We zijn onderweg naar huis. Die reis duurt ongeveer drie dagen: we zijn maandagavond rond 23u opgestegen, vliegen naar Denver waar we drie uur moeten wachten, dan naar Dulles, waar we een klein uur hebben om onze connecting flight naar Brussel te halen. En daar komen we (woensdag!) dan toe om 7u30. Schoon op tijd om Henri van school op te halen.
Doe u de moeite niet: de arme jongen zit thuis, bij zijn grootouders. Kon ik de klok terugdraaien, ik had hem waarschijnlijk toch meegenomen (school be damned), want hij zou het hier fantastisch vinden.
Vanuit ons hotel zagen we een bergachtig iets liggen, waarvan een blik op de map ons vertelde dat het om Lēʻahí (Diamond Head Crater) ging. Toen ik gisteren naar de zoo trok, leek Lēʻahí hooguit een boogscheut verder. Dat was ook wel zo, behalve dan dat de ingang aan de andere kant van de krater lag –ocharme opnieuw een boogscheut verder– en dat de scenic viewpoint op de top alweer aan de andere kant van die ingang lag –ocharme een boogscheut ver dus. En 232 meter hoger dan de zeespiegel. Heen en terug naar het hotel ben ik toch een uur of drie-vier onderweg geweest.
De toegang tot het State Monument bedraagt 1 USD voor een walk-in (te voet, m.a.w.), van de ingang tot de top is het 1,3 km en 171 m hoger. Allow 1.5 to 2 hours for a safe and leisurely round-trip hike. Nu, die leisurely dat is voor de gemiddelde Amerikaan, en ik had mijzelf al warm gemaakt om dat in maximaal een uurtje te klaren. En tot ongeveer twee derde van de trip leek dat ook goed te lukken. Dan zouden er trappen volgen, en een tunnel, en opnieuw trappen, en opnieuw tunnel, en een spiraaltrap. En in die eerste tunnel liep het al mis.
Op de top kunnen er maar zoveel mensen tegelijk. En er willen verschrikkelijk veel mensen tegelijk naar die top. Die trappen zijn steil en redelijk dun –er kunnen net twee mensen tussen, die geen gemiddelde Amerikaanse omvang hebben. Hetzelfde geldt voor die tunnels. Niet meteen voor mensen met claustrofobie.
Enfin, we zijn erdoor geraakt, geheel bezweet en bezucht van mijn stampede tijdens het voorafgaande tweederde van de tocht; de trappen namen gretig de grote hoeveelheden lichaamsvocht op die ik er verspilde.
Boven kwamen we eerst in een bunker terecht –Lēʻahí was een deel van de Amerikaanse defensie linie sinds 1908– waaruit we net niet op handen en voeten dienden te klauteren. Allemaal wreed wijs en lichtjes avontuurlijk, dat wel.
Een hele meute mensen daalde langs dezelfde weg naar beneden waarlangs een even grote andere meute naar boven trachtte te klimmen. Maar het zicht was wel de moeite.
In elke plaats die ik bezoek (langer dan op doorreis), tracht ik naar de zoo te gaan. Berlijn, Amsterdam, Seattle, Houston, en nu ook Honolulu. This the best Zoo to be found for 2300 miles in any direction, grappen ze er zelf op los. Veel soeps is het echter niet. Wat deze Honolulu Zoo mee heeft, is het klimaat, maar veel meer dan goed weer is er niet echt te vinden.
Veel vogels, wat apen, een olifant of twee, een neushoorn, een nijlpaard, en veel turtles en tortoises.
De Komodo Varaan lijkt deel uit te maken van een diorama. “Look dad, it’s a big lizzard“, schreeuwde een schrille stem tegen het glas toen ik deze foto maakte.
Een wreed wijs uitziend vogelbeest in zo’n gigantische voor bezoekers toegankelijke vogelkooi. Om een of andere reden hadden ze in die volière nog een kooi gestoken, met daarin een serval. Rare keuze.
“Is dit dicht genoeg voor de foto”, vroeg deze meerkat zich ongetwijfeld af toen hij plotsklaps voor mijn lens opdook. Iets té dicht, dankuwel.
Deze schildpad zit al zo lang in het water, dat er zich algachtige dingen op hebben vastgezet.
Wat doet een mens als zijn outfit gelijk niet voldoet aan de lokale klederdracht? Juist, hij gaat een zwemshort kopen. En een gewone knielange short –dat zal de eerste keer zijn in onherinnerbare jaren dat ik nog eens iets anders dan een lange broek aan doe om mij onder de mensen te begeven. Maar het is vakantie (voor mij toch) en dan doet een mens als eens anders.
’s Ochtends trok ik dus naar het Ala Moano Center, de grootste shopping mall van Hawaii, de vijftiende grootste shopping mall van de VS, en de grootste open lucht shopping mall van de wereld. Dat laatste is erg positief, gezien een mens dan niet verplicht wordt een paar uur van zijn leven in een afgesloten en tot op vriestemperaturen afgekoelde miniwereld rond te lopen. Zwembroek: check; short: check; teenslippers: …nah, toch maar niet, dankuwel.
Een mens kan moeilijk in Hawaii verblijven zonder een paar ukulele-winkels tegen te komen. Niet moeilijk om te spelen, verzekerde de winkelier mij. En ge kunt er al één kopen voor minder dan honderd dollar, voegde hij er gauw aan toe. Die hierboven kosten een flinke 700 dollar, maar hij had er ook van 2.000 USD. Nee, ik heb er geen gekocht.
En Hawaii zonder surfers, dat kan al evenmin. De meneer hierboven is Duke Kahanamoku (dat is een voornaam, en geen eretitel), en die mens wordt de vader van het moderne surfen genoemd. U raadt het al, de rest van de dag werd aan het strand doorgebracht. Nee, ik heb niet gesurft. Wel gezwommen. En ik schik dat morgen opnieuw te doen, ja.
Dat is het zich vanuit onze kamer-met-balkon. Ik ging eerst nog een foto posten van hoe het er hier gisterenavond uit zag. Er zat namelijk een fantastisch mooie halo rond de maan, gisterenavond, maar ik kreeg hem maar niet op foto vastgelegd.
Daarnet hebben we ontbeten aan het strand (net iets rechtser dan op de foto stond, hier staat het wel op): soy latte en carpaccio van meloen met lime en zeezout en cayennepeper. Tessa is een uurtje geleden naar haar congres vertrokken, ik ga zo meteen eens kijken waar ik hier ergens een zwembroek kan kopen. Aloha.
Als alles goed verlopen is in Frankfurt, zijn we nu flink gevorderd in onze elf uur durende vlucht naar San Francisco. Nadien volgt er nog een laatste vlucht naar Honolulu, goed voor een totale reisduur (niet inbegrepen het onmenselijke voorochtendlijke opstaan) van een dikke 23 uur. En toch komen we nog dezelfde dag ‘reeds’ aan in Hawaii (om 21u30 zelfs), gezien het in Hawaii 11 uur vroeger is dan bij ons. Het nadeel is dan weer wel dat we er drie dagen over doen om terug te keren. Wat zal dat voor jetlag geven?
Gisteren nog gauw vanalles in een valies gepropt (Most Frequently Forgotten Items to Pack for Hawaii):
…en niet gepropt (What Not To Pack For Your Hawaii Vacation):
En verder heb ik ook nog mee: een computer en een fototoestel en de Kindle. Ik heb geen idee wat ik daar ga doen (Tessa wél: die heeft een volle dagtaak en avondlijke verplichtingen), maar ik kijk er verschrikkelijk naar uit.
De vlucht is al twee keer van gate gewijzigd (van A49 naar A48 en nu naar A50), en is uitgesteld van 9u20 naar 11u. De vlucht duurt een uur, en de connecting flight naar San Francisco vertrekt om 14u (en duurt elf uur), dus dat moet nog wel lukken.
Nog goed dat de telenet hotspots gratis geworden zijn in mijn abonnement, nu kan ik tenminste nog wat werk verzetten, hier op de luchthaven.
Hawaii is de 50e (en dus laatste) staat van de Verenigde Staten –vandaar ook de Five-O in de oorspronkelijke televisieserie. De serie liep van 1968 tot 1980, en de O is overigens de letter ‘o’, en geen nul zoals in de remake van 2010.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=AepyGm9Me6w&w=500&h=405]
Naar ’t schijnt kent Hawaii weinig temperatuurschommelingen tussen de verschillende seizoenen. De minima gaan van 17 in de winter tot 20 in de zomer; de maxima schommelen tussen 26 en 30 graden. Ik zal u weten te zeggen of dat klopt, zo ergens in de helft van februari.
