mukka

Sinds mijn laatste migraine-aanval heb ik bijna geen koffie meer gedronken. Ik had ook geen koffie meer in huis, en aldus heb ik twee mensen moeten ontgoochelen die daar zin in hadden toen ze op visite kwamen. En net toen ik opnieuw koffie in huis haalde, brak het oor van mijn Bialetti Moka Express af. Ik dacht er vandaag een nieuwe in huis te halen. Zonder oor is zo’n koffiepot verschrikkelijk heet –met oor ook, jawel, maar dat oor niet, snapt u?

En toen zag ik zo’n Mukka Express, met een witte bovenkant met zwarte koeienvlekjes op. “Ach, dat is een cappuccino-maker meneer. Daar doet u bovenaan melk in, en kan u een cappuccino of een latte maken.”

Gezien de madam ondertussen zeer geïnteresseerd is geraakt in latte, diende ik niet lang te twijfelen. Daarnet hebben we de cappuccino geprobeerd, en morgen hebben we latte bij het ontbijt. Miljaar. Nu moet ik mijn koffie al delen ook.

tips

Gezien ik mijn del.icio.us feed te weinig aanvul, wil ik hier op heel onregelmatige tijdstippen wel eens wat tips doorgeven. Deze drie om te beginnen.

The Flemish Jazz Meeting is essentially a showcase to hip foreign concert promoters to what’s happening in Flanders (though not all musicians involved were Flemish, and a few were even Dutch). It’s an insider thing, somewhere between a pageant, a super-market and a mail-order catalogue, that’s not even listed on Vooruit’s website – I got in because I won a ticket (and, thankfully, I was in excellent company). Five bands each got a short set of generally three songs each.

Mwanji Ezana over de Flemish Jazz Meeting – 08/09/2007@Vooruit, Gent. Lees er zijn bespreking van de vijf groepen, en bekijk meteen ook zijn zeer uitbundige be.jazz weblog. (Lees ook eens zijn post over building your own diyPod.)

I have never made tortilla patata before only because I have yet to see a recipe with less than one cup of olive oil in it. If you’ve made it to your thirties without unsavory things like cellulite, bless you, but all the rest of us have good reason to be wary of fat by the cup full, even so-called ‘good’ fat. However, my desire to conquer this dish at home got the better of me on Saturday morning (also, Saturday afternoon: uh, this dish takes a long time to make) and so I decided to approach it like a scientist, measuring the oil going in and out. I am so glad I did, because as it turns out this entire dish uses but four tablespoons of oil, and probably even less because there is no way I got all the excess out of our 19-pound Dutch oven. Low-fat? Not really, but not that big of a deal.

Deb van Smitten Kitchen maakt tortilla de patatas. Ik ken alvast één iemand die dat zeer goed kan klaarmaken.

American Power is particularly difficult, in part because of its geographic and conceptual bigness, but also because of Homeland Security I have been stopped more than once on public property for photographing distant coal stacks. Once, in Poca, West Virginia, a total of six law enforcement officers, including two FBI agents, questioned me and my assistant for hours.

Een beetje uit de context gerukt, maar toch wel sprekend voor het American Power project van Mitch Epstein. Jörg Colberg had A Conversation with Mitch Epstein

life…

rocks on a caffeine overdose

De eerste schooldag dusver: te laat opgestaan (7u20), alsnog een halfuurtje gaan intervallopen (tot een piek van 178 bpm), in due process mijn huissleutel kwijtgespeeld, gedouched, Henri naar school gebracht, allemaal sympathieke ouders teruggezien, bij mijn terugkomst ontdekt dat de ontbijtvlokken op waren, dan maar koffie gedronken met een ontbijtkoek, e-mail gechecked, een business decision genomen, deel 1 van Vanished op de video bekeken, met de tram naar het centrum getrokken, een sleutel laten bijmaken bij MisterMinit in de Veldstraat, 6 rolfilmpjes binnengedragen bij Dirk, een toast kramiek gegeten en twee dubbele espresso’s gedronken (bij de mokabon natuurlijk), te voet naar huis gekeerd (en onderweg gezien dat er bij Verstraeten weer zo’n Hasselblad Superwide voorligt).

Tot zover de voormiddag.

Oh, en mag ik u nog een Serieuze Tip meegeven? Lifeline, de nieuwe van Ben Harper & The Innocent Criminals, kan u met een gerust hart in huis halen. Ik heb mijzelf moeten verplichten om de repeat af te zetten.

9,30

Bloomberg, zo heet het vorige maand geopende restaurantachtig iets aan de Kouter. Wij hielden er vanmiddag halt op weg naar huis van Jazz in ’t Park om er een koffie te drinken. Het is een trendy etablissement, dat zich precies een beetje de allures van het nabije Café Théâtre of de Belga Queen wil aanmeten. De prijzen op de kaart zijn navenant.

Wij bestelden er een latte (2,30 €), een con panna (3 €) en een aardbei milkshake (4 €). Ter referentie: op de hoek, in het Grand Café ‘De Kouter’, kost een cappuccino 2,10 €; in de Mokabon heb je voor 1,80 € een koffie (met een toef slagroom op een schoteltje); op Jazz in ’t Park heb je voor 3 € twee soepjes of twee porties (2×5) oliebollen, of een hamburger, of…

Cappuccino heet bij Bloomberg overigens koffie con panna, mooi tussen haakjes geflankeerd door ‘met melkschuim‘. Cappuccino komt ook voor op hun kaart, maar daarnaast staat de vermelding ‘met slagroom‘. Panna is bij mijn weten nog steeds Italiaans voor room, en een cappuccino wordt niet met slagroom, maar met melkschuim geserveerd. Dus heb ik maar een cappuccino besteld, en er voor de duidelijkheid expliciet bij vermeld “maar met melkschuim alstublieft”. De serveerster beet haar tong af om mij niet te ‘verbeteren’, maar op de rekening stond toch vermeld ‘con panna‘. Het is dus precies toch geen drukfout.

Let wel, de con panna wordt gebracht op een blinkend aluminium schaaltje, met een miniscuul suikerpotje, en een melkkannetje en glaasje waarin nog geen duim vloeistof werd gegoten. Het oog wil ook wat. Nu ja, ‘ook’: meer zit er niet in, want de koffie zelf bevat dan weer weinig smaak, en zelfs de latte is aan de waterachtige kant.

Misschien moeten ze maar eens gaan kijken bij Coffee Drinks Illustrated. Of te rade gaan bij Marijke van La Dolce Barista, die haar karretje op zondag net aan de overkant van de straat opstelt en onvergelijkbaar betere koffie serveert. Met een stukje cake erbij.

maar ik ben niet thuis

Tessa is thuis. Het plan was om te picknicken op de Blaarmeersen met een paar andere ouders (dat is zo’n los/vaste afspraak), maar gezien het weer is dat dit jaar afgelast vrees ik. Maar ze is dus thuis. Op zich is dat al een welkome verademing in haar drukke leven, dus het weer is daarbij van ondergeschikt belang. Henri komt vanmiddag ook naar huis –het is woensdag, de laatste woensdag van het schooljaar– en hij brengt vriend G. mee.

Gesteld, in het zuiver hypothetische geval, dat ik zou thuis zijn, vanmiddag, dan zou ik eten maken. Gisteren heb ik hamburgers gekocht, en niks gemakkelijkers dan daar aardappelen en wortels bij te maken.

Grote aardappelen –reken twee tot drie (meer als het kleine krieltjes zijn) per persoon– moeten eerst geschild en dan in twee gesneden worden –of in vier als ze serieus te groot zijn– krieltjes of nieuwe aardappelen moeten niet eens geschild worden (wel gewassen en geschrobd met het patattenborsteltje dat in de linkerschuif van de houten keukentafel ligt). De aardappelen gaan dan ik het bovenste gedeelte van de stoompan.

De wortels moeten geschild worden met de dunschiller (in de middenste schuif van de witte tafel), en als ze te dik zijn, kunnen ze ook in stukken worden gesneden. Bij de wortels hoort ook een ajuin (of twee), die vanzelfsprekend ook eerst wordt geschild, en nadien in vieren wordt gesneden.

Ondertussen mag er een centimeter of twee-drie (warm) water in het onderste deel van de stoompan, en dat mag op het vuur rechtsachter (stand 12). In de kleinste Rösle pan mag een beetje olijfolie, en die mag (ook op 12) op het vuur linksvoor. De braadpan (ook de Rösle, dus niet die grote nieuwe) mag al op het vuur rechtsvoor, en ook daar gaat een weinig olijfolie en een blokje boter in (voor de saus achteraf).

Ondertussen zal het water voor de stoompan wel koken, en dan mag daar het bovenste deel, met deksel, opgeplaatst worden. In de pan linksvoor mag de ajuin, en nu mag ook het vuur voor de braadpan aan (op 12). Het vuur linksvoor mag nu op 7, en als de ajuin glazig is, mogen de wortels erin met een laurierblad (of twee), en mag het vuur op 5. Het deksel erop, en als het nodig is mogen er altijd een paar druppels water bij.

De hamburgers mogen in de braadpan, het vuur mag meteen op 7. Na een minuut of twee mogen ze omgekeerd worden en mag het vuur op 5 (soms moet er wat met de intensiteit gespeeld worden tussen 5 en 8). En nu zou het allemaal ongeveer tegelijk klaar moeten zijn.

De aardappelen zijn klaar –net zoals de wortels– als er vlot met een vork kan worden ingeprikt. Leg eerst de hamburgers op de borden, giet het overtollig vet uit de pan, en voeg wat water en eventueel melk toe. Zet op een redelijk hoog vuur (stand 9) en laat wat inkoken terwijl de wortels en aardappelen op de borden worden geschikt.

(Dju ik krijg nu al honger.)

die ochtend bij de biobakkers

Als het op (weekend)ontbijten aankomt, zijn wij een beetje verwend. We hebben een veelvoud van bakkers in de buurt, waar we al gauw een selectie van twee hebben uit gemaakt en die zeer regelmatig op onze afname mogen rekenen. (Die selectie betekent allesbehalve dat de andere (buurt)bakkers niet de moeite waard zouden zijn. Vandenbouhede op de Astridlaan heeft bijvoorbeeld verschrikkelijk lekkere koeken, maar ze zijn iets te rijk aan boter naar onze smaak.) Onze voorkeur gaat uit naar Groeneweghe (in de Distelstraat, op de hoek met de Koning Boudewijnstraat), en Damme (in de Nederkouter, naast De Poort) –en ja, Damme ligt een eind verder weg, maar een beetje lichaamsbeweging ’s ochtends wekt alleen maar de appetijt op.

Dergelijke ontbijten bewaren wij meestal voor de zondag, want op zaterdag treft u ons ’s ochtends meestal in de binnenstad aan, en dan durven we daar wel eens te ontbijten. Onze voorkeur gaat dan uit naar Bloch, voor een lait russe, een spiegelei (twee eitjes eigenlijk), en een pistolet met kaas van kaashandel Peeters aan de overkant van de straat. Maar bon, dat bespreek ik later misschien nog wel eens.

Toegegeven, het is misschien een beetje raar om uw recensie met de opsomming van een hoop andere bakkers te beginnen, maar nu hebt u alvast een idee van mijn referentiepunten. Zaterdagochtend schoven wij de benen immers niet bij Bloch onder tafel, maar bij de Biobakkers in de Zuidstationstraat. De vakantie nadert met rasse schreden, de geldigheid van ons paspoort was reeds lang verstreken, en wij dachten om bij het openingsuur van de Dienst Bevolking (9u) de grote massa –bij wie ongetwijfeld ook allemaal de reispas was verstreken– een stap voor te zijn. Dat bleek aardig te lukken, en rond 9u30 stapten wij gezwind bij de Biobakkers binnen.

Verder lezen die ochtend bij de biobakkers

homarus 6: gevulde paprika’s

Zaterdag had ik drie grote, blozend rode paprika’s gekocht bij mijn groentenboer, met de bedoeling er paprikasoep mee te brouwen. Eenmaal thuis, kreeg ik evenwel enorme zin om er het paprika equivalent van tomates farcies mee te maken. De paprika’s verdwenen in de koelkast (het was te laat, en mijn slager was al gesloten), tot vandaag.

paprika's

Voor gevulde paprika’s (het gerecht, p. 220), heb je bijzonder weinig nodig. Vier paprika’s, zo vraagt het boek –ik had gelukkig ook nog een gele paprika liggen– die je in de lengte halveert en gedurende 10 minuten kookt in licht gezouten water. Ik heb ze gestoomd, zoals ik met de meeste van mijn groenten doe. Dat levert, als u even goed kan tellen als Henri, acht halve paprika’s op. Te veel, zo zou blijken.

Van bij de slager had ik vanavond een halve kilo (licht gekruid) gemengd gehakt meegebracht, dat samen met een ei, wat dille, twee verkruimelde (ronde) beschuiten, een fijn gehakte ui, en een scheut olijfolie in de mengkom verdween.

Verwarm de oven voor op 200°C, vuld de paprikahelften met het gehaktmengsel (strooi er desgewenst wat geraspte kaas over), en plaats dit gedurende ongeveer 15 tot 20 minuten in de oven. Klaar. Serveer er rijst bij, of couscous, of quinoa.

Smakelijk!

paprika's

(Oh ja: ik heb vijf helften gevuld. De andere helften heb ik ontveld en in de ijskast gezet. Goed voor op een pizza of in een spaghetti later deze week.)

Kaai 14

Eind vorig jaar las ik bij Het Project reeds een bespreking van dit restaurant. De conclusie was toen over de ganse lijn positief, en daardoor waren ook wij benieuwd naar deze hippe, stijlvolle en lekkere plaats (mét spiegeltoiletten!). We zijn daar eigenlijk al een tijdje uit, uit de resto-scène. Of liever, ik ben daar al een tijdje uit want mijn wederhelft volgt die zaken nog steeds trouw op. Vroeger, ja, dan ging er geen halve week voorbij of ik was wel weer ergens in het nieuwste restaurant van Gent te vinden. En hoewel we ondertussen we nog wel regelmatig de benen elders onder tafel steken, gaat de voorkeur tegenwoordig veel meer uit naar een degelijke prijs/kwaliteit verhouding, dan naar de hipheid waarvan hierboven sprake is.

Een aantal keren per jaar gaan we evenwel met een afwisselende schare vrienden op restaurantbezoek, en dan krijgen we –ijverig geplot en gestuurd door de hipsters– toch wel eens de binnenkant van die stijlvolle zaken te zien. En zo kwamen wij zaterdag alsnog in Kaai 14 terecht, en wel in zeer aimabel gezelschap.

Het restaurant is gelegen in de Kuiperkaai, schuin tegenover de peepshow, een beetje voorbij de erotheek. Ze noemen zichzelf –om te contrasteren met de rest van de buurt waarschijnlijk– een huiskamerrestaurant, al is deze omschrijving enkel van toepassing als u houdt van koel minimalisme en überstrak design in uw living. Maar let wel: hoewel ze anders lieten vermoeden, zaten de stoelen heel comfortabel –een toch niet onbelangrijk detail bij het gezellig tafelen. Helemáál gezellig wordt het echter pas in de lounge area onderaan (tevens de doorgang naar de spiegeltoiletten). Daar bevinden zich een aantal sofa’s, kaal en sober, maar gezellig gerangschikt rond een open (gas)haard, waar het aangenaam vertoeven was tijdens de koffie. Maar zover zijn we nog lang niet.

De ontvangst in Kaai 14 is zeer hartelijk en geduldig. Een vriendelijke juffrouw bracht ons naar onze plaatsen (waarvoor we niet ver moesten stappen, want het is een klein restaurant), vanwaar wij een mooi uitzicht hadden over het water.

Bij het aperitief kregen we prompt een spiesje van tomaat en mozarella, geserveerd in een dun lang glas –aardig detail. De kaart, die ons meteen daarna werd overhandigd, is niet verschrikkelijk uitgebreid. Dat hoeft ook niet: veel liever hebben wij een chef die zich beperkt en een kaart die vaak wisselt, dat komt de versheid alleen maar ten goede. Jammer wel dan, dat de gerechten op de kaart getuigen van weinig zin voor creativiteit of vernieuwing.

Er was een marktmenu beschikbaar voor 30€, maar drie gangen asperges –op gelijkaardige wijze bereid– leek ons net iets te eentonig. À la carte dan. Ik had wel degelijk zin in asperges, dus koos ik voor de Asperges “Kaai 14”, met garnaaltjes, ei & rode kaviaar (15,50€ als voorgerecht). Een groot deel van het gezelschap ging evenwel voor de Twee huisgemaakte kroketjes van Zeebrugse grijze garnalen (12,50€). De garnalenkroketten waren mooi bruin gebakken, maar de inhoud was iets te vloeibaar en leek daardoor (?) een beetje schamel. Míjn voorgerecht bood me drie –eerder dunne– asperges, waarvan de voeten waren verdwenen in een rommelige hoeveelheid ei, garnalen en fluorode lompviseieren. Weinig zorgvuldig, veel garnituur, en weinig asperges, was de indruk.

Als hoofdgerecht koos mijn direct gezelschap unisono voor de Asperges met gebakken St-Jacobsvruchten en een Hollands sausje. 21,50€ waarvoor ook zij drie asperges kregen, met –in vergelijking– veel sla, en een drietal St-Jacobsvruchten. Zelf koos ik voor de Ossenhaas “Limousin” met kruidenboter, krokant slaatje & verse frietjes (23,00€): een klein stuk vlees, een weinig sla, en een grote hoeveelheid verse frietjes waren mijn deel. Lekker, maar als ik vooral frieten wou eten, was ik wel bij Julien afgestapt.

Het gezelschap had voor- en hoofdgerecht met een fles wit en rood doorgespoeld (30€ per fles), zelf hield ik het bij spuitwater (goed spuitwater, overigens). Als dessert kwam er onder andere een Crème brûlée en een Sorbetassortiment (waaronder aspergesorbet) op tafel. Voor wie ernaar benieuwd is: het smaakt een beetje naar meloen, met aspergepunten als nasmaak. Niet meteen geschikt als dessert, zo vonden wij unaniem.

De koffie mocht er wezen, zowel de capuccino als de Irish Coffee, en werd vergezeld van een aantal chocolaatjes en harde Italiaanse koekjes. De rekening klokte af op net geen 70€ per persoon, en dat vonden wij toch wat aan de hoge kant.

De bediening bij Kaai 14 is hartelijk, de kok is er vriendelijk, het eten is er correct. Maar verwacht in Kaai 14 is geen culinaire hoogstandjes. In de toch wel hoge prijs zit vooral de hip-factor verrekend, want een gelijkaardige bistromaaltijd kunt u elders goedkoper én beter krijgen. En dan stellen wij het graag zonder spiegelpaleis in de toiletten.

Kaai 14, Kuiperskaai 14, tel: 09 234 34 44, info@kaai14.be. Keuken: 12u00 tot 14u30 en 18u30 tot 22u30, gesloten op feestdagen, zaterdagmiddag en zondag

(Deze bespreking verscheen eerder bij Gentblogt)

homarus 4: asperges à la flamande

Vorige week (of is het al twee weken geleden) heb ik mij eindelijk het derde deel in de trilogie van de Homarus-reeks aangeschaft: het gerecht. Tijd om zo’n gerecht klaar te maken, dacht ik, en zie, door de aanhoudende droogte staan de apserges goedkoop (juij!) –hoewel goedkoop toch relatief blijft.

Een zeer eenvoudige manier om asperges klaar te maken, is à la famande (het gerecht, pagina 88). Zuivere Vlaemsche boerenkost, met asperges, eieren en boter. En terwijl ge toch buiten zijt om de asperges van uw veld te halen, breng meteen wat peterselie mee.

Reken op één ei en drie tot zes asperges per persoon, afhankelijk van de dikte. Kook de eieren hard –tien minuten volstaan. Schil ondertussen de asperges met een dunschiller (of met een mes, maar dan is de kans groter dat u brokken maakt). Snij een stuk van het uiteinde weg, en kook de asperges. Volgens Homarus zet u daartoe de asperges in koud en gezouten water op het vuur, laat het aan de kook komen, en na een minuut zet u het vuur af, en wacht u tot de asperges gaar zijn. Ik stoom ze liever, gaat net zo goed, en ik kan gemakkelijk controleren of ze gaar zijn of niet. U doet maar.

asperges à la flamande asperges à la flamande asperges à la flamande

Schik op de borden, smelt wat boter (met een weinig olijfolie) in een pan (of in de microgolf), en plet de eieren met een vork. Meng bij de eieren wat peper en zout, en wat fijngehakte peterselie. Ik had geen peterselie in huis, maar wel gedroogde dille, en dat smaakt nog zo goed!

asperges à la flamande

Verdeel het eiermengsel over de borden, en schenk er de boter over. (Wij hebben twee eieren per persoon gebruikt, want we hadden eigenlijk niks anders in huis, en het was ons hoofdgerecht. Ziet er iets minder elegant uit, maar smaakt wel even lekker.)

Smakelijk!