fotografie – Pagina 33

zonnebloemveld

Vijver Citadelpark in Gent wordt zonnebloemveld (DS, 10/05/2006)

De kleine vijver in het Citadelpark in Gent lekt. De vijver aan de Charles de Kerckhovelaan en Fernand Scribedreef, vlakbij het museum voor Schone Kunsten, wordt gevuld met opgepompt grondwater, maar door de vele lekken kan hij niet snel genoeg bijgevuld worden.

Een restauratiedossier is in opmaak. De vijver kan echter pas hersteld worden in het voorjaar van 2007. In afwachting daarvan wil schepen Lieven Decaluwe (Spirit) de leeggelopen vijver inzaaien met zonnebloemen.

Vorige vrijdag werd daarom de betonnen kuip van de vijver volgestort met grond en humus en binnenkort worden er zonnebloemzaadjes geplant. “Ik vond het een leuk voorstel van de groendienst en ik ben altijd al voorstander geweest van leuke projecten. Het is nu enkel hopen op voldoende zon om ze te laten groeien”, zegt Decaluwe.

(Foto’s van de dag bij Het Project)

Lichtjes overdreven, die titel, maar ik vermoed dat dit filmpje van ergens september tot pakweg een week of twee op mijn camera heeft gezeten, tot ik het vorige week heb binnengebracht voor ontwikkeling (+ lage resolutiescan).

Vorig jaar in de herfst, zat ik nog op het negende, alwaar ik elke ochtend met bovenstaand uitzicht werd begroet. Sinds begin vorig jaar ben ik naar het achtste verhuisd, waar ik enkel nog het linkse beeld (ironisch genoeg als ik naar rechters kijk) kan zien. Op het negende is immers een terras; op het achtste wordt die plaats ingenomen door meer bureaus.

In oktober (2005) of zo is Henri begonnen met zwemlessen; naar de eerste les zijn we allebei meegegaan, nu wordt hij begeleid door mijn moeder. Hierboven een beeld van het kinderzwembad, achteraan in ’t Strop.

Ongetwijfeld uit dezelfde periode stamt dit erm… stilleven van de lege dakparking van de Carrefour in Zwijnaarde. Wij parkeren altijd boven want daar is altijd plaats.

Mijn schoonouders, in het Hof van Herzele, een dikke maand geleden. (Dank u voor de traktatie.)

Henri met ijsbeer, tijdens de erfgoeddag in Het Huis van Alijn, alwaar hij zijn handen verbrand heeft aan hete chocolademelk.

Voila. U bent weer mee.

Over de scans ben ik eigenlijk niet zo tevreden. De afgedrukte foto’s zien er vele keren beter uit, en ik denk dat ik terug wat meer analoog ga beginnen werken (behalve voor de optredens waarschijnlijk). Nu nog zien of ik wat aan die scans kan doen (misschien FotoShop eens proberen ipv Alltech).

digitaal vs analoog

De mannen van het Lumineuze Landschap hebben een vergelijkende test uitgevoerd tussen film en digitaal. Ze hebben zeer verscheiden camera’s getest, van kleinbeeld (canon) over middenformaat (Hasselblad, Mamiya) tot technische camera (Linhof), met Velvia (diafilm) en digital backs.

Interessant om lezen, een beetje technisch soms, maar eigenlijk ben ik niet overtuigd van het nut van zo’n vergelijking. Oh ja, digitale ‘film’ wordt steeds beter, en zelf vinden ze digitaal onderhand net zo goed of beter zelfs dan de ingescande diafilm. Maar wat schiet ik daarmee op, tenzij ik mijn huis volhang met digitale fotokaders. Bovendien volstaan onderhand wel zowat alle digitale camera’s om foto’s te maken voor digitale weergave (pakweg flickr toestanden).

De échte foto zit (grotendeels) in de afdruk. Het enige wat mij momenteel interesseert is hoe ik mijn foto’s kan afdrukken in een goede (hoge?) kwaliteit op A4 en A3 formaat. En of digital backs daarvoor net zo goed kunnen zorgen als prints van filmnegatieven.

Bestaat er geen manier om digitaal te ‘printen’ op fotopapier? Door projectie bijvoorbeeld? Zijn er betaalbare digitale vergroters op de markt?

bouwpakket

Soms heb ik wel wreed zin om gewoon terug analoog te gaan werken. Vooral als ik zie welke bedragen er moeten worden neergeteld voor de digitale reflexcamera’s. Natuurlijk wil ik zo’n D200, en voor concertfotografie is het gewoon gemakkelijker om digitaal door te kunnen klikken, en het is goedkoper dan film, vooral als je bijna niks afdrukt. Maar ik wíl wel afdrukken. En zeker van concertfoto’s. Ik heb ondertussen toch een aantal jazzfoto’s die ik graag aan de muur zou hangen, maar ik ben niet echt tevreden van de afdrukken die ik uit mijn ‘foto’-printer krijg.

Hoezo digitaal is goedkoper? Mijn Leica gaat langer meegaan dan ikzelf; het enige wat ik moet betalen zijn de filmpjes en de afdrukken. Na twee jaar denk ik er nu aan mijn D70 te vervangen (afhankelijk van wat de belastingen mij bieden), voor een body die bijna zoveel kost als mijn Leica body. Als ik dat bedrag elke twee jaar uit mijn portemonnee moet kloppen, ben ik allesbehalve goedkoper uit.

Eigenlijk ben ik wreed gewonnen voor een systeem zoals bij Hasselblad: de camera is een kubus, waarrond je al de rest bouwt: zoeker, lens, en backs. En die backskunnen zowel film (analoog) als digitaal zijn. Voor de prijs van twee van die bodies –op de tweehandsmarkt is dat allemaal nog goedkoper, en bovendien in zeer degelijke staat– heb je een basisuitrusting die (bij een amateurfotograaf) minstens een leven lang meegaat.

Zelfs Tessa was enthousiast, tot ze de prijs voor de digitale backs zag natuurlijk. En dan kunt ge maar beter pretenderen dat zo’n Nikon (met een digitale en een analoge body) eigenlijk ook een verwisselbare back is, telkens met geïntegreerde zoeker. Waarbij de kwaliteit van zo’n 35mm negatief niet vergelijkbaar is met de kwaliteit van een medium format (6X6) negatief. Idem voor het digitale formaat overigens, al zijn ook de prijzen daar niet echt erm… vergelijkbaar.

Ze zijn allemaal niet nieuw natuurlijk, die twijfels en gedachten. En het ligt toch allemaal buiten mijn budget. Laat ik maar hopen dat de belasting mij gunstig genegen zijn.

tutu

Is er gisteren iemand naar de Hot Club de Gand getrokken om er naar Tutu Puoane, Ewout Pierreux, Yannick Peeters, en Herman Pardon te luisteren? Ik had verschrikkelijk veel zin om te gaan, maar 22u is verdomme (even) verschrikkelijk laat op een weekdag.

(Bovenstaande foto’s zijn van tijdens Jazz in ’t Park, augustus 2005 —flickr set)

vastgeroest

Het wordt hoog tijd dat ik nog eens wat andere foto’s neem dan tijdens enkel optredens. Mijn toestel staat ondertussen vastgeroest op ISO640, wat perfect haalbaar is bij een egale verlichting en een onopvallende achtergrond zoals bij Opatuur, maar onaanvaardbaar storend in het buitenlicht. Zeker op een zonnige dag zoals vrijdag en gisteren.

Dat is allemaal niks nieuws, maar blijkbaar zit ik ondertussen reeds zo vastgeroest in die routine dat ik –als de eerste de beste beginneling– verzuimd heb mijn setting(s) aan te passen voor de shoots op vrijdag. Hooguit heb ik mijn dial van manueel (M) naar aperture priority (A) verdraaid, en viel het me tijdens het fotograferen op dat de sluitertijden zéér kort waren. Maar goed, het was prachtig weer, en tijdens binnenopnames gaat het altijd heel langzaam, die sluitertijd. Nog zo’n gewoonte.

Het resultaat: tig overbelichte opnames, die met geen RAW editor meer goed te krijgen zijn, en op die paar ‘aanvaardbaar’ belichte beelden zit een ruis en korrel die gewoon niet door de beugel kan. Het enige beeld dat ermee door kan, is dit (saaie) portret van Sas van Rouveroij, maar dat werd dan ook binnen getrokken, tijdens de persconferentie.

En ja, ik voel me er slecht over. (Niet zozeer voor mezelf, maar wel voor de zeer bereidwillige dames tijdens de eerste shoot vrijdag.)

verrassing

Hah! Zowel een film van Blue Note 2005 als een van Middelheim 2005.

Blue Note: De dansende juffrouw van Louie Vega & The Elements of Life; en vooral de ‘behoedde’ Tony Joe White.
Middelheim: ik dacht eerst Wayne Shorter, maar ik denk dat het de Dizzy Gillespie All-Star Band is.

[huilmodus]ik heb een negatiefscanner nodig[/huilmodus]

dat ISO dinges

Zegt Darkman in een reactie bij Pietel:

Ik ben blij dat het begint door te dringen dat ik voor een reden alle concerten aan iso 400 fotografeer met mijn D70 (640 is soms ook te – hangt van de verlichting af).

Zeer juist. Ik heb lang vastgehouden aan ISO400 (en voor Blue Note wordt het weer van dat), maar voor fotografie bij Opatuur heb ik besloten de ISO op 640 te zetten. Het licht is er gelijkmatig genoeg, en het is kiezen tussen 640 op 1/60 en f/2.8, of voor 400 en een (nog) langere sluitertijd. En gezien ik zonder statief werk, en ook de VR op mijn 70-200 een grens heeft, hou ik het liever op een hogere ISO. Ik moet bovendien bij de RAW verwerking nu al ongeveer een stop bijbelichten…

(Al vinden sommige mensen het blijkbaar wel heel gemakkelijk fotograferen bij Opatuur.)

afwachten

Een tijdje gelden heb ik besloten te wachten met zulke boude uitspraken tot ik (meer) zicht krijg op wat de belastingen mij dit jaar gaan teruggeven. Staan ondertussen op het verlangenlijstje (in prioritaire volgorde):

Een nieuwe helm; en wel de Schubert S1 Premium Sport. Ik rijd nog steeds rond met de helm die ik twee jaar geleden op het asfalt heb neergevlijd in Affligem.
De Nikon D200, inclusief Batterijpak MB-D200 (voor verticale opnamen). Wat mij zeer aantrekt is de nieuw ontwikkelde, geavanceerde 11-velds AF (dezelfde als de professionele D2-serie), die de fotograaf de keuze toelaat tussen een 11-velds AF of 7 breedveld AF. Een grote stap vooruit op de 5-velds D70 AF. En ja kijk, dat is nu eens iets wat ik écht nodig heb.
Een nieuwe monopod. Over mijn huidige poot (een cullmann) ben ik niet tevreden: aartsmoeilijk om vast genoeg te zetten opdat je geen tien-twintig centimeter naar beneden zou zakken terwijl je een klein beetje op je toestel leunt. Ik heb mijn zinnen min of meer gezet op de Manfrotto Neotec Monopod w/Safety Lock. ‘Goedkoop’ is duurkoop, is weer maar eens bewezen.
Een nieuwe computer. Bij voorkeur een Apple-met-Intel; een Mac mini of een iMac; want hoewel de eerste performanter is, heb ik ook een nieuw scherm nodig (tenzij ik mijn ogen helemaal kapot wil maken met die 8 jaar oude CRT). Een Apple, ja, en zeker nu er bootcamp is.
Een (betaalbare) groothoeklens. Max. 20mm, eventueel de AFS DX 12-24 f/4G, maar ik zou toch wel een iets grotere diafragma-opening willen dan f/4.
Een flitsding. Maar nu dwalen we een beetje af, denk ik.

Waar blijven ze nu met hun belastingsbrief?

als de DOKA sluit

Ook in de de Karel de Grote Hogeschool lijkt digitaal het te winnen van analoog. Vanaf volgend (school)jaar gaat de DOKA er definitief dicht. De professionele wereld wil niet langer wachten op filmontwikkeling.

Hij vertelde hoe hij vroeger soms een volledige dag nodig had voor 1 beeld om al het licht goed te krijgen (elk soort licht geeft namelijk een andere kleur). Hij had vershcillende filters nodig en moest dan een dia (met TC) meermaals belichten. Sinds Canon een digitale fullframe uitbracht is hij overgestapt en werkt hij met tilt-shift lenzen. Nu worden er verschillende beelden gemaakt van hetzelfde onderwerp (telkens ingesteld met de juiste witbalans voor het op dat moment brandende licht) achteraf worden de beelden op mekaar geplakt en heb je zowaar geen kleurzwemen meer in tegenstelling tot dia.

Stijn De Meyere (sken) in Analoog is dood

Categorie: fotografie