Tom Vermeir speelt Chet

Tom Vermeir had gelijk: Chet is geen jazz. Hij had dat ergens beweerd in één of ander interview –dat ik vanzelfsprekend niet terugvind in de digitale archieven van de drie kranten en het weekblad waarop we zijn geabonneerd. “Wie naar Chet komt om naar jazz te luisteren, zal bedrogen uitkomen.” Ik parafraseer met heel veel vrijheid, maar daar kwam het op neer, gelooft u mij maar.

In Chet, een concert met veel bindteksten of een toneelstuk met veel muziek (zo liet hij ons kiezen, waarschijnlijk in datzelfde interview), brengt Vermeir een eerbetoon aan trompettist en zanger Chet Baker. Vermeir laat zich op het podium bijstaan door Dag Taeldeman (gitaar) en Frederik Heuvinck (percussie, elektronica) –companen van zijn tijd bij A Brand— en Ben Brunin (bas).

De rode draad door de monoloog, is de val van Chet Baker uit het raam van zijn kamer in het Amsterdamse Hotel Prins Hendrik. Hoe jammer dat iedereen zich vooral die val herinnert, terwijl die man zoveel meer was, liet Vermeir ergens optekenen. Een beetje raar dan, dat de ganse monoloog eigenlijk voornamelijk om die val draait.

Chet gaat over een man die geen voet meer aan de grond krijgt, overvallen wordt door angsten en hallucinaties, en uiteindelijk dan maar gaat vliegen, want vliegen is vrijheid. Wat hem natuurlijk met een helse smak onderaan die hotelkamer doet belanden. Veel meer is er niet aan, aan de voorstelling, die toch echt wel wat diepgang mist, en heel erg met randje van de eentonigheid flirt. Pas op, Vermeir acteert zeer degelijk, dat volstaat helaas niet om te blijven boeien.

Maar geen jazz dus in Chet. Dat was een uitstekende zet van Vermeir. De muziek in de stukken van Chet Baker kregen een poppy jasje om, en dat had een grote meerwaarde kunnen bieden. Helaas probeert Vermeir zelf dan weer iets te veel de stem van Chet Baker te imiteren, wat hem eigenlijk niet lukt. Kijk, de muziek van Chet Baker is vaak aan de monotone kant –luister eens naar het populaire album The Best of Chet Baker Sings, en u weet na drie liedjes al wat ik bedoel. Chet Baker weet daar zelf voldoende subtiele details in te leggen om het enigszins boeiend te houden, maar Vermeir slaagde daar niet in. De begeleidingsmuziek werd dan ook nog eens verder doorgetrokken naar de monotone drone (en niet op een free jazz manier), die van de stukken op hun best soft pop liedjes maakte (denk 10cc –ik hoorde bij associatie meermaals I’m Not In Love). En het is niet dat die mannen niet kunnen spelen, of dat Vermeir niet kan zingen. Het slotnummer, Volare, kwam er meer dan perfect uit –het was bijkanst jazz!

Bijzonder irritant is ook de tenorsax, die Vermeir bijna de ganse voorstelling rond zijn nek draagt, en waar hij ook op speelt. Niet dat ik ook maar iets tegen een tenorsax heb –ik speel zelf een noot of dertig (de rest is wat moeilijker) op zo’n tenor. Maar dat een eerbetoon aan l’angelo con la tromba d’oro, trompettist Chet Baker, een sax in de hoofdrol krijgt, dat vraagt toch nog wel net iets te veel willing suspension of disbelief. Een trompet gelijkt in de verste verte niet op een tenorsax –en dan heb ik het natuurlijk niet alleen over het fysieke aspect.

Het is een beetje jammer. Vermeir speelt goed, de setting ziet er patent uit, en de muzikanten kunnen spelen. Het verhaal is echter te gekunsteld en te ijl, bevat te veel herhaling om boeiend te zijn, en wordt door de muziek nog verder de monotonie in getrokken.

Dagvulling

Voor de meeste mensen is januari de maand waarin de goede voornemens worden gemaakt. Mijn levensritme volgt eerder schoolkalender, maar dat is meer een gevolg van de festivalzomer die via mijn *kuch* professionele activiteiten mijn schema bepaalt, dan door mijn status van eeuwige student. De zomermaanden, dat zijn ook die fantastische maanden waartijdens ik plots nog veel meer tijd met Henri kan doorbrengen –dat kan om kleine dingen gaan, zoals hij hier nu in mijn bureau (in mijn luisterzetel) zit te lezen terwijl ik werk.

Werkplaats door Bruno Bollaert

Zodra hij terug naar school gaat, hervat ik ook mijn nevenactiviteiten op een meer gedisciplineerde manier (zelfs lopen wijkt –beperkt, maar toch– voor de festivals).

Het aantal activiteiten en de focus wijzigen trouwens elkaar jaar een beetje. Constanten zijn lopen en muziek, maar de verbeiding is wat dit steeds meer tot een uitdaging maakt. En laat planning nu niet bepaald mijn sterkste punt zijn.

Edoch, ik heb het eens bekeken (lijstjes vind ik dan wel weer leuk):

  • Lopen: 3x per week ongeveer 2 u.
  • Sax: 1 u. per dag
  • Cello: 1 u. per dag
  • Gitaar/misc muziekstudie: 1 u. per dag
  • Mysterieuze activiteit: 1 u. per dag

En daarmee hebben we –afhankelijk of het een loopdag is– vier tot zes uur per dag gevuld. Het gaat om een conservatieve tijdsbepaling. Ik denk dat we zo zoetjesaan over uit de hand gelopen hobby’s kunnen beginnen spreken. Oh, en er is ook nog twee keer per week orkestrepetitie (’s avonds), en ik heb één keer per week celloles.

Werkplaats door Bruno Bollaert

En het zou kunnen dat ze volgend jaar opnieuw volwassen beginners gaan toelaten voor degen of floret in de Confrérie, en ik zou daar misschien wel eens aan durven beginnen samen met de vader van een schermgenoot van Henri (als mijn schouder niet te veel zaagt).

Ah, the possibilities!

Ham Sessions & Côté Jardin

Grmbl. Ik ging voor Gentblogt iets schrijven over de Ham Sessions, en over Côté Jardin, en over hoe ge dat desgewenst kunt combineren met Citadelic, en dat het allemaal een beetje in elkaar overloopt en dat het goed weer is en ge dus geen excuus hebt om daar niet naar toe te gaan…

Edoch. Ik zit met bursitis in de rechterschouder (voorlopig geen cello dus, ik ben benieuwd wat orkestrepetitie met de sax gaat geven vanavond), en elke aanslag op het toetsenbord doet mij te veel pijn om een lang artikel te kunnen/willen schrijven. Dus ik ga gewoon van de zon genieten, met een boek (in de linkerhand), en ik raad iedereen ten sterkste aan om minstens één van die evenementen te bezoeken.

  • Ham Sessions: zo 27 & ma 28 mei vanaf 15.30 u bij Michel Mast, Ham 12
  • Côté Jardin: zo 27 mei vanaf 11.30 u in de tuinen van De Bijloke
  • Citadelic: nog tot en met zo 27 mei vanaf 12 u. rond de kiosk van het Citadelpark

La fin des vacances

Vanmiddag zaten we te nieuwjaren, subiets ga ik naar Opatuur voor een duoconcert van Nathan Daems en Bert Cools. Vanaf morgen worden de normale werkzaamheden hervat. Woensdag naar De Bijloke voor het dubbelconcert van de Christian Mendoza Group en het Marius Neset Quartet; donderdag of vrijdag ga ik foto’s maken van het nieuwe project van de Yves Peeters Group tijdens de repetities in Vooruit; er is ook opnieuw orkestrepetitie en saxofoonles; en ik moet dringend eens werk maken van mijn concertkalender voor 2012. En ik mag mijn goede voornemens niet uit het oog verliezen. Al ben ik vergeten wat die juist waren.

Niet helemaal juist

Sinds zondag ben ik de festivalfotograaf voor Gent Jazz. Dat houdt o.a. in dat de media mijn beelden van de mediaserver van het festival kunnen plukken. Bij Focus Knack hebben ze dat gedaan (Gent Jazz Dag 5 –met propere vermelding van de fotograaf), en ook in De Morgen is er vandaag, naast al het TW Classic geweld, gelukkig ook nog wat plaats gevonden voor Gent Jazz (en Cactus festival).

Not Odean Pope by Bruno Bollaert

De doelpunten van Odean Pope titelen ze daar bij het stuk van Didier Wijnants. Saxofonist Odean Pope haalde geregeld kort maar krachtig de teugels aan, luidt het onderschrift bij de foto. En ook daar wordt de fotograaf vermeld.

Alleen, het is niet helemaal juist, wat ze schrijven. De saxofonist op de foto is niet Odean Pope, maar Terrence Brown. En de fotograaf is niet Alex Vanhee, maar Bruno Bollaert. Er staat speciaal een makkelijk wegknipbaar kaderke met mijn naam rond de foto, zoals hij in hogere resolutie op de media server wordt gezet. Waar trouwens ook foto’s van Odean Pope op staan, zoals deze:

Not Odean Pope by Bruno Bollaert Odean Pope by Bruno Bollaert

Muzikale begeleiding

De Sint was er! Barbie was er! Maar ook de VEM was er (al staan ze op geen enkele foto aldaar). En Henri.

“Zet mijn wekkertje maar, mama,” had hij vrijdagavond gevraagd aan Tessa, toen we hem rond 21u30 in bed stopten. Hij had de ganse avond gerepeteerd met het orkest van de VEM, van 18u30 tot 21u. De volgende ochtend moest hij om 10u al present geven aan de Graslei, zodat hij kon meespelen in het orkest om de Sint te ontvangen. Hij keek er enorm naar uit.

De VEM onthaalt de Sint

Het weer zat niet echt mee, zaterdag. Pas rond 11u, een half uurtje voor de Sint eraan kwam, begon het iets of wat op te klaren (eventjes maar). Het kon hem allemaal niet deren. Eerst stonden ze zich met vier blazers op te warmen, en pas toen de regen wat minderde en de komst van de Sint steeds dichterbij schoof, kwamen ook de strijkers het podium op. Dat hout is immers nogal gevoelig voor regen en vocht.

De VEM onthaalt de Sint

Met verkleumde vingertjes, maar boordevol enthousiasme, trotseerden ze regen en wind. Ik had een videocamera mee, maar was (natuurlijk!) vergeten de batterij op te laden, dus moeten we het met een paar windbebibberde gsmfoto’s stellen (misschien moeten we toch maar eens pocketcamera aanschaffen –een M9 of zo).

concerten 200904

  1. Baba Sissoko tama-orkest & Aka Moon / 01-04-2009 / Vooruit / ***
    Bespreking bij Het Project: Baba Moon: als muziek samen hoort
  2. Joe Higham, Jacques Pirotton en Chris Mentens / 02-04-2009 / Opatuur @ Mub’Art / **
    Nu met extra punten voor humor.
  3. Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard / 19-04-2009 / Vooruit / **(*)
    Bespreking bij Het Project: Oe! Oe! Oe! De driedaagse Mengelberg/Evrard in Vooruit: jazz of theater?
  4. Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard / 20-04-2009 / Vooruit / **
    Het minste van de drie concerten, al bleef het intrigerend (daarmee meteen hét woord voor april).
  5. Misha Mengelberg & Jean-Yves Evrard / 21-04-2009 / Vooruit / ***
    Bespreking bij Het Project: Duo! Nee: trio! Euh: kwartet! (Mysterieuze verdubbeling in de balzaal.)
  6. Christian Mendoza, Ben Sluijs & Lode Vercampt / 26-04-2009 / Portaal M.S.K. / ***
    Wreed goed, schitterende galm, die voor sommige stukken inderdaad de subtiliteit wat weghaalde, maar niettemin zeer geslaagd als onbedoeld concept. Prachtig overigens, de muziek en het geroezemoes van de passanten op doortocht naar het museum –het had een film kunnen zijn.
  7. Paavo / 23-04-2009 / Vooruit / *(*)
  8. Flat Earth Society / 23-04-2009 / Vooruit / **(*)
    Bespreking bij Het Project: FES met oempf
  9. Horbaczewski – Baily – Ravier – Massot Kwartet / 26-04-2009 / Opatuur @ De Centrale / **
    ’t Was een experiment, maar ik was niet overtuigd van dat clavecimbel. Don’t ask.
  10. Robin Verheyen International Quartet feat. Bill Carrothers / 29-04-2009 / Vooruit / ***
    Bespreking bij Het Project: Robin Verheyen was er. En u?

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

muxtape of mixwit

Hey, ik voel mij aangesproken. Enfin, een klein beetje toch.

Mixwit sucks (rustig, rustig, wacht nog even, ik ontkracht dit straks nog). Tegenwoordig bekijk ik de dingen veel meer als een eindgebruiker, en niet zozeer als een content aanbieder (hoewel ik bijzonder graag content aanbied), en vanuit het oogpunt van die eerste heb ik duizend keer liever de eenvoudige tekstachtige interface van Muxtape dan de onvindbare inhoud van Mixwit. (Welke liedjes staan er allemaal op uw cassetje, eigenlijk?) Maar misschien was dat net de bedoeling.

Edoch de argumentatie over illegaliteit is niet geheel juist, denk ik. Wettelijk gezien biedt men –argumenteerbaar, maar er zijn voorbeelden genoeg– met een link ook al illegaal materiaal aan, en is men daardoor ook strafbaar. Ik ben evenwel van oordeel dat zelfs de industrie (hoop doet leven?) hier kan inzien dat de bedoeling van de ‘verspreider’ zowel bij Muxtape als Mixwit, niet illegaal is. Ik ben echter geen advocaat, dus mijn mening doet hierin op wettelijk vlak geheel niet ter zake.

Och, en voor de rest heb ik er eigenlijk weinig zinvols over te zeggen. Muxtape doet gelijk voor mij wat ik nodig had. Ik kan mij levendig inbeelden dat het beter kan, maar (1) het werkt voor mij en (2) ik heb geen zin om zelf zoiets ineen te steken. Het gezuig bovenaan is dan ook uiterst subjectief, want dit is geen polemiek waard. Als Mixwit werkt voor u, dan wens ik u daar gemeend veel plezier mee. Maar kijk, als ge u niet in een filosofie van een product kunt vinden (zoals die van Muxtape bvb), laat het product dan links liggen. Het heeft geen enkele zin om appelen met peren te vergelijken. ’t Is alletwee fruit, en daar houdt het mee op. Als je begrijpt wat ik bedoel.

een rustige zaterdag

Eindelijk een rustige zaterdag, zo mag u wel zeggen. Op het gemak opgestaan, met groeiende blijdschap de zon aanhoudend zien klimmen en de lucht warmer voelen worden. De voormiddag grotendeels op het terras vooraan doorgebracht, om dan toch maar –lui als we waren– uit eten te gaan. McMenamins Six Arms op Pike Street had –voor 10 USD per persoon (incl. tax en tip)– echte hamburgers (vs McDonaldsnonsens) en complimentary refills voor mijn diet coke. Op de terugweg koffiekoeken, koffie, en bagels voor het avondeten opgepikt, en wat cd’s waaronder de nagelnieuwe Rabo de Nube (Charles Lloyd Quartet) & Brad Mehldau Trio Live.

De rest van de namiddag hebben we dan doorgebracht op het terras achteraan, met voornoemde koeken en koffie, en de 4 pound verse aardbeien die we gisteren in huis hebben gehaald. Zopas is de zon achter de einder gezakt, en heeft Henri zijn nachtzoen gekregen. Als u het mij niet kwalijk neemt, ik ga verder naar mijn cd’s luisteren.

Prettig weekend!