juni 2009 – volume12

Instant

Waarschijnlijk was ik tien minuten weg toen DHL voor de deur stond, donderdag. Mijn ‘sprinter’ moest die dag binnengebracht worden in de Gentse (hoofd)biblitoheek aan de Zuid, en gezien het zachte zomerweer had ik gedacht de laatste 150 bladzijden uit te lezen in het Zuidpark, om op die manier afleidingen (zoals internet) tot een minimum te beperken. Toen ik rond twee uur terug thuis kwam –na een lunch in Vooruit– vond ik een briefje in de bus.

“Nee meneer, de chauffeur kan vandaag niet meer bij u langskomen. We kunnen morgen reeds bij u terug komen, maar we kunnen niet zeggen wanneer. Nee, ook niet of dat in de voormiddag of de namiddag zou zijn.”

Ze konden het wel in de bus steken (maar dat ging niet lukken, dat wist ik al), ik mocht het komen afhalen in Merelbeke, of ze konden het in een Shell station naar keuze achterlaten. Ik opteerde voor dat laatste, en dan kon ik daar vrijdag rond 13u achter, evenwel niet voordat ik een Nederlander van voor mij poort liet wegtakelen. Het is een beetje moeilijk om dwars door een Volvo C70 te rijden.

Mijn pakje, dat ik eigenlijk net zo goed in de Sint-Pietersnieuwstraat had kunnen afhalen ipv in de Shell, werd door DHL geornamenteerd met een groot aantal extra stickers. Van ~~homo~~dhlroze tot shellgeel werd mijn pakket beschouwd als exceptioneel, updated en op andere manieren aangepast aan de noden van de niet thuiszijnde mens. Ik besloot te wachten tot Henri ook thuis was, om hem deel te maken van de out-of-box experience. Ondertussen wist ik al lang wat het was, want een (groot) aantal collega-bloggers hadden ook het Is het ok als ik jou een pakje stuur?-mailtje van Stefan van doggybites gekregen.

Achter de flappen van de doos zaten twee tassen, een paar staafjes Gold, een pak Espresso, een pak Cappuccino, en een pak Frappé. Even wachten op Tessa, en ieder kon proeven.

We kunnen kort en duidelijk zijn: zowel Cappuccino als Frappé zijn grote bucht. De poederkes bevatten veel te veel suiker, waardoor die dingen eigenlijk totaal ondrinkbaar worden.

Gold en Espresso zijn echter zeer behoorlijk.

Ach, ik beken, ik ben eigenlijk wel een beetje fan van Nescafé. Vroeger dronk ik vaak van die instantkoffies, en ik vind ze nog steeds beter dan sommige brouwsels die voor koffie moeten doorgaan in niet nader genoemde drank- en eetgelegenheden. En ’t is gemakkelijk en snel. En beter dan suikerrijke frisdank (zolang ge wegblijft van de frappé- en cappuccinobucht tenminste).

Vernieuwing

Ergens in maart 1957 begint Paul Bley (deze meneer, die op 15 mei in Vooruit optrad) met zijn trio te spelen in de Hillcrest Club in Los Angeles. Er komen een paar wissels, tot de band –naast Bley zelf natuurlijk– bestaat uit bassist Charlie Haden, drummer Billy Higgins en vibrafonist Dave Pike. Op een dag introduceert Higgins twee nieuwe muzikanten aan Bley, die hen –op vraag van de drummer– laat meespelen met de groep.

Several things happened almost at once. The audience en masse got up, leaving their drinks on the table and on the bar, and headed for the door. The club literally emptied as soon as the band began playing.

Op muzikaal vlak gebeurde er echter veel meer, want Bley meende in de twee muzikanten –niemand minder dan Don Cherry en Ornette Coleman– verwanten te hebben gevonden, die net zoals hijzelf op zoek waren naar vernieuwing in jazz. Wat eigenlijk ook wel het geval was.

For the duration of that gig, if you were driving down Washington Boulevard past the Hillcrest Club you could always tell if the band was on the bandstand or not. If the street was full of the audience holding drinks in front of the club, the band was playing. If the audience was in the club, it was intermission.

Er spreekt een zeker trots, maar tegelijkertijd ook zelfrelativering uit de beschrijvingen van Bley. Hij was zijn tijd vooruit, zo schrijft hij zelf, door al free te spelen terwijl het publiek daar nog helemaal niet klaar voor was. De echte ‘doorbraak’ van free (jazz) zou er immers pas komen een 7-tal jaar later, in 1964, met Albert Ayler (If people don’t like it now, they will.). Al heeft het publiek het er vaak nóg wel moeilijk mee, 40-50 jaar later.

Citaten komen uit Stopping Time, Paul Bley and the Transformation of Jazz, Paul Bley en David Lee, 1999

Moe als een kat

“Baasje, ge zijt zot”, zegt Nagiko als ik terugkom van mijn 10k loop. “Enfin, niet dat ge mijn baasje zijt, want bazinnetje is mijn baasje, edoch: passons“. Hij rekt zich genoegzaam uit, en komt langzaam en vermoeid overeind.

Het was verschrikkelijk warm, zo vlak voor de middag, toen ik twee toerkes rond de Watersportbaan ging lopen (goed voor iets meer dan 12 kilometer, de weg van en naar huis inbegrepen). Mijn conditie is helemaal nog niet op peil, zo vlak na die verplichte stop. Maar het voelt fantastisch.

“Zo ziet ge er anders niet uit”, biedt Nagiko aan.

“Allez toe, is ’t nu haast gedaan met foto’s maken? Zoudt ge niet beter een liter water gaan drinken of zo.”

Yuko

Yuko ging M83 vooraf, dinsdag in de Balzaal van Vooruit. Patricia schreef een mooi verslag voor Het Project: M83 met dank aan Ayco

Meer af dan aan

De computer staat tegenwoordig regelmatig af. En dan bedoel ik wel degelijk “Shut Down…” en niet “Sleep”. Het is gekomen uit een nood om ’s avonds los van dat internet te komen, en ook om op die manier een beetje energie te besparen. Want mijn computer lijdt aan insomnia: hij heeft de onhebbelijke gewoonte om –zonder aantoonbare reden– vanuit slaapstand wakker te worden. ’s Avonds gaat hij uit zodra het kan, en ’s ochtends start hij automatisch weer op om 7u. En als ik weet dat ik langer dan een uur weg zal zijn, gaat hij ook uit.

Dat doet deugd, zo een beetje meer van die computer weg te zijn. En van dat internet.

Scheiding

Vanochtend had ik enorme bewondering voor het schrijfsel dat Rik Pinxten in De Morgen heeft gepubliceerd: Hoofddoekverbod is niet het einde van de wereld. Ik had mij voorgenomen om er niets over te schrijven, en ik ben blij dat ik het niet heb gedaan. Ik ben iets té verblogen over de ganse affaire (dat niet meer is dan een symptoom van een groter probleem) én over de lethargie van de Belgische overheid inzake integratie.

We vragen dat het thema hoog op de politieke agenda wordt geplaatst en niet wordt overgelaten aan de profeten van de clash of civilizations, zoals dat vroeger gebeurd is.

Er staan zoveel terechte en nuchtere argumenten in het stuk van Pinxten.

In de meeste Antwerpse scholen geldt – zeer eenvoudig – een hoofddekselverbod. Iedereen wordt gevraagd dit te respecteren. Waarom zou voor moslims dan een uitzondering moeten gemaakt worden? Omdat het over godsdienst gaat? Heeft godsdienst dan zo’n verheven statuut dat het boven algemene regels staat? We denken dat de seculiere rechtsstaat het belangrijke signaal moet geven dat dit niet zo is.

Straks komt er nog een (burger)oorlog van.

Haarzorgen

Mijn haar heeft ondertussen de lengte gekregen waarop ik mij –na een tiental jaar– opnieuw zorgen moet beginnen maken over het soort shampoo dat ik gebruik. De laatste paar weken zijn al tig merken en soorten de revue gepasseerd, en het is zelfs al zó ver gekomen dat ik mij een conditioner heb aangeschaft. Iets wat ik sinds 1997 niet meer heb nodig gehad.

Misschien is dat iets wat hij ook kan gebruiken trouwens, zo’n conditioner. Dan moet hij zo geen smoelen meer trekken als we met borstel en/of kam door zijn haar trachten te geraken.

M83

Gisteren ging ik voor Het Project naar M83 luisteren, in de Balzaal van Vooruit. Enfin, ik ging niet echt om te luisteren, maar om foto’s te maken, al was de spetterende lichtshow niet meteen van dien aard dat het tot fotograferen uitnodigde. Het was wel mooi.

De (openings)muziek was een beetje een mengeling van al die jaren 80 synthesizer dingen, zoals Jean-Michel Jarre en Tangerine Dream en Vangelis. Been there, done that, got the t-shirt, maar niettemin leuk/aangenaam om horen.

Dat is overigens geen schaduw, onder die juffrouw haar ogen, maar een zorromasker in zwarte schmink.

(Binnenkort bespreking bij Het Project.)

Offline vandaag

Euh, ik had vanalles gepland vandaag, inclusief iets waardoor ik voor al de rest eigenlijk geen tijd heb. Wij zijn vandaag 19 jaar een koppel, en voor de rest zult ge het vandaag alhier dus moeten stellen met (nog maar eens) een foto van de vrucht die daaruit is ontsprongen.

Tot morgen.
(Watergevechten zijn big fun!)

Waarheid, fictie, en de onbestaande grens daartussen

Gisteren kon u naar Shattered Glass kijken op Canvas. De film gaat over de 25-jarige Amerikaanse journalist Stephen Glass, die tussen 1995 en 1998 zo’n 41 stukken heeft geschreven voor het (politieke) magazine The New Republic, waarvan er achteraf minstens 27 grotendeels of geheel verzonnen bleken.

He handed us fiction after fiction, and we printed them all as fact. Because we found him… entertaining. It’s indefensible! Don’t you know that?

De film verscheen in 2003, en is gebaseerd op het gelijknamige artikel, Shattered Glass, waarmee journalist Buzz Bissinger in september 1998 het bedrog aan de kaak stelde. Hayden Christensen, de acteur die Glass vertolkt in de film, trekt verbazingwekkend goed op het personage (cfr de foto bij het atikel van Buzzinger). In 2003 publiceerde Glass trouwens zelf The Fabulist, waarin hij zijn eigen verhaal –gefictionaliseerd– vertelt. (Weer iets bij op mijn leeslijst.)

Het artikel van Buzzinger staat nog steeds volledig online. Het lezen waard!