Maand: januari 2009

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Klinkt zoals dat van Nigella, wierp steenbok68 op toen ik de appelsien-amandelcake uit elle eten probeerde. Dus plaatste ik het bij op mijn to do lijstje. Toeval wil dat eerder deze week ook Deb van Smitten Kitchen met dat recept aan de slag ging, voor een clementine-cake. Voor clementijnen vond ik het wat te laat, maar Nigella beweert dat we net zo goed appelsienen of zelfs citroenen kunnen gebruiken.

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Twee uur, zo lang moeten die appelsienen gekookt worden volgens het recept van Nigella. En hoewel me dat bij de aanvang een beetje overkill leek, moet het worden gezegd dat deze versie (nog) veel lekkerder is dan de versie uit Elle. Veel minder bitter, beaamde iedereen die het heeft geproefd.

Benodigdheden

  • 375 g appelsienen (dat zijn er ongeveer twee)
  • 6 eieren
  • 250g amandelpoeder
  • 200g kristalsuiker
  • 1 (opgehoopt) tbsp (koffielepel) bakpoeder

Zo gemaakt

Breng de appelsienen in een pan met koud water aan de kook. Laat gedurende twee uur voortpruttelen i. Laat even afkoelen, verdeel in kwartjes, laat nog wat afkoelen, en pureer (in de blender of keukenrobot).

Verwarm de oven voor op 190°C.

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Klop de eieren met de suiker op tot een bleek en luchtig mengsel. Dat gaat het gemakkelijkst met een keukenrobot.

Vouw er vervolgens het amandelpoeder en het bakpoeder onder, en nadien ook de gepureerde appelsienen.

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Bak gedurende een 50-tal minuten. Nigella is redelijk specifiek over de baktijd (een uur), maar ik ga Deb volgen, wanneer ze daar liever redelijk redelijk vaag over blijft. Veel hangt af van de cakevorm die u gebruikt; ik gebruikte opnieuw mijn springvorm van 23 cm diameter.

In elk geval kijkt u maar beter eens naar de kleur van de cake na een dertig minuten. Als de bovenkant donker genoeg is, dekt u die beter af met bijvoorbeeld zilverpapier.

Doe de cake-test!

appelsien-amandelcake redux: the Nigella version

Smakelijk!

(En vergeet niet: kook die appelsienen gedurende twee uur. Het loont de moeite!)

—

  1. Als het water te hard kookt, vergroot de kans dat ze openbarsten.

griep on sale

Het griepseizoen groeit zo stilletjesaan naar een climax. In een vlaag van idiotie ben ik vanochtend met het openbaar vervoer naar het centrum getrokken, op zoek naar solden.

Met het openbaar vervoer. Tijdens het griepseizoen. Jaja.

Geniepig was de hele tram zichzelf aan het begluren, en toen één onverlaat niet langer een hoestbui kon onderdrukken –hij zat al tien minuten zacht te schokken– sloeg de rest eerst vol argwaan en vervolgens met afgrijnzen de diepe en aanslepende roffel gaande. Of de man er bij de volgende halte echt af moest weet ik niet, maar onder afkeurende blikken koos hij toch maar voor een aftocht.

Veel solden heb ik niet gevonden, of ben ik de enige die een jeans van 80 euro niet echt solden vindt. En dat was al mét 50% korting. Bijna kocht ik mij nog een steelpan (in een andere winkel), maar de pan die ik op het oog had was enkel beschikbaar in een set (van 900 naar 700 euro gereduceerd weliswaar), en de alternatieven hadden ofwel geen steel ofwel een te groot volume. Dat doet er mij aan denken dat ik nog altijd iets over pannen moet schrijven.

Een kale reis dus, maar dat is goed voor de portemonnee. (Zolang het maar niet slecht is voor de gezondheid.)

Geroosterde kip gevuld met ricotta en kruiden (Bill’s Food)

Wij zijn zot van kip. Euh, allez, ik toch. Minstens 1 keer in de veertien dagen maak ik kip klaar, en ook op restaurant sta ik niet ongunstig tegenover gevogelte op het menu. En zo zot als ik ben van kip, zo zot ben ik ongeveer van kookprogramma’s op televisie. Liefst als het eten centraal staat –al kijk ik ook graag naar Top Chef. Bij Vitaya tonen ze sinds kort ook Bill’s Food, een programma rond de goedlachse Australische kok Bill Granger. Granger maakte twee reeksen van resp. 6 (2004) en 7 (2007) episodes, die nu allemaal op Vitaya worden vertoond. Deze week is het de beurt aan aflevering 7 (de eerste van de recente reeks dus), waarin Granger kip klaarmaakt.

Eerder had ik al zijn tip voor een omelet getest (voeg wat room toe aan de eieren), en dat werkte perfect. Dus besloot ik me ook maar eens aan zijn kip te wagen.

Benodigdheden

  • een hele kip
  • 375 g verse ricotta –ik gebruikte ‘slechts’ 250 g (1 potje), en dat volstond ruimschoots.
  • 2 eetlepels versnipperde bieslook
  • 2 eetlepels versnipperde kervel
  • 2 koffielepels geraspte citroenschil
  • zeezout
  • vers gemalen zwarte peper
  • olijfolie

kip. milieuvriendelijk

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 200°C.

Mix de ricotta, kruiden, cirtroenschil, zout en peper. Zet opzij.

kip. milieuvriendelijk kip. milieuvriendelijk

Leg de kip met de borst naar beneden. Snij met een scherp mes langs de ruggengraat i, en haal de ruggengraat eruit. De kip spreidt nu open (foto links) en lijkt een (klein) beetje op de facehugger uit Alien. Gebruik anders gerust een vleesschaar (geen gewone, dat gaat niet lukken), of vraag het uw slager om het voor u te doen als u er erg tegenop kijkt.

Draai de kip om, en druk op de borst om ze zo plat mogelijk te krijgen (foto rechts). Maak met uw vingers voorichtig het vel van de borst en de dijen los –dit gaat heel gemakkelijk. Op de foto rechts hierboven werd het vel reeds los gemaakt.

kip. milieuvriendelijk kip. milieuvriendelijk

Breng het ricottamengsel (voorzichtig) tussen vel en vlees aan. Ja, het wordt een beetje messy; dat geeft niet. Leg de kip in een ovenschotel, sprenkel er wat olijfolie over, en wat grof zeezout en versgemalen peper. Bak in ongeveer 50 minuten ii.

Laat de kip nog even rusten iii alvorens te serveren. Ondertussen hebt u tijd om een slaatje in elkaar te flansen en/of saus te maken van het braadvocht.

kip. milieuvriendelijk

Smakelijk!

(De kip was heerlijk mals –ik ga dit recept zeker nóg gebruiken.)

—

  1. Ruggengraat is –net zoals pannenkoek trouwens– één van die woorden waarvan ik niet begrijp (wil begrijpen) waarom er een tussen-n gebruikt wordt. Alsof zo’n graat van meer dan één rug kan komen, of zo’n koek in meer dan één pan gebakken wordt.
  2. Prik in de kip om te zien of ze gaar is. Als het vocht dat eruit komt helder is, dan is de kip klaar.
  3. Dek ze af met aluminiumfolie en een keukenhanddoek.

van génoise tot biscuit (iii): (koude) biscuit

Na een korte inleiding en het recept voor pan di Spagna volgens Mijn Little Italy, vetrek ik deze keer van het recept uit De Zilveren Lepel. Hun recept voor biscuitbeslag (pasta per pan di Spagna) komt wonderwel overeen met wat in Ons Bakboek beschreven staat onder koud biscuitbeslag i.

Het grote verschil met het recept uit Mijn Little Italy, is dat het eiwit en het eigeel gescheiden worden opgeklopt. Verder vraagt De Zilveren Lepel om de helft van het bloem door aardappelmeel te vervangen, maar dat had ik niet in huis. Maïsmeel wel, en volgens Ons Bakboek is dat net zo goed.

Het eigeel klopt met de suiker mooi op tot een bleek en luchtig geheel (al had ik het niet graag met de hand moeten doen), en toen ik daarna het eiwit eronder vouwde, leverde dat een mooi en nog luchtiger geheel op. Luchtiger zelfs dan wanneer de eieren niet gescheiden worden verwerkt –zoals ik ook had verwacht.

De volgende keer gebruik ik echter opnieuw enkel gewone bloem. Toen het maïsmeel onder het beslag werd gemengd, krimpte een derde daarvan voor mijn ogen weg. Veel gevolgen had het niet, de biscuit was ook na het bakken nog iets luchtiger dan de eerste keer, maar bij het toevoegen zorgde het toch even voor nodeloze stress. Geen maïsmeel meer in mijn beslag, dank u.

Benodigdheden

  • 6 eieren, gescheiden
  • 150g fijne kristalsuiker
  • 80g bloem, gezeefd
  • 80g aardappelmeel of maïsmeel, gezeefd

Mijn springvorm heeft een diameter van 23 centimeter.

van génoise tot biscuit van génoise tot biscuit

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 180°C. Beboter de springvorm en bestuif die licht met wat bloem.

Klop de eiwitten stijf, en zet opzij. Klop de eigelen met de suiker bleek en luchtig, en spatel de eiwitten voorzichtig door het dooiermengsel. Voeg de gezeefde bloem er beetje bij beetje aan toe, terwijl u ook dat er voorzichtig onder vouwt.

Doe het beslag in de vorm, en bak in ongeveer 40 minuten in de oven.

Als de biscuit klaar is, haal hem dan niet te bruusk uit de oven, maar laat de taart eerst wat ‘wennen’ aan de koudere kamertemperatuur, door de oven even een kwartje open te laten.

Haal de taart voorzichtig uit de vorm, en laat verder afkoelen voor verder ‘aan te kleden’.

van génoise tot biscuit van génoise tot biscuit

Zoals de vorige keer heb ik opnieuw 500g bosvruchten (uit de diepvries) met 50g suiker opgearmd. Ondertussen heb ik één bloedappelsien gedurende een goede vijf minuten in kokend water laten ronddobberen (om de schil zacht te maken en de waslaag te verwijderen). Dat alles heb ik even laten afkoelen.

Ook 500ml slagroom werd opnieuw zeer stijf opgeklopt.

Toen de appelsien voldoende afgekoeld was, heb ik hem met een scherp mes in fijne schuifjes gesneden i.

De biscuit werd horizontaal in twee gesneden. Op de onderste helft kwam achtereenvolgens een laag bosvruchten, een laagje slagroom, en een laagje bloedappelsienschijfjes.

van génoise tot biscuit

Dan ging het deksel er opnieuw op, en werd de taart met de rest van de slagroom geplamuurd. Een tweede (ongekookte) bloedappelsien ging voor de bijl, en werd in een cirkel op de taart geschikt. Wat verse frambozen vormden daarbinnen een kleinere cirkel, en de rand van de taart werd met chocoladeschilfers getooid.

van génoise tot biscuit

Smakelijk!

(We hebben ze met 7 mensen opgepeuzeld. Ik heb de (schoon)ouders nog nooit zo’n grote stukken taart weten verorberen. Om maar te zeggen dat zo’n biscuit, ondanks de slagroom, zeer licht is.)

—

  1. De Zilveren Lepel is het Italiaanse equivalent van het Vlaamse Ons Kookboek van de Boerinnenbond, en werd in 2007 voor het eerst ook in het Nederlands uitgegeven (gebaseerd op de Italiaanse editie van 1997); Ons Bakboek is het deel van Ons Kookboek dat over erm… bakken gaat.
  2. Ik had het eerst met de mandoline geprobeerd, maar dat leverde alleen maar pulp op. Gelukkig had ik twee appelsienen geprepareerd.

dagcrème

“Doet gij dagcrème aan uw gezicht”, vraagt mijn geliefde mij terwijl ik sta te verkleumen op het Sint-Baafsplein. Het is zondag, en half Gent is naar dat plein afgezakt om er de nieuwjaarsreceptie van het stadsbestuur mee te maken. Koude maakt mij kribbig, te veel volk maakt mij kribbig. Het is leutig om mensen terug te zien, maar ik denk dat ik volgend jaar met een aantal mensen meteen in de warmte van een restaurant ga afspreken.

“Euh”, stamel ik, een beetje uit mijn lood geslagen en ook al omdat ik eerst beweging in mijn bevroren lippen moet zien te krijgen alvorens er iets verstaanbaars kan worden gemurmeld. “Normaal gezien wel,” mompel ik, “maar ik ben het vanochtend vergeten.” ‘Vanochtend’ had ik mij verslapen, en ik moest nog een taart bakken (verslag volgt morgen), en ik wou toch op tijd zijn voor de persconferentie die een half uur voor de festiviteiten was gepland en ik uiteindelijk toch niet heb gehaald.

“Het is te zien,” vertrouwde ze me achteloos toe, “uw huid ziet er nogal droog uit.”

Dat is van die f-cking koude, dacht ik, maar ik besloot die uitlating wijselijk voor mijzelf te houden.

“Hebt gij soms dagcrème op”, vroeg ik dan maar onschuldiggewijs.

“Ja natuurlijk”, riep ze uit alsof geen elke zichzelf respecterende vrouw het huis zonder verlaat. Zonder kleren eerder dan zonder dagcrème, begod.

“Het is te zien”, knipoogde ik schalks.

Square Mile Coffee Roasters

Koffie is ook een verslaving, ik weet het. Het is ten dele mijn moeder haar schuld, die altijd al heelder sloten van het zwarte bocht naar binnen kapte, en het nog goed klaarmaakte ook. En ook al van de buurvrouw uit mijn tienerjaren, die een delicieuze mengeling van koffie en cichorei bij elkaar brouwde, die ik helaas in geen twintig jaren meer heb mogen proven.

Mijn meest geliefde koffie is nog steeds de mysore van de Mokabon. Helaas valt daar geen espresso mee te brouwen. De moka van de Mokabon is daar beter voor geschikt, maar moet toch nog enorm fijn gemalen worden (maar levert wel een uitstekende crema op). Niettemin willen we altijd wel eens iets nieuws proberen, en er zijn genoeg van die –via het internet bereikbare– koffiehandelaars die een goede reputatie genieten. Square Mile Coffee Roasters is er daar één van (met een eigen weblog, en een weblog van een van de stichters, James Hoffmann).

Dus liet ik mij wat koffie toezenden. Gisteren belde de postbode aan met een pakje.

Square Mile Coffee Roasters

Van links naar rechts: Winter Espresso, Santa Rita Natural en La Rosa Costa Rica. En twee stickers en twee buttons. Juij: buttons!

Slechts één espresso, jawel, de andere twee moeten op een traditionelere manier worden bereid, in een french press bijvoorbeeld. Toeval wil, dat Square Mile een tweetal maand geleden (video-)instructies op hun weblog hebben gepost: Videocast #2 – French Press Technique.

Square Mile Coffee Roasters

Instructies:

  • gebruik een grove maling
  • 75g koffie per liter water (1 liter water = 1 kg)
  • 4 minuten laten trekken, dan pas roeren

En de belangrijkste tip: we promise the scales are worth the little extra effort. (Straks eens proberen met de mysore.)

dooi. juij!

Vergis u niet, ik vond het verschrikkelijk leutig dat er nog eens iets volumineuzers dan het vijvertje in onzen hof dichtgevroren lag. Mijn looplongen waren –zo berichtte ik vorige week nog– daar iets minder verheugd om. Maar sinds vanochtend dooit het. En wel zo vlak na het weekend, dus iedereen die zich op het ijs nog wou vermeien, heeft daartoe zondag nog de kans gehad.

Het was van vorige maandag geleden dat ik de loopschoenen had aangetrokken, dus ging het daarnet voorzichtig richting Blaarmeersen voor een korte rondtocht. En een tweede. En hoewel een derde er ook nog wel in zat, vond ik het welletjes, na zo’n weekje abstinentie. Het ijs, dat lag er nog wel, zowel op de Blaarmeersen zelf als op de Leie die mij daarheen leidde. Begaanbaar was het echter niet langer, tenzij dan voor de vele watervogels die de Leie als kleine jezusjes leken te bewandelen door het overwaterde ijs.

Maar deugd dat het deed, die training. Ik voelde mij meteen weer tot rust komen.