(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro160S, 160ISO)
Auteur: bruno
extern geheugen
Als ik met de trein naar het werk kom, sleep ik altijd vanalles mee. Ik beschik over een vijftal verschillende tassen, die ik afwissel naar gelang het seizoen en de behoefte (met of zonder fototoestel bijvoorbeeld). Maar eigenlijk heb ik een aantal constanten in mijn tas zitten, zijnde een halve Moleskinewinkel. Ik heb het immers steeds moeilijker om zaken te onthouden (getuige daarvan een driedubbele boeking vanavond), dus schrijf ik steeds meer op. (Gouden tip: als u mij voor iets nodig hebt, stuur mij een mailtje. Het is geen garantie, maar dan kan ik het tenminste geflagged in mijn inbox houden.)
- Twee agenda’s, een kleine rooie (planner) en een grotere zwarte (weekly)
- Een ruled notebook of twee: eentje voor persoonlijke projecten en eentje voor Project-projecten
- Een (ruled) reporter notebook: voor als ik notities moet nemen, meestal tijdens concerten. Die neem ik dan mee, en als ik ergens een computer vind (tijdens de lunchpauze op het werk bijvoorbeeld), dan schrijf ik de teksten uit.
Als ik met de motor ben gaat een selectie daarvan in de rugzak (de rooie agenda en de persoonlijke projecten) samen met een broek en een tshirt (ik kan moeilijk de ganse dag in motorleer rondlopen). Indien nodig breng ik ook de rest mee, maar hoe minder gewicht, hoe beter.
Vandaag verstreek evenwel een deadline voor een bespreking, en laat ik nu toch net niet dat reporterboek al gans de week thuis vergeten zeker?
(Enfin, ondertussen ben ik thuis, en heb ik de self imposed deadline gehaald.)
cinema wenslijst
Het heeft al lang genoeg geduurd. Ik kan me slechts met moeite meer herinneren hoe zo’n cinemazaal eruit ziet, en daar moet dringend wat aan gebeuren. De eerste stap is het samenstellen van een verlangenlijstje (met dank aan cinebel). We lopen de Gentse cinema’s even af.
Studio Skoop
- Babel: nope, ga ik niet zien. Ik heb hem namelijk al op DVD.
- Dagen zonder lief: wil ik zeker zien, maar pas nadat ik Steve+Sky heb gezien. Dus nee, ik heb die nog steeds niet gezien. Maar ik heb hem wel ook op DVD.
- Das Leben der Anderen: dat spreekt mij aan. Maar ik denk dat het meer iets is voor op DVD later. (Hm. Notice a trend?)
- Les Témoins: André Téchiné, Emmanuelle Béart, ‘nough said.
- The Fountain: heb ik al gezien op het filmfestival, maar zou ik anders zeker naartoe gegaan zijn.
- The Good Shepherd: staat hoog op het lijstje.
- The Last King of Scotland schijnt zeer goed te zijn. Voor op DVD. Of TV.
- The Painted Veil: spanning, en kleffe romantiek. Voor als ik een in de mood ben.
Weinig kans: El Custodio, Flandres, Kebab Connection, La bestia nel cuore, Sven en zijn rat, We feed the world
Sphinx
- A Casa Nostra: klinkt goed, maar kan des te ongoochelend zijn.
- Curse of the golden flower: Chinees kostuumdrama. De zoveelste in een rij.
- Red Road: heb ik al gezien op het Filmfestival
- The Good German: ik heb een zwak voor zwartwit
- The Host: monsterfilm!
Weinig kans: After the wedding, Breaking and Entering, Goodbye Bafana, Irina Palm, Khadak, Miss Potter, Prop en Berta
Kinepolis Gent
- 300: allez, ik ben benieuwd. Maar ’t zal wel wachten op de DVD worden; hoewel, special effects op een groot scherm… hm. Twijfel, twijfel.
- Dagen zonder lief: zie Studio Skoop
- Spider-Man 3: yeah! Kirsten Dunst! Kirsten Dunst! Erm.
- Teenage Mutant Ninja Turtles: om met Henri te zien. Spelen ze dat in het Nederlands ook?
- The Good Shepherd: zie Studio Skoop
- To walk again: ik zou het niet in de cinema gaan zien, maar het interesseert mij wel.
Weinig kans: Alpha Dog, Assepoester en de keukenprins, Bordertown, Firmin, Mr Bean’s Holiday, Music and lyrics, Next, Perfect Stranger, Shooter, Sunshine, The Messengers, The Reaping
Suggesties welkom.
bereik
Kan je zoiets ook goed digitaal flikken?
vraagt Peter in de commentaar bij de post over mijn gebruik van de analoge contrastfilm.
Nee!
Ja!
(Surprise!) Een beetje.
Grmbl. Rewind. Er zijn twee soorten bereik die belangrijk zijn in de fotografie. Het ene is de exposure latitude, en het andere is de exposure range (ook wel dynamic range genoemd).
Exposure latitude is –sterk vereenvoudigd uitgelegd zoals altijd– hoeveel je kan onder- of overbelichten en toch nog deftige resultaten uit het negatief kan halen. En jawel, dat negatief kan analoog (film) of digitaal (RAW) zijn. Van de exposure latitude bij digitaal (minstens 2 stops) maak ik gebruik voor mijn concertfotografie, waar ik vaak schijnbaar onderbelichte (RAW) beelden heb, die ik via mijn RAW processor (Lightroom) toch nog tot behoorlijke foto’s kan redigeren.
Exposure range is –vereenvoudigd etc.– het bereik van de film/sensor waarbij de over- en onderbelichte delen nog voldoende detail geven, zonder over te gaan naar respectievelijk wit of zwart. Dit wordt vaak uitgedruk in het aantal stops waarin de film/sensor bruikbaar is. Die zaken zijn zeer verschillend naar gelang het gebruikte medium (soort film of sensor), maar algemeen wordt aangenomen dat men in zwart-witfilm het grootste dynamische bereik heeft (zo’n 8-9 stops), gevolgd door kleurenfilm (zo’n 7 stops) en dan diafilm en digitaal (zo’n 5-6 stops). Concreet betekent dit dat er tussen het donkerste en het lichtste deel van de scène die u wilt fotograferen X stops verschil mag zijn. M.a.w. hoe groter het contrast, hoe moeilijker te fotograferen. Analoge film heeft daarop (letterlijk) ettelijke járen voorsprong op digitaal.
Terug naar de vraag: Kan je zoiets ook goed digitaal flikken?
. Nee dus. Al zijn er altijd de truken van de foor: HDRi. Ik ga niet te diep uitleggen wat HDRi is, laat het er ons op houden dat ge van een scène drie foto’s neemt, één overbelicht voor het detail uit de schaduwen, één ‘normaal’ belicht voor de midtones, en één onderbelicht voor het detail in de highlights. Die drie foto’s combineer je dan in photoshop tot één beeld dat –wanneer het zonder ervaring werd uitgevoerd– leidt tot aldus herkenbare gedrochten. Een beeld zoals dat van i. zal digitaal (of met dia) moeilijker te verwezenlijken zijn –zeker zonder flits(en).
Bon, wilt ge meer dynamic range, steek dan een Fuji Reala 400ISO kleurenfilm in uw oude SLR, of zo’n zwartwitte Tri-X. Laat uw foto’s ontwikkelen en scannen, en wedden dat het er beter uitziet dan digitaal?
—
Recommended reading: Understanding Exposure & Expose (to the) Right
de flierige fluiter
De madam gaat het niet graag horen, maar die muzikaliteit, die heeft de zoon van mij. (De zin voor rust en stilte nog niet, maar dat komt nog wel.) Ze gaan geen van beiden ooit verloren lopen, overigens. Dat heeft niks te maken met hun –betwistbare– zin voor oriëntatie, maar de madam laat een spoor van papieren zakdoekjes na, en de zoon fluit zich een weg door het leven.
Serieus, ik hoor hem van vijf straten ver aankomen. Er zit altijd wel iets in zijn kop. Buiten valt dat nog mee, maar binnenshuis is dat vaak om de muren (een beetje) van op te lopen. Het enige wat hem stil krijgt is de televisie, een goed boek of stripverhaal, of de onmiskenbaar dreigende toon van mijn stem als ik er echt genoeg van heb.
Ook op school heeft hij het één keer geprobeerd (in de klas). “Wie is hier zo vrolijk”, vroeg de meester zich luidop af terwijl hij op bord stond te schrijven en Henri zijn zoveelste tune de wereld in floot. Ik heb dat achteraf thuis ook al eens geprobeerd, maar er moet toch ergens iets mis zijn met mijn sérieux, want de zoon stopte heel even om te glimlachen, en ging toen onverdroten verder.
contrast
(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro 160C, 160ISO)
Not my kind of film. Wel, ik heb hem geprobeerd, maar dit is niet het soort film waar ik naar op zoek ben –iets té fel van kleuren. De Pro 160S daarentegen –meer daarover later deze week. Mijn voorkeur gaat voorlopig nog steeds uit naar de Pro400H, maar ik wil toch ook eens de Reala (100ISO) proberen; ik ben nogal tevreden over de Reala 400 en 200ISO in kleinbeeld film, eens zien wat die 100ISO geeft in medium format.
Deze foto vind ik dan wel geslaagd. i. stond volledig in de schaduw van de parasol, en daarbuiten scheen een hellezon op middagtemperatuur. Niettemin blijft alles mooi zichtbaar, met slechts beperkte clipping (itt de ballon in de eerste foto). De glazen op de voorgrond waren er beter niet geweest, maar bon, het is dan ook een weinig (lees: niet) georchestreerde snapshot.
paardenkracht
De Bugatti Veyron is de snelste (en duurste) productiewagen ooit, en legt een resem cijfers voor die niets minder dan verbazingwekkend zijn. Het ding haalt een topsnelheid van 400 km/u, en drinkt, nee: zuipt, aan die snelheid maar liefst 125 liter benzine per 100 km. Dat betekent dat –aan die snelheid– de benzinetank van 100 liter opgedronken is in twaalf minuten tijd. Maar goed ook, want aan diezelfde topsnelheid houden de banden het maar vijftien minuten uit.
Zo’n snelheden schreeuwen om adequate remkracht:
Bugatti claims the Veyron will brake from 252 mph (406 km/h) to a standstill in less than 10 seconds. The braking is also so evenly applied that the car will not deviate from a straight path if the driver lets go of the steering wheel, even with the brakes fully applied starting from close to top speed. [wikipedia]
Djivy had het geluk om achter zo’n Veyron aan te kunnen rijden, om beter dan een droge opsomming cijfers, te kunnen zien (en beschrijven) waartoe zo’n monster in staat is.
En dan gebeurt er iets vreemds: in de aanloop naar het vijfsporige stuk voor Barchon gaat het gezelschap in de ankers. De diamantachtige leds lichten over de hele breedte op terwijl de luchtrem gracieus uit zijn winterslaap stijgt. Ik zeg maar één ding, beste lezerschap: zit je ooit een Veyron op de hielen, bereid je dan voor om aan hoge snelheid ABS-gewijs in de ankers te gaan; de remkracht die dit projectiel inclusief aerofoil genereert, tart elke verbeelding.
niemand werkt
Hm. Ik heb zo het gevoel dat niemand werkt vandaag. De autostrade was leeg –waardoor ik me even heb kunnen vermeien samen met een vriendelijke meneer in een BMW– de tunnels waren leeg, de kantoren zijn leeg. Ook op De Lijst(*) gebeurt er maar weinig.
Mogelijks is iedereen aan het oefenen voor morgen?
—
(*) De Lijst is de interne mailing list voor de redactie van Het Project
fashion
Het was een beetje druk gisteren (alweer!), of liever er diende redelijk wat te worden geschipperd. De dag begonnen met pain perdu (wentelteefjes/verloren brood) thuis, daarna hebben we in een winkel bons ingeruild, gegeten op het terras bij de Italiaan waar ze de beste kaaskroketten van Gent hebben (Sirena – Walpoortstraat), mijn meer dan een maand stripachterstand ingehaald bij De Poort, naar huis gesneld, in de rapte het eerste concert van Henri gezien, en dan afgezakt naar een geheime locatie alwaar ik samen met Huug en Jeronimo de Meurtre sous l’escalier (fotografisch) mocht verslaan.
Meurtre sous l’escalier was de voorstelling van de herfst/wintercollectie 2007-8 van Jan Welvaert. Mijn eerste fashion photoshoot, zonder stress, want voor Het Project. (Heb ik al eens gezegd dat Het Project een fantatische leerschool is? De kansen die ik daardoor al heb gekregen –enfin, ik dwaal af.)
Bij het karige licht van twee volgspots met veel flair –want zo hoort het– bewegende modellen vastleggen is geen evidentie. Ik heb eerst een beetje geprutst met Av, maar net zoals bij concertfotografie geeft dat veel te willekeurige sluitersnelheden. Na een minuut of vijf heb ik het algauw op manueel gezet, f/2.8 en een sluitersnelheid die gradueel werd aangepast van 1/40s tot 1/100s als de spot er recht op zat. Alles zonder flits natuurlijk.
In ’t klein zien de meeste foto’s er goed geslaagd uit, maar iets groter blijkt er redelijk veel bewegingsonscherpte in te zitten. Ze staan maar een fractie van een seconde stil, die modellen, en eer je goed gefocust hebt zijn ze alweer weg. Het smaakt in elk geval naar meer. Prachtige modellen, en een ronduit schitterende collectie van Welvaert. Het wordt een warme winter.
kookboeken
De madam had bonnen voor die winkel waar ik niet graag meer kom –of niet graag gezien wordt. Maar als ik –en bij uitbreiding: de zoon– kan meeprofiteren, dan zal ik daar niet rap nee tegen zeggen.
De zoon had al gauw twee Jommekes vast, en ik heb twee –verschoning: drie– kookboeken mee:
- het gerecht, deel drie van de homarus-trilogie, wat me eraan doet denken dat ik dringend nog eens iets rond mijn project moet doen
- Van het varken, een uit het Frans vertaald varkensboek (Cochon & fils) van Stéphane Reynaud, de chef van Villa 9 trois. Het boek zag er zo verschrikkelijk uitnodigend, dat ik het gewoon niet kon laten liggen. Ik houd overigens wel van zo’n themaboeken, genre ‘duizend bereidingen voor beest X’
- Mijn Little Italy, van Laura Zavan, met weer nieuwe inspiratie voor Italiaans in de keuken.
En ik ben vrees ik, ook nog eens in De Poort binnengesprongen. Het was alweer meer dan een maand geleden, en ik stond nogal achter wat betreft Franse strips (welke nieuwe Largo Winch?).