muziek – Pagina 2

pianissimo

We hebben Henri zijn trompet niet naar Seattle meegebracht. Zijn mondstuk wel, maar dat staat hier enkel op mijn bureau mooi te wezen –hij heeft er nog geen enkele keer op ‘gespeeld’. We hebben hier in onze living wél een –naar mijn oren zelfs gestemde– (buffet)piano staan, en daar is hij maar moeilijk van af te houden.

Het heeft geen half uur geduurd of hij had er al een aantal trompetliedjes op gespeeld, en ook ik vind dat zo’n klavier een bijna onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent. Vijfentwintig jaar geleden hadden wij thuis ook een buffetpiano staan, die daar grotendeels stond als kaarsenhouder, maar waar ik mij toch duchtig op heb uitgeleefd. Ik had er een Wim Mertensachtige compositie voor geschreven, en die noten hakkelen me blijkbaar toch nog een beetje op acceptabele manier uit de hand –één hand weliswaar, want vraag mij a.u.b. niet om ook mijn linkerhand te gebruiken. Of om noten te lezen.

Twee keer had ik dat stukje gespeeld, denk ik, en ondertussen heeft Henri zich het al helemaal eigen gemaakt. Vandaag speelde ik Enola Gay, en hij was helemaal nieuwsgierig. Ik heb hem een strofe voorgespeld en ook daar is hij al grotendeels mee weg. In ruil leerde hij mij Go Down Moses (Let My People Go) spelen, en een tweede melodie waarvan we echter beiden de titel niet kennen.

Hij wou graag piano bijleren, had hij ons eind vorig jaar al laten weten. We hebben evenwel steeds die boot afgehouden, omdat we niet dachten dat hij voldoende tijd zou hebben om twee instrumenten aan te pakken (dát, en zo’n piano kost hopen geld). Maar als ik hem hier zo bezig hoor, moeten we onze mening misschien maar herzien.

principes

U weet dat ik de fnac niet meer frequenteer. Een mens heeft zo zijn principes, zelfs wanneer hij zichzelf als een voddenbaal eerst laat manipuleren, eens komt die spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen. Ik kan de tijd niet meer zeggen, dat ik laatst nog een voet in de fnac had gezet, maar het zal waarschijnlijk dan nog in de Brusselse geweest zijn. Voor één aspect van mijn leven is dat een groot ongemak –dat evenwel toch een voordeel heeft: ik koop veel minder muziek –de fnac is zowat de enig plaats in Gent waar men een beetje jazz en klassiek kan vinden (ik heb het er al meermaals over gehad. Het voordeel zijnde –uitleg ter wille van de gefortuneerde medemens– dat ons budget daaraan niet meer wordt gespendeerd (geen nood, het wordt vanzelfsprekend elders gealloceerd).

Grappig werd het wel dat –bij ons bezoek aan Parijs laatst– wij door de hotelier met glinsterogen en zonder enige vorm van twijfel linea recta de fnac werden aangeraden als bron voor de jazz cd’s die ik in Parijs had verhoopt te vinden. Tessa proestte het uit.

Diezelfde Tessa had evenwel de hand weten te leggen op een aantal bonnen –recompensatie voor een of andere noeste arbeid die zij had gepleegd en waarvan ik de vruchten mag plukken– die konden worden ingewisseld in een uiterst verscheiden aantal winkels, waarvan de meeste zich evenwel in… Parijs bevonden (al had dat niets met onze recente trip te maken), met uitzonder (of moet dat zijn: inclusief) de fnac.

In de roes van het geslaagde feest van vrijdag, trokken wij gisteren –onze geest half slaap- of anders dronken– het oord des verderfs binnen, om binnen de kortste keren opnieuw buiten te belanden –minus de bonnen.

Nee, we hebben geen lidkaart, mevrouw. Ja, men heeft ons al uitgelegd hoe dat systeem in elkaar zit. Nee, we zijn niet geïnteresseerd in een lidkaart. Nee, echt niet, mevrouw, dank u. Zelden heb ik een verbaasder mens gezien.

In ons bezit zijn nu:

twee jommekes die Henri nog niet had, en nergens anders in Gent te vinden waren
de nieuwe kiekeboe
twee Murakami’s in de editie die ik wil
de dvd van Ratatouille (gisteren al bekeken: wijs!)
vijf cd’s: Aanrijding in Moscou (soundtrack door Tuur Florizoone); It is time for a revolution (Lenny Kravitz); Day Trip (Metheny, McBride & Sanchez); Pan Harmonie (Dré Pallemaerts); A time for everything (Yaron Herman Trio)

Een kleine excursie naar amazon.fr leert evenwel dat die cd’s ook daar te verkrijgen zijn (behalve die van Tuur F.), én dat ze er zonder uitzondering allemaal goedkoper zijn. Idem voor de Murakami’s.

En dát, beste vrienden, is zeer goed om weten.

gelijk een roes

Als ik loop, dan dwaal ik helemaal af met mijn gedachten. Soms begint dat met een specifiek iets waar ik aan denk, maar op een bepaald moment is het net alsof ik uit een diepe slaap wakker word. Die vergelijking gaat best op: als ge ’s avonds gaat slapen, dan weet ge dat ge gaat slapen, maar toch is het volgende waar ge u bewust van zijt enkel dat uw wekker afloopt. Fantastisch toch. Lopen is net hetzelfde. Plots zijt ge rond de Blaarmeersen of de Watersportbaan gelopen, en voor ge het weet staat ge thuis uit te blazen.

En goede muziek in het algemeen, of een goed concert in het bijzonder, dat is ook weer een beetje hetzelfde. Het maakt uw hoofd leeg, en ge denkt eigenlijk alleen maar aan de volgende stap of de volgende noot, maar dan geheel onbewust.

’s Ochtends gaan lopen, en ’s avonds naar een concert. Of zou ik dan een overdosis krijgen?

10 dagen op de agenda

Lap. Zaterdag had ik het weeral zitten: volgende zaterdag ben ik opnieuw dubbel geboekt. Aldus, om verdere dubbele boekingen te voorkomen, schrijf ik het even uit (en dan is Tessa meteen ook op de hoogte). In alle eerlijkheid, ’t is redelijk uitzonderlijk dat het zo druk is, maar anders ga ik het vergeten. (Agenda? Welke agenda?)

Mijn vrijetijdsbesteding de komende tien dagen:

ma 03/12 – lopen
ma 03/12 – Het Project: jazz – een drukke week (aankondiging)
di 04/12 – afspraak directeur school Henri voor Seattle
di 04/12 – alhier: sociaal (internet) experiment
di 04/12 – alhier: start portretreeks
di 04/12 – vooruit: aRTET en Underklarl (o.v.)
di 04/12 – El Negocito: Super Stallion (o.v.)
wo 05/12 – lopen
wo 05/12 – alhier: fototoestel te koop
wo 05/12 – Het Project: aRTET (bespreking o.v.)
wo 05/12 – Het Project: Gloria (persconferentie/aankondiging/bespreking cd)
wo 05/12 – De Bijloke: Louis Sclavis & Piet Van Bockstal (soundcheck + concert o.v.)
do 06/12 – Het Project: Rony Verbiest, Michel Bisceglia & Werner Laucher (bespreking concert & cd)
do 06/12 – alhier: 2e foto portretreeks
do 06/12 – aankondigingstekstje schrijven
do 06/12 – trompetles Henri
do 06/12 – hot club: Lady Linn (o.v.)
vr 07/12 – lopen
vr 07/12 – stadhuis: wekelijkse persconferentie Stad Gent
vr 07/12 – Het Project: Louis Sclavis (bespreking o.v.)
vr 07/12 – Sint-Anna: fotoshoot El Grillo + repetitie
za 08/12 – ~~Het Project~~ alhier: El Grillo (aankondiging o.v.)
za 08/12 – uit eten met N. & D.
zo 09/12 – lopen
zo 09/12 – alhier: 3e foto portretreeks
zo 09/12 – Opatuur: Elf Twelf trio
ma 10/12 – lopen
ma 10/12 – alhier: 3 jazz cd’s (bespreking)
ma 10/12 – Het Project: Etoiles Polaires (aankondiging)
ma 10/12 – tandarts
ma 10/12 – NTG: uitreiking SvhJ
di 11/12 – alhier: 4e foto portretreeks
wo 12/12 – lopen
do 13/12 – aankondigingstekstje schrijven
do 13/12 – trompetles Henri
do 13/12 – Vooruit: Jimi Tenor meets FES
do 13/12 – Vooruit: Cleaning Women
vr 14/12 – lopen
vr 14/12 – alhier: 5e foto portretreeks
vr 14/12 – stadhuis: wekelijkse persconferentie Stad Gent
vr 14/12 – Het Project: Jimi Tenor meets FES (fotobespreking)
vr 14/12 – catwalk dinges (o.v.)

De afkorting o.v. staat voor onder voorbehoud. Of ik effectief ga, hangt af ervan of ik binnen geraak, maar als ik niet ga/binnengeraak, volgt er vanzelfsprekend geen bespreking (als ik wel ga, volgt er gegarandeerd wel één).

Maar nu ga ik eerst brood bakken. En dan Henri van school halen.

de slaapkamer

De slaapkamer verwordt meer en meer tot huiskamer, schreef een krant dit jaar ergens in haar lifestyle sectie. Bij ons is dat zeker waar, in die mate dat onze televisie zelfs in de slaapkamer staat, en een stuk hifi, en een boekenkast (of vier). De kamer ernaast is onze werkplaats. Vroeger was die alleen voor mij –Tessa heeft een bureau op het gelijkvloers– maar omdat we destijds geen zin hadden om netwerkkabels van het tweede naar het gelijkvloers te leggen/trekken, werd langzaam aan mijn imperium door een bevriende mogendheid ingepalmd.

Want, zo moet u weten, waar nu onze slaapkamer is, was vroeger ook een deel van mijn bureau. Onze slaapkamer was waar Henri zijn slaapkamer nu is (een verdiepje hoger), en waar onze bureau nu is, was vroeger een soortement vergaderruimte.

De slaapkamer. Op de voorgrond het bed, en met de klok mee vervolgens de boekenkasten Nederlandse literatuur, de muziekinstallatie en de tv, een stapel dvd’s, één van de stripverhaalkasten, de dvdkast, en dan zijn we rond. Dat bord is een overblijfsel van het EYP-congres in Gent (Drongen) in 1992.

—

Eigenlijk wou ik wat uitweiden over die hifitoestanden, zoals mij bijna een jaar geleden door Perre was gevraagd. Al die Bang & Olufsen toestellen zijn immers redelijk gemakkelijk met elkaar tot één systeem te verbinden. Het is geen Apple, maar het komt toch dichtbij. Vroeger hadden we enkel de tv, de muziekinstallatie en vier luidsprekers, maar ergens in januari vorig jaar heb ik zo’n link gekocht om ook de muziek van de computer (iTunes) door die luidsprekers afgespeeld te krijgen. Dat is een gemak, maar muziek via de cd (ipv de harddisk) klinkt toch een pak beter. (Al was dit nog steeds de beste opstelling –binnen het jaar moet dat opnieuw in orde gekomen zijn.)

—

Deze post? Ik wou gewoon de 5D eens testen met kunstlicht. Die vignettering ligt noch aan de lens, noch aan het toestel, maar is er omdat het flitslicht iets te ver naar achter (om een hoek) stond, en dus een schaduw op de grond heeft geworpen.

opzij

Ferm aangenaam, dat lopen. Niet dat ik vandaag de weergoden al heb getrotseerd –ik mag ondertussen al wel een beetje gehard zijn, maar om nu meteen in vriesregen te gaan lopen vond ik dan net van het goede een beetje te veel. Maar het doet deugd, wolkjes adem voortstuwend door de kou, de ene voet voor de andere, met de gedachten precies waar ge ze hebben wilt. Het is al een hele tijd dat ik zonder muziek loop overigens –dat leidt af, zowel de gedachten als het ritme van de loop.

Het gaat ook sneller al, een beetje toch, en de afstanden worden langer. Van 5’30”/km gemiddeld naar bijna 5’/km, van 5 km naar 15 km –en ik ben nog maar deftig bezig sinds juni, een mens zou van minder content zijn. Het duurt gemiddeld twee jaar voor uw (loop)conditie een beetje op peil is om vorderingen te maken, en weet ge wat? Ik heb tijd zat.

Met de fotografie lijkt het ook in orde te komen, de 5D komt terug, ik (her)ontdek de analoge wereld, en ook daar begin ik de zaken een beetje door te krijgen. Dat is met vallen en opstaan, met soms een ganse filmrol waar geen half deftige foto op te ontdekken valt, met idote fouten zoals dat betaamt, maar ook dat gaat gestaag vooruit. En ik heb tijd zat.

En dan de muziek! Ik kan weer luisteren, en als ik niet vergeet mijn ticket te bestellen, ga ik volgende week voor de eerste keer in lange tijd opnieuw naar een klassiek concert. En er is de jazz waar ik ook al (langzaam) in groei, en het gevoel blijf hebben dat ik leer en ontdek. En ik héb tijd zat.

Soms schaam ik mij wel, omdat ik het zo goed heb. Niet dat het allemáál van een leien dakje loopt, maar ik heb het gevoel dat ik mij mag ontplooien, en niet dat ik móet leven. I’m out of the rat race, niets moet en alles mag, en het is fantastisch om te zien waar mensen zich druk om kunnen maken. Zonder leedvermaak, maar met diezelfde verwonderde blik die ik (nu) herken in Henri’s ogen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EpsU_VgxV60&rel=1]

Ach vergeef mij, ik wil mij echt niet verkneukelen (en ik hoop dat u dat er ook niet in hebt gelezen). Maar het was een tijd geleden dat ik mij nog zo fantastisch had gevoeld. (En zo beschaamd daarover –maar interpreteer dat maar positief. Dat doe ik ook.)

meer dvd’s dan cd’s

Belg koopt meer dvd’s dan cd’s, schrijft DM. Heel erg verwonderlijk is dat toch niet, als je weet dat je dvd’s vaak gewoon goedkoper zijn dan cd’s? Je kan heel gemakkelijk dvd’s voor minder dan 15 EUR vinden, terwijl cd’s alleen maar in prijs lijken te stijgen. 20+ EUR voor een klassieke cd bijvoorbeeld, 16+ EUR voor een cd in reclame. (Er zijn uitzonderingen, jawel.)

triptiek: stokje

Een tijdje geleden werd mij een stokje toegeworpen. ’t Is te zeggen naar mij en naar twee lotgenoten, bij wie ik tot nog toe evenmin veel zelfportretten heb zien verschijnen.

Niet te veel over nadenken, gewoon doen, had ik elders gelezen (al ben in vergeten waar), maar dat ligt niet meteen in mijn aard. Hoe portretteer ik mijzelf, en waarom. En eigenlijk waren de antwoorden redelijk voor de hand liggend.

Een triptiekje. En redelijk close-up, met de 50mm, omdat die lichtsterk genoeg is (f/1.8), en licht genoeg om –met een redelijke mate van stabiliteit– op armafstand te houden. Een tripod heb ik niet (meer), en het ding gewoon op een tafel zetten met de zelfontspanner gaf mij niet genoeg mogelijkheden. De onderwerpen zijn zaken die mij nauw aan het hart liggen: muziek (de koptelefoon); fotografie (de camera zelf is in focus); en mijn tattoo.

Voila. Heren, ’t is nog aan jullie.

Wie zich verder geroepen voelt, neme het stokje aan. (Ik ben bijvoorbeeld benieuwd naar Henk en Djivy en Perre. Maar voel jullie zeker niet verplicht.)

lezen

Henri leest graag. Dat heeft hij van zijn vader, die alles wat hij in zijn handen krijgt, doorneemt. (Ge hoeft niet tegen te pruttelen, liefste.) Dat kan gaan van de gazet tot het nonsensikale boekje van BMW dat er vanochtend bij zat. Als het kan gelezen worden, dan wordt het ook gelezen, verdomme. Iemand heeft die letters neergepoot, en dan kunnen we er op zijn minst ook aandacht aan besteden.

Er is natuurlijk ook meer dan letters alleen, en wat papa niet kan, dat zou ik de zoon graag wel zien doen. En het ergste is, hij heeft er zelf goesting in (tot zover mijn rol van tirannieke vader). Dus heb ik hem vanavond zijn partituren in zijn handen geduwd, terwijl ik het eten maakte, met de woorden: “~~neem en eet gij allen~~ in plaats van die dwaze prentenboekjes zoudt ge beter iets nuttigs lezen”. Ik ben een verantwoorde ouder, ik. Educatie op de eerste plaats. (Straks ga ik het nog zelf gaan geloven ook.)

Maar hij leest dus notenbalken. do-re-mi-fa-sol-la. Al kan hij ondertussen ook (net) de si spelen op zijn trompet, een beetje haperig, maar voorlopig komt die in zijn stukjes nog niet voor. En dat ziet er gemakkelijk uit hé, zo’n trompet. Ik zal ze u eens in uw handen geven, en dan speelt ge mij maar eens een toonladder. Soit. Jingle Bells kent hij al van voor naar achter, en Oats and beans, en dus heeft hij nu Twinkle, twinkle little star meegekregen, en The slow boat (of iets in dien aard).

“Dat staat er toch niet, Henri”, bijt ik hem net iets te heftig toe.

– Ha nee hé, papa. Of eigenlijk, toch wel hé, papa. Maar ik lees het van achter naar voor. Anders wordt het te saai, als het altijd hetzelfde is.

De godverdomse wijsneus.

in spe

Gisterenavond hebben we Henri ingeschreven in de muziekschool. Op aanraden van een aantal mensen hebben we geopteerd voor de VEM. De kinderen krijgen er individueel les, en starten niet met klassieke notenleer, maar leren noten samen met het instrument kennen.

De laatste jaren wordt Henri door de grootouders ‘verwend’ met muziekinstrumenten, waardoor naast het gebruikelijke –vooral voor de ouders irritante– ‘slagwerk’, zijn collectie verder ook een gitaar, een klarinet, en een trompet omvat. Op geen van die instrumenten kan hij spelen, ttz hij krijg uit alles wel geluid (zelfs uit de trompet) maar de techniek die hij voor die productie toepast is even arbitrair als de tonen die hij dan voortbrengt.

Dus heb ik hem een paar maand geleden verboden nog op die instrumenten te spelen. Een goede zet, zo bleek gisteren, want een verkeerde gewoonte is er maar moeilijk uit te krijgen.

Vanaf volgende donderdag gaan we samen naar de les, hij om actief te participeren, ik als (meer dan) geïntereseerde ouder. Zijn instrument mocht hij –net zoals het feit muzieklessen te volgen– zelf kiezen, al wisten wij al lang dat hij voor trompet zou opteren.

(Om ’te vieren’ hebben we hem gisteren na zijn inschrijving meegenomen naar de Martino –niet zo’n verstandige beslising, want daardoor is het voor hem veel te laat geworden op een weekdag. Overigens, voor wie van BV-spotting houdt: we troffen in de Martino het —arguably— meest bekende Sp.a kopstuk aan een tafeltje. Al zijn we daar zoals het hoort zeer discreet over gebleven.)