Maand: december 2008

double chocolate torte

We zijn een beetje onderbedeeld in Gent/Vlaanderen/België wat betreft winkels met nuttige gebruiksvoorwerpen voor de keuken. Zeer zeker, het segment trendy keuken is zeer goed vertegenwoordigd, van Katherine Bouckaert tot Kokino, en ook daar kan men nuttige zaken vinden. Maar ga maar eens op zoek naar een deftige springvorm –zoals mijn hoge Kaiser— van rond de 25 centimeter doorsnee. Als ge geluk hebt, dan hebben ze er nog één bij Rogge (De Gentse Kookwinkel in ’t Steendam), indien niet dan misschien bij Decoene-Simons (half gereedschappen- half keukenwinkel gehuisvest in een prachtig gebouw). Maar voor de rest?

Of neem nu een briochevorm. Wat ze mij al allemaal hebben proberen aansmeren –zodra het gekanneleerd is, denkt men dat het voor brioche kan gebruikt worden. Eén in silicone. Eén die eigenlijk voor cupcakes is. Eén voor soufflés. Alles, maar geen briochevorm, of het zijn van die petieterig kleine. En dan is men verwonderd dat een mens zijn inkopen wel eens op het internet durft te verrichten. Ik zou niets liever doen dan de lokale middenstand met mijn aankopen te plezieren –zelfs al is dat iets duurder dan op dat internet; zolang ik maar service en kwaliteit krijg.

Helemaal een ramp is het pas als ge een espressomachine wilt kopen. Het beste van de voorhanden manuele machines is een Gaggia, de rest werkt allemaal met pods (de FrancisFrancis modellen, Nespresso of Senseo), of is van het volautomatisch soort, genre Saeco of Jura (de Jura’s zijn dé hit van het eindejaar). Maar La Spaziale, Izzo, Expobar, La Marzocco, Faema… nog nooit van gehoord (tenzij die laatste twee voor de horeca dan). Een gat (gaatje) in de markt?

Want koken is nochtans iets om zwaar lyrisch van te worden. Allez, beziet die taart hieronder eens: pure poëzie. En laat u niet afschrikken, het is veel gemakkelijker dan u vermoedt.

double chocolate torte

Uiteindelijk heb ik een springvorm gevonden bij Decoene-Simons, eentje met een keramische bodem en een ring van silicone errond. De Duo springvorm van Lékué komt uit Spanje, is non-stick, kan aangewend worden voor temperaturen van +260° tot -60°C, en is wonderwel aangenaam in het gebruik.

Het was een verjaardagstaart, met de nadruk op chocolade, want Henri is daar zo gek op. Weerom heb ik mij geïnspireerd op een voorzet van Smitten Kitchen: Double Chocolate Torte –dat is een onuitputtelijke bron voor kookgenoegens.

Benodigdheden

Een taart voor tien. Deb vraagt om een 10 inch springvorm, maar in de winkel hadden ze enkel hetzij 28, hetzij 23. Ik heb voor die laatste geopteerd, want ik vreesde dat die 28 cm niet in mijn binnenin ronddraaiende combi-oven zou passen. We maken de taart in een drietal stappen (cake, mousse, en afwerking) en twee dagen (om het ons gemakkelijk te maken).

Voor de cake

  • 225g chocolade (60-70%)
  • 225g boter
  • 1 cup suiker (ongeveer 225g)
  • 1/4 cup bloem (ongeveer 30g)
  • 5 grote eieren (6 medium)
  • een beetje vanille essence
  • een beetje zout

Voor de mousse

  • 110g boter
  • 4 grote eieren (5 medium), wit en geel gescheiden
  • 60 ml (slag)room
  • een beetje vanille essence
  • 225g chocolade (70-75%)
  • 1/2 cup suiker (ongeveer 115g)

Voor de afwerking

  • 180 ml (slag)room
  • framboosjes of andere vruchten te versiering

Zo gemaakt

Dag 1: de cake

Verwarm de oven voor op 160° C.

double chocolate torte double chocolate torte

double chocolate torte double chocolate torte

Beboter en bebloem (of besuiker desgevallend met poedersuiker) de springvorm.

Smelt de chocolade en de boter. Dat gaat gemakkelijk in de microgolf op laag wattage –als uw over een combi-oven is, begint u pas hierna met voorverwarmen natuurlijk. Meng goed.

Voeg er de suiker aan toe, en vervolgens één per één de eieren. Nadien de vanille, het zout en ten slotte de bloem. Giet in de springvorm en bak ongeveer 35 minuten.

Geen paniek: (1) de taart is niet drooggebakken (de caketest lukt niet) en (2) hoewel de taart rijst (het “f-ck, ik moet daar nog die mousse bovenop krijgen“-gevoel), zal ze tijdens het afkoelen terug (diep) inzakken.

Laat de taart gedurende minstens een uur afkoelen. Plaats ze vervolgens in de koelkast, en begin aan de mousse.

double chocolate torte

Dag 1: de mousse

Smelt de boter en de chocolade; opnieuw: de microgolfoven is uw vriend.

Klop de eigelen, samen met de (slag)room en de vanille samen op tot ze een homogeen mengsel vormen. Meng dat vervolgens grondig onder de chocolade en de boter.

Klop de eiwitten en de suiker op, tot er pieken worden gevorm. De KitchenAid is uw vriend deze keer –zie foto hierboven. Klop één vierde van dat eiwit op met het chocolademengsel om het luchtiger te maken, en vouw dan voorzichtig de rest van het eiwit onder de chocolade.

Schep de mousse over de gekoelde taart, vlak mooi af bovenaan, en zet terug in de koelkast gedurende op zijn minst 6 uur (tot een dag).

Dag 2: de afwerking

Klop de slagroom op met een weinig (poeder)suiker, tot ze stevig is (zoals het eiwit). Haal de taart uit de koelkast, en ga met een mes rond de rand binnen de springvorm. Verwijder vervolgens de springvorm.

Schep de slagroom over de taart, vlak een beetje af, en versier met de vruchten. De frambozen die ik heb gebruikt, kwamen uit de diepvries, en heb ik even ontdooid (niet té lang!) in de microgolf. Serveer.

double chocolate torte

Smakelijk!

kerst –bijna

Vandaag ben ik met een redelijke misselijkheid opgestaan, en hoewel die onder velerlei positieve impuls de kop werd ingedrukt, kwam mijn gal onder weer andere stimuli kokhalzend mijn smaakpapillen verpesten. U hoeft geen boodschap te hebben aan, of te zoeken in, deze zin. Ik was overigens niet de enige, want mijn schoonvader is –sterk tegen zijn zin, zo bracht mijn schoonmoeder te zijner monde mij de boodschap– door hetzelfde euvel aan zijn bed gekluisterd, van migraine tot kopvalling, en daarbij willen we beiden liever niet geweten hebben welk van die vervloekingen juist de overhand heeft gehaald. Ik ben zelfs niet gaan lopen vandaag, hoewel er tot mijn groot genoegen eindelijk weer een deftige afstand op het programma stond: 25 km. Ik herinner mij nog levendig dat ik al danig van mijzelf onder de indruk was toen ik twee keer de afstand van de Watersportbaan in mijn knikkende knieën had gekregen (een tien kilometer is dat dan).

Gemaakt heb ik, over twee dagen verspreid: een chocoladetaart, het recept waarvan ik morgen zal onthullen. Onderwijl zat het gezin duchtig te… werken. Eén van beiden toch.

thuis

Gekregen heb ik –na een eerdere milde gift van chocolade en jazz– een ferrarirode mandoline (van de Buyer). Maar ik vertel er u later allemaal meer over. Tijd voor Opatuur.

het bush-gevoel

Kunnen we ons nu eindelijk van het Bush-gevoel i ontdoen? De eerste politieke partij ii (op één vanzelfsprekende uitzondering na) die zich constructief uitlaat over de toekomst en dus niet met de vinger wijst naar het verleden (tenzij naar zichzelf), mag rekenen op mijn stem.

Voor de rest ga ik u niet vervelen met mijn toogpolitieke bedenkingen. Tabula rasa!

—

  1. U gaat me toch niet niet vertellen dat ik de enige was die zich bij Leterme I (et fin) voelde als een Amerikaan die zich aan de regering Bush diende te onderwerpen?
  2. U hoeft zo verontwaardigd niet te kijken. Er zijn geen partijen meer. Er wordt in de politiek meer van partner gewisseld dan op een swinger’s party: van Open VLD naar LDD, van Vl.Pro naar sp.a, van CD&V naar Opus Dei. En de sp.a is zelfs niet socialistisch meer, zo stond onlangs in de krant. Hand in de lucht voor wie dat nog als een donderslag bij heldere hemel kwam.

Quatre quarts à la gousse de vanille

Taal, het is iets. Dit recept heet eigenlijk Vanilla Bean Pound Cake (dank u, Smitten Kitchen –alweer!), maar zo’n pound cake, dat heet in ’t schoon Vlaams een quatre quarts, en als we eenmaal in het Frans beginnen, staat het zo lullig om daar dan ‘met een vanillestokske’ aan toe te voegen. Nevermind. Vanillecake dus.

Sinds mensenheugenis heb ik iets tegen zo’n quatre quarts. T.t.z. ik heb dat ooit al één keer proberen maken, en hoewel het om een verschrikkelijk eenvoudig en beproefd recept gaat, ben ik er niet in geslaagd dat baksel tot een goed einde te brengen. Lopend deeg vanbinnen, half verkoold vanbuiten; ik schaam er mij nog steeds om. Nooit meer, zo nam ik mij voor.

Dinsdag kwam Henri van school met een briefje. Of de ouders tegen vrijdag (vandaag dus) een cake met hun kind konden meegeven naar school. ’t Is voor het kerstfeest.

“Papa?”, keek de charmeur mij met bambi-oogjes aan. “Gij zijt de beste kok die ik ken, papa”, voegde hij daar nog aan toe.

Zucht.

Een tijdje geleden schaften wij ons hier echter zo’n KitchenAid Artisan aan, en ik dacht dat het daarmee wel zou lukken. Dus ik toog aan het werk. De maateenheden vragen volgens het originele recept eigenlijk om een pound van de vier hoofdingrediënten, maar dat kunt ge dus gerust vervangen door 500g, of zelfs –want ik bekwam twee cakes zo groot als een brood (en ik kan dat zeggen, want ik gebruikte er mijn broodvormen voor)– 250g. Dat is het gemak van zo’n quatre quarts natuurlijk: vier keer dezelfde hoeveelheid. En ja, die eieren moet u ook wegen.

Quatre quarts à la gousse de vanille

Benodigdheden

  • 1 vanillestokje
  • 1 teasp. zout
  • 1 pound suiker
  • 1 pound boter, op kamertemperatuur
  • 1 pound eieren (ongeveer 9)
  • 1 pound bloem

Voeg eventueel ook wat bakpoeder en/of wat vanille essence toe.

Zo gemaakt

Verknip/versnij/vermaal het vanillestokje zo fijn mogelijk. Dat gaat gemakkelijk in een keukenrobot, maar ik gebruik dat te weinig, dus ik heb de mijne weggegeven, en heb het stokje fijngehakt met een hakmes (zie foto hierboven). Meng goed met de suiker. Indien mogelijk kan u dat een dag op voorhand doen, zodat de smaak van de vanille zich goed met de suiker vermengt. En dan krijgt u vanillesuiker. Echte vanillesuiker.

Quatre quarts à la gousse de vanille

De boter, die haalt u best een uurtje (of twee) op voorhand uit de koelkast –afhankelijk hoe warm het bij u thuis is. Ze moet op kamertemperatuur zijn, zodat ze makkelijk kneedbaar is, maar ze mag niet gesmolten zijn!

Klop de boter op –bij voorkeur in zo’n KitchenAid-achtig iets– tot ze bijna fluwelig wordt. Voeg er dan beetje bij beetje de (gevanilleerde) suiker aan toe, en blijf stevig opkloppen tot u een smeuïg mengsel krijgt. Voeg er de eieren één per één aan toe; voeg het volgende pas toe als het vorige volledig in het mengsel is ‘verdwenen’. Voeg daarna geleidelijk aan de bloem toe, en ten slotte eventueel wat bakpoeder en wat vanille essence.

Quatre quarts à la gousse de vanille

Verwarm de oven voor op 160°C, vet uw bakvorm(en) in en bebloem ze, en voorzie ze van cakebeslag. Bak gedurende ongeveer 1 uur en 15 minuten, maar doe de caketest! (Brei- of andere naald moet droog uit de cake komen.)

Quatre quarts à la gousse de vanille Quatre quarts à la gousse de vanille

Haal de cake uit de oven, stort ze uit de bakvorm, en laat afkoelen. Heerlijk met wat zure room.

Smakelijk!

vijf maanden vs vier vraagjes

Vijf maanden heeft Pieter moeten wachten op de antwoorden op een aantal niet eens zo moeilijke vragen. Nochtans stond al die tijd bovenaan de Bookmarks Bar van Safari een grote button OPVOLGEN! naar mij te schreeuwen. Geflankeerd door (links) Copy Paste Character en (rechts) mijn 21k plan: zaken die ik bijna dagelijks ‘gebruik’. Met andere woorden: ik heb geen excuus. (Maar ik ben zeker dat Leterme I er voor iets tussen zit.)

Wat heb je deze camera betaald?

Ondertussen weet ik al niet meer hoeveel ik er voor heb betaald, maar het was zeker minder dan 1.000 USD –om te rekenen aan de toen (voor ons) fantastisch positieve wisselkoers. Het toestel was in nieuwstaat (en is dat eigenlijk nog steeds). Ik weet nog dat ik zeer intensief een aantal winkels én ebay in de gaten heb gehouden, maar bij KEH kwam er plots één beschikbaar voor een spotprijs. Zo goedkoop dat ik het verdacht vond, maar er blijkt helemaal niets mis mee.

Vind je twee-oogig, eerder een voor- of een nadeel?

Het grootste nadeel –dan hebben we dat meteen van de baan– is dat de lens niet verwisselbaar is. Maar onoverkomelijk is dat niet echt –integendeel. Met een vaste lens –in beide betekenissen: noch zoom noch verwisselbaar– zijt ge al meteen een paar –veelal eigenlijk overbodige– keuzes kwijt. Staat uw onderwerp te veraf? Zet dan een paar stappen dichterbij. Staat het te dicht, ga dan wat achteruit.

Bovendien heeft Rollei van die Heidosmat-Rolleinar voorzetlenzen, die men gewoon op de beide ogen draait, en hopsa: we kunnen nog dichter bij ons onderwerp. Uitstekende voorzetlenzen overigens, in drie ‘versies’: dicht, dichter, dichtst.

Een zeer groot voordeel aan de twee-oog, is dat er –i.t.t. de reflex– geen spiegel heen en weer klapt. Zo’n twee-oog is eigenlijk een rangefinder gelijk een Leica, en heeft dus geen –of verwaarloosbare– sluitervibratie. Heel handig bij lange sluitertijden.

Heb je een voorkeur om met een top-view zoeker te werken of liever straight viewer?

Top view: shoot from the hip. Een straight viewer maakt een camera meteen veel lomper en zwaarder, en zo bovenaanzicht laat mij nog meer toe om mij op het onderwerp te concentreren. Het is enorm elegant en compact, met zo’n ‘opklapdoosje’ waardoor men naar het onderwerp kijkt. Ik ben een groot fan!

Wat denk je van nog grotere formaten, zoals 6-7 of 6-9?

Grotere medium formaten oefenen niet meteen een aantrekkingskracht op mij uit, om een aantal redenen. Als mogelijks belangrijkste reden, ben ik zeer te vinden voor het vierkant formaat. Alweer: geen tijd verliezen met landscape of portrait; het vierkant werkt heel natuurlijk, heel vanzelfsprekend.

De kwaliteitswinst door het grotere negatiefformaat van 6×7 of 6×9 is voor mij niet doorslaggevend genoeg; zeker niet als de camera’s daardoor vaak ook een pak zwaarder en logger worden. Veeleer zou ik dan de stap zetten naar large format 4×5 (dat zijn dan inches i.p.v. centimeters). Zo’n Shen Hao bijvoorbeeld.

Destijds ben ik er mijn post mee geëindigd, en het geldt nog steeds: dit is voor mij het ideale middenformaat toestel.

probleem… opgelost

Gisteren spendeerde ik twee uur aan de telefoon met Italië. Enfin, via Skype, want dat had niet alleen het voordeel dat het gratis was, maar tevens dat er beeld kon worden mee verzonden. Aan de andere kant van de lijn bevonden zich onder meer de Export Manager van Gruppo Izzo (Ahmed N.) en een technieker van diezelfde Gruppo.

Izzo klinkt u misschien een klein beetje bekend in de oren, dat is namelijk de fabrikant van mijn Izzo Alex Duetto, het fonkelnieuwe espresso machine dat hier vorige week door FedEx werd afgeleverd. Sindsdien heb ik al van heerlijke espresso mogen genieten.

Edoch –en dat bezwaar was voorspelbaar gezien de titel en de inleiding, nietwaar– edoch, er was een klein probleem. Mijn machine maakte redelijk wat misbaar, gezien de pomp voortdurend aan stond. Zulks was niet de bedoeling, verduidelijkte iemand mij op een forum. Dus e-mailde ik de verkoper.

Binnen de korste keren werd ik door hen –vanuit Italië– opgebeld, met de verzekering dat ze alles in het werk zouden stellen om mijn probleem zo snel mogelijk op te lossen. De dag nadien (gisteren dus) werd ik opgebeld door Gruppo Izzo zelf, en we maakten een afspraak om in de namiddag het probleem via Skype verder te bekijken.

Twee uur dus, hebben we zo geskyped. Alles werd nagekeken, van het moment dat de stekker in het stopcontact werd gestoken, tot het aanzetten van de machine. De technieker (dat heet technicus in het proper Nederlands, ik weet het) had dra door dat het probleem bij een microswitch zat, of liever, dat de machine tijdens het transport vermoedelijk een (zware) klap had gekregen (hoewel dit fantastisch goed was verpakt), waardoor er ‘iets’ was verschoven, en de switch niet geheel in de off positie kon komen. Vervolgens kreeg ik stap voor stap instructies om een stuk van de machine te demonteren, monteerden we een geïmproviseerde washer i op de microswitch zodat die dieper in het apparaat kwam te liggen, en hopla: een perfect werkend, fluisterstil espresso machine.

“Wat ik zo schitterend vind aan zo’n machinerieën,” had ik kort daarvoor nog tegen Tessa verklaard, “is dat het allemaal mechanisch is. Daar kan niet veel mee verkeerd gaan.” Het meest broze in zo’n machine is de PID controller ii. Al de rest is analoog, mechanisch, en als dat kapot gaat, moet het gewoon vervangen worden. Het zijn zaken die al jaren op punt staan, en verschrikkelijk stevig en duurzaam zijn. Dat is ten andere ook de reden waarom ik zo verzot ben op analoog iii, van fotografie (mechanische camera’s zoals mijn rolleiflex) tot buizenversterkers (zoals mijn prima luna). Allemaal dingen voor ’t leven.

—

  1. Een paperclip verricht wonderen. Ik voelde mij zowaar een beetje MacGyver.
  2. Een PID-controller is een soort digitaal ding dat de temperatuur zo constant mogelijk houdt.
  3. Al ben ik zeker niet vies van een subtiele digitale injectie waar passend, zoals de PID controller of het adaptive auto bias board in de versterker.

coltrane & lateef

De externe harde schijven zaten vol, dus ik moest er wel twee nieuwe bestellen. Twee (interne) SATA’s, van elk 1 TB (i). Sneller, groter, én goedkoper per twee dan de stukprijs van de 250 GB schijven die boordevol foto’s zaten. Zoveel goedkoper zelfs dat ik voor (veel) minder dan hetzelfde geld nog wat RAM (2x2GB) kon bijkopen én een snelle grafische kaart (ii) –ebay is echt wel handig, als ge geduld hebt tenminste. Het is alsof ik een nieuwe computer heb.

—

(i) Samsung SpinPoint F1, 7200RPM, 32MB buffer; Coltrane is de werkdisk, en Lateef de backup. Misschien moet ik nu maar de nieuwe wordpress ook installeren.

(ii) NVIDIA GeForce 8800 GT; lightroom is erm… fameus veel sneller.

pokkekoud

gefeliciteerd

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

’t Is echt wel megakoud. Henri zet ’s ochtends zelfs de kap van zijn pull op omdat anders “zijn oren eraf vriezen”. Wij vinden dat lichtjes overdreven, maar het ziet ernaar uit dat we toch een deftige winter tegemoet gaan. Al mag daar gerust opnieuw wat sneeuw bij zijn, als de weergoden –in een vlaag van nostalgie– dan toch insisteren de temperatuur tot onder nul laten zaken.

Het is zelfs lastiger om die eerste moeilijke stap te zetten en het huis uit te gaan om te lopen. Gelukkig heeft mijn doktertje uit het verre California wat warmte meegebracht, en een paar looppulls van The North Face –al is een Amerikaanse medium eerder een Europese (X)Large, zo was ik vergeten. Oh, en nieuwe loopschoenen ook (voor een derde van de prijs alhier –en dan hebben we die dollars nog niet eens naar euro’s geconverteerd voor die berekening).

Hebt u het ook zo koud?