familiair – Pagina 50

een typische dag

6u15: de wekker loopt af. Nu ja, niet de wekker, maar de Palm Tungsten die Tessa ooit heeft gekocht en nooit echt voor iets anders is gebruikt. Ik spurt naar de badkamer, waar ik de noodzakelijke ochtendlijke handelingen verricht.

6u40: terwijl ik mij verder aankleed kijk ik rap eens na of er geen urgente e-mails zijn, en of het internet misschien niet is ontploft.

6u50: boterhammen mee, schoenen aan, deur dichtgetrokken, op weg naar het station

6u59: aankomst station

7u08: vertrek naar Noord, tijd om Tessa haar krant te lezen (DM)

7u56: aankomst Noord, celementijnen kopen

8u03: inklokken op het werk, koffie halen, ontbijten.

Laten we er gemakshalve even vanuit gaan dat dit een vrije dag is, en dan gaat de dag verder als volgt:

8u15: eigen weblog nakijken; Het Project nakijken; e-mails lezen; mails vanop redactiemailbox van Het Project doorsturen naar de mailing lijst.

9u00: eerste item schrijven, dagplanning opstellen voor Het Project

9u30-15u45: meer zaken voor Het Project: teksten redigeren, foto’s bewerken, van networking doen. Onderwijl onderbroken door pauzes om te eten, tekst(en) voor eigen weblog schrijven; dat alles gepaard met de nodige research.

Op een (hypothetische) werkdag zou dat ’s avonds betekenen:

16u02: vertrek naar Noord

16u14: trein naar Sint-Pietersstation, tijd om een boek te lezen

17u00: aankomst in Gent, Henri van school halen

17u20-?: huishoudelijke taken zoals Henri’s dagelijkse trompetoefeningen, eten maken; toch maar even mail etc checken; een poging ondernemen tot het spenderen van quality time met de zoon; concert of film meepikken of tv-kijken; internettoestanden; (eigen) foto’s bewerken; etc. Enfin, veel te divers om een poging tot systematiek in te kunnen ontdekken.

Tuurlijk is bloggen geen dagtaak. (Maar ik wil toch maar zeggen: het zijn fantastische tijden, bij Het Project.)

(En, hoe ziet uw dag er uit?)

ontbijt

“Hoe laat gaat de eerste?” vroeg ik aan de vijf goths die in de Veldstraat aan de paal van Lijn 1 zaten te wachten.

“5u23, nog een kwartierke.”

Dan kan ik beter te voet gaan, dacht ik bij mezelf. We wisselden nog gauw goedemorgens uit, en in minder dan de wachttijd stond ik aan de voordeur. Te vroeg, want mijn Grote Plan was om net op tijd thuis te komen om maar meteen de ontbijtkoeken te kunnen halen. Ach, dan leg ik me gewoon even op bed, en binnen een uurtje of zo ga ik er wel om.

“Gij zijt met uw kleren in bed gekropen of wat?” vroeg Tessa verbaasd toen ze een uur later opstond (ze moest naar Brugge) en ik wakker schrok van haar wekker. Ik murmelde nog iets over ontbijt en koeken en viel opnieuw als een blok in slaap.

(En binnen vijf minuten wordt Henri thuis gebracht, maar ik slaap nog steeds, denk ik. Misschien sla ik dat ontbijt maar beter over.)

de draak (iii): de kop

(Zie ook deel I & deel II)

Het doet pijn. Jawel. I kid you not. De ene plaats is al gevoeliger dan de andere, en blijkbaar behoort de borstkas tot de gevoeliger gedeeltes. Hoe dichter bij de tepel, hoe erger –vooral bij mannen, zo werd mij toegefluisterd. Maar ik loop op de zaken vooruit.

Daar gaat mijn borsthaar: een klein gedeelte van mijn pectus werd gekortwiekt. Vervolgens werd er –met iets wat eruit zag als een deostick– één of ander goedje op gesmeerd dat nog het meeste aanvoelde als vaseline. Daar werd de tekening tegenaan gedrukt, zodat Tanne (de tattoeur) een sjabloon had om op te werken. Die stond eerst net niet zoals ik het wou, dus werd de tekening gewist, en we begonnen opnieuw. Zonder morren –integendeel– want de tattoo blijft er voor de rest van je leven opstaan natuurlijk.

De sessie duurde ongeveer drie uur, met twee pauzes. In het begin was het redelijk lastig, maar naarmate de sessie vorderde raakte ik de pijn min of meer gewoon. De huid voelde wel verschrikkelijk rauw aan, en op den duur was het een beetje alsof er iemand op een open wonde zat te wrijven. Tijdens het derde deel werden de schaduwen geplaatst, met een kam (zo heet die naald), en dat was niks in vergelijking met wat voorafging. Aangenaam werd het evenwel nooit.

(Waarmee kan je dat gevoel vergelijken? Je kan het waarschijnlijk het beste omschrijven alsof er iemand is die met een scheermesje in je huid snijdt. Tenminste, zo stelde ik me voor, want ervaring heb ik daar niet mee.)

Regelmatig kreeg ik een stuk ‘huishoudrol’ over mijn tattoo, waarover een ontsmettingsmiddel werd verstuifd. Zeer verfrissend in het begin, maar tegen het einde balanceerde ook dat maar wankel op de grens tussen pain and pleasure.

Mijn tattoo heeft niet gebloed. Er kwam wel een minimale hoeveelheid wondvocht vrij, maar bloed hebben we niet gezien. Uitzonderlijk blijkbaar, al hangt het af van persoon tot persoon.

Op het einde werd de tattoo nog eens goed ontsmet, ingesmeerd met zalf, en ingepakt in folie. Eens thuis diende ik de folie en de zalf te verwijderen, en in te smeren met Tattoo Goo, een mengeling van o.a. olijfolie, zonnebloem olie, bijenwas, cacaoboter, vitamine E, rozemarijn, en lavendel. (Verkrijgbaar via amazon overigens.)

Wordt vervolgd.

(Foto’s: Tessa)

dag sinterklaasje, da-ag

“Mama,” begon Henri vanochtend, “E. zegt dat Sinterklaas niet bestaat”.

“Hm?” was de neutrale reactie van Tessa.

“Hij zegt dat zijn mama en zijn papa de cadeautjes kopen en klaarleggen.”

“Hm?” bleef Tessa volharden.

“Mama?” drong Henri dan maar aan. Hij stapte op zijn moeder af, en nam haar gezicht tussen zijn handjes. “Mama, is het waar wat E. zegt?”

Tot zover een stukje kinderlijke onschuld. Hij wordt groot, onze jongen.

oorsmeer

We zijn maar tot bij twee activiteiten geraakt, vandaag op Oorsmeer. Liever dan ons van ’s ochtends op te jagen, heb we een tamelijk luie bed-in gehouden, die alleen door mij onderbroken werd om foto’s te verwerken.

Voor het middagmaal zijn we naar de Sirena getrokken (Walpoortstraat), waar het publiek voornamelijk bestaat uit dames en heren van een zekere leeftijd, en waar de prijs/kwaliteit verhouding zeer gunstig is. Je vindt er o.a. de beste kaaskroketten van Gent en een heerlijke scaloppine al limone.

We kwamen net op tijd in Vlaamse Opera voor de opvoering van De Gelukkige Prins door het Oxalys Ensemble. Lang geleden dat ik zo’n saaie vertoning had meegemaakt. Henri kon het gelukkig wel smaken, maar het verhaal leek mij veel te langdradig voor kinderen. Er zaten zeer goede elementen in, er was een goed concept én goede muziek (o.a. Der Tot und das Mädchen van Schubert), maar het duurde veel te lang én werd gedebiteerd met veel te monotone, vlakke stem.

Gelukkig kregen we daarna Blow te horen, met Tuur Florizone en Michel Massot, die met hun accordeon en tuba of trombone de kinderen zonder moeite mee wisten te krijgen. Tuur komt overigens volgende zaterdag terug, in de Bijloke voor de CD voorstelling van Tricycle. Een aanrader! (Al gebeurt er nog wel wat meer, op jazzvlak, volgende week. Morgen leest u er meer over bij Het Project.)

Geen Opatuur, deze week, maar volgende week is hij back with a vengeance.

de draak (ii)

(Cfr deel I)

Eerst zou het ontwerp met vettig zwart potlood op mijn lichaam worden getekend, om nadien met een marker gedetailleerder te worden uitgewerkt. Een pot zwarte inkt stond al klaar (geen kleur in mijn tattoo).

Ondertussen zat op de tweede tattoobank een gespierde kerel, die was langsgekomen om één van de tattoos op zijn bovenarm te laten bijkinkten. Hij gaf geen krimp toen de inkt werd aangebracht, maar staarde een beetje verveeld naar de lampen aan het plafond. Dat valt mee, dacht ik opgelucht. Toen ze bij mij begonnen, sloeg hij op zijn beurt het tafereel geïnteresseerd gade.

Het duurde ongeveer een uur eer alles was uitgetekend en ingevuld. Het fototoestel werd bovengehaald, en Dagmar klikte er ijverig op los, met de belofte mij de foto’s achteraf door te sturen. Eigenlijk had ik er meer van verwacht.

“Veeg ik het nu al af, of laat ik het er liever nog staan, om thuis zelf ook nog eens te kijken?” vroeg Dagmar, die waarschijnlijk de ontgoocheling van mijn gezicht had afgelezen. “Het wast gemakkelijk weg hoor, zo’n bodypaint.”

what’s for tea?

“What’s for tea?” het is bijna onze dagelijkse begroeting. Sinds de tragische exit van collega A. deelt Martini opnieuw mijn bureau. Hij is van het negende naar het achtste afgezakt, en zit eigenlijk op exact dezelfde plaats, maar dan alleen een verdieping lager. Net zoals ik, in januari eerder dit jaar.

“Tomato soup and baked beans. From a tin of course“, was het gevatte antwoord vanochtend, “don’t want any of that healthy stuff!” En met een brede grijns voegde hij eraan toe: “so what are you havin‘?”

Gestoofde wortelen, en kippeborst, en misschien ook bruine basmatirijst. Maar voor ik goed en wel het concept van ‘stoven’ kon uitleggen in het Engels, had hij me ontfutseld hoe thuis een ragout klaargemaakt werd.

De ingrediënten variëren, maar er zat zeker lamsvlees in (bas-côtes) en aardappelen, en look, en rapen, en als het even kan ook wortelen en spruiten. En dan dacht ik dat ik een savooikool had liggen –of ‘die flink uit de kluiten gewassen spruit’ zoals Henri ernaar verwees. Aardappelen had ik ook, en wortelen, en ajuinen, en look. Geen rapen, maar het lamsvlees kon ik bij de slager halen, waar ik op dinsdag toch langs ga om het bio-fruipakket op te halen.

Dus stonden al gauw een stukje lamsschouder (gemarineerd), twee mergues (ook al lam), en drie boerenworsten een uurtje op een laag vuur te pruttelen, vergezeld van voorvermelde groenten. Waarvan de helft wordt bewaard voor morgen —it tastes even better te next day zo had ik Martini verzekerd.

koud

Het is plots wel erg koud geworden. Gisterenavond heb ik verwoede pogingen ondernomen om de centrale verwarming aan de praat te krijgen, maar helaas raak ik niet verder dan de waakvlam. Alles in werking stellen was niet echt een probleem, maar om een of andere reden weigert de verwarming verder zijn werk te doen. Straks ga ik nog eens proberen de thermostaat te resetten, maar anders zal ik beroep moeten doen op iemand die er echt iets vanaf weet.

Bovendien zat gisterenavond een deel van de stationsbuurt zonder elektriciteit. Een panne die begonnen is rond 18u, en pas opgelost werd rond 20u. Dus kregen wij bezoek van Els en Tessa’s metekind M., die thuis zaten te verkleumen, omdat de pomp van hun verwarming niet werkte. Want hoewel ze op gas verwarmen, is er nog altijd elektriciteit nodig om die warmte het huis rond te sturen. Wij hadden dan weer wel elektriciteit, maar verder geen verwarming, zoals hierboven beschreven.

Een paar houtblokken later zaten we evenwel met z’n allen rond de haard, en is het toch nog een Fijne Avond geworden. Of wat dacht u!

de draak (i)

Iedereen heeft wel een lijst(je) met things to do before you die. Sommige van de items op mijn lijst heb ik reeds gerealiseerd, en aan de rest blijven we geduldig verder werken. Geduld blijkt immers een sleutelwoord in die zaken, en zeer tegen mijn eigen verwachtingen in, blijkt dat geduldig zoeken toch maar steeds weer zijn vruchten af te werpen. Al houd ik mezelf (nog) steeds voor dat ik absoluut geen lange-termijnplanner ben.

Een aantal wensen, waarmee ik reeds sinds mijn late tienerjaren, vroege twintigerjaren bezig was, kwamen echter met ‘ouder’ worden dan toch binnen de mogelijkheden te liggen. De B&O-installatie bijvoorbeeld, waar ik meer dan tien jaar smachtend naar in de etalage stond te kijken voor we tot aankoop overgingen; of de motor, waarvan ik verschrikkelijk blij ben dat ik hem niet heb gekocht (niet heb kunnen kopen) voor mijn dertigste.

Hoe lang ik al een tattoo overweeg, kan ik niet met zekerheid zeggen. Zoals voor de meeste tieners leek het destijds een noodzaak als teken van rebellie in de puberjaren, waar gelukkig paal en perk werd aan gesteld door de toen (over)heersende oudermacht. Enkele jaren later zou ik met Tessa overwegen samen een tattoo te laten plaatsen. Maar na een paar jaar zoeken naar het juiste ontwerp, was het er nog steeds niet van gekomen.

Toch stapten wij op een druilerige dag in augustus opnieuw binnen bij Bodydesign op de Nederkouter. We waren er in de loop der jaren al een paar keer langs geweest om de voorbeelden in de zwarte kaften door te nemen. Tribal, polynesisch, klassieke harten of popeye toestanden noch Kana, hadden ons destijds weinig kunnen bekoren. Internet had ondertussen wel al voor inspiratie gezorgd, en deze keer had ik mijn voorbeelden alvast uitgeprint.

knopen

Er zijn een aantal knopen (niet) doorgehakt vandaag. Een aantal dingen zijn in elk geval duidelijker geworden, en een aantal zaken staan nog (steeds) op til. Over sommige zaken zal u heel binnenkort iets vernemen, over andere misschien pas binnen een paar maanden, of misschien zelfs nooit, indien u de schaarse aanwijzingen die her en der zullen worden verstrooid, niet volgt.

Eén iets was de evidentie zelve, maar soms zie je de zaken niet, als ze vlak voor of onder je eigen neus liggen. Hou in elk geval november in de gaten, want het kan voorbij zijn voor u er erg in hebt.

(Overigens: bijna had ik een nieuwe creuset mee, maar ze hadden mijn kleur niet op voorraad. Niks erg, ik was al erg getroost door te weten dat waar ik naar op zoek ben, bestaat.)