Pietro Vaiana

Pierre Vaiana door Bruno Bollaert

Pierre Vaiana speelde gisteren met compaan Salvatore Bonafede bij Opatuur in De Centrale. Vaiana toerde in februari met een grotere bezetting voor zijn Itinerari Siciliani ook door Vlaanderen met de JazzLab Series, en speelt op 2 maart nog in CC Strombeek in Grimbergen. De cd Itinerari Siciliani is uit bij Talia.

Gisterenavond keerde ik niet alleen met leuke deuntjes in mijn hoofd terug naar huis, maar ook met twee ‘bidons’ olijfolie (Giaraffa Di Giuliana & Hippana). Vaiana heeft in Palermo een olijfgaard, en de oogst wordt mechanisch verwerkt tot olijfolie (Olio Si!). De olie krijgt eensluidend positieve kritieken; ik ben benieuwd.

Worst met appelmoes (redux)

V.E.M.: Worst met appelmoes door Bruno Bollaert

Buiten een gigantische jetlag, viel het allemaal nogal mee. Het viel mee? Ik heb mij rot geamuseerd. Bij het begin van de repetitie vrijdag was ik nog ietwat nerveus, want ‘damn, het is nu gelijk bijna voor echt’ en ik heb een week niet kunnen spelen, daar in Hawaii (mijn laatste repetitie dateerde van 13 februari). Tegen het einde van de repetitie zag ik het echter helemaal zitten, en keek ik al uit naar de laatste generale op zaterdagmiddag én naar de voorstelling diezelfde namiddag. Ik had er mij bij neergelegd dat het voor een paar maten spelen of niet spelen ging worden, en wist waar de ‘knelpunten’ zaten. (Lach mij zo niet uit, het is nog maar mijn tweede jaar sax.) Gans het NTG zat vol, en ik had even gevreesd dat ik zou verstarren bij het –geheel onzinnige– gevoel dat iedereen mij zat aan te staren. Niet dus. (Fantastisch trouwens, al die mensen die zijn komen kijken en luisteren –en vooral dan Tessa, mijn moeder, M. & E. & M., en K. & K. & L.)

V.E.M.: Worst met appelmoes door Bruno Bollaert V.E.M.: Worst met appelmoes door Bruno Bollaert

Er heerst een ongeziene bedrevenheid achter de schermen, en de druk(te) valt vooral op de schouders van de mensen die alles in goede banen moeten leiden. Wij (de muzikanten en musicalkinderen) hebben daar verder niets van gemerkt, en konden rustig ons ding doen. Er zaten een paar spannender momenten tussen, zoals wanneer er gelijktijdig door het orkest en door een paar kinderen op scène gemusiceerd wordt (en het orkest zich aan het soms wisselende tempo moet aanpassen), maar die werden probleemloos overbrugd dank zij de dirigent die beschikte over een paar monitors (geluid én beeld).

Het is een wreed leutige bende, bij de V.E.M.. Ik kijk al uit naar de volgende repetitie.

De foto’s zijn van Tessa; ik zit op de achterste rij, zo ongeveer onder de rechterhoek van de middelste ‘zwevende’ toren. Met die grote schuingehouden tenorsax, inderdaad.

Elders

Hawaii door Bruno Bollaert Hawaii door Bruno Bollaert

Hoe meer een mens reist, hoe erger het wordt om naar België terug te keren, zo heb ik de indruk. Het is hier koud en donker, het stinkt buiten, de mensen zijn onvriendelijk, en het is zelfs niet mogelijk om overdag zonder file tot aan Brussel te geraken. “Any place is my home, as long as I don’t have to live there”, las ik onlangs ergens (in één of ander lifestyle mindfulness boekje ongetwijfeld).

Steeds onderweg

Het is geen goed idee om iemand met jetlag naar Luik te laten rijden. Maar er was een probleem met de trein daarheen, en dus was er niet echt een andere optie dan Tessa toch met de wagen te brengen. Er waren files van Wetteren tot vlak voorbij Brussel (ver na het ochtendlijke spitsuur –aaarrrggghhh), en dan was de tank bijna leeg. In Hoegaarden was een tankstation, maar toen ik de wagen opnieuw trachtte te starten, kwam er niets. En dan bedoel ik wel degelijk niets. De lichten brandden, de ruiten gingen naar beneden (en terug naar boven), maar de motor gaf geen kik. Dus duwden we de auto naar een parkeerplaats, gingen een flesje water halen, en belden naar Europe Assistance. Binnen de 45 minuten zou er een takelwagen zijn. Na een kwartiertje ging ik toch nog eens proberen, en hopla: de wagen startte, en de files glimlachten ons tegemoet. Geen flauw idee wat het probleem was.

Weder

Het is hier pokkekoud. Maandag zat ik nog met 30 graden aan het strand; vandaag vriest het, en zie ik sneeuwvlokken langs mijn ramen dwarrelen. En ja, het kan best zijn dat het winter is. In Hawaii was het ook winter.

Onderweg

Hawaii door Bruno Bollaert

We zijn onderweg naar huis. Die reis duurt ongeveer drie dagen: we zijn maandagavond rond 23u opgestegen, vliegen naar Denver waar we drie uur moeten wachten, dan naar Dulles, waar we een klein uur hebben om onze connecting flight naar Brussel te halen. En daar komen we (woensdag!) dan toe om 7u30. Schoon op tijd om Henri van school op te halen.

Lēʻahí

Vanuit ons hotel zagen we een bergachtig iets liggen, waarvan een blik op de map ons vertelde dat het om Lēʻahí (Diamond Head Crater) ging. Toen ik gisteren naar de zoo trok, leek Lēʻahí hooguit een boogscheut verder. Dat was ook wel zo, behalve dan dat de ingang aan de andere kant van de krater lag –ocharme opnieuw een boogscheut verder– en dat de scenic viewpoint op de top alweer aan de andere kant van die ingang lag –ocharme een boogscheut ver dus. En 232 meter hoger dan de zeespiegel. Heen en terug naar het hotel ben ik toch een uur of drie-vier onderweg geweest.

Hawaii door Bruno Bollaert

De toegang tot het State Monument bedraagt 1 USD voor een walk-in (te voet, m.a.w.), van de ingang tot de top is het 1,3 km en 171 m hoger. Allow 1.5 to 2 hours for a safe and leisurely round-trip hike. Nu, die leisurely dat is voor de gemiddelde Amerikaan, en ik had mijzelf al warm gemaakt om dat in maximaal een uurtje te klaren. En tot ongeveer twee derde van de trip leek dat ook goed te lukken. Dan zouden er trappen volgen, en een tunnel, en opnieuw trappen, en opnieuw tunnel, en een spiraaltrap. En in die eerste tunnel liep het al mis.

Hawaii door Bruno Bollaert Hawaii door Bruno Bollaert

Op de top kunnen er maar zoveel mensen tegelijk. En er willen verschrikkelijk veel mensen tegelijk naar die top. Die trappen zijn steil en redelijk dun –er kunnen net twee mensen tussen, die geen gemiddelde Amerikaanse omvang hebben. Hetzelfde geldt voor die tunnels. Niet meteen voor mensen met claustrofobie.

Enfin, we zijn erdoor geraakt, geheel bezweet en bezucht van mijn stampede tijdens het voorafgaande tweederde van de tocht; de trappen namen gretig de grote hoeveelheden lichaamsvocht op die ik er verspilde.

Hawaii door Bruno Bollaert

Boven kwamen we eerst in een bunker terecht –Lēʻahí was een deel van de Amerikaanse defensie linie sinds 1908– waaruit we net niet op handen en voeten dienden te klauteren. Allemaal wreed wijs en lichtjes avontuurlijk, dat wel.

Hawaii door Bruno Bollaert

Een hele meute mensen daalde langs dezelfde weg naar beneden waarlangs een even grote andere meute naar boven trachtte te klimmen. Maar het zicht was wel de moeite.

Hawaii door Bruno Bollaert

Hawaii door Bruno Bollaert

Hawaii door Bruno Bollaert

Honolulu Zoo

Hawaii door Bruno Bollaert

Hawaii door Bruno Bollaert

In elke plaats die ik bezoek (langer dan op doorreis), tracht ik naar de zoo te gaan. Berlijn, Amsterdam, Seattle, Houston, en nu ook Honolulu. This the best Zoo to be found for 2300 miles in any direction, grappen ze er zelf op los. Veel soeps is het echter niet. Wat deze Honolulu Zoo mee heeft, is het klimaat, maar veel meer dan goed weer is er niet echt te vinden.

Veel vogels, wat apen, een olifant of twee, een neushoorn, een nijlpaard, en veel turtles en tortoises.

Hawaii door Bruno Bollaert

De Komodo Varaan lijkt deel uit te maken van een diorama. “Look dad, it’s a big lizzard“, schreeuwde een schrille stem tegen het glas toen ik deze foto maakte.

Hawaii door Bruno Bollaert

Een wreed wijs uitziend vogelbeest in zo’n gigantische voor bezoekers toegankelijke vogelkooi. Om een of andere reden hadden ze in die volière nog een kooi gestoken, met daarin een serval. Rare keuze.

Hawaii door Bruno Bollaert

“Is dit dicht genoeg voor de foto”, vroeg deze meerkat zich ongetwijfeld af toen hij plotsklaps voor mijn lens opdook. Iets té dicht, dankuwel.

Hawaii door Bruno Bollaert

Deze schildpad zit al zo lang in het water, dat er zich algachtige dingen op hebben vastgezet.

Hawaii door Bruno Bollaert

Hawaii door Bruno Bollaert

Hawaii door Bruno Bollaert