Auteur: bruno

groentensoep

In deze tijden is dat toch niet meer serieus te noemen, zo’n logo (ik durf het zelfs geen logo te noemen) [via]:

20060314_theloop.jpg

Laat ons hopen dat iemand binnen het bedrijf als ‘vrijwilliger’ werd aangeduid om een logo te maken. Iemand tot wiens normale takenpakket het ontwerpen van logo’s eigenlijk niet behoort, maar die wel ‘goed is met de computer’, en daardoor met al die ‘kleinigheden’ wordt opgezadeld.

Nee maar. Let op de subtiele plaatsing van de ‘the‘, en dan ‘Gent’ dat verticaal gealligneerd werd met de L van ‘Loop‘ En die lussen van de twee organisch in elkaar vloeiende o’s die volledig breken met de rechte letters van de rest van het logo. Voorwaar, een pareltje.

En dan die naam! Gent The Loop. We mogen waarschijnlijk van geluk spreken dat het niet Ghent The Loop is geworden, want zo had het vanzelfsprekend een nog veel grotere internationale weerklank gekregen. En ja, ik weet het wel, The Loop verwijst naar Adolphe Pégoud […] de eerste piloot die succesvol een looping met zijn vliegtuig, een ‘Blériot’, heeft uitgevoerd. Maar hadden ze nu echt geen Nederlandstalige term kunnen verzinnen?

Er zal duchtig over nagedacht zijn. Spreek het zelf maar een keer of vijf na elkaar uit. Gent The Loop. Gent The Loop. Gent The Loop. Gent The Loop. Gent The Loop. Gentteloep. Groentensoep.

gescheiden

Twee donderdagen geleden had ik op het werk afsgesproken dat ik tegen vorige vrijdag een zeer basis kladversie van de Digital Document Flow voor de organisatie zou klaarhebben. Vorige donderdag wordt mij –net voor ik naar huis vertrek– meegedeeld dat het wel ‘leuk’ zou zijn als ik maandag (vandaag dus) een presentatie zou kunnen geven over mijn visie op die Digital Document Flow. ‘Het zou leuk zijn’, valt vanzelfsprekend te intepreteren als: doen! Met een presentatie ipv een ‘basis kladversie’.

Het moet zowat zes jaar geleden zijn dat ik nog eens werk mee naar huis heb gebracht. Werk en het echte leven houd ik liever gescheiden, omdat (1) ik me dreig in dat werk te verliezen voor de rest van het weekend en (2) ik stress. Terwijl ik onder normale omstandigheden noch thuis, noch op het werk in een stresskonijn verander.

Aldus was het voor mij grotendeels een minder aangenaam weekend. Maar de presentatie is (zeer) goed verlopen, dank u.

vervelend

[Tech talk]

Een beetje vervelend aan WordPress is dat je terug op een nieuwe (dus blanco) Write Post terecht komt wanneer je een nieuw bericht publiceert. Naar mijn intuïtie zou de ‘publish‘ knop eenzelfde gedrag moeten hebben als de ‘save‘ knop, met dat verschil dat bij ‘publish‘ je bericht effectief op de site wordt geplaatst, en bij ‘save‘ niet (tenzij hij voorheen al was gepost natuurlijk, maar dan staat er ook geen ‘publish‘ knop meer). Maar beide knoppen zouden moeten uitkomen op de het ‘Manage‘ deel van de WP-admin, met de lijst van de gepubliceerde berichten.

(Het zou daarmee ook logischer zijn: met één klik kan je vanop die pagina immers zowel naar een blanco ‘Write Post’ gaan, als je pas geposte bericht opnieuw editeren. Want er bestaat niet zoiets als een knop ‘Publish‘ and ‘Continue Editing‘, terwijl dat wel iets is dat ik frequent doe. Ik zie immers vaak pas fouten nádat ik het bericht heb gepubliceerd.)

Of zie ik dat verkeerd?

tand twee

Tand twee mag er binnenkort aan geloven. Henri zit de ganse tijd met zijn tong of vinger de tweede losstaande tand te beroeren, en hij kan hem onderhand net geen 90 graden in beide richtingen verduwen. Wij hopen een beetje dat hij hem thuis gaat loskrijgen, want de vorige is hij op school kwijtgespeeld toen hij hem aan al zijn vriendjes wilde tonen.

Spannend, toch? Ik denk dat ik me nog het gevoel herinner van zo’n tand die je heen en weer kon laten wiebelen, tot je eindelijk toch voorbij die 90 graden geraakt, waarna hij losliet. Ik weet begod niet meer hoe oud ik was, en of ik mijn eerste communie met slechts een halve mondvol heb meegemaakt. Maar dat gevoel herinner ik me alsof het gisteren was.

blaffende honden

Blaffende honden bijten niet. Veel geblaat maar weinig wol. Grote lantaarn, klein lichtje.

Nietwaar, Karel van Keymeulen (kvk), Bart Vanacker en nu ook weer Dominiek (jammer dat ge u eerst achter een oppervlakkige post moet wegsteken om daarna in de commentaar pas toe te geven waar ge het eigenlijk over hebt). Houdt u toch eens met interessantere dingen bezig. (De kostprijs van de tramkaarten in Gent bijvoorbeeld, of het feit dat DS alweer in mijn brievenbus ontbrak vandaag, of –waarom niet– over het blikje fanta dat ge weer niet van Ogilvy hebt gekregen.) Jaloezie stinkt. En het is oersaai.

Het hoeft waarschijnlijk niet te verwonderen dat ik mij voor de volle honderd procent kan vinden in i.’s uitspraak omtrent engagement en inspraak. (Hebt g’em? Uitspraak – inspraak? Hé? Hé!)

[Update:] Dit gezegd zijnde, in zijn eerste alinea heeft hij (een beetje) gelijk, daar niet van, maar als ge iets over iemand te zeggen hebt, zeg dat dan. Noem namen, en verschuil u niet achter algemene retoriek. Open vizier en al.

desmoblog

In de serie bedrijfsblogs: Federico Minoli, President & CEO van de Ducati Motor Holding, is vandaag met een weblog gestart: desmoblog.

Sono Federico Minoli, da dieci anni, nel bene e nel male, alla guida di Ducati. Jawel: zijn eerste entry (eergisteren) was in het Italiaans. Maar bij de officiële lancering vandaag, is hij al gauw overgestapt naar het Engels (een grotere afzetmarkt) om het te hebben over de AMA Superbike race in Daytona, USA.

Benieuwd hoe lang hij (of zijn ghostwriter, nietwaar) het volhoudt.

GA! (en kom niet terug)

Tech talk! Ik heb Google Analytics (GA) eruit gekieperd. Het duurt oneindig lang voor de pagina wil opladen, en dat komt enkel doordat het zolang duurt eer GA een time out geeft. GA moet bovendien helemaal in het begin van de pagina staan, waardoor de inhoud van de pagina pas getoond wordt nadat de wachttijd voor GA is afgelopen. Dus, nee, bedankt.

Bovendien heb ik het in geen twee maanden gebruikt en ben ik eigenlijk zeer tevreden van AWStats. (Ah, ik zie net dat er een nieuwe versie uitgekomen is in december.) Exit GA.

deductie

“Papa, hoe hoe hoog is ons huis?”

– Erm, geen idee jongen. Mama onthoudt die dingen beter. Een meter of twintig?

Hij kijkt mij peinzend aan. “Twintig meter,” herhaalt hij, “dat is dan twintig keer honderd centimeter?”

Euh. Ik moest verdomme nadenken voor ik bevestigend kon antwoorden (ik was de post aan het doornemen). Hij had mij volledig verrast. Goed, ik heb zaterdag wel (rap) het verband tussen liter en milli-, centi- en deciliter uitgelegd, maar over lengtematen hebben we het nog niet gehad. Hij had het verband meteen gezien. (“Nee papa,” antwoordde hij verveeld, “we hebben dat niet op school geleerd. Dat is toch gewoon zoals die liters.”)

Ik weet het, ik overdrijf (en ik val er u niet meer mee lastig –denk ik). Maar ik kan er niet van over hoe zo’n kind al die informatie assimileert en vanzelf verbanden gaat leggen. (Er zijn genoeg thesissen over geschreven en studies over gemaakt, maar het is dan ook enorm fascinerende materie.)

verrassing

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Gedurende een dag of twee drie is onze brievenbus leeg gebleven. Er zitten twee brievenbusgaten in onze poort, waarachter brieven(bus)bakjes verscholen hangen, met een glazen deurtje. Op de twee kranten na (DM en DS), bleven die bakjes echter leeg.

Tot vanavond het lumineuze idee bij me opkwam ook maar eens in onze derde brievenbus te gaan kijken, in het bureel op het gelijkvloers, vlak naast de poort, maar in een andere ruimte. Ik heb slechts zelden zoveel post in een brievenbus gezien.

Niet alleen veel post, helaas, maar voornamelijk rekeningen: Electrabel, VISA, TMVW (water), én Telenet. *kuch*

Van een verrassing gesproken.