Auteur: bruno

supereenvoudige appeltaart

Het beste aan de appeltaart zijn… de appels. Ha! Vergeet boter- en karamelsauzen, kaneel en andere specerijen: het gaat om de appel. Wij hadden vorige week appels te veel –en het was niet eens hoogseizoen. Appels gaan bij ons echter steevast het boodschappenmandje in, van Granny Smith tot Elstar, van Braeburn tot Fuji, van Cox tot Boskoop. De appel is een ‘gemakkelijke’ vrucht, en laat zich eten van rauw tot compote, uit de hand of op het bord.

En wat doet een mens met zo’n overschot? Taart maken natuurlijk. Een recept van Smitten Kitchen, simplest apple tart, oorspronkelijk afkomstig van Alice Waters, chef en mede-oprichter van het befaamde Chez Panisse in Californië.

Een heel eenvoudig recept, met zeer weinig ingrediënten. Waar wacht u op?

Benodigdheden

Voor het deeg

  • 1 cup huishoudbloem
  • 1/2 tsp sugar
  • 1/8 tsp (een snuifje) zout
  • 85 gram (ongezouten) boter, op kamertemperatuur, in blokjes versneden
  • 3 1/2 tbsp koud water

Voor de vulling

  • een kleine kilo appels (ik gebruikte Granny Smith)
  • 2 tbsp (ongezouten) boter, gesmolten
  • 5 tbsp suiker

Voor de afwerking (facultatief) i

  • 1/2 cup suiker

supereenvoudige appeltaart

Zo gemaakt

Meng bloem, suiker en zout in een kom, en voeg er de boter aan toe. Meng met de vingers, tot er bijna geen klonters boter meer overblijven.

Doe er het water bij, en meng met de vingers tot je een bal kan vormen. Plat de bal tot een schijf, en plaats die minstens dertig minuten in de ijskast.

Schil ondertussen de appels, snij het klokhuis eruit, en snij ze in dunne schijfjes. Bewaar de schillen en de klokhuizen voor de afwerking.

Rol het deeg uit op een licht bebloemd oppervlak, tot het ongeveer een derde groter is dan de taartvorm die u plant te gebruiken. Mijn taartvorm was een 22 cm diameter.

Plaats het deeg in een lichtjes beboterde taartvorm. Opgelet: laat het overschot aan deeg intact!

Verwarm de oven voor op 200°C.

Schik de appels op het deeg –het lijkt veel, maar ze kunnen er allemaal in! Vouw het overhangende deeg over de appels.

Borstel wat gesmolten boter over het deeg en de appels, en sprinkel suiker over het deeg en de appels.

Bak gedurende een 45 minuten in de oven, tot de appels zacht zijn, en korst goudbruin is.

supereenvoudige appeltaart

Laat op zijn minst 15 minuten afkoelen. Heerlijk met een bolletje ijs.

Smakelijk!

—

update, 10 minuten later Grappig: ik voeg dit bij in mijn lijstje recepten, en zie dat ik deze taart precies al eens eerder heb gemaakt.

—

  1. Facultatief: terwijl de taart in de oven staat, kan u een soort appelsaus maken om over de taart te schenken. Doe de schillen en de klokhuizen in een kookpan, en voeg water toe tot ze net onder staan. Voeg de suiker toe, en laat gedurende een 25 minuten pruttelen. Giet het kookvocht door een zeef –of beter nog: een confituurdoek– alvorens te gebruiken. Om een dikkere siroop te bekomen, laat u de saus daarna terug wat inkoken.

films 200901

Goed vertrokken, in 2009. Enfin, goed: de kwantiteit is er wel weer, maar naar de kwaliteit is het (opnieuw) eerder ver zoeken. 20 films voor januari, niet bijgerekend zijn de twee Varg Veums en de andere (al dan niet) nutteloze series die ik volg (van Bill’s Food tot LUX).

We beginnen met het beste. The Vanishing is een remake van Spoorloos uit 1988, naar het boek Het Gouden Ei, van Tim Krabbé (met Gene Bervoets in de rol van de mannelijke helft van het koppel). Beide films werden geregisseerd door George Sluizer, die het einde van de remake helaas op Hollywoodleest heeft geschoeid. De originele film is –samen met het oorspronkelijke novelle van Tim Krabbé– veel sterker. Niettemin, groot was mijn verrassing toen ik plots allerlei achtergrond in The Vanishing begon te herkennen, want deze remake werd opgenomen in… Seattle! Goede film toch, beetje spijtig van het einde, tracht vooral om Spoorloos eens te zien en het (heel korte) boek te lezen.

Loft was dan weer redelijk ontgoochelend. De ontknoping werd als een heuse deus ex machina uit het dak van de loft op de kijker neergelaten. Zinloos banaal –tenzij u houdt van plotwendingen die uit het niets zijn gegrepen. (Een beetje gelijk The Bloody Olive –al is dat dan weer een uitstekende kortfilm.) Wat jammer ook die generiek, waarvoor goed werd gekeken naar/geleend bij Saul Bass en Imaginary Forces, maar die invloeden werden helaas ongeïnspireerd toegepast. Nog goed dat de acteerprestaties deftig waren, want van de plot moet de film het niet hebben.

Dan liever de minder pretentieuze pulp van Mr. & Mrs. Smith, Bad Boys II, en zelfs The Sum of All Fears, als slaagt Ben Affleck er niet in om Harrison Ford te laten vergeten.

Maar wreed veel goede dingen zaten er helaas niet tussen.

  1. La marche de l’empereur (March of the Penguins) / Luc Jacquet / 2005 / vtm / **(*)
  2. Slither / James Gunn / 2006 / 2BE / *
  3. The Vanishing / George Sluizer / 1993 / 2BE / ***
  4. Loft / Erik Van Looy / 2008 / Kinepolis / *(*)
  5. My Super Ex-Girlfriend / Ivan Reitman / 2006 / VijfTV / *(*)
  6. Mr. & Mrs. Smith / Doug Liman / 2005 / VT4 / **(*)
  7. Bad Boys II / Michael Bay / 2003 / 2BE / **(*)
  8. The Sum of All Fears / Phil Alden Robinson / 2002 / VT4 / **
  9. Video Voyeur: The Susan Wilson Story / Tim Hunter / 2002 / 2BE / *
  10. The Wisdom of Crocodiles / Po-Chih Leong / 1998 / één / *
  11. The Circuit / Peter Werner / 2008 / VijfTV / *
  12. Before Sunrise / Richard Linklater / 1995 / VijfTV / *(*)
  13. The Rundown / Peter Berg / 2003 / 2BE / *
  14. Twisted / Philip Kaufman / 2004 / VT4 / *(*)
  15. Albino Alligator / Kevin Spacey / 1996 / VTM / *(*)
  16. NYC: Tornado Terror / Tibor Takács / 2008 / VT4 / 0
  17. The Sentinel / Clark Johnson / 2006 / VT4 / **
  18. FeardotCom / William Malone / 2002 / 2BE / 0
  19. I Do (But I Don’t) / Kelly Makin / 2004 / VijfTV / *
  20. The Dark / John Fawcett / 2005 / 2BE / (*)

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

strips 200901

We zijn helemaal in de ban van Y: The Last Man aan het geraken. Voorlopig weinig rode draad in het verhaal, behalve dan dat hij de laatste man op de aarde blijft (duh), en dat hij nog steeds op zoek is naar zijn vriendin, die aan de andere kant van de wereld zit. Daarbuiten is er eigenlijk weinig consistent plotgegeven. Niettemin, het blijft onderhoudend.

Rose Hip is met de publicatie van de prequel begonnen, en dat is even erm… verlichtend als het gewone verhaal. Pulp, maar ik ken slechter tijdverdrijf.

Water Baby was de eerste poging tot de betere strip, vorige maand, maar die poging is helaas een beetje mislukt. Hopelijk biedt februari beters op dat vlak, en misschien vinden we wel wat inspiratie bij het festival van Angoulême.

Apollo’s Song van Osamu Tezuka (de mens van Buddha) daarentegen, mag meteen op de plank bij de grote klassiekers. Klassiek drama zoals we het veel te weinig aantreffen. Fantastische kwaliteit, zowel van tekenstijl, vertelling, structuur, plot en plotwendingen. Zonder vrees aan te schaffen en van te genieten.

Oh, en Les Démons d’Alexia lees ik gewoon graag. Een intelligente, ondernemende en sexy vrouw –doet mij een beetje aan de mijne denken, behalve dan dat die niet aan hekserij en al doet. Spijtig misschien, maar ge kunt niet alles hebben natuurlijk.

  1. Y: The Last Man Vol. 2: Cycles / Brian K. Vaughan, Pia Guerra, José Marzan / 2003 / **(*)
  2. Les Démons d’Alexia, Tome 5: Le Sang de l’Ange / Dugomier / 2008 / **(*)
  3. Water Baby / Ross Campbell / 2008 / **
  4. Rose Hip Rose, tome 04 / Tôru Fujisawa / 2008 / **
  5. Rose Hip Zero, tome 01 / Tôru Fujisawa / 2006 / **
  6. Rose Hip Zero, tome 02 / Tôru Fujisawa / 2006 / **(*)
  7. Apollo’s Song / Osamu Tezuka / 2007 / ***(*)
  8. Y: The Last Man Vol. 3: One Small Step / Brian K. Vaughan, Pia Guerra, José Marzan / 2003 / **(*)
  9. Y: The Last Man Vol. 4: Safeword / Brian K. Vaughan, Pia Guerra, José Marzan / 2003 / **(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(strips vorige maand)

Tessa was ziek

Enfin, de titel van dit stukje was oorspronkelijk “Lemon-Drenched Lemon Cake“, en ik was half van plan om dat vorige week te maken, omdat Tessa toen ziek was, en een beetje comfort food wel kon gebruiken. Ja, iets met citroen is wel degelijk haar idee van comfort food. Ze is een paar dagen thuis gebleven, maar vertrok op een ochtend vastberaden maar een beetje pips naar het werk –enkel om in de vroege namiddag terug aan de deur te staan. En toen wou ik die cake bakken.

Ondertussen ben ik zelf ziek, van migraine naar iets wat nog steeds in mijn hoofd en maag zit, en de gedachte aan voedsel is nog steeds niet heel erm… comforting. Vanavond is er bovendien, wat bezwangerd is met de belofte om een geslaagd concert te worden in Mineral Jazzclub, met Mógil (en achteraf Bang!). Niet te missen volgens mij (5 euro is echt wel een koopje), en ik ga nog zien of ik er mij zelf heen kan slepen.

de meneer van Telenet

“Tussen acht uur en één uur zou er iemand bij u langs komen dan, op maandag 2 februari.”

“Tussen acht en één? Euh…”

“Wij bellen u normaal gezien op een kwartiertje voor de hersteldienst bij u langs komt, als dat goed is voor u?”

Het zal wel zijn dat. Dan moet ik tenminste niet de ganse tijd op de bel letten. Om tien na acht rinkelt de gsm.

“Meneer Bollaert? Met de hersteller van Belgacom Telenet. Bent u thuis? Ik sta namelijk voor uw deur. Denk ik toch.”

Wij zaten in de badkamer, en hadden de bel vanzelfsprekend niet gehoord. Het verwittigingstelefoontje was er niet gekomen, maar gelukkig had de meneer van Telenet wel de tegenwoordigheid van geest gehad om mij op te bellen.

Via zijn laptop checkte hij de modem, we sloten problemenen met de router (Airport Express) uit, en hij ging een nieuwe kabelmodem halen.

“Er is wel een technisch probleempje bij de activatiedienst van Telenet zelf momenteel, waardoor het wat langer kan duren eer uw diensten opnieuw geactiveerd zijn”, verontschuldigde hij zich. “Ik laat het in elk geval als ‘niet OK’ staan, en als het in de loop van de dag niet zou werken, dan laat u iets weten, en kom ik terug.”

Maar kijk zie, rond half twee was alles in orde. Een werkdag nadat ik voor het probleem had gebeld. Dik in orde.

—

Zo een paar dagen zonder internet werkt bovendien louterend –al was het nog louterender geweest als ik geen migraine had gehad natuurlijk.

migraine

Gisteren nog, ben ik van Westende naar huis teruggekeerd. Ik ben er niet eens 24 uur verbleven, maar ik voelde mij met de moment zieker worden. Mijn boek was uit, mijn krant gelezen, en ik zag het niet zitten om buiten lange wandelingen te ondernemen. Dus ben ik maar alleen terug huiswaarts gekeerd –de zee doet wonderen voor de ademhaling van Tessa en Henri.

Zelf heb ik vanmiddag de ziel uit mijn lijf gekotst, in de vorm van de frambozen, appels, en het stuk perentaart dat ik mij vanochtend als ontbijt had genomen. Al was er van vorm niet veel sprake meer.

De rest van de dag heb ik zieltogend in bed doorgebracht, vergeefs proberend de slaap te vatten, en zoveel mogelijk trachtend het weinig water dat ik tot mij nam ook in mijn lijf te houden. Rond vier uur kwamen Tessa en Henri thuis –daarmee mijn record verbrekend van de dag voordien. Zij deden er iets meer dan drie uur over om met het openbaar vervoer naar huis te komen, ik daags voordien net geen drie uur.

Ik blijf in bed, en dank de voorzienigheid dat ik de grendel niet voor de voordeur heb geschoven, zodat Tessa en Henri zonder mijn interventie binnen kunnen. (Geen Opatuur voor mij vanavond. Helaas.)

150 minuten

9 euro. Zoveel kostte het om met het openbaar vervoer tot hier te geraken. De helft van dat bedrag eigenlijk, want dit ticket naar de kust is meteen een retourticket.

“Een weekendticket naar de kust, meneer”, vroeg de loketbediende in het Sint-Pietersstation. “Zeer zeker, meneer, maar naar welke kst?”

“Euh, de Belgische hé”, antwoordde ik, totaal uit mijn lood geslagen. De juffrouw aan de andere kant van de balie wilde weten naar welk station aan die Belgische kust –een weekendticket heeft geen eenheidsprijs –of misschien moeten ze gewoon het station ook ken zodat ze dat nadien in allerlei statiestiekjes kunnen verwerken.

9 euro bracht mij naar Oostende (en straks dus terug naar Gent). Vandaar dienden we nog met de kusttram tot de eerste halte van Westende te reizen (Bellevue, aan de Rotonde), waar Tessa’s ouders over een apartementje beschikken. Met zich op zee, want gelegen op den dijk; smaakvol en mooi ingericht; maar voorzien van een ietwat beperkte hoeveelheid comfort. Televisie, maar geen radio of internet; warm water, maar geen douche; enfin kleine tekortkomingen die alleen elders opvallen.

9 euro, want op die kusttram moeten we niet betalen, gezien ik over een abonnement beschik. Voor dat geld kunt ge zelf niet rijden, denk ik, al gaat het waarschijnlijk een hele pak sneller. We vertrokken om 18u45 thuis –het weekendticket is pas geldig op vrijdag vanaf 19u01– om de trein van 19u15 te halen. Die had echter een aangekondigde vertraging van 10 minuten, wat volgens ons uiteindelijk toch nog wat langer is uitgelopen. Om 20u15 kwamen we aan in Oostende.

“Goedenavond, dames en heren. Zodadelijk komen we aan in Oostende ofte het zeetje. Oostende is meteen ook de eindbestemming van deze trein. Wij verontschuldigen ons voor de vertraging die wij hebben opgelopen, en die totaal de te wijten was aan het feit dat we moesten wachten op een andere trein.”

De eerstvolgende kusttram stond aangekondigd om 20u35, en die verscheen ruim op tijd aan de halte… enkel om daar totruim over tijd te blijven staan. Pas m 21u15 stonden we aan de deur van het apartement, twee en een half uur nadat we thuis waren vertrokken.

“Het openbaar vervoer is altijd een beetje… wachten”, smste ik Tessa –een boutade van Henri natuurlijk– die daar al een dagje langer op ons zat te wachten (ze had een congres in Oostende).

on|off

Erm, even in de rapte –zolang het werkt. Mijn internet-modem-ding heeft mogelijks de geest gegeven. Telenet heeft bevestigd dat er signaalverlies is, en maandag komen ze langs –hopelijk om meteen het euvel te herstellen. Als het hier wat stilletjes blijft, dan weet u meteen waarom.

Geen nood, ik antidateer (hopelijk) maandag dan wel een paar postjes die ik nu offline voorbereid, om ook dit weekend niet ongevuld te laten voorbij gaan.

toch?

Zij: “In de Media Markt? Wat doet ge daar in godsnaam?”

Hij: “Niets, niets, niets. Ik was gewoon in de buurt, want ik moest de brievenbus van mijn moeder gaan legen zoals ik gezegd had.”

Zij: “Uw moeder woont dichter bij ons dan bij de Media Markt.”

Hij: “Jaja, maar ik was nu toch met de auto onderweg, en ik dacht van goh, laat ik eens naar de Media Markt doorrijden. Oostakker is nu ook weer zo ver niet van Gent.”

Zij: “Uh-huh.”

Hij: “En ik was op weg om bloem te kopen.”

Zij: “Dat is op de Drongensesteenweg.”

Hij: “Jaja, maar ik ging eens naar de Aveve gaan hé.”

Zij: “Was dat niet ergens aan de Afrikalaan?”

Hij: “Euh, awel ja, dat is allemaal dicht bij elkaar toch. Toch?”

—

Een uur van zijn tijd, 8 dvds, en de nieuwe van Axelle Red –“dat is één cd voor de prijs van drie van zo’n dvds”, wist hij vlug te benadrukken– als cadeautje voor haar. En drie zakken meel van Aveve.