eten – Pagina 17

frambozenmuffins

“Henri jong, wit is uit de mode naar het schijnt.”

Hij kijkt mij even niet begrijpend aan.

“Sinds de middeleeuwen tot lang daarna was een witte huid een teken van adel”, leg ik uit. “Het gewone volk moest immers op den akker noeste arbeid verrichten, en de hofdames beschermden zich met parasols en trachtten op allerhande andere manier hun huid zo bleek mogelijk te houden. Op den duur bepoederden ze hun gezicht tot een bleekheid waarvan een lijk jaloers zou worden.”

So what, vertelt zijn blik mij.

Ik klop kameraadschappelijk op zijn knie en veer recht. “Kom,” zeg ik, “de middeleeuwen zijn voorbij. We gaan boodschappen toen. Dan komt ge ook nog eens buiten.”

“Papaaa”, protesteert hij, onderwijl een half-schalkse maar veelbetekenende blik naar buiten werpend, waar de wolken dik opeengepakt de hemel bedekken. “Er is niet eens zon!”

“Des te beter,” antwoord ik, “dan zijn we op tijd buiten tegen dat de zon er is.”

Een goed kwartier later staan we voor de ingang van de Safeway, als de eerste druppels uit het wolkendek vallen. “Ha!”, roep ik triomfantelijk uit, “ge ziet dat we op het goede moment vertrokken zijn.”

Het is imperatief om niet alleen tijdens het weekend uw inkopen in Safeway te doen. Niet alleen omdat iederéén zijn inkopen in het weekend doet, maar ook omdat Safeway de koopjes voor tijdens de week bewaart. Buy one, get two!, schreeuwt het etiket mij vanuit de versafdeling toe. Ik laad snel twee dozen frambozen en twee dozen bosbessen bij in mijn mandje en begeef mij naar de kassa. “My, that’s one healthy basket,” zegt de man die voor mij twee sixpacks Miller afrekent, en naast het fruit ook mijn romaine, broccoli en wortels voorzichtig monstert alsof hij elk moment door een plots verlangen naar fruit en groenten kan besmet worden.

2 x 340g (12 oz) frambozen en 2 x 510g (18 oz) bosbessen: dergelijke hoeveelheid fruit vraagt om gebak. Ik ging shoppen op het internet, maar kwam al gauw bij een oude bekende terecht. In mei 2007 postte Deb van Smitten Kitchen een recept voor Raspberry-Topped Lemon Muffins. Citroenen had ik niet in huis, en karnemelk ook al niet, maar ik heb me grotendeels op haar recept gebaseerd voor het maken van mijn frambozenmuffins.

Benodigdheden

225g (1 cup) rietsuiker
225g (2 cups) huishoudbloem
1 koffielepel (1 tspn) bakpoeder
1 koffielepel (1 tspn) baking soda
een snuifje zout
115g (1 stick ofte 4 ounces) boter op kamertemperatuur (= zacht, maar niet vloeibaar)
2 grote eieren
120cl (1/2 cup) melk
2 soeplepels zure room
2 cl (2 tspn) vanille extract
1 koffielepel (1 tspn) kaneel
60 frambozen (jawel, ik heb er vijf per muffin gebruikt)

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 190°C.

Haal de muffinvormpjes uit de kast, en stel ze klaar met de papiertjes erin. Leg in elke vorm reeds drie frambozen.

Meng bloem, bakpoeder, baking soda, kaneel, en zout in een kom.

Meng de suiker en de zachte boter in een andere kom tot een homogeen mengsel. Voeg de twee eieren toe. Normaal gezien scheid ik de eieren, en dan voeg ik de eigelen nu reeds toe. In een andere kom klop ik de eiwitten stijf (maar niet té), en die voeg ik er pas na de bloem voorzichtig bij.

Voeg de melk bij het mengsel, en de zure room. Meng goed, voeg dan het bloemmengsel toe.

Als u het eiwit van het eigeel hebt gescheiden, dan is nu het moment gekomen om ook het eiwit in het beslag te vouwen.

Verdeel het beslag over de muffinvormen, en duw dan nog een tweetal frambozen per vorm in het beslag.

Bak de muffins in een dertigtal minuten, tot ze lichtbruin zijn.

Smakelijk!

brioche

Uit het duister klinkt het: “Daar in Amerika, Bruno, maakt gij daar geen eten meer klaar?” En dan word ik –nacht na nacht opnieuw, badend in het zweet– wakker. “Ik zet mij aan het werk, beste mensen, u kan op mij rekenen”, roep ik het duister terug. Het is drie uur ’s nachts en Tessa kijkt mij verongelijkt aan. Ge zoudt voor minder, want binnen twee uur moet ze er al uit. “Ik maak u een brood, liefste,” fluister ik haar verzachtend toe, “zoals ge er nog nooit een hebt gegeten.”

Feit is dat ik over mijn broden niet tevreden geraak. In het thuisland was ik heel dicht bij een eerste goede recept, maar de bloemsoorten die ik hier in Seattle op de kop kan tikken, zijn ver van ideaal. Zeer geschikt voor brownies en muffins, maar niet voor brood. Laat ik dan maar een echt decadent brood maken, dacht ik. Eentje dat net geen cake is, maar eigenlijk ook geen brood meer: een brioche.

Het internet is de moeder van alle recepten, en ik kwam al gauw terecht bij La Cerise (die ik prompt in mijn nieuwslezer heb gestoken). Zij vertrok van een recept dat vroeg om bijna een gelijke hoeveelheid boter als bloem, maar behaalde naar eigen zeggen uitstekende resultaten met een recept dat naar de helft boter vereiste.

Benodigdheden

500g bloem
250g boter, op kamertemperatuur (ik gebruik altijd gezouten boter)
6 eieren
60g fijne suiker
60cl melk
20g verse gist (ik had enkel chemische, droge gist, en daarvan heb ik twee TBSP gebruikt)
een snuifje zout

Zo gemaakt

Enfin, het duurt een tijdje. Ik heb een paar shortcuts genomen, Astrid van La Cerise doet er veel langer over (lees vooral haar wedervaren) –en bekomt waarschijnlijk nog betere resultaten.

Meng een soeplepel of twee bloem met de melk en de gist tot een papje, en laat dat een half uurtje afgedekt op een warme plaats staan.

Meng zout, bloem en suiker, en voeg er vier eieren aan toe. Meng als goed, en voeg er dan het gistpapje bij. Voeg er dan de laatste twee eieren aan toe. Voeg beetje bij beetje de boter toe, en meng alles tot een homogeen geheel.

Tot de boter eraan te pas komt, is dit nog zeer werkbaar met de handen. Zodra de boter erbij komt, wordt dit een behoorlijke plakboel. Als er één recept is dat schreeuwt om een deegkneder (genre Kenwood of Kitchen Aid), dan is het dit wel. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar ik ben er uiteindelijk toch in geslaagd om de brij homogeen te kneden/bepotelen, en zo goed als allemaal terug in een kom te krijgen.

Dek de kom af, en laat dit een uur of twee-drie rijzen.

Plaats in de ijskast, gedurende een uur (of twee), tot het deeg voldoende afgekoeld en dus ook weer handelbaar is. Het deeg kan nu in een grote of kleine brochevorm(en). Ik had geen van beide, dus heb ik mijn gewone cake-/broodvorm gebruikt.

Laat dit opnieuw een uur (of twee) rijzen.

Verwarm de over voor, op 180°C voor de grote versie of op 200°C voor de kleine brioches. Bak gedurende ongeveer 35 minuten (grote) of 12 minuten (kleine). Voor de glans kan u de brioches voor ze de oven ingaan met een losgeklopt ei bestrijken (ik wist dat ik iets vergeten was).

Zowel warm, als koud (met confituur), als getoast verschrikkelijk lekker. Tessa stuurde zelfs een e-mail om te zeggen hoe lekker het was.

Smakelijk!

wordt verwacht

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Heidosmat-Rolleinar 1, Fuji Reala, 100ASA)

I’m sorry. I know, this isn’t right. Not fair. Totally cruel. We’re just weeks from bathing suit season and this here is no friend to lycra.

Binnenkort van de oven in onze maag: martha’s macaroni-and-cheese. Want wij dragen geen lycra, mevrouw/meneer. Euh, wacht, toch wel, als ik ga lopen. Damn.

Maar wacht, volgende week komen de schoonouders op bezoek. Serves 12. Purrrfect!

Belgian Brownies

Ik ga naar Amerika, en ik maak: Belgian Brownies, inderdaad. Het recept komt van Le Pain Quotidien, de Belgische franchise die ook in de USA een aantal winkels heeft. Het recept verscheen in een column in de LATimes, is daar echter uit de archieven is verdwenen, maar werd herpost door The Wednesday Chef: Le Pain Quotidien’s Belgian Brownies. Het werd elders omschreven als een ideaal Pesachdessert, en dat komt goed uit, want we zitten momenteel middenin die Pesach (of Passover). En ik weet dat alleen omdat alle grote New-Yorkse fotowinkels –die zich klaarblijkelijk in Joodse handen bevinden– momenteel gesloten zijn.

Niettemin: “ik heb goesting in koekskes”, zei mijn doktertje daarnet, nadat ze eerst een zelfgemaakte hamburger naar binnen had gespeeld. Het vlees is hier verschrikkelijk lekker. Eén keer per week ga ik naar de slager in Pike Place Market, de daaropvolgende twee avonden eten we vlees. Onglet, eyebone, gehakt, het smaakt hier allemaal naar méér, en het is goedkoper dan bij ons (zelfs zonder rekening te houden met de goedkope dollar).

Maar Tessa wou koekskes. Ce que femme veut, dieu le veut, dus toog ik aan het werk. Mijn cupcakes van de vorige keer kon ik niet opnieuw maken, omdat de zure room van de eerste portie een paar dagen later in een tweede batch was opgebruikt. Laat ons eens bij Smitten Kitchen kijken, dacht ik. En voorwaar, bij de zoetigheden vond ik er het recept voor Belgian Brownies (samen met Penne à la vodka overigens).

Ondertussen ben ik ook een beetje van mijn vorig standpunt teruggekomen, en dat heeft veel te maken met het gereedschap dat ik in de schuiven van mijn (afwezige) gastheer heb aangetroffen: cupmaten (nee, niet van dat soort) in 1, 1/2, 1/3, 1/4 en idem voor tablespoons. Niet getreurd, ik zet ze om naar het metrisch systeem (zie ook de tools bij Smitten Kitchen), én ik pleur er wat iPhone foto’s bij.

Benodigdheden

Voor 14 brownies —which kinda sucked, want in één cupcakevorm kunnen er 6. De rest van de pot heb ik uitgelikt. En ja, dat was nog veel.

250g (9 ounces) donkere chocolade (minstens 60% cacao)
250g (1 cup plus 2 tablespoons) boter, in kleine stukjes verdeeld
5 eieren, met een vork losgeklopt
175g (1 1/3 cups) fijne suiker
45g (3 tablespoons) bloem

Zo gemaakt

Breek de chocolade in stukjes. Of koop chocoladedruppels. De Lindt chocolade in Amerika is zo dun verpakt dat hij zeer gemakkelijk in stukjes te snijden is. Plaats het in een kom, en voeg de boter eraan toe. Verwarm dit tot de chocolade en de boter gesmolten zijn. Dit kan traditioneel au bain marie, maar net zo goed in de microgolf, of op een warmhoudplaat. Als het maar een laag vuur is. Meng goed.

Meng de suiker en bloem, en roer die in het chocolademengsel. Voeg ook de (licht opgeklopte) eieren toe, en meng dit zeer goed. Dek af, en laat een half uurtje op kamertemperatuur rusten. Het beslag zal dan ook wat dikker worden.

Verwarm de oven voor op 165°C (325 F).

Plaats papieren cupjes in een muffin vorm. Lepel in elk vormpje wat beslag tot het ongeveer 2/3 gevuld is. Bak dit gedurende 30-35 minuten, en laat dan afkoelen. De brownies moeten vanbinnen nog vochtig zijn, en zullen wat inzakken tijdens het afkoelen.

Smakelijk!

koffie

Bruno Bollaert
p/a Kirby Kallas-Lewis
1129 15th Avenue, Apartment #7
Seattle, WA 98122
USA

Dat is ons adres in Seattle. En hoewel Seattle koffiestad is, blijkt het niet evident om goede koffie te vinden. Ik heb al op één (vanzelfsprekend verafgelegen) plaats deftige koffie gedronken (a two shot espresso, please), en al van drie plaatsen verse, ter plekke gemalen, koffie gekocht. Gisterenochtend alweer: 12 oz. (een goeie 300g) Honduras Cielito Lindo voor maar liefst 18 USD. Als ik mij niet vergis, betaalt ge in de mokabon, 6 of zo euro voor een halve kilo (of was het een kwartje) misore. In elk geval, niet alleen goedkoper, maar ook onbeschrijfelijk beter. Pas op, en dan is die Honduras Cielito Lindo een Award Winner: Cup of Excellence Honduras 2007.

Als u zich echt niet kan inhouden (wuift geestdriftig naar de (schoon)ouders), mag u altijd een kwartje kilo misore bonen opsturen (we hebben hier zo’n koffiemaalder). Koffie binnenbrengen in de USA mag, ik heb het opgezocht: As a general rule, condiments, vinegars, oils, packaged spices, honey, coffee and tea are admissible. [bron]

eten in de braadpan

Sinds we hier in Seattle verblijven, heb ik mij geabonneerd op Slog (Seattle Blog), waarvan ik misschien wel graag zou schrijven dat het een beetje is zoals Het Project, maar dat klopt niet echt. Slog is immers het weblog van the Stranger, an alternative weekly newspaper in Seattle, Washington. Vandaag (we zijn hier nog steeds maandag) bevatte het artikels zoals Candy Should Not Be Mean (over snoepjes zoals die waarover u in Harry Potter hebt gelezen); The Little Pleasures of Puppeteering (the hand up the skirt of the Mona Lisa was een goede byline geweest, klikt u vooral op This is for the adults to see); Bird Brains (dat doet me denken aan dat kalf uit Oostakker dat zich vorig jaar bezig hield eenden met een kruisboog te beschieten); en deze Flickr Photo of the Day.

Maar een beetje voor lunchtijd trof ik ook dit in mijn nieuwslezer:

For Your Stomach’s Consideration, Capitol Hill Right Now Edition

Today is Skillet’s first day on Capitol Hill. Lunch is from 11ish to 2, in the Photographic Center Northwest parking lot at the corner of 12th and Marion. It may be mobbed. If you want to eat, you should probably be there already.

Skillet Street Food bouwt een oude Airtstream om tot een restaurantkeuken, en gaat ermee langs op evenementen, markten, en local office parkings, waar ze ontbijt en lunch aanbieden. Vandaag kwamen ze voor de eerste keer langs op Capitol Hill, in een locatie op amper drie blocks van waar wij wonen.

Henri was meteen voor het concept gewonnen. Ik heb hem eerst zijn maaltijd online laten kiezen (hij doet nog langer over kiezen dan zijn moeder), en wij kwamen terug met the burger (grilled kobe “style” beef, cambazola, bacon jam, arugula, brioche, handcut fries) en een portie poutine (herby gravy, white cheddar, herbs). Poutine, leert Wikipedia, is een van oorsprong Canadees gerecht dat bestaat uit frieten met saus en stukjes wrongel (onverwerkte kaas): lekker!

De frieten die we hier al hebben gegeten, zijn hier overigens heel lekker. Dunne handgesneden frieten, met de schil nog aan (zoals ik ze zelf ook maak) en helemaal niet vet. Ze worden rijkelijk besprenkeld met grof zeezout en een mengeling van kruiden. De hamburger was een echte verse burger, gegrild, en aan de smaak te oordelen zelfs op hout(skool). 7 USD voor de burger, 5 USD voor de poutine; voor dat geld kan ik hier zelf niet koken.

cake! apple muffins!

Wat doet een braaf Amerikaans gezinnetje op zondagnamiddag? Of een Belgisch gezin dat zich een beetje tracht aan te passen? Het bakt koekjes. Ware het niet dat mijn fototoestel het had laten afweten, ik zou er een verslag in woorden en beeld over posten, maar u zal het met een telefoonfoto en het recept moeten doen.

En ik heb half Seattle afgezocht naar papieren muffin receptacles, maar heb niks gevonden. Ik ben er zeker van dat ik gewoon in de verkeerde plaatsen heb gezocht, want ik kan mij niet goed voorstellen dat in die dingen een koekjesbakkend land als Amerika niet met hopen gewoon in de grootwarenhuizen liggen (maar wel niet bij de instant cookie poeders in elk geval).

Het recept is zonder schaamte gepikt van bij Smitten Kitchen, uw one-stop-shop voor de meest heerlijke gerechten: whole wheat apple muffins (daar vindt u zoals steeds ook een aantal prachtige foto’s). Ik heb er een paar wijzingingen in aangebracht, gewoon omdat ik niet alle ingrediënten in huis had. Smitten Kitchen heeft het overigens zelfs gebaseerd op een recept op de achterkant van een pak King Arthur Flour (toeval: dat is net dezelfde bloem die ik hier gebruik).

Benodigdheden

115g (4 ounces) tarwebloem
120g (4 1/4 ounces) all-purpose bloem
1 koffielepel bakpoeder
1 koffielepel baking soda (dat is blijkbaar niet hetzelfde als het voorgaande)
een beetje zout
1 koffielepel kaneel
115g (1 stick ofte 4 ounces) boter op kamertemperatuur
120g (4 1/4 ounces) rietsuiker
1 groot losgeklopt ei
250g (8 ounces) zure room of (volle) yoghurt
2 appels, geschild etc, en in stukjes gesneden

Die stick boter is echt wel verschrikkelijk praktisch. Het is een dwaze maat, maar ze verkopen (of verpakken) boter wel degelijk in sticks in Amerika. Cups (vs ounces of gram) vind ik heel arbitrair als maat: een cup dicht gepakte suiker weegt toch niet evenveel als een cup theeblaadjes?

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 230°C.

Meng de bloem, het zout, de kaneel, en de bakpoeders in een kom. Meng in een andere kom de boter met de suiker, en klop die flink door elkaar. Voeg er het losgeklopte ei aan toe, en klop het geheel luchtig. Meng de zure room erbij, en dan de droge ingrediënten. Voeg er ten slotte de stukjes appel bij.

Verdeel over de muffinvormen, en plaats in de oven. Verlaag de temperatuur na 10 minuten tot 200°C en laat nog vijf tot tien minuten doorbakken. Haal de muffins uit de oven (test eventueel met een breinaald of tandenstoker of ze klaar zijn), en laat ze vijf minuten in de vormen afkoelen, alvorens ze eruit te halen om ze verder te laten afkoelen. Als u aan hun lokroep kan weerstaan tenminste –vijf minuten nadat ze uit de vormen waren gehaald, was de helft al op.

Smakelijk!

bigger aka size matters

Een doos Kellogg’s Shredded Cinnamon Apple Wheat Squares was wat Tessa mij meebracht, eeuwen geleden, toen ze met haar ouders ergens in Amerika op reis was geweest. Dat reizen naar buitenlandse congressen kreeg ze al van kindsbeen mee, want haar vader ging zijn Fuzzy Logic gospel ook al overal ter wereld zoeken en verspreiden.

Anyway, sindsdien zoek ik op elke Amerika-reis in elke winkel naar die Wheat Squares, maar die zijn nergens meer te vinden. Gewone Shredded Wheat Squares wel, en dat is wat wij nu als ontbijt nuttigen. De eerste doos is reeds op, en toen ik vanochtend de tweede doos aanbrak, die ik van bij de QFC had meegebracht, mocht ik ontdekken dat die dingen in twee maten bestaan: bite sized (ofte mini-wheats) en normal. De tweede doos die ik had meegebracht bevatte de normal sized versie. Waaronder u mag verstaan dat zo’n Wheat Square bijna een vuist groot is, vergelijkbaar met een kleine loempia. Tessa en Henri barstten in luid gelach uit toen ze eerst mijn verrast gezicht, en dan de ene Wheat Square zagen die ik in mijn ontbijtkom gelegd had.

Everything’s bigger in ~~Texas~~ Seattle.

(“Papa, ge zijt nu juist een paard in een stal, dat hooi eet.”)

amerikaans brood

Brood is hier vreselijk: zowel duur als slecht. Voor een industrieel voorgesneden (klein) brood betaalt ge maar liefst 5 tot 6 USD (not kidding –helaas), en vanaf er iets of wat artisinaals (lees: handbewerkt) aan te pas komt, gaat die prijs de hoogte in. Voor drie –weliswaar lekkere– koffiekoeken, één met poppy seeds, één met noten en één met cinnamon apple, betaalde ik eergisteren maar liefst 11,44 USD. En dan vond u Bloch aan de dure kant?!

Laat ik toch maar zelf brood bakken zoals thuis, dacht ik toen. Gist is hier momenteel echter onvindbaar, en een winkeljuffrouw aan wie ik de vraag stelde –erop lettende dat ik vroeg do you sell yeast, i.p.v. do you have yeast om elke mogelijke verwarring te vermijden– hield mij voor dat gist een seasonal product is. Euh?

Dus ben ik maar naar huis gegaan met droge gist (yuk) en iets wat voor bloem moest doorgaan. Ik heb mij rotgezocht naar zonnebloemolie, maar dat heb ik moeten opgeven. Canola verkopen ze hier bij de gallon, dus heb ik het daarmee gedaan. En grote eieren zijn hier kleiner dan de verse eieren die ik thuis van mijn schoonvader krijg (hoe zit dat daar nu met die dioxine?).

De weegschaal kan overweg met zowel het metrisch als het Amerikaanse stelsel (dat nog verschillend is van het oude Britse imperiaal systeem), en het enige waar ik nog wat naar moest zoeken, was hoe die gasoven werkt. 220°C is zo’n 428°F hielp google mij verder, en dan was het nog juist raden naar hoe lang zo’n gasoven moest voorverwarmen (ik heb op een kwartier gegokt).

Zeer handig overigens is dat er tussen de twee branders aan de linkerkant en die aan de rechterkant, een soort warmhoudplaat is, die constant een 25 of zo graden (celcius) heeft. Eergisteren had ik dat nog niet ingezien, maar dat lijkt mij perfect voor het rijsproces. De volgende keer zet ik daar de kom brooddeeg op.

Ik heb mijn challe/briocherecept gebruikt, en wat eruit kwam was wel degelijk brood, maar een beetje cakeriger (lees: dense) dan zou moeten. Vandaag probeer ik het zonder canola.

—

Update: vandaag zijn we naar QFC gestapt, en daar hebben we voorwaar echte, verse gist gevonden! (En marmite, maar dat heb ik niet gekocht.) En terwijl ik dit schrijf, staat mijn deeg op die middenplaat mooi te rijzen. Juich!

Panna cotta met zoetewijngelei

Belofte maakt schuld. Voor ons geheel op de Amerikaanse culinaria te smijten, heb ik (in België) eerst nog panna cotta gemaakt!

Koken als een topkok. Aan zo’n titel kon ik niet weerstaan. Toch niet in 2001. De oorspronkelijke title is Formulas for flavour, door John Campbell, toen nog chef-kok van Lords of the Manor. Bij de gerechten die hij in het boek voorstelt, geeft hij niet zomaar het recept, maar legt hij van naaldje tot draadje uit hoe je een –vaak complex– gerecht het beste bereid. Deze panna cotta is steeds een grote hit geweest.

Benodigdheden

Panna Cotta

4 blaadjes geleatine
125 g verse frambozen (zo’n een klein bakje)
5,6 dl slagroom (aan die getallen merk je goed dat dit uit de Engelse maten werd omgezet)
1,8 dl melk (halfvolle)
90 g suiker
3 vanillestokjes

Zoetewijngelei

3 dl zoete witte wijn (ijskastkoud)
55 g suiker
2 blaadjes gelatine

Zo gemaakt

Giet de slagroom en de melk in een steelpannetje en voeg er de suiker bij. Snij de vanillestokjes open, en schraap de zaadjes eruit. Doe ook dat in het pannetje. Breng het mengsel tegen het koken aan,maar haal ze dan onmiddellijk van het vuur. Laat een dertigtal minuten afkoelen, maar het moet wel warm blijven.

Week de vier gelatineblaadjes in in water tot ze slap worden, knijp ze goed uit, en roer ze dan goed door de nog warme room. Koel dit alles nu af in een ijs- of koudwaterbad. Ons koud water is koud genoeg, dus ik heb het even in de afwasbak geplaatst. Door de room reeds een klein beetje te laten opstijven, zorgt u ervoor dat de vanillezaadjes niet allemaal naar de bodem zakken.

Verdeel de frambozen over de recipiënten, en giet er de room over. Laat dit nu een uur of drie-vier in de koelkast verder opstijven. Overdrijf niet met die gelatineblaadjes. De panna cotta stijft pas echt op in de koelkast!

Gezien ik geen wijn meer in huis had, heb ik deze keer geen zoetwijngelei gemaakt. Het is nochtans eenvoudig. Week opnieuw gelatineblaadjes tot ze slap zijn, en verwarm ondertussen in een steelpannetje een derde van de zoete witte wijn, samen met de suiker. Haal de pan van het vuur en laat wat afkoelen, en voeg er dan de uitgeknepen gelatineblaadjes bij.

Roer tot alles opgelost is, en voeg er dan de rest van de koude wijn bij. Laat het afkoelen maar niet opstijven. Verdeel de dikke gelei over de panna cotta, en laat nog een 30-60 minuten opstijven in de koelkast.

Smakelijk!