terug thuis

En zo is Henri terug thuisgekomen. Drie dagen is hij weggeweest, waarvan hij het grootste deel aan zee heeft doorgebracht (Bredene). Na een klein beetje aandringen heeft hij verteld dat hij een garnaalvisser gezien heeft, maar dat die zijn tocht heeft moeten afbreken omdat hij anders het risico liep door de wind in de zee te worden gewaaid. (Hm. Henri leest mee terwijl ik dit tik. ondertussen heeft hij mij al twee keer verbeterd. Zo had ik eerste geschreven dat de garnaalvisser op een paard zat –“maar nee, hij was te voet!”– en dat hij door de stroming in de zee worden meegesleurd –“jamaar hij stond wel niet in de zee hé!”)

En dan zijn ze de duinen ingetrokken (“zeg dat we daar een schat gevonden hebben –dat was de laatste dag, dinsdag– allez, dinsdag was niet de laatste, maar ’t is goed, want dinsdag was de laatste volle dag dat we er waren”), hebben spelletjes gespeeld op het strand, kortom alles wat je zou verwachten dat ze aan zee uithalen, behalve zwemmen. Maar dat doe je eigenlijk toch niet aan de Belgische kust?

Bovendien heb ik –bij hoge uitzondering– een volledige beschrijving van zijn ontbijt, middag- en avondmaal gekregen. Muesli, chocopasta, yoghurt, worst met appelmoes, boterhammen, meer muesli, eitjes zelfs, peperkoek met noten, frietjes en dan zo die grijze saus met balletjes en stukjes kip in (vol-au-vent), en meer boterhammen, en gewone peperkoek (zonder noten).

Adequate compensatie voor het gebrek aan informatie (hé, het rijmt) op de 0,45 EUR per minuut telefoonlijn, waar tot ergens dinsdagmiddag enkel een bericht van de vorige school op te beluisteren viel.

Maar hé, hij is terug thuis! Heelhuids zelfs!

de conifeer (ii): het verzoek

“Ja!”, klinkt het ongeduldig door de parlefoon.

– Goedenavond mevrouw, ik stoor toch niet? Zou ik u iets mogen vragen?

“Ik moet naar beneden komen zeker?”, klinkt het met een zucht. “Een moment.”

Na ruim vijf minuten wachten wordt de voordeur geopend. “En waarvoor is ’t?”

– Goedenavond. Zouden wij u iets mogen vragen?

“Ge zijt al bezig hé.”

de coniferen de coniferen

– Huh. Ja. Sorry. Toen wij hier kwamen wonen hadden wij de ganse dag zon in onze tuin. Maar dat is elk jaar sterk verminderd, en sinds vorig jaar hebben wij eigenlijk bijna geen zon meer.

“Ge denkt toch niet dat ik mijn bomen ga laten snoeien zeker? Want ik hoor u al afkomen.”

– Dat was inderdaad wat ik u had willen voorleggen. Niet alleen zijn die twee bomen hevig in de hoogte opgeschoten, een groot deel hangt ook over onze tuin, en zelf mogen we daar natuurlijk niet aan snoeien.

“Wel, bij u is dat waarschijnlijk niet zo, maar ik moet dat eerst met mijn man overleggen. Maar ge moet er niet op rekenen.”

– En hebt u enig idee wanneer… begon het nog, toen de deur met een luide knal werd toegegooid.

(Een week later was er een aangetekende zending.)

teras

Woord van de dag: teratogeen

Gevonden via de Wikipedia uitleg over therapie voor aften, in het bijzonder bij de mogelijke bestrijding daarvan via thalidomide (cfr Softenon).

te·ra·to·geen (bn.)
1 [biol.] misvormingen veroorzakend

[Van Dale Taalweb]

Teratogeen (gr:, teras = monster, gennan = voortbrengen) is de naam van de eigenschap van een stof of een ziekte om bij het embryo afwijkingen te veroorzaken als de moeder tijdens de zwangerschap met de stof in aanraking komt, deze inademt of inneemt, danwel de ziekte doormaakt.

[Wikipedia]

bruxisme

Mijn tanden knarsen ook. En dat gebeurt inderdaad onbewust. Zo’n bijtblok (opbeetplaat volgens de uitleg over bruxisme in Wikipedia) is voor mij echter helemaal geen optie, gezien mijn recidiverende orale ulceraties. En neen, ik denk niet dat het een iets met het ander heeft te maken.

Voor zover ik weet, knars ik niet ’s nachts. Ik knars onder druk, of meer nog als er iets gebeurt waarmee ik het niet eens kan zijn, en uit beleefdheid toch maar de kaken stijf op elkaar gekneld houd. Letterlijk.

Als u de volgende keer mijn molaren hoort snerpen tijdens een conversatie, weet u meteen wat er aan de hand is.

de conifeer (i): aangetekend

Geachte Mevrouw,

Ik ben de advocaat van de heer en mevrouw Vrijens, wonende te 9000 Gent, Koning Albertlaan 143.

Mijn cliënten delen mij mee dat zij het vermoeden hebben dat U zinnens bent om, zonder hun akkoord en zonder hun medeweten, de conifeer die op hun eigendom staat, te snoeien.

Zij wensen er de nadruk op te leggen dat, indien U daartoe zou overgaan, zij niet zullen nalaten U aan te spreken in het betalen van een schadevergoeding. De plaats waar de conifeer staat ingeplant beantwoordt immers aan alle wettelijke voorwaarden en mijn cliënten kunnen derhalve niet worden verplicht om te snoeien.

Daarenboven zal U voor het snoeien van de conifeer zonder toestemming van mijn cliënten hun eigendom moeten betreden hetgeen op zich reeds een inbreuk vormt.

Indien U de mening bent toegedaan dat dient te worden gesnoeid zal U eerste (sic) wel willen overleggen met mijn cliënten of de tussenkomst vragen van de bevoegde vrederechter.

Met oprechte achting,

Veronique VAN ASCH, Balthazar, Joseph & Van Asch

uitgesteld

Als ik hier iets aankondig, zo heb ik al gemerkt, gaat het meestal niet door. We zijn gisteren dus niet tot in de bioscoop geraakt –hoewel het meteen een dubbelvisie ging worden: Volver (de nieuwe Almodóvar), en –jawel– The Da Vinci Code.

Helaas. In plaats daarvan, en met dank aan het immer weifelende seizoen (is het nu lente of herfst), had ik het genoegen uitgeput mijn bed op te zoeken. We zitten nog steeds volop in aftentijd.

Uitgesteld, maar niet verloren, zo dachten wij gisteren.

naar zee

Vanochtend hebben we Henri uitgezwaaid. Hij vertrok voor drie dagen naar zee (Bredene), op schoolklas. ’t Is de eerste keer, zowel voor hem als voor ons, en hoewel we allemaal heel erg ons best deden om er cool over te doen, zit ik hier toch maar met een serieus klein hartje te proberen mijn aandacht op iets anders te vestigen. Zonder succes vanzelfsprekend.

(Als verdere verwoede poging ter verstrooiing gaan we vanavond twee keer naar de film, kwestie dat ik u binnenkort meteen ook twee keer kan lastig vallen met een filmbespreking.)

De school heeft ons een telefoonnummer meegedeeld, met een code, waarnaar de ouders verwoed kunnen bellen om te vernemen hoe het met de kinderen gaat (0,45 EUR per minuut). Geen weblog (of podcast of vcast) helaas.

Is het al woensdagavond?

twee punt nul

Flickr wordt beschouwd als één van de archetype web 2.0 toepassingen. Uitleg hoeft daar niet bij; samen met flickr is web 2.0 een begrip. Vraag aan zeven verschillende mensen waar dat begrip voor staat, en de kans is groot dat je evenveel verschillende verklaringen krijgt. Die daarom niet meer of minder juist zijn.

Web 2.0 zuigt. Niet alleen omdat het een hype-woordje zou zijn, maar het zuigt in sommige gevallen bandbreedte naar zich toe. Neem nu even dat flickr-voorbeeld, en beschouwen we daarin een gemiddelde pagina. Zoals de pagina waarop deze foto wordt getoond (klik voor die pagina):

dakparking

Om die pagina in uw browser binnen te halen, worden maar liefst 55 HTTP requests uitgevoerd en daarmee 377.229 bytes (368 KB of 0,359 MB) binnengehaald. Veralgemeend betekent dit dat er zo’n 55 verschillende stukjes tekst of beeld of opmaakbestaden (CSS) of javascript etc. in je browser worden gedownload.

In ideale omstandigheden moet je –enkel al om die gegevens over het internet te versassen– tussen de 2 (breedband) en 23 (ISDN/ADSL) seconden wachten voor zo’n pagina volledig binnengeladen is. Als de server, waarop die pagina wordt gehost, het op bepaalde momenten erg druk heeft, kan die wachttijd snel oplopen.

Om 11u21 vandaag, zo leren we uit de broncode van die pagina, duurde het aanmaken van die (dynamische) pagina maar liefst vijf seconden: page generated by www17 (in mud) at 11:21:37 05/21/06 in 5540ms. Een deel daarvan moet je bij die wachttijd bijtellen. Er worden maar liefst 3 opmaakbestanden (CSS) meegestuurd, en 22 (!) javascript bestanden.

Als u zich nog eens afvraagt waarom het soms zo traag gaat, bij flickr, dan hebt u hiermee alvast een deel van de uitleg.

een jaar in analoog

Lichtjes overdreven, die titel, maar ik vermoed dat dit filmpje van ergens september tot pakweg een week of twee op mijn camera heeft gezeten, tot ik het vorige week heb binnengebracht voor ontwikkeling (+ lage resolutiescan).

office view (ii) office view (i)

Vorig jaar in de herfst, zat ik nog op het negende, alwaar ik elke ochtend met bovenstaand uitzicht werd begroet. Sinds begin vorig jaar ben ik naar het achtste verhuisd, waar ik enkel nog het linkse beeld (ironisch genoeg als ik naar rechters kijk) kan zien. Op het negende is immers een terras; op het achtste wordt die plaats ingenomen door meer bureaus.

strop

In oktober (2005) of zo is Henri begonnen met zwemlessen; naar de eerste les zijn we allebei meegegaan, nu wordt hij begeleid door mijn moeder. Hierboven een beeld van het kinderzwembad, achteraan in ’t Strop.

dakparking

Ongetwijfeld uit dezelfde periode stamt dit erm… stilleven van de lege dakparking van de Carrefour in Zwijnaarde. Wij parkeren altijd boven want daar is altijd plaats.

de schoonouders (i) de schoonouders (ii)

Mijn schoonouders, in het Hof van Herzele, een dikke maand geleden. (Dank u voor de traktatie.)

ijsbeer

Henri met ijsbeer, tijdens de erfgoeddag in Het Huis van Alijn, alwaar hij zijn handen verbrand heeft aan hete chocolademelk.

Voila. U bent weer mee.

Over de scans ben ik eigenlijk niet zo tevreden. De afgedrukte foto’s zien er vele keren beter uit, en ik denk dat ik terug wat meer analoog ga beginnen werken (behalve voor de optredens waarschijnlijk). Nu nog zien of ik wat aan die scans kan doen (misschien FotoShop eens proberen ipv Alltech).

Karel de Stoute

Ook wij konden er niet aan weerstaan. Eergisteren hadden we iets te vieren (u hoort er nog van), en Tessa hoefde niet echt overhaald te worden om Karel de Stoute bovenaan de lijst van opties te plaatsen. Tot onze grote verbazing was er overigens nog een knusse plaats beschikbaar, toen we amper een uurtje op voorhand belden.

De laatste tijd ben ik er niet echt meer happig op om gastronomische restaurants te proberen. Het is er vaak verfoeilijk duur, en het eten is slechts weinig verrassend. Niets dat ik –in alle bescheidenheid– niet zelf kan maken. Wat mij in Karel de Stoute aantrok waren de schappelijke prijs en de lovende woorden die ik her en der reeds had opgevangen.

Wij gingen voor het viergangenmenu “Karel de Stoute”, met aangepaste wijnen voor Tessa –de huiswijnen bleken ook per glas verkrijgbaar– en een fles bruiswater (die ik grotendeels voor mijn rekening nam).

Een aperitiefhapje van asperges, parmesan, in limoen gemarineerde zeewolf, en een verschrikkelijk lekker stukje toast met pesto. De toast had de juiste temperatuur, de juiste knapperigheid, de juiste hoeveelheid boter waarin die ongetwijfeld gebakken was. Het zit hem in de details, zeg ik u.

Het voorgerecht was Sot-l’y-laisse met gesmolten ganzenlever vergezeld van truffelschuim met een mousse van erwten, zeebaars en mosterdsla. Detail twee: de mosterdsla was licht en luchtig, niet té pikant, net goed gezouten, en liet zich uitstekend met de zeebaars combineren. Sot-l’y-laisse, dat zijn de rugfiletjes van de kip –die vaak vergeten worden maar een ware lekkernij zijn– en daarop lag telkens een mooi plakje gesmolten ganzenlever. De mousse van erwten was zeer licht en smaakvol.

Als tussengerecht kregen we In de oven gegaarde carpaccio van zeewolf met witte asperges en morilles geflankeerd door een extract van morilles. Misschien het minst verrassende gerecht, maar zeer tot mijn verwondering was ik enorm te spreken over de morilles (ik ben geen amateur van paddenstoelachtigen), die zowel voor de asperges als voor de zeewolf een toegevoegde waarde betekenden. (Uiteindelijk toch verrast dus.)

En terwijl de huiswijn tegenover mij van rood naar wit veranderde (op basis van Grenache druiven –heerlijk, hoorde ik Tessa zeggen), werd ons hoofdgerecht opgediend. Speenvarkenfilet met zijn lente garnituur, gedraaide aardappelen en een mosterdsausje. De lentegarnituur bestond uit groene asperges, mangetouts en prinsessenbonen, vergezeld van een sausje met opnieuw die voortreffelijk gedoseerde hoeveelheid mosterd. En speenvarkenfilet, dat is gewoon dé lekkerste manier om hesp te eten (samen met jambonneau); de kok was erin geslaagd het vlees mals te houden, wat niet evident is, en waarschijnlijk ook een van de redenen waarom varkensvlees niet altijd heel geliefd is.

We sloten af met een Trio van aardbeien: sorbet, tapioca met een coulis of jam, en een roomgerecht van aardbeien bovenop een laagje rabarbercompote. Aan tapioca heb ik een hekel sinds mijn jeugdjaren, maar ik heb mijn mening moeten herzien, woensdagavond.

Bij de koffie en thee achteraf –we hadden toen het restaurant voor ons alleen– werden we nog eens extra verwend met een reepje keldertaart en klein potje crème brulée.

Karel de Stoute is een adres om te onhouden. Amper duurder dan de trendy maar zielloze zaken zoals Café Theatre, Pakhuis, of Belga Queen, maar zovele keren beter dat het dat minieme prijsverschil meer dan waard is. Naast het voortreffelijke eten was er overigens een even goede en persoonlijke bediening. Wij komen zeker terug.