januari 2009 – Pagina 2

Le Bénéfice du Doute

Grrr! Meer nog: grrr! Ik raakte er maar niet aan uit. Gewoon slecht zijn, of uitstekend, dat zat er voor deze avond niet in. Of om u maar meteen de pointe van dit verhaal te vertellen: ze begonnen (veel) te braaf, werkten hun eerste set naar een climax af, en donderden als banbliksems over het publiek heen tijdens de tweede. Animus Anima is de naam van deze groep amokmakers, hun recente cd heet Le Bénéfice du Doute, en dat is exact wat we hun voor dit concert gaan geven: het voordeel van de twijfel.

U leest het volledige verslag bij Het Project: Salut les animaux. Retrojazz met Animus Anima

Hamlet had het mis

…to do or not to do, thát is the question!

Eigenlijk gebruik ik nog steeds RTM om mijn to do lijstjes bij te houden. Het is web based, maar synchronizeert net zo goed met de iPhone, zodat ik er ook offline aan kan. Helaas kom ik er vaak gewoon niet toe om mijn lijst aan te vullen.

Naast die ‘melklijst’ beschik over nog zes ⁱ andere manieren om mijn zaken bij te houden: mijn inbox, gmail, de geopende browser windows, iCal, wordpress, en post-its (échte, geen digitale).

Mijn inbox is vaak problematisch. Daarnet stonden er nog 196 berichten in, met allemaal berichten waarvan ik denk dat ik er nog moet op reageren, ofwel dat ze nog van belang zijn voor iets waarmee ik bezig ben. Als een bericht ‘gebruikt’ is, dan verdwijnt het in het archief. Zo’n archief hield ik vroeger heel meticuleus bij, opgesplitst op persoon of casus en datum, maar de laatste tijd is het zoeken in de mailprogramma’s veel efficiënter geworden, zodat ik die onderverdeling veel minder fijn houd.
De inbox wordt opgekuist als het de spuigaten begint uit te lopen. Zoals nu bijvoorbeeld.
Google mail gebruik ik bijna exlusief ⁱⁱ voor de interne mailing lijst van Het Project. Wat meteen als voordeel heeft dat ik al die informatie op één plek terugvind. Voor de rest gaat het een beetje zoals in mijn mailprogramma: wat ‘gebruikt’ is, gaat in het archief, de rest blijf in de inbox, en krijgt een sterretje.
Wordt minstens maandelijks, maar bij voorkeur wekelijks ‘gezuiverd’.
18: zoveel browser windows heb ik momenteel geopend staan. Elk met zijn eigen tabjes nog natuurlijk. Van allemaal dingen waar ik mee bezig ben, en waar ik geen tijd voor heb om verder uit te werken, maar waarvan ik mijzelf wijsmaak dat ze te belangrijk zijn om te sluiten, en niet belangrijk genoeg om te bookmarken. Safari heeft gelukkig zo’n Reopen All Windows From Last Session, voor het geval het ding crasht of ik het abusievelijk laat afsluiten.
Wordt wekelijks verwerkt.
Ik ben een grote fan van handgeschreven agenda’s. Maar met die iPhone heb ik nu eindelijk het ding waarmee ik alles in één toestel kan bij hebben, dus ben ik opnieuw digitaal geworden. iCal synchroniseert niet alleen met mijn iPhone maar ook met Google Calendar –zodat ook Tessa perfect op de hoogte kan blijven van mijn bezigheden.
Wordt aangepast à la minute.
Eigenlijk heb ik maar weinig drafts staan in wordpress. De meeste zaken blijven daar slechts kort in staan voor ze gepubliceerd worden; de uitzondering is waarschijnlijk een fiks uit de kluiten gegroeide commentaar, waarvan ik beslist heb dat ik het toch maar ga uitwerken tot een eigen bericht.
Wordt verwerkt als ik denk tijd te hebben.
Als er echt iets dringend-dringend is, dan plak ik een post-it aan de bovenkant van mijn computerscherm. Zodat ik er niet naast kán kijken. Meestal gebeurt dat ’s avonds, en gaat het over iets dat ik de volgende dag móet doen.
Verdwijnt in minder dan 12 uur.

Bon. Ik ga eens wat opkuisen, denk ik. Als u nog een antwoord van mij moest krijgen, is de kans groot dat het er vandaag of morgen alsnog aan komt.

(Och, en is het bij u ook zo chaotisch?)

—

Het was eigenlijk best de moeite waard om mij die zin te zien schrijven. Ik ben begonnen met twee, verbeterde mijzelf meteen tot drie, en toen ik aan ‘houden’ zat, had ik achtereenvolgens al vier, vijf en zes ingetikt.
Enkel als iemand mij een heel groot bestand wil e-mailen, vraag ik om het naar daar te sturen.

browser alfabet

Gezien bij Sara, en de oorsprong is mogelijks terug te brengen tot Adam Polselli: The Alphabet, According to Safari. (Al zal het nog wel eerder door iemand anders geprobeerd zijn.)

De opdracht is eenvoudig: in de adresbalk van uw browser alle letters van het alfabet afgaan, en telkens noteren welke site daarbij als eerste wordt gesuggereerd.

Weinig verrassend. Voor mijzelf althans.

cilinder

Het was bij Herfstmensje dat ik de kalender ontdekt had. En hoewel er een gigantische spelfout op staat, heb ik ze dezelfde dag nog bij Silnt besteld. Dinsdag (een dikke tien dagen later dus) belde de postbode ermee aan.

Mooi hé. Nu nog een plaatsje vinden.

filmtips (woensdag en vrijdag)

Soms valt uw oog gewoon op die dingen die ge niet moogt missen. Van de Knack –die mijn moeder des vrijdags meebrengt– lees ik enkel de Focus, waarin ik dan nog stop met lezen waar de televisieprogramma’s beginnen. Vroeger zaten die in het midden, en kon ik daar gewoon rond lezen, maar nu vormt de tvgids het laatste deel van het boekje. Om één of andere reden sloeg ik vrijdag de pagina tóch om, en kwam ik terecht op de rubriek filmoptv, waar ze hun lezers van filmtips voorzien.

Vanavond kan u kijken naar La Antena (The Aerial), die ik eerder op het Gentse filmfestival (in 2007) heb gezien. Als u die toen gemist hebt, programmeert u maar beter uw video (digitaal of analoog). Ik was er toen redelijk lovend over: “een bijzonder goede film, die zeer creatief gebruik maakt van de conventies van de oudere stille zwartwitfilms. Boeiende film, puike acteerprestaties, verschrikkelijk aangenaam hoe de tussentekst in de film is verwerkt.” Dit meesterstukje wordt vertoond vandaag, 21/01, op Nederland 2, vanaf 23u25.

De andere tip is Me and You and Everyone We Know (filmfestival 2005), van Miranda July. Het is een film waar het indie gevoel vanaf druipt. Destijds was ik er niet geheel van onvertuigd (al vond ik hem nog steeds de moeite), maar ik ga hem zeker opnieuw bekijken. Overmorgen, 23/01, ook al op Nederland 2, vanaf 23u30.

Mijn video is al geprogrammeerd, want beide avonden zit ik in Vooruit, vanavond voor Animus Anima, en vrijdag voor Balkan Jazz Project feat. Yildiz Ibrahimova & Serkan Çagri. Allen daarheen.

—

Als nu iemand alstublieft nog eens I… comme Icare van Henri Verneuil (en met Yves Montand) wil vertonen, of –nog (veel) liever– die titel op dvd zou willen uitbrengen?! I… comme Icare is een veel te goed weggemoffeld pareltje.

vergadertaart(en)

Er was taart, gisteren op de redactievergadering van Het Project, en ook erm… vloeibaar voedsel. Eén Nigella appelsien-amandelcake, en één biscuit –gemaakt van warm beslag en waarvan ik het recept nog niet heb gepost ⁱ.

—

Ik zal het waarschijnlijk ook niet posten, want hoewel het schuim nooit zo volumineus is geweest, vond ik de koek eerder aan de droge kant. Beste versie is volgens mij voorlopig de koude, gescheiden versie, maar dan wel met allemaal gewone bloem en geen maisbloem.

lustrum

Een lustrum is een zoenoffer, zo leert van Dale u desgewenst. Oorspronkelijk was het een zoenoffer dat elke vijf jaar werd gebracht in de tijd van de Oude Romeinen. Niet toevallig viel dit offer –dat vaak als een reiniging werd omschreven– samen met het beëindigen van de vijfjarige ambtstermijn van de censoren. Zo’n censoren waren onder meer belast met het bijhouden van lijsten van dienstplichtigen, het schatten van fortuinen, en het al dan niet ontnemen van stemplicht, en zelfs het aanduiden van de senaat. Hoewel dit lang niet al hun macht omschrijft, volstaat deze bondige opsomming reeds om in te zien dat men nood heeft om zich aan het einde van zo’n termijn te laten reinigen –of verzoening te zoeken.

Later is men hetzelfde woord gaan gebruiken om een periode van vijf jaar te omschijven.

In september vorig jaar, zo heb ik daarnet ontdekt, was het vijf jaar geleden dat ik dagelijks voor dit weblog ben beginnen schrijven ⁱ. Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb gepost ⁱⁱ.

Sommige van die dingen zijn gelukkig goed in de hoeveelheid berichten weggestoken, andere zijn leutig om terug te vinden. Het is een zeer verscheiden aanbod, waarin bepaalde, soms cyclische, tendenzen zijn terug te vinden. Zo is er in de zomer veel concertfotografie (het jazz-seizoen), en wordt er in de winter meer gepost over eten. Ik heb het gehad over audio en hifi, over film, over fotografie, over eten, over lopen, en zelfs over politiek –al ben ik altijd enorm blij als ik erin slaag het daar niet over te hebben.

Er zijn al (vele) momenten geweest waar ik heb gemeend om mijn interesses op te splitsen over even zoveel weblogs. Vorig jaar nog heb ik geprobeerd om opnieuw een photoblog op te starten –ik heb gemerkt dat ik veel te wispelturig en ongedisciplineerd ben om dat vol te houden.

Dus u zal het hiermee moeten doen ⁱⁱⁱ. Met fotografie. Maar ook met eten. En met faits divers.

—

Ik was er (veel) langer mee bezig, want ergens in 1996 of zo was ik begonnen met wat later december.org zou worden, een soortement weblog over minimalistische muziek. Veelal toegankelijk minimalisme, van het genre Michael Nyman en Wim Mertens –en dat begonnen was met Peter Greenaway– al kwam daar later bijvoorbeeld ook Gavin Bryars bij.
volume12.net bestaat sinds februari 2001; oorspronkelijk nam het de functionaliteit van december.org (dat op een eigen domein werd gehost sinds maart 1998) over. Pas sinds november 2002 ben ik (bijna geheel) van het Engels op het Nederlands overgeschakeld.
Maar als u graag hebt dat ik meer schrijf over een bepaald onderwerp, dan hebt u bij dat onderwerp maar wat meer reacties achter te laten. Ik kan niet rieken wat u graag leest. En sta ik heel erg open voor nog meer (van hetzelfde of van iets anders). U hebt het maar te vragen, al kan het altijd wel eventjes duren voor u antwoord krijgt.

Suzannah

Suzannah hoort stemmen.

Ze had geglimlacht toen ik aan het tafeltje naast haar plaatsnam. Het was het enige vrije tafeltje in het café, en ik had dan ook niet zomaar aangenomen dat die glimlach voor mij bedoeld was. Ik ben nog al verlegen, weet u wel. Dirk had mij zonder veel plichtplegingen mijn wekelijkse cappuccino voorgeschoteld, en ik was al gauw opnieuw in mijn zoveelste boek verdiept.

“…en van dat moment af hóórde ik de mensen.”

Ze had het gehad over geestesverruiming, en hoe we ons moeten openstellen voor alles en ons laten overspoelen door indrukken, zoals kinderen dat ook doen. Op een bepaald moment was ze daarin geslaagd, beweerde ze, en sindsdien hoort ze stemmen.

“Niet dat ik geesten zie of met de doden kan praten”, glimlachte ze opnieuw. “Het is meer zoals gedachten lezen.” Ze nam mijn hand vast die ik had opgeheven om haar te onderbreken, en liet die, betrapt door haar eigen impulsen, net zo gauw weer los. Haar hand was zacht en warm geweest en liet daardoor een gemis achter. “Ik weet dus ook waar gij nu aan denkt.”

God, ik hoop het niet, dacht ik, terwijl ik mij wanhopig van de beelden poogde te ontdoen die zich spontaan voor mijn geestesoog hadden opgeworpen. Denk aan kookboeken. Of Nigella Lawson! (Nee, niet Nigella!) Of koffie! riep ik mijzelf toe. Denk! Aan! Iets! Anders!

Maar het was te laat, zag ik aan haar gezicht, dat ze met weinig succes in de plooi trachtte te houden. Mannen zijn ook zo doorzichtig.

steak sandwich

“Pfff, ik heb geen goesting meer om te koken.” Het was 14u en Tessa was net terug van haar ‘ronde’ op het UZ. Tessa is de hele week –nog tot morgenochtend– van wacht, en dan durft het wel eens raden worden naar ’thuismomenten’.

Gisteren was het ook al van dat, werd er snel nog gehakt gehaald, waarmee ik in de rapte spaghetti in elkaar heb ~~geflansd~~ geflanst. Naast het gehakt kwam er ook steak mee naar huis, en dat heb ik dan vandaag –al even rap– in de pan gelegd. Op de tijd dat het vlees aan het bakken was, heb ik drie, van het onbijt overgebleven, broodjes opengesneden, een tomaat geschijfd, mayonaise geklopt, een schel kaas in drie verdeeld, en bieslook verknipt. Toen was de steak klaar, werd ook die in plakjes gesneden, en werd alles op de broodjes en borden verdeeld.

Bijna letterlijk tien minuten werk. En wij waanden ons eventjes een klein beetje terug in Seattle.

Messy desk is sign of a sophisticated mind

Dat beweerde Nigel Hawkes, Science Editor bij The Times, toch in een artikel in 1992. Tessa had het in het ouderlijke thuis uitvergroot boven haar werkplaats gehangen, als een reactie op de vele verzoeken van haar ouders om toch maar eens de rommel op haar bureau op te ruimen. Het heeft lang in een knipselmap gezeten –en misschien zit het nog ergens in een of andere archiefdoos– maar ik heb het eindelijk op internet teruggevonden. Het internet weet alles.

Het was de bedoeling dat ik donderdag mijn eigen bureau ging opruimen. Maar ik had daarvoor iets nodig wat aan de andere kant op Tessa’s en Henri’s bureau lag, en toen ik daar nog een grotere rommel aantrof, heb ik maar eerst hun werkoppervlak aangepakt. Hoewel er waanzinnig veel is verdwenen (een volle vuilniszak van 30 liter, en een grote kartonnen doos papier) heeft het twee dagen geduurd eer ze daar iets van gemerkt hebben.

Ondertussen ligt mijn bureau nog steeds overvol. Ik had dinsdag namelijk bij Kerygma iets gelezen over vol-au-vent, en was –bén– volop bezig daar onderzoekswerk over te verrichten. (Zie de stapel links, met o.a. het van Dale Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal, Het Gerecht van Homarus, en De Zilveren Lepel.) Bereidingen en navenante berichtgeving volgt ooit nog wel eens.

Het ligt ook vol met kookboeken en -tijdschriften (Mijn Little Italy, 3 maanden delicious.); koffie labels; cds; knipsels; rekeningen; etc. Maar ik weet –net zoals in het artikel wordt beweerd– alles liggen. Alles.

Denk ik toch.