De organisatie waar ik voor werk is verspreid over twee verdiepingen in een typisch Brussels kantoorgebouw. De meeste mensen bevinden zich op het achtste, maar de unit waarin ik werk, werd ‘gepromoveerd’ naar het negende. Als enige. Drie man sterk genieten we van een volledige verdieping –al moet het gezegd worden dat ze wordt gedeeld met een (veel kleinere) zusterorganisatie (niet meer dan tien mensen). ‘Zuster’ is hier wel heel toepasselijk, want ze bestaat –op twee man na– geheel uit vrouwen, en dan nog bijna allemaal stagairs.
Naast ons kantoor beschikken we daar nog over een grote vergaderzaal met state of the art beamer, een cyber café met plasmascherm waarop de eerste les of presentatie nog moet worden gegeven, een lunchruimte, en, niet te onderschatten: een ruim terras waar de zon voor het grootste gedeelte van de werkdag het beste van zichzelf geeft. En alsof dat nog niet genoeg was, beschikken we ook over een espresso-cum-cappucchino machine. Een Jura Impressa X95. It slices, is dices and it makes great coffee too.
Op de display van de machines verschijnen instructies. ’s Ochtends, wanneer ik de machine aanzet (ik maak meestal als eerste mijn opwachting op het negende), verschijnt er ‘rinse unit‘, waarna de betreffende knop dient te worden ingedrukt en de machine water door haar darmen jaagt om eventuele nachtelijke residu’s te verjagen. Soms verschijnt er ook ‘fill water‘ of ‘tray missing‘, dat laatste zelfs wanneer de tray wel degelijk correct in de machine aanwezig is, maar de Zwitserse Grundlichkeit het even laat afweten.
Op geregelde tijdstippen verschijnt er ook ‘clean machine‘, waarmee de impressa ons niet van haar reinheid wil overtuigen, maar ons eerder wil nopen haar een grondiger kuisbeurt te bezorgen dan een simpele ‘rinse‘. Door ons, eenvoudige gebruikers, wordt dit verzoek routineus genegeerd, maar achter de schermen wordt de impressa met liefdevolle hand op haar wenken bediend. Langer dan één werkdag heb ik het berichtje nog niet op het display weten knipperen.
Behalve dan deze week. Sedert dinsdag deelt de impressa ons vruchteloos haar verzoek mee, en naarmate de week vorderde, leek het wel alsof ze steeds wanhopiger haar LEDjes liet knipperen. Vanochtend was ze het beu. De zachte aanpak vruchteloos aangewend, trok ze haar stoute schoenen aan: ze piepte. Bescheiden, om de tien seconden, stootte ze een korte pieptoon uit. Ze functioneerde nog wel, en voorzag mij met evenveel plezier als altijd van mijn ochtendlijke koffie, maar samen met het ambiguë ‘clean machine‘, maakte ze haar ongenoegen nu ook hóórbaar. Ik heb haar verteld dat ik op zoek zou gaan naar een handleiding, en haar op mijn beurt verzocht of ze mij via haar display van instructies wou voorzien, maar ze bleef slechts koppig piepen.
Toen ik zoëven voor een refill langsging, was het hek van de dam. Ze piepte nog steeds, maar weigerde resoluut koffie te schenken. Op haar display, dat niet langer knipperde, had ze haar eisen duidelijk gemaakt: ‘clean now‘.
Misschien even voor enkele minuten van een stroomonderbreking voorzien. Zodat het memory de kluts kwijt is…wie weet kan je dan de grundichkeit vergeten?