Maand: mei 2005

afhankelijk

Gisteren heeft onze microgolf (combi-oven) de geest gegeven (de vlammen sloegen er letterlijk uit). Na 10 jaar een van de goedkopere toestellen (destijds op de markt) te hebben gebruikt, mag dat een mooie investering genoemd worden.

Na het avondmaal maak ik me meestal een koffie verkeerd, inclusief melkschuim. Daartoe zet ik koffie in een mokkapot, en warm melk in de microgolf, die ik daarna tot schuim verwerk.

– Oh! bracht ik uit toen ik er vanavond aan wou beginnen. De microgolf is kapot. Geen warme melk vanavond.

Waarop Henri, de mond rood van de pastasaus aan Tessa vroeg: “Waarom kan papa de melk niet gewoon in een pan opwarmen?”

– Omdat ge mij de tijd niet gaf om ze te pakken snotneus, probeerde ik nog, maar ze lagen allebei al in een deuk van het lachen.

opatuur: tricycle

Zondag werd het seizoen 04-05 bij Opatuur afgesloten met een optreden van Tricycle. Brusselaars Tuur Florizoone (accordeon), Philippe Laloy (sax) en Vincent Noiret (contrabas) zetten de keet in vuur en vlam met een eigenzinnige interpretatie van Europese Jazz.

Centraal staat ‘beweging‘, zowel in de muziek zelf, als bij de muzikanten. Florizoone componeerde de meeste nummers, geïnspireerd door o.a. zijn omzwervingen in Brazilië, en grijpt elke kans aan om de muziek met een paar danspassen te onderstrepen. De instrumenten worden aangewend om het thema aan te duiden, het verhaal te vertellen of te begeleiden, waarbij zowel de accordeon als de bas zeer vakkundig werden ingezet als percussie-instrument.

tricycle

Als voorbeeld: “Pas maintenant, je suis crevé“. Het verhaal van Mr. Champagne, een studiegenoot van Florizoone, die op een bepaald moment geïnteresseerd raakt in een Galicische schone. De vrienden treffen elkaar door Champagnes nieuwe interesse minder en minder, en wanneer Florizoone zijn makker uitnodigt om uit te gaan, krijgt hij meer dan eens “oh oui mais, pas maintenant, je suis crevé” als antwoord. Voor de bruiloft componeerde Florizoone dan maar dit lied, een gesprek tussen hemzelf (contrabas), Champagne (sopraansax) en diens Galicische verloofde (accordeon). Met als laatste waarschuwing: ‘ze babbelen nogal graag, en veel’. Wat volgt is een prachtig samenspel van het trio, dat zeer goed op elkaar is ingespeeld, waarin elk zijn verhaal brengt, over, op, onder, tussen en door elkaar heen. Fascinerend.

Laat ik nog maar even een lans breken voor locaties zoals Opatuur (en ongetwijfeld ook het Damberd, als ik ooit eens zover geraak). Er wordt intimistische, levensechte, (vaak) onversterkte muziek gebracht, met als verschrikkelijk grote troef het directe contact met de artiesten. En als rook het probleem is (er was overigens heel weinig rook, zondag), maar jazz wel uw ding, dan kan je geen betere locatie hebben dan het Duvel-droomschip (van 14u00 tot 16u00 op het Gouden Leeuwplein) tijdens de Gentse Feesten. Maar hou het stil: het is al moeilijk genoeg een plaatsje te bemachtigen.

Tricycle, gehoord bij Opatuur op zondag 22 mei 2005. Het volgende seizoen start in september, maar het café (Citadellaan 17) blijft open, elke dag van 18u tot 02u. Wie Tricycle even wil smaken, kan vanop deze pagina (legaal) vier nummers van de recent uitgebrachte CD downloaden.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt; meer foto’s worden gepost op tpv volgende week.)

inbox mei

Vijf e-mailtjes in mijn inbox komen van mijzelve. Soms zijn het losse notities die ik door omstandigheden niet in de Moleskine heb geschreven, soms zijn het stukken van een entry waar ik aan was begonnen, soms zijn het gewoon zaken die ik van internet heb geplukt en waarbij het gemakkelijker is cut & paste te doen dan over te schrijven.

[20/05/2005] Uit: J’Abandonne van Philippe Claudel

Le journaliste demandait à cette femme, en passe d’être élue à la tête du RPR, ce qu’elle haïssait le plus. Elle a répondu spontanément: “Lionel Jospin!” Elle n’a pas dit: “Je hais la misère, l’injustice, la souffrance, la pauvreté, la maladie, l’indifférence, la guerre, l’inhumain, la détresse, le chômage, le crime…” Non, elle a dit que ce qu’elle haïssait le plus, c’est un être humain, c’est à dire toi mon enfant, c’est à dire moi. Ce que cette femme pensait le plus immonde dans le monde qu’elle aspirait à gouverner, c’était un homme.

-en-

demain est un autre jour

[12/05/2005] Een mogelijk begin van (alweer) een wish list:

  • “Dochter van de jungle”, door Sabine Kuegler, uitgeverij Sirene
  • “A Long Way Down”, Nick Hornby

[11/05/2005] Iets om eens te ‘bekijken’

RSS Calendar

[07/04/2005] Iets om het stukje op de info pagina mee te vervangen:

Bruno is net iets te impulsief dan goed voor hem is, en zwaar overtuigd van serendipiteit. Valt van boeken in muziek, van jazz in klassiek, van concerten in optredens, van fotografie in motorrijden, en is altijd weer zo blij als een kind wanneer hij zich, eerst zeer tegen zijn zin, toch maar weer eens op sleeptouw heeft laten nemen naar een of ander evenement.

Hij neemt elke dag trouw de trein naar Brussel –en tot zijn immense opluchting des avonds terug naar Gent– waardoor hij overschot van tijd heeft om te lezen én andere mensen van de muziek op zijn iPod te laten meegenieten. Neemt het niet te nauw met de realiteit, want “niets is wat het lijkt”.

Houdt van barok, met zwier en zwaai, maar niet van drukdoenerij (een teken van ouderdom, ongetwijfeld). In de vorige eeuw had hij nog gauw op internet gedebuteerd met december.org, een niet geheel (on)verdienstelijk samenraapsel over minimalistische ‘auteurs’ die hij dacht met elkaar in verband te moeten brengen. Was ervan overtuigd, met passende Weltschmertz, nooit de dertig te zullen halen, maar het leven heeft ook die gedachte voorbijgestoken.

[02/03/2005] Mijn oudste lijst: lenzen:

  • Nikkor AF-S DX 12-24/4.0 G ED 919.00 EUR
  • Nikkor AF 20/2.8 D excl. HB-4 62mm 439.00 EUR
  • Nikkor AF-S VR 24-120/ 3.5-5.6 G 72mm 539.00 EUR
  • Nikkor AF 50/1.8 D 98.00 EUR

Voila. Ook weer opgekuist.

schrikbeeld

Via DM: Het Amazonewoud gestript.

In het Braziliaanse Amazonewoud wordt hoe langer hoe meer hout gekapt. Vooral in de deelstaat Mato Grosso moeten hele stukken woud tegen de vlakte. Nu de Braziliaanse exportlandbouw, en met name de sojaproductie, een zelden geziene ‘boom’ meemaakt, wordt het woud hoe langer hoe sneller ontboomd. De regering staat zogoed als machteloos tegenover de steeds sneller oprukkende vernieling van ’s werelds ‘groene longen’.

beeld van het gestripte Amazonewoud

(foto Reuters)

religie en theorie

Er is een verschil tussen religie en theorie, een beetje zoals tussen fictie en non-fictie. Religie is (blind) geloof, theorie is onderbouwd. Geen van beide hoeft dé waarheid te zijn.

In november had ik er al over bericht, over creationisme en intelligent design vs de evolutietheorie. De fundamentalisten bevonden zich toen nog in Amerika, waar men van enige mate van oogklepperigheid nog niet is dooggevallen. Tegenwoordig trappen echter ook de anders zo nuchtere Hollanders in dezelfde val: hun minister van Onderwijs en Wetenschappen, Maria van der Hoeven, heeft Het Licht gezien, en acht het nodig een groots debat over de evolutietheorie en de scheppingsgedachte op te zetten.

“We moeten erkennen dat de evolutietheorie niet volledig is, en dat we nog steeds nieuwe dingen ontdekken”, zei de minister.

Gelukkig maar. Stel u voor, dat de wetenschap was gestopt bij Copernicus, of Darwin. Of misschien eerder, zodat de aarde een platte schijf was, waarbij de schepen, die te dicht bij de rand durven te varen, gewoon van de aardbol, sorry -schijf, afgekieperd worden.

Maar zo ziet minister van der Hoeven het helemaal niet:

Ze ziet in een debat over deze leer alleen een manier om culturen en religies bijeen te brengen. Zo zagen haar critici het evenwel niet. Onder anderen de hoogleraar Genetica Ronald Plasterk zei dat de minister van Onderwijs blijkbaar niet in staat is om kerk en staat te scheiden. Van der Hoeven zelf meent dat er geen sprake is van een overtreding van die scheiding omdat Intelligent Design geen onderdeel is van een kerkelijke leer.

Als is dat dan weer een enorm naïve, maar tegelijkertijd verschrikkelijk gevaarlijke opvatting. Enter infiltration:

Achter de snelle verspreiding van Intelligent Design zitten een doordachte marketingstrategie en veel geld. Het denkwerk wordt onder meer geleverd door het Discovery Institute, gevestigd in Seattle, dat daarvoor over een miljoen dollar per jaar beschikt.

Doel: een met wetenschappelijke termen gelardeerd scheppingsverhaal verspreiden, dat er gemakkelijker in gaat dan bier in een student op een cantus.

Geocentrisme, heliocentrisme, maakt allemaal niet uit. De fundamentalisten zien ons liever eindigen zoals Giordano Bruno (nobody expects the Spanish Inquisition). Terwijl we bezig zijn, wordt het niet tijd dat we de Index terug sterk maken?

[Citaten uit DS: Nederlands minister wil debat over evolutieleer en Fundamentalisten willen Darwin weg.]

Ook DM bericht vandaag over het Nederlandse dwaalspoor: Nederlands onderwijsminister zet Darwins evolutietheorie voor aap, waarin de minister o.a. stelt:

Dat die dialoog meer iets is voor de godsdienstles en godsdienst volgens wetenschappers niet thuishoort in het wetenschapsonderwijs trekt de minister in twijfel. Ze vindt dat wetenschappers ook met de religieuze visies rekening moeten houden. “Als er verschillende opvattingen over evolutie zijn, moeten we die naast elkaar zetten”, klinkt het. Daarmee sluit de minister zich letterlijk aan bij de ID-aanhangers.

In België houdt men voorlopig het hoofd koel. Mieke Van Hecke, directeur Katholiek Onderwijs:

Voor zover ik weet leeft die discussie niet bij ons, simpelweg omdat ook katholieke wetenschappers de evolutietheorie al lang aanvaard hebben. […] Onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek, niet de politiek bepaalt de leerinhoud.

stand: 5-3

Vijf dagen geleden werd de hernieuwde Albertlaan langs onze kant terug voor het autoverkeer opengesteld. Vijf dagen.

Op die vijf dagen zijn maar liefst drie automobilisten erin geslaagd een ganse dag (tot een stuk in de nacht of de vroege ochtend) hun wagen voor onze (garage)poort te laten staan. Alledrie Nederlanders, vermoedelijk op bezoek in het hotel wat verderop in de straat.

Niet dat ze behulpzaam zijn, daar in dat hotel: “tjsa, dan laat u ze wegslepen hé meneer.”

– En als ik u nu de nummerplaat van die wagen geef, kan u dan niet nakijken van wie de wagen is?

“Ah. Maar zelfs al hadden wij die informatie, meneer, en ik zeg niet dát wij die hebben, dan nog kunnen wij de identiteit van onze gasten niet vrijgeven.”

– Dat vraag ik ook niet. Ik zou het enkel op prijs stellen als u die mensen zou willen verzoeken hun wagen te verplaatsen, zodat wij boodschappen kunnen doen.

“Dat kunnen wij niet doen meneer.”

Om de muren van op te lopen. De politie bellen haalt geen zak uit, dan mag ik hier nog thuis zitten wachten tot ze tijd hebben om die wagen weg te slepen –en ik zou maar al te goed kunnen begrijpen dat dit voor hen geen prioriteit is. Dus hebben we maar de (schoon)ouders opgetrommeld om onze boodschappen thuis te krijgen.

Zo kan het wel niet verder. OK, we gebruiken onze wagen niet vaak, maar ik hanger liever niet af van anderen om hem te kúnnen gebruiken. OK, de straat is pas heraangelegd, en de parkeerplaatsen zijn daardoor nu op zo’n vijf meter van de gevels verwijderd, maar zelfs een slechtziende (Nederlander) kan een poort vanop die afstand wel herkennen.

Misschien bel ik morgen maar eens naar Gentinfo: Een suggestie om uw buurt aangenamer of veiliger te maken? Gentinfo bezorgt uw suggestie aan de juiste stadsdienst.. Of rechtstreeks naar het parkeerbedrijf. Kunnen ze niet een soort markering op de plaats-voor-de-inrit aanbrengen?

telenet gamezone

Onder het mom, we gaan Henri eens gemakkelijk en legaal wat spelletjes op de computer laten spelen, hadden we besloten de Telenet Gamezone te proberen: een GameZone 3-DayPass kost 6,95 euro om 72 uren te gamen op GameZone Premium. Dat kan niet verkeerd gaan.

Registreren is eenvoudig genoeg: je duidt aan dat ja, je wenst een 3-DayPass aan te schaffen, geeft je Telenet gebruikersnaam en paswoord in, en hopsa: je bent ingeschreven. Een spel spelen blijkt iets moeilijker. In de FAQ had ik eerst de systeemvereisten erop nageslaan, en bij Wat is GameZone? had ik het volgende gevonden:

Om met GameZone te spelen, heb je nodig:
De Telenet Internet GameZone Player. Die hoef je maar één keer te downloaden, de eerste keer dat je van start gaat.

Geen link om desbetreffende Player te downloaden, en bij de FAQ evenmin. Klik je op een spelletje, dan krijg je volgende boodschap:

GameZone vereist een installatie van de “Exent-player”. Bij het testen van jouw systeem merken we echter op dat je deze player nog niet geïnstalleerd hebt.

Alweer: geen link.

Na alle menu-items te hebben afgelopen, blijkt dat die extender verscholen zit achter downloads. Een logische naam, maar wat betreft gebruiksvriendelijkheid, en toegankelijkheid, kan er toch wel een en ander aan GameZone verbeterd worden.

En er is meer aan de hand: ik had alles uitgevoerd vanuit Firefox (mooi negerend dat je Internet Explorer nodig hebt in de systeemvereisten). Na download & install blijkt de extender in Firefox nog steeds niet te werken, dus heb ik Internet Explorer opgestart (dat was een eeuwigheid geleden).

Inloggen, game aanklikken, en ik krijg dezelfde foutmelding te zien, echter nu mét een link om de extender te downloaden en te installeren (ActiveX). Het mag toch allemaal iets duidelijker zijn.

De Extender geïnstalleerd, resten er nu nog problemen met de firewall. Ugh: upgraden naar ZoneAlarm Pro om de custom outgoing ports toe te laten.

Maar kijk: het werkt. Benodigde tijd om het eerste spel te spelen vanaf aanschaf 3-DayPass: 65min. En zie hoe content Henri is.

shopping

Zaterdag is shoppingdag. Dat kan je zien aan de volgelopen straten rond het middaguur, en de zonodig nog voller gelopen straten nog net iets later. Zelf probeer ik daar zo min mogelijk aan deel te nemen.

Meestal probeer ik iedereen zo vroeg mogelijk uit bed en richting stad mee te sleuren. Eerst voor ontbijt, dat, indien goed getimed, bijna naadloos aansluit op het openingsuur van de fnac. Om vervolgens, weg van het centrum, in de Vooruit lunch te nemen. Het vertrouwde traject.

Vandaag heb ik me in de luren laten leggen. Ik moest wel. Van uitstel komt afstel, gaat enkel op voor zaken die je niet echt nodig hebt. Ik was op zoek naar een nieuwe sjakosj (aka schoudertas), en een broek. Uitstellen kon niet meer, de oude hingen uiteen.

We waren extra vroeg vertrokken, zodat het ontbijt een half uur vóór (ipv na) het openingsuur van de fnac was afgelopen. De Inno is dan reeds open, evenwel nog verstoken van de massa’s die het later op de dag nog zal moeten slikken, maar daar vond ik mijn gading niet. Dus heb ik me laten verleiden om de winkel op de hoek van de Zonnestraat binnen te gaan. U weet wel, waar ze voornamelijk Delvaux in de uitstalramen hebben. Ik dacht nog dat het wat toevallig was dat ik net daar naartoe werd geloodst, maar tot mijn niet geringe verbazing hebben we er enkel gevonden en (vooral) gekocht wat ik nodig had. Tegen een zeer democratische prijs.

In de fnac heb ik me beperkt tot twee boeken (waarvan eentje al bijna uitgelezen is), maar het grootste evenement moest daarna nog komen. De broek. Een geschikte (gepaste is misschien beter op zijn plaats) broek vinden is geen sinecure. Jacqueline Goossens heeft er onlangs nog een column aan gewijd in de Knack (of was het DM). De vorige keer had ik een geschikt item gevonden in de American Outfitters, en als ik mijn vrouwelijke kennissen goed heb begrepen, moet je je vooral houden bij de winkel die jouw pasmaat heeft. Dus ben ik een jeansbroek rijker, en een pull, maar ben ik vooral (opnieuw) geschrokken van de het geld, die de anders uiterst bevallige verkoopster aan mij heeft weten ontfutselen. Maar schóón. Ik kan weer vier jaar verder.

clean machine

De organisatie waar ik voor werk is verspreid over twee verdiepingen in een typisch Brussels kantoorgebouw. De meeste mensen bevinden zich op het achtste, maar de unit waarin ik werk, werd ‘gepromoveerd’ naar het negende. Als enige. Drie man sterk genieten we van een volledige verdieping –al moet het gezegd worden dat ze wordt gedeeld met een (veel kleinere) zusterorganisatie (niet meer dan tien mensen). ‘Zuster’ is hier wel heel toepasselijk, want ze bestaat –op twee man na– geheel uit vrouwen, en dan nog bijna allemaal stagairs.

Naast ons kantoor beschikken we daar nog over een grote vergaderzaal met state of the art beamer, een cyber café met plasmascherm waarop de eerste les of presentatie nog moet worden gegeven, een lunchruimte, en, niet te onderschatten: een ruim terras waar de zon voor het grootste gedeelte van de werkdag het beste van zichzelf geeft. En alsof dat nog niet genoeg was, beschikken we ook over een espresso-cum-cappucchino machine. Een Jura Impressa X95. It slices, is dices and it makes great coffee too.

Op de display van de machines verschijnen instructies. ’s Ochtends, wanneer ik de machine aanzet (ik maak meestal als eerste mijn opwachting op het negende), verschijnt er ‘rinse unit‘, waarna de betreffende knop dient te worden ingedrukt en de machine water door haar darmen jaagt om eventuele nachtelijke residu’s te verjagen. Soms verschijnt er ook ‘fill water‘ of ‘tray missing‘, dat laatste zelfs wanneer de tray wel degelijk correct in de machine aanwezig is, maar de Zwitserse Grundlichkeit het even laat afweten.

Op geregelde tijdstippen verschijnt er ook ‘clean machine‘, waarmee de impressa ons niet van haar reinheid wil overtuigen, maar ons eerder wil nopen haar een grondiger kuisbeurt te bezorgen dan een simpele ‘rinse‘. Door ons, eenvoudige gebruikers, wordt dit verzoek routineus genegeerd, maar achter de schermen wordt de impressa met liefdevolle hand op haar wenken bediend. Langer dan één werkdag heb ik het berichtje nog niet op het display weten knipperen.

Behalve dan deze week. Sedert dinsdag deelt de impressa ons vruchteloos haar verzoek mee, en naarmate de week vorderde, leek het wel alsof ze steeds wanhopiger haar LEDjes liet knipperen. Vanochtend was ze het beu. De zachte aanpak vruchteloos aangewend, trok ze haar stoute schoenen aan: ze piepte. Bescheiden, om de tien seconden, stootte ze een korte pieptoon uit. Ze functioneerde nog wel, en voorzag mij met evenveel plezier als altijd van mijn ochtendlijke koffie, maar samen met het ambiguë ‘clean machine‘, maakte ze haar ongenoegen nu ook hóórbaar. Ik heb haar verteld dat ik op zoek zou gaan naar een handleiding, en haar op mijn beurt verzocht of ze mij via haar display van instructies wou voorzien, maar ze bleef slechts koppig piepen.

Toen ik zoëven voor een refill langsging, was het hek van de dam. Ze piepte nog steeds, maar weigerde resoluut koffie te schenken. Op haar display, dat niet langer knipperde, had ze haar eisen duidelijk gemaakt: ‘clean now‘.