bruno – Pagina 179

filmtips (woensdag en vrijdag)

Soms valt uw oog gewoon op die dingen die ge niet moogt missen. Van de Knack –die mijn moeder des vrijdags meebrengt– lees ik enkel de Focus, waarin ik dan nog stop met lezen waar de televisieprogramma’s beginnen. Vroeger zaten die in het midden, en kon ik daar gewoon rond lezen, maar nu vormt de tvgids het laatste deel van het boekje. Om één of andere reden sloeg ik vrijdag de pagina tóch om, en kwam ik terecht op de rubriek filmoptv, waar ze hun lezers van filmtips voorzien.

Vanavond kan u kijken naar La Antena (The Aerial), die ik eerder op het Gentse filmfestival (in 2007) heb gezien. Als u die toen gemist hebt, programmeert u maar beter uw video (digitaal of analoog). Ik was er toen redelijk lovend over: “een bijzonder goede film, die zeer creatief gebruik maakt van de conventies van de oudere stille zwartwitfilms. Boeiende film, puike acteerprestaties, verschrikkelijk aangenaam hoe de tussentekst in de film is verwerkt.” Dit meesterstukje wordt vertoond vandaag, 21/01, op Nederland 2, vanaf 23u25.

De andere tip is Me and You and Everyone We Know (filmfestival 2005), van Miranda July. Het is een film waar het indie gevoel vanaf druipt. Destijds was ik er niet geheel van onvertuigd (al vond ik hem nog steeds de moeite), maar ik ga hem zeker opnieuw bekijken. Overmorgen, 23/01, ook al op Nederland 2, vanaf 23u30.

Mijn video is al geprogrammeerd, want beide avonden zit ik in Vooruit, vanavond voor Animus Anima, en vrijdag voor Balkan Jazz Project feat. Yildiz Ibrahimova & Serkan Çagri. Allen daarheen.

—

Als nu iemand alstublieft nog eens I… comme Icare van Henri Verneuil (en met Yves Montand) wil vertonen, of –nog (veel) liever– die titel op dvd zou willen uitbrengen?! I… comme Icare is een veel te goed weggemoffeld pareltje.

vergadertaart(en)

Er was taart, gisteren op de redactievergadering van Het Project, en ook erm… vloeibaar voedsel. Eén Nigella appelsien-amandelcake, en één biscuit –gemaakt van warm beslag en waarvan ik het recept nog niet heb gepost ⁱ.

—

Ik zal het waarschijnlijk ook niet posten, want hoewel het schuim nooit zo volumineus is geweest, vond ik de koek eerder aan de droge kant. Beste versie is volgens mij voorlopig de koude, gescheiden versie, maar dan wel met allemaal gewone bloem en geen maisbloem.

lustrum

Een lustrum is een zoenoffer, zo leert van Dale u desgewenst. Oorspronkelijk was het een zoenoffer dat elke vijf jaar werd gebracht in de tijd van de Oude Romeinen. Niet toevallig viel dit offer –dat vaak als een reiniging werd omschreven– samen met het beëindigen van de vijfjarige ambtstermijn van de censoren. Zo’n censoren waren onder meer belast met het bijhouden van lijsten van dienstplichtigen, het schatten van fortuinen, en het al dan niet ontnemen van stemplicht, en zelfs het aanduiden van de senaat. Hoewel dit lang niet al hun macht omschrijft, volstaat deze bondige opsomming reeds om in te zien dat men nood heeft om zich aan het einde van zo’n termijn te laten reinigen –of verzoening te zoeken.

Later is men hetzelfde woord gaan gebruiken om een periode van vijf jaar te omschijven.

In september vorig jaar, zo heb ik daarnet ontdekt, was het vijf jaar geleden dat ik dagelijks voor dit weblog ben beginnen schrijven ⁱ. Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gepost ⁱⁱ.

Sommige van die dingen zijn gelukkig goed in de hoeveelheid berichten weggestoken, andere zijn leutig om terug te vinden. Het is een zeer verscheiden aanbod, waarin bepaalde, soms cyclische, tendenzen zijn terug te vinden. Zo is er in de zomer veel concertfotografie (het jazz-seizoen), en wordt er in de winter meer gepost over eten. Ik heb het gehad over audio en hifi, over film, over fotografie, over eten, over lopen, en zelfs over politiek –al ben ik altijd enorm blij als ik erin slaag het daar niet over te hebben.

Er zijn al (vele) momenten geweest waar ik heb gemeend om mijn interesses op te splitsen over even zoveel weblogs. Vorig jaar nog heb ik geprobeerd om opnieuw een photoblog op te starten –ik heb gemerkt dat ik veel te wispelturig en ongedisciplineerd ben om dat vol te houden.

Dus u zal het hiermee moeten doen ⁱⁱⁱ. Met fotografie. Maar ook met eten. En met faits divers.

—

Ik was er (veel) langer mee bezig, want ergens in 1996 of zo was ik begonnen met wat later december.org zou worden, een soortement weblog over minimalistische muziek. Veelal toegankelijk minimalisme, van het genre Michael Nyman en Wim Mertens –en dat begonnen was met Peter Greenaway– al kwam daar later bijvoorbeeld ook Gavin Bryars bij.
volume12.net bestaat sinds februari 2001; oorspronkelijk nam het de functionaliteit van december.org (dat op een eigen domein werd gehost sinds maart 1998) over. Pas sinds november 2002 ben ik (bijna geheel) van het Engels op het Nederlands overgeschakeld.
Maar als u graag hebt dat ik meer schrijf over een bepaald onderwerp, dan hebt u bij dat onderwerp maar wat meer reacties achter te laten. Ik kan niet rieken wat u graag leest. En sta ik heel erg open voor nog meer (van hetzelfde of van iets anders). U hebt het maar te vragen, al kan het altijd wel eventjes duren voor u antwoord krijgt.

Suzannah

Suzannah hoort stemmen.

Ze had geglimlacht toen ik aan het tafeltje naast haar plaatsnam. Het was het enige vrije tafeltje in het café, en ik had dan ook niet zomaar aangenomen dat die glimlach voor mij bedoeld was. Ik ben nog al verlegen, weet u wel. Dirk had mij zonder veel plichtplegingen mijn wekelijkse cappuccino voorgeschoteld, en ik was al gauw opnieuw in mijn zoveelste boek verdiept.

“…en van dat moment af hóórde ik de mensen.”

Ze had het gehad over geestesverruiming, en hoe we ons moeten openstellen voor alles en ons laten overspoelen door indrukken, zoals kinderen dat ook doen. Op een bepaald moment was ze daarin geslaagd, beweerde ze, en sindsdien hoort ze stemmen.

“Niet dat ik geesten zie of met de doden kan praten”, glimlachte ze opnieuw. “Het is meer zoals gedachten lezen.” Ze nam mijn hand vast die ik had opgeheven om haar te onderbreken, en liet die, betrapt door haar eigen impulsen, net zo gauw weer los. Haar hand was zacht en warm geweest en liet daardoor een gemis achter. “Ik weet dus ook waar gij nu aan denkt.”

God, ik hoop het niet, dacht ik, terwijl ik mij wanhopig van de beelden poogde te ontdoen die zich spontaan voor mijn geestesoog hadden opgeworpen. Denk aan kookboeken. Of Nigella Lawson! (Nee, niet Nigella!) Of koffie! riep ik mijzelf toe. Denk! Aan! Iets! Anders!

Maar het was te laat, zag ik aan haar gezicht, dat ze met weinig succes in de plooi trachtte te houden. Mannen zijn ook zo doorzichtig.

steak sandwich

“Pfff, ik heb geen goesting meer om te koken.” Het was 14u en Tessa was net terug van haar ‘ronde’ op het UZ. Tessa is de hele week –nog tot morgenochtend– van wacht, en dan durft het wel eens raden worden naar ’thuismomenten’.

Gisteren was het ook al van dat, werd er snel nog gehakt gehaald, waarmee ik in de rapte spaghetti in elkaar heb ~~geflansd~~ geflanst. Naast het gehakt kwam er ook steak mee naar huis, en dat heb ik dan vandaag –al even rap– in de pan gelegd. Op de tijd dat het vlees aan het bakken was, heb ik drie, van het onbijt overgebleven, broodjes opengesneden, een tomaat geschijfd, mayonaise geklopt, een schel kaas in drie verdeeld, en bieslook verknipt. Toen was de steak klaar, werd ook die in plakjes gesneden, en werd alles op de broodjes en borden verdeeld.

Bijna letterlijk tien minuten werk. En wij waanden ons eventjes een klein beetje terug in Seattle.

Messy desk is sign of a sophisticated mind

Dat beweerde Nigel Hawkes, Science Editor bij The Times, toch in een artikel in 1992. Tessa had het in het ouderlijke thuis uitvergroot boven haar werkplaats gehangen, als een reactie op de vele verzoeken van haar ouders om toch maar eens de rommel op haar bureau op te ruimen. Het heeft lang in een knipselmap gezeten –en misschien zit het nog ergens in een of andere archiefdoos– maar ik heb het eindelijk op internet teruggevonden. Het internet weet alles.

Het was de bedoeling dat ik donderdag mijn eigen bureau ging opruimen. Maar ik had daarvoor iets nodig wat aan de andere kant op Tessa’s en Henri’s bureau lag, en toen ik daar nog een grotere rommel aantrof, heb ik maar eerst hun werkoppervlak aangepakt. Hoewel er waanzinnig veel is verdwenen (een volle vuilniszak van 30 liter, en een grote kartonnen doos papier) heeft het twee dagen geduurd eer ze daar iets van gemerkt hebben.

Ondertussen ligt mijn bureau nog steeds overvol. Ik had dinsdag namelijk bij Kerygma iets gelezen over vol-au-vent, en was –bén– volop bezig daar onderzoekswerk over te verrichten. (Zie de stapel links, met o.a. het van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal, Het Gerecht van Homarus, en De Zilveren Lepel.) Bereidingen en navenante berichtgeving volgt ooit nog wel eens.

Het ligt ook vol met kookboeken en -tijdschriften (Mijn Little Italy, 3 maanden delicious.); koffie labels; cds; knipsels; rekeningen; etc. Maar ik weet –net zoals in het artikel wordt beweerd– alles liggen. Alles.

Denk ik toch.

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Klinkt zoals dat van Nigella, wierp steenbok68 op toen ik de appelsien-amandelcake uit elle eten probeerde. Dus plaatste ik het bij op mijn to do lijstje. Toeval wil dat eerder deze week ook Deb van Smitten Kitchen met dat recept aan de slag ging, voor een clementine-cake. Voor clementijnen vond ik het wat te laat, maar Nigella beweert dat we net zo goed appelsienen of zelfs citroenen kunnen gebruiken.

Twee uur, zo lang moeten die appelsienen gekookt worden volgens het recept van Nigella. En hoewel me dat bij de aanvang een beetje overkill leek, moet het worden gezegd dat deze versie (nog) veel lekkerder is dan de versie uit Elle. Veel minder bitter, beaamde iedereen die het heeft geproefd.

Benodigdheden

375 g appelsienen (dat zijn er ongeveer twee)
6 eieren
250g amandelpoeder
200g kristalsuiker
1 (opgehoopt) tbsp (koffielepel) bakpoeder

Zo gemaakt

Breng de appelsienen in een pan met koud water aan de kook. Laat gedurende twee uur voortpruttelen ⁱ. Laat even afkoelen, verdeel in kwartjes, laat nog wat afkoelen, en pureer (in de blender of keukenrobot).

Verwarm de oven voor op 190°C.

Klop de eieren met de suiker op tot een bleek en luchtig mengsel. Dat gaat het gemakkelijkst met een keukenrobot.

Vouw er vervolgens het amandelpoeder en het bakpoeder onder, en nadien ook de gepureerde appelsienen.

Bak gedurende een 50-tal minuten. Nigella is redelijk specifiek over de baktijd (een uur), maar ik ga Deb volgen, wanneer ze daar liever redelijk redelijk vaag over blijft. Veel hangt af van de cakevorm die u gebruikt; ik gebruikte opnieuw mijn springvorm van 23 cm diameter.

In elk geval kijkt u maar beter eens naar de kleur van de cake na een dertig minuten. Als de bovenkant donker genoeg is, dekt u die beter af met bijvoorbeeld zilverpapier.

Doe de cake-test!

Smakelijk!

(En vergeet niet: kook die appelsienen gedurende twee uur. Het loont de moeite!)

—

Als het water te hard kookt, vergroot de kans dat ze openbarsten.

griep on sale

Het griepseizoen groeit zo stilletjesaan naar een climax. In een vlaag van idiotie ben ik vanochtend met het openbaar vervoer naar het centrum getrokken, op zoek naar solden.

Met het openbaar vervoer. Tijdens het griepseizoen. Jaja.

Geniepig was de hele tram zichzelf aan het begluren, en toen één onverlaat niet langer een hoestbui kon onderdrukken –hij zat al tien minuten zacht te schokken– sloeg de rest eerst vol argwaan en vervolgens met afgrijnzen de diepe en aanslepende roffel gaande. Of de man er bij de volgende halte echt af moest weet ik niet, maar onder afkeurende blikken koos hij toch maar voor een aftocht.

Veel solden heb ik niet gevonden, of ben ik de enige die een jeans van 80 euro niet echt solden vindt. En dat was al mét 50% korting. Bijna kocht ik mij nog een steelpan (in een andere winkel), maar de pan die ik op het oog had was enkel beschikbaar in een set (van 900 naar 700 euro gereduceerd weliswaar), en de alternatieven hadden ofwel geen steel ofwel een te groot volume. Dat doet er mij aan denken dat ik nog altijd iets over pannen moet schrijven.

Een kale reis dus, maar dat is goed voor de portemonnee. (Zolang het maar niet slecht is voor de gezondheid.)

Geroosterde kip gevuld met ricotta en kruiden (Bill’s Food)

Wij zijn zot van kip. Euh, allez, ik toch. Minstens 1 keer in de veertien dagen maak ik kip klaar, en ook op restaurant sta ik niet ongunstig tegenover gevogelte op het menu. En zo zot als ik ben van kip, zo zot ben ik ongeveer van kookprogramma’s op televisie. Liefst als het eten centraal staat –al kijk ik ook graag naar Top Chef. Bij Vitaya tonen ze sinds kort ook Bill’s Food, een programma rond de goedlachse Australische kok Bill Granger. Granger maakte twee reeksen van resp. 6 (2004) en 7 (2007) episodes, die nu allemaal op Vitaya worden vertoond. Deze week is het de beurt aan aflevering 7 (de eerste van de recente reeks dus), waarin Granger kip klaarmaakt.

Eerder had ik al zijn tip voor een omelet getest (voeg wat room toe aan de eieren), en dat werkte perfect. Dus besloot ik me ook maar eens aan zijn kip te wagen.

Benodigdheden

een hele kip
375 g verse ricotta –ik gebruikte ‘slechts’ 250 g (1 potje), en dat volstond ruimschoots.
2 eetlepels versnipperde bieslook
2 eetlepels versnipperde kervel
2 koffielepels geraspte citroenschil
zeezout
vers gemalen zwarte peper
olijfolie

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 200°C.

Mix de ricotta, kruiden, cirtroenschil, zout en peper. Zet opzij.

Leg de kip met de borst naar beneden. Snij met een scherp mes langs de ruggengraat ⁱ, en haal de ruggengraat eruit. De kip spreidt nu open (foto links) en lijkt een (klein) beetje op de facehugger uit Alien. Gebruik anders gerust een vleesschaar (geen gewone, dat gaat niet lukken), of vraag het uw slager om het voor u te doen als u er erg tegenop kijkt.

Draai de kip om, en druk op de borst om ze zo plat mogelijk te krijgen (foto rechts). Maak met uw vingers voorichtig het vel van de borst en de dijen los –dit gaat heel gemakkelijk. Op de foto rechts hierboven werd het vel reeds los gemaakt.

Breng het ricottamengsel (voorzichtig) tussen vel en vlees aan. Ja, het wordt een beetje messy; dat geeft niet. Leg de kip in een ovenschotel, sprenkel er wat olijfolie over, en wat grof zeezout en versgemalen peper. Bak in ongeveer 50 minuten ⁱⁱ.

Laat de kip nog even rusten ⁱⁱⁱ alvorens te serveren. Ondertussen hebt u tijd om een slaatje in elkaar te flansen en/of saus te maken van het braadvocht.

Smakelijk!

(De kip was heerlijk mals –ik ga dit recept zeker nóg gebruiken.)

—

Ruggengraat is –net zoals pannenkoek trouwens– één van die woorden waarvan ik niet begrijp (wil begrijpen) waarom er een tussen-n gebruikt wordt. Alsof zo’n graat van meer dan één rug kan komen, of zo’n koek in meer dan één pan gebakken wordt.
Prik in de kip om te zien of ze gaar is. Als het vocht dat eruit komt helder is, dan is de kip klaar.
Dek ze af met aluminiumfolie en een keukenhanddoek.

milieuvriendelijk

Een voorsmaakje van het recept dat er straks op komt. Niet voor gevoelige zieltjes. (Het is met een dode kip en al.)