleen op zo’n kleine versie van zo’n plaat zetten, en dat veel op de radio wordt gespeeld.”

“Ah, gelijk die single van Thor die ik boven op cd heb?”, vroeg hij.

“Erm, juist ja, gelijk die single van Thor ja. Op cd.”

Zucht. Ik mis dat eigenlijk wel, die L.P.’s.

before you die

Het Instituut steekt er een stokje voor: wat wil ik nog doen voor ik doodga? Dit hoort er alvast ook bij mij bij: een boek schrijven én publiceren.

Maar goed, ik was daarmee begonnen, met zo’n lijstje aan te leggen voor deze post. Met zaken zoals één van mijn foto’s als cover van een internationaal tijdschrift, een halve marathon lopen (en daarna zien we wel verder), en (hoewel ik er niet happig op ben dat land binnen te komen:) met een motor van de East Coast naar de West Coast rijden (en/of omgekeerd).

Edoch ik ben niet meteen de man van grootse plannen en ambities, bedacht ik mij terwijl ik bezig was. Ik leef liever van dag tot dag, en dat bevalt me tot nog toe uitstekend. Ik heb bovendien ondertussen al een heleboel dingen gedaan die ik al lang wou doen (zelfstandig zijn, een motor, een tattoo, een kind, een huis, een superdoktermadam, …). En tuurlijk, er zijn er nog een heleboel, maar zo meteen zaken opnoemen die ik nodig wil (doen) en zonder dewelke mijn leven niet als compleet zou aanvoelen? Nah. Ik neem het wel zoals het zich aanbiedt. En dat is soms al meer dan ik kan vatten.

Dit stokje ga ik nu wel eens doorgeven zie. Niet naar de oudere garde, maar naar de jonge menschen, die amper aan het begin van hun leven staan, nietwaar Sara, Tom, en Joke?