tand twee

Tand twee mag er binnenkort aan geloven. Henri zit de ganse tijd met zijn tong of vinger de tweede losstaande tand te beroeren, en hij kan hem onderhand net geen 90 graden in beide richtingen verduwen. Wij hopen een beetje dat hij hem thuis gaat loskrijgen, want de vorige is hij op school kwijtgespeeld toen hij hem aan al zijn vriendjes wilde tonen.

Spannend, toch? Ik denk dat ik me nog het gevoel herinner van zo’n tand die je heen en weer kon laten wiebelen, tot je eindelijk toch voorbij die 90 graden geraakt, waarna hij losliet. Ik weet begod niet meer hoe oud ik was, en of ik mijn eerste communie met slechts een halve mondvol heb meegemaakt. Maar dat gevoel herinner ik me alsof het gisteren was.