Maand: maart 2006

vervelend

[Tech talk]

Een beetje vervelend aan WordPress is dat je terug op een nieuwe (dus blanco) Write Post terecht komt wanneer je een nieuw bericht publiceert. Naar mijn intuïtie zou de ‘publish‘ knop eenzelfde gedrag moeten hebben als de ‘save‘ knop, met dat verschil dat bij ‘publish‘ je bericht effectief op de site wordt geplaatst, en bij ‘save‘ niet (tenzij hij voorheen al was gepost natuurlijk, maar dan staat er ook geen ‘publish‘ knop meer). Maar beide knoppen zouden moeten uitkomen op de het ‘Manage‘ deel van de WP-admin, met de lijst van de gepubliceerde berichten.

(Het zou daarmee ook logischer zijn: met één klik kan je vanop die pagina immers zowel naar een blanco ‘Write Post’ gaan, als je pas geposte bericht opnieuw editeren. Want er bestaat niet zoiets als een knop ‘Publish‘ and ‘Continue Editing‘, terwijl dat wel iets is dat ik frequent doe. Ik zie immers vaak pas fouten nádat ik het bericht heb gepubliceerd.)

Of zie ik dat verkeerd?

tand twee

Tand twee mag er binnenkort aan geloven. Henri zit de ganse tijd met zijn tong of vinger de tweede losstaande tand te beroeren, en hij kan hem onderhand net geen 90 graden in beide richtingen verduwen. Wij hopen een beetje dat hij hem thuis gaat loskrijgen, want de vorige is hij op school kwijtgespeeld toen hij hem aan al zijn vriendjes wilde tonen.

Spannend, toch? Ik denk dat ik me nog het gevoel herinner van zo’n tand die je heen en weer kon laten wiebelen, tot je eindelijk toch voorbij die 90 graden geraakt, waarna hij losliet. Ik weet begod niet meer hoe oud ik was, en of ik mijn eerste communie met slechts een halve mondvol heb meegemaakt. Maar dat gevoel herinner ik me alsof het gisteren was.

blaffende honden

Blaffende honden bijten niet. Veel geblaat maar weinig wol. Grote lantaarn, klein lichtje.

Nietwaar, Karel van Keymeulen (kvk), Bart Vanacker en nu ook weer Dominiek (jammer dat ge u eerst achter een oppervlakkige post moet wegsteken om daarna in de commentaar pas toe te geven waar ge het eigenlijk over hebt). Houdt u toch eens met interessantere dingen bezig. (De kostprijs van de tramkaarten in Gent bijvoorbeeld, of het feit dat DS alweer in mijn brievenbus ontbrak vandaag, of –waarom niet– over het blikje fanta dat ge weer niet van Ogilvy hebt gekregen.) Jaloezie stinkt. En het is oersaai.

Het hoeft waarschijnlijk niet te verwonderen dat ik mij voor de volle honderd procent kan vinden in i.’s uitspraak omtrent engagement en inspraak. (Hebt g’em? Uitspraak – inspraak? Hé? Hé!)

[Update:] Dit gezegd zijnde, in zijn eerste alinea heeft hij (een beetje) gelijk, daar niet van, maar als ge iets over iemand te zeggen hebt, zeg dat dan. Noem namen, en verschuil u niet achter algemene retoriek. Open vizier en al.

desmoblog

In de serie bedrijfsblogs: Federico Minoli, President & CEO van de Ducati Motor Holding, is vandaag met een weblog gestart: desmoblog.

Sono Federico Minoli, da dieci anni, nel bene e nel male, alla guida di Ducati. Jawel: zijn eerste entry (eergisteren) was in het Italiaans. Maar bij de officiële lancering vandaag, is hij al gauw overgestapt naar het Engels (een grotere afzetmarkt) om het te hebben over de AMA Superbike race in Daytona, USA.

Benieuwd hoe lang hij (of zijn ghostwriter, nietwaar) het volhoudt.

GA! (en kom niet terug)

Tech talk! Ik heb Google Analytics (GA) eruit gekieperd. Het duurt oneindig lang voor de pagina wil opladen, en dat komt enkel doordat het zolang duurt eer GA een time out geeft. GA moet bovendien helemaal in het begin van de pagina staan, waardoor de inhoud van de pagina pas getoond wordt nadat de wachttijd voor GA is afgelopen. Dus, nee, bedankt.

Bovendien heb ik het in geen twee maanden gebruikt en ben ik eigenlijk zeer tevreden van AWStats. (Ah, ik zie net dat er een nieuwe versie uitgekomen is in december.) Exit GA.

deductie

“Papa, hoe hoe hoog is ons huis?”

– Erm, geen idee jongen. Mama onthoudt die dingen beter. Een meter of twintig?

Hij kijkt mij peinzend aan. “Twintig meter,” herhaalt hij, “dat is dan twintig keer honderd centimeter?”

Euh. Ik moest verdomme nadenken voor ik bevestigend kon antwoorden (ik was de post aan het doornemen). Hij had mij volledig verrast. Goed, ik heb zaterdag wel (rap) het verband tussen liter en milli-, centi- en deciliter uitgelegd, maar over lengtematen hebben we het nog niet gehad. Hij had het verband meteen gezien. (“Nee papa,” antwoordde hij verveeld, “we hebben dat niet op school geleerd. Dat is toch gewoon zoals die liters.”)

Ik weet het, ik overdrijf (en ik val er u niet meer mee lastig –denk ik). Maar ik kan er niet van over hoe zo’n kind al die informatie assimileert en vanzelf verbanden gaat leggen. (Er zijn genoeg thesissen over geschreven en studies over gemaakt, maar het is dan ook enorm fascinerende materie.)

verrassing

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Gedurende een dag of twee drie is onze brievenbus leeg gebleven. Er zitten twee brievenbusgaten in onze poort, waarachter brieven(bus)bakjes verscholen hangen, met een glazen deurtje. Op de twee kranten na (DM en DS), bleven die bakjes echter leeg.

Tot vanavond het lumineuze idee bij me opkwam ook maar eens in onze derde brievenbus te gaan kijken, in het bureel op het gelijkvloers, vlak naast de poort, maar in een andere ruimte. Ik heb slechts zelden zoveel post in een brievenbus gezien.

Niet alleen veel post, helaas, maar voornamelijk rekeningen: Electrabel, VISA, TMVW (water), én Telenet. *kuch*

Van een verrassing gesproken.

kalender

Het begint ernaar uit te zien dat ik toch nog een third party kalender toepassing gaat gebruiken. Geruchten over een Google Calendar (CL2), doen immers duchtig de ronde.

Het past perfect binnen de bestaande gmail context, en zal ongetwijfeld weer een heleboel gebruikers binnenhalen. Shared calendars behoren tot de mogelijkheden, met verschillende gradaties van sharing (van volledig over enkel busy time zonder details, tot niets). En ook dit is verschrikkelijk leuk: de aanwezigheid van suscription feeds for integration with iCal and other desktop calendars.

De toepassing wordt momenteel getest in een closed beta:

The closed beta is ongoing with about 200 participants – people involved are not allowed to invite outsiders to see the calendar and are under strict rules not to share any details with outsiders. Based on feedback I am getting, CL2 is a long way away from launch. [mijn bold]

het gezelschap (iii)

Bea is weg. Tenminste van deze verdieping. Gisteren werd ze met zachte dwang verhuisd van mijn bureel naar het cybercafé op de negende verdieping. Het cybercafé is een collectie van acht computers, alle met flatscreen op een swivel-arm en voorzien van Windows XP. Het zijn de enige XP machines in het bedrijf.

Haar bureau werd eerst op de gang geplaatst, waarna er een tweede, nieuw bureau, dat naadloos bij het mijne aansluit, het bureel binnengebracht. Het werd ruggelings tegen het mijne geplaatst, en op de scheidingslijn voorzien van een paneel, waarop desgewenst boodschappen kunnen worden geprikt. Eenmaal geïnstalleerd, werd Bea’s bureau terug de kamer ingedragen, en zijdelings tegen het nieuwe bureau geplaatst. Zonder wand of paneel.

Tegen de middag kreeg ik nieuw gezelschap. Een man en een vrouw, ongetwijfeld duur betaalde consultants, zullen de komende dagen een audit doen van onze organisatie. Ze komen uit het Franstalige landsgedeelte, en kunnen zich nog wel matig uit de slag trekken met Engels, maar Nederlands zit er niet. De vrouw is een bitch.

De man is nog in training, want hij loopt gedwee achter haar aan, en volgt gelaten de instructies op die ze hem oplegt. “Oui” en “vous” zijn de twee woorden die hij het meeste gebruikt. “Non” en “mais” zijn de twee woorden die zij het vaakst gebruikt.

Ze had hem gewaarschuwd. Ze is zwanger, iets meer dan twee maand ver, en haar hormonen nemen naar eigen zeggen zo langzamerhand haar leven over. Ze staat scherp, zegt ze.

Die scherpte uit zich in de manier waarop ze hem toesnauwt en de zware classeurs amechtig op haar bureaublad laat vallen, de nauwelijks onderdrukte geeuwen die haar ontsnappen, en haar voortdurend gezucht. Daarnet heeft ze iets gezegd wat blijkbaar zeer beschamend was, want de man slaakte een kleine kreet, en keek verbouwereerd mijn richting uit. Ik had van hun conversatie niets gemerkt.