probleem… opgelost

Gisteren spendeerde ik twee uur aan de telefoon met Italië. Enfin, via Skype, want dat had niet alleen het voordeel dat het gratis was, maar tevens dat er beeld kon worden mee verzonden. Aan de andere kant van de lijn bevonden zich onder meer de Export Manager van Gruppo Izzo (Ahmed N.) en een technieker van diezelfde Gruppo.

Izzo klinkt u misschien een klein beetje bekend in de oren, dat is namelijk de fabrikant van mijn Izzo Alex Duetto, het fonkelnieuwe espresso machine dat hier vorige week door FedEx werd afgeleverd. Sindsdien heb ik al van heerlijke espresso mogen genieten.

Edoch –en dat bezwaar was voorspelbaar gezien de titel en de inleiding, nietwaar– edoch, er was een klein probleem. Mijn machine maakte redelijk wat misbaar, gezien de pomp voortdurend aan stond. Zulks was niet de bedoeling, verduidelijkte iemand mij op een forum. Dus e-mailde ik de verkoper.

Binnen de korste keren werd ik door hen –vanuit Italië– opgebeld, met de verzekering dat ze alles in het werk zouden stellen om mijn probleem zo snel mogelijk op te lossen. De dag nadien (gisteren dus) werd ik opgebeld door Gruppo Izzo zelf, en we maakten een afspraak om in de namiddag het probleem via Skype verder te bekijken.

Twee uur dus, hebben we zo geskyped. Alles werd nagekeken, van het moment dat de stekker in het stopcontact werd gestoken, tot het aanzetten van de machine. De technieker (dat heet technicus in het proper Nederlands, ik weet het) had dra door dat het probleem bij een microswitch zat, of liever, dat de machine tijdens het transport vermoedelijk een (zware) klap had gekregen (hoewel dit fantastisch goed was verpakt), waardoor er ‘iets’ was verschoven, en de switch niet geheel in de off positie kon komen. Vervolgens kreeg ik stap voor stap instructies om een stuk van de machine te demonteren, monteerden we een geïmproviseerde washer i op de microswitch zodat die dieper in het apparaat kwam te liggen, en hopla: een perfect werkend, fluisterstil espresso machine.

“Wat ik zo schitterend vind aan zo’n machinerieën,” had ik kort daarvoor nog tegen Tessa verklaard, “is dat het allemaal mechanisch is. Daar kan niet veel mee verkeerd gaan.” Het meest broze in zo’n machine is de PID controller ii. Al de rest is analoog, mechanisch, en als dat kapot gaat, moet het gewoon vervangen worden. Het zijn zaken die al jaren op punt staan, en verschrikkelijk stevig en duurzaam zijn. Dat is ten andere ook de reden waarom ik zo verzot ben op analoog iii, van fotografie (mechanische camera’s zoals mijn rolleiflex) tot buizenversterkers (zoals mijn prima luna). Allemaal dingen voor ’t leven.

  1. Een paperclip verricht wonderen. Ik voelde mij zowaar een beetje MacGyver.
  2. Een PID-controller is een soort digitaal ding dat de temperatuur zo constant mogelijk houdt.
  3. Al ben ik zeker niet vies van een subtiele digitale injectie waar passend, zoals de PID controller of het adaptive auto bias board in de versterker.

2 gedachtes over “probleem… opgelost”

  1. inderdaad, analoog en mechanisch is schitterend, niewaar… Dingen mogen een eeuwigheid oud zijn, mits wat opkuiswerk werkt het weer zoals vanouds : mijn walzflex (rolleiflex kloon) is van ’55, mijn moka-express is ook van die periode… En daar mankeert niets aan ! Ik vraag mij soms af hoe het zal vergaan met nieuw digitaal/elektronisch materiaal ? Als het al kan hersteld worden – dit in tegenstelling tot analoge en/of mechanische toestellen zoals uw Izzo Alex Duetto – , gaat dat nog goed werken binnen een jaar of 20 ?

Reacties zijn gesloten.