Categorie: gent

Ik ben een vriendinneke van de oppervlakte

Het was pakjesweek, deze week. Heelder hopen bestelling hebben ons bereikt, van Nederland naar Duitsland over Frankrijk naar Engeland. Ik schrijf er nog wel iets over binnenkort. Vanochtend kwam het laatste verwachte pakje binnen. De verpakking was nog niet goed losgescheurd, of we zaten al in het centrum.

“Pasfoto’s, alstublieft meneer”, vroeg ik in de Mageleinstraat aan een zeer sympathieke meneer.

“Twee nieuwe reispassen, alstublieft mevrouw,” vroeg ik in het Administratief Centrum op het Wilsonplein, “en een internationaal rijbewijs, alstublieft [andere] mevrouw.”

“Dat is dan 16 euro alstublieft meneer”, zei die tweede mevrouw. Op het document prijkt één van mijn nieuwe pasfoto’s, en een boel stempels. Het ziet er heel officieel uit, en blijft drie jaar geldig.

“Maar uw reispas is nog geldig tot 2012”, zei de eerste mevrouw verbaasd.

“Ja, maar mijn haar…”, bracht ik wanhopig uit gelijk een oma wiens permanent net in brand was geschoten. “Kijk, het is langer!”, zei ik nadrukkelijk terwijl ik naar de bijkanst haarloze foto op mijn reispas wees, en nadien naar de 14 centimeter langere versie op de versgemaakte foto.

“Ge zijt nog goed herkenbaar hoor”, was het oordeel van drie vrouwen die zich kirrend over mijn foto’s ontfermden. “Allez, het is op eigen risico natuurlijk –moeten wij erbij zeggen– maar als het aan mij lag zou ik het riskeren hoor”, klonk het unisono. “Ge kunt er altijd nog wat afknippen hé”, plaagden ze nog. Het leken wel schikgodinnen.

Boeken afgeven in de bibliotheek, nieuw boek ontlenen; lunchen in de Progrès (veel te lang geleden; heerlijke filet mignon); koffie in de Mokabon (ook al veel te lang geleden); filmpje in de Sphinx.

Waarlijk gezellig in die cinema, waar we Astro Boy bekeken, een film gebaseerd op de destijds waanzinning populaire manga en (nadien) anime serie. Zeer geslaagde film, voor alle leeftijden, die zowel verhaaltechnisch als inhoudelijk als visueel goed zit. De film is door de kritiek niet goed ontvangen, waarschijnlijk omdat het niet commercieel genoeg was en mogelijks als ietwat oudbollig kan overkomen (het verhaal is een futuristische versie van Pinokkio). De kinderen hebben zich (op geheel niet-storende wijze), net zoals de ouders rot geamuseerd. (“Ik ben een vriendinneke, van de oppervlakte”, het antwoord op de vraag “en wie zijt gij?”, is een citaat uit de film.)

Bon, ik ga mij even met de inhoud van die pakjes bezighouden. Prettig weekend.

In de muil van de wolf

“We gaan nog eens uit eten,” stelde ze een dag of twee geleden voor. “Woensdag, of donderdag, wanneer pas dat het beste?”

Opvang was gauw geregeld, en ook om andere reden noodzakelijk (ik had gisteren om 17u een boekvoorstelling –het fotoboek van de sympathieke Jos ‘Jazzman’ Knaepen, binnenkort meer daarover– dus kon ik Henri niet van school afhalen). Even de zone09 op, een korte aha-erlebnis (daar willen we al zo lang naar toe), en vijf minuten later hadden we een tafeltje gereserveerd bij In Bocca ‘Lupo.

Zo verschrikkelijk gezellig. We hadden een klein tafeltje bij het raam, naast de voordeur en vlakbij de verwarming (het ene compenseerde het andere). Hoe lekker de kaart er ook uit zag, we hebben toch voor de menu gekozen. Een heerlijk bord antipasto, cannelloni als primo piatto, escalope milanese als secondo piatto, en koffie. Waarbij we er toch niet aan konden weerstaan om een panna cotta overgoten met espresso bij te bestellen. Voeg er een aperitief en een liter spuitwater aan toe, en we waren minder dan 100 euro kwijt. Het is lang geleden dat ik nog eens zo te spreken was over de redelijkheid van de prijs/kwaliteit.

Alles was perfect klaargemaakt; de antipasto was divers, de saus bij de cannelloni heel smaakvol, de korst van de escalope krokant. Als ik verplicht was een minpuntje op te geven, dan was het dat de panna cotta misschien net iets té stevig was. Een kniesoor, die daar na zo’n heerlijke maaltijd iets van zegt.

Een aanrader, wij keren zeker nog terug.

In Bocca ‘Lupo, Corduwaniersstraat 63, 9000 Gent, tel: 09/224.25.42

Köttbullar

We hadden een dom kastje nodig om iets in en op kwijt te kunnen, en geen budget daarvoor. Ikea dus, waar we bijna meer geld aan het avondmaal (k*tballen) dan aan de kast spendeerden. Er was bijna geen volk in de Gentse vestiging, behalve dan in hun ‘restaurant’.

Als ik een onverantwoorde ouder was geweest, dan had Henri op de terugreis de rit van zijn leven gehad, achterin de koffer, in gezelschap van het meubelstuk waarvoor de achterbank diende te worden ingeklapt. “Ge moet het mij zeggen als er een auto achter mij zit”, had ik hem in deze fictie kunnen vragen, omdat ik in mijn centrale achteruitkijkspiegel enkel een Ikeadoos zou hebben gezien.

Nog goed dat hij over een grenzeloze fantasie beschikt. Iets wat hij van mij geërfd heeft overigens.

Helling (1)

Helling Blaarmeersen Gent, BE

Ge hebt maar één lat nodig om te skiën, zelfs op de Blaarmeersen. Heb ik trouwens al gezegd dat ik een foto genomen heb van drie jongedames die wouden doen alsof ze in Zweuden in de sneeuw stonden? Ik heb de foto met hun toestel gemaakt, dus ik heb geen bewijsmateriaal –Henri is echter mijn getuige, en dat ventje zou nog niet liegen als zijn leven ervan af hing. (“Dan zal ik er maar beter voor zorgen dat ze de vijver niet kunnen herkennen zeker?”, vroeg ik nog.)

Eames

Het gebeurt niet vaak (zelfs zo uitzonderlijk weinig dat ik er nu over bericht), maar daarnet had ik toch een redelijke shopping primeur. Vanaf morgen kan u bij Vitrapoint Gent terecht voor een (obligaat) uitzonderlijke stockverkoop. “’t Is binnenkort uw verjaardag,” vond mijn moeder (een beetje gelijk het bijna sinterklaas is, maar dan nog een extra week later), “dus we gaan eens kijken.”

Enkel open op afspraak, las ik op het briefje aan de voordeur, maar voor mijn moeder was dat geen beletsel. De mevrouw –en achteraf ook twee meneren– van de winkel herkenden haar ogenblikkelijk, en wij mochten de winkel binnen. Een uurtje voordien hadden we afgesproken, maar mijn moeder troonde mij eerst mee naar een etablissement naar keuze (de Borsalino is vlakbij) voor lunch. De cannelloni waren voortreffelijk.

Fantastische spullen allemaal, maar voor mij gaat er niets boven Eames. Ik ben absoluut verknocht aan de Eames Lounge Chair & Ottoman, er is geen zitmeubel dat beter zit. Al zijn ook de Lobby Chair (ES 104 / oorspronkelijk gemaakt voor de lobby van het Rockefeller Center) en de Soft Pad Chair (EA 222) uiterst geslaagd. Maar toch, die Lounge Chair…

De kortingen zijn overigens aanzienlijk, ik kan mij voorstellen dat de meubels de deur gaan uitvliegen, voor wie er het geld voor over heeft (of er zou voor over hebben maar een dergelijke korting afwachtte). Zaterdag zal u er over de hoofden kunnen wandelen, denk ik.

Lieve Blancquaert

Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden

Gisteren ontmoette ik –héél even– Lieve Blancquaert, die in Kunsthal Sint-Pietersabdij de fototentoonstelling en het boek Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden kwam voorstellen. Een zeer innemende fotografe, die geduldig iedereen te woord stond die haar wou spreken, en gewillig poseerde voor de lens van elkeen die daarom vroeg.

De tentoonstelling is gratis te bezoeken, eerst in de Kunsthal Sint-Pietersabdij (vanaf zaterdag, tot 11 oktober 2009) en reist nadien door Vlaanderen. Lees er meer over bij Het Project: Mijn zachtste huid.

Odezot

Euh, is er altijd zoveel volk in het centrum van Gent op zaterdag?

Ik heb het geprobeerd, maar het was gewoon te erg. Het kondigde zich al in de voormiddag aan, maar toen wij iets voor drie het restaurant in de Donkersteeg buiten stapten, moest ik net niet op de hoofden gaan lopen om mij vooruit te kunnen bewegen. Het was rustiger, die ene dag dat ik mij in het Gentse Feestengewoel had gewaagd. Ik ben dan maar naar huis gekeerd.

Er worden overigens te veel van die Odegand badges verkocht/weggeven. Misschien moet de organisatie hetzij de boel gewoon gratis maken, waarbij men de huidige chaos maar voor lief moet nemen; hetzij veel minder badges verkopen en/of met reservaties werken, zodat men toch een minimale garantie krijgt iets te kunnen meemaken. Zoals het er nu aan toe gaat, is het een beetje boerenbedrog.

Bulderbus

Sinds de tunnel naar de Voskenslaan gesloten is –of sinds de werken aan het Sint-Pietersstation begonnen zijn– rijden er ook bussen door onze straat. En dan hebben ze een paar jaar geleden wel mooi “geluidsdempende maatregelen op de trambaan” voorzien tijdens de heraanleg van de Albertlaan, voor bussen lijkt dat niet te helpen. De tram rijdt in vergelijking nauwelijks hoorbaar door de straat; de bussen dreunen dieselgewijs net niet het glas uit de vensters. Ik overdrijf niet, helaas. Mijn bureaustoel trilt –net zoals de rest van het huis– mee, terwijl ik dit schrijf en er zo’n mastodont onder mijn raam passeert.

Hopelijk verdwijnen de bussen opnieuw, eenmaal ze daar hun zaken op orde hebben gekregen, aan het station. Wat het probleem niet oplost natuurlijk, want ze reutelen/bulderen vaak gewoon in te hoge versnelling voor de (correct) lage snelheid waaraan ze rijden. Bijstellen zou misschien al helpen, al zoekt men misschien beter eindelijk eens een ecologisch verantwoord(er) alternatief voor die roetuitstoters.