(Canon EOS 5D, 1000ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 125mm, f/2.8, 1/60s)
Jeff Tweedy van Wilco, daarnet in de Vooruit. Ik had verschrikkelijke hoofdpijn –de muziek heeft daar niks mee te maken– waardoor ik tegen tien uur ben doorgegaan. Wilco was toen nog geen uur aan het spelen, maar ik kon niet meer. Maar kijk, ik heb twee dafalgan codeïnes gepakt, en mijn foto’s afgewerkt zodat ze klaar zijn voor het artikel op Het Project. Nu eerst slapen.
The Lord begon vandaag en gisteren zijn agenda-items op De Lijst van Het Project met push it! (kwestie dat er gauw iemand op de ‘publiceer’-knop zou duwen). Wat mij op YouTube terecht bracht bij videoclips uit de tijd van toen.
We houden ons bij 1990. Rap is hot, met playbackers zoals Vanilla Ice…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Vp-is6S_b_g]
…hoewel het al gauw Hammertime! is.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EMzoBkaFxh4]
Maar in 1990 wordt ook Mariah Carey op de mensheid losgelaten…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iEvRI_CcpcI]
…terwijl Madonna reeds haar eerste ‘Best of’ album uitbrengt (The Immaculate Collection). Net zoals Madness en Gloria Estefan, wiens tour bus crasht, waarna ze titanium in haar rug krijgt, compleet herstelt en opnieuw op tournee vertrekt. Over tournee gesproken, in 1990 geeft Jean Michel Jarre een concert in Paris La Défense in Parijs voor 2,5 miljoen mensen, wat hem meteen in het Guiness Book of Records brengt.
Kylie Minogue brengt haar derde LP uit, de Pet Shop Boys hun vijfde, en kijk, daar is Phil Collins, samen met Eric Clapton…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YYWKamfJrN8]
…en Michael Bolton (How Am I Supposed to Live Without You) en het fenomeen Wilson Phillips (Hold On), Roxette (It Must Have Been Love), en Whitney Houston (I’m Your Baby Tonight).
Zeventien jaar geleden. Zeventien. Toen kaalhoofdige vrouwen Sinéad O’Connor heetten, en niet Britney Spears.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hyiuMhgUmeI]
Eigenlijk zie ik dat wel zitten, dat lopen. Vorig jaar heb ik het enkel gedacht (hardop zelfs, maar dan wel enkel in Tessa’s nabijheid), doch deze keer is het beslist: volgend jaar doe ik mee aan de stadsloop van Gent.
In tegenstelling tot andere mensen hoef ik bovendien geen weddenschap af te sluiten ter motivatie. Al zie ik mij evenmin aansluiten bij een groep, hoewel dat best aangenaam lijkt. Maar de madam heeft dit weekend wel één of andere Start to Run gids gekocht bij De Standaard Boekhandel, die ik in de rapte al eens doorbladerd heb.
Met een iPod in de oren is niks voor mij (ik heb het geprobeerd), dus ik zal het zonder Evy’s gefluister moeten stellen. Een goede –maar goedkope– stopwatch staat op het verlangenlijstje. Voorlopig hoe ik het nog vrijblijvend, maar vanaf augustus, zo houd ik mijzelf voor, leg ik me één van de schema’s op, en loop ik de vijf km in maximaal 10 weken. En probeer me dan nog maar eens tegen te houden.
Glimlacht: ik heb drie dagen vakantie genomen. Drie dagen waarin ik weinig tot bijna niet online ben geweest, en dat is toch al een hele tijd geleden. Eigenlijk ben ik alleen maar online gekomen om snel-snel de feeds in mijn newsreader te doorlopen en twee postjes-die-naam-niet-waardig op dit blog te publiceren. Wat dit dan tot derde in een rij maakt.
Geen nood, vanaf morgen is de vakantie voorbij en ben ik opnieuw mijn gestoorde zelf. Morgen gaat ook mijn laatste week als Planner™ in voor Het Project, zodat ik mij ten volle kan voorbereiden op de Grote Vakantie.
(Wij gaan op reis, dit jaar. En met reis bedoel ik echt voor fun. Een reis die op geen enkele manier met mijn of Tessa’s werk in verband kan worden gebracht. Geen congres, geen klantenbezoek, geen opdracht, maar de pure pleasure uit de “Are you here for business or pleasure, Sir?”-vraag die ons ongewtijfeld zal worden gesteld. De eerste keer in een lange tijd. Een relatief korte reis overigens, gedurende dewelke wij doorheen een klein deel van de Verenigde Amerikaanse Staten zullen trekken. Utah, Arizona en Nevada (Las Vegas! Elvis!), als ik het goed heb begrepen –wat maar zelden het geval is.)
Ik heb het genoegen gehad het Post-verhaal van Michel al IRL te mogen horen. Het is zonder meer verbazingwekkend hoe sommige mensen –vaak zogenaamde intellectuelen of managers op kop– geen flauw benul hebben van het werk dat wordt verzet door mensen die wat lager op de carrièreschaal zijn terecht gekomen.
En ja hoor, het zijn niet allemaal helden. Maar er zijn daar veel meer mensen die onderschat worden in hun job, dan overschat. En ik zou wel durven beweren dat u geen recht van (tegen)spreken hebt als u er niet zelf hebt gestaan. Of hoe komt het, denkt u, dat management slechts bij hoge uitzondering voeling heeft met de werkvloer?
Niet te geloven hoeveel tijd een mens plots wint als hij niet van Planning™ moet doen (voor Het Project). En eigenlijk helemaal niet online moet zijn. En niet naar het centrum van de stad moet afzakken.
> rekt zich uit <
Ik ga mij nog even in de zetel leggen. (En straks gaan eten in Kaai 14. Over een uurtje ergens.)
Vanochtend heb ik een paar treinen laten passeren. Ik voelde me te uitgeput om opnieuw met de motor naar het werk te gaan –ik ben een beetje ziek– maar ik had evenmin zin om me op te jagen. “Je ne suis pas pressée“, zei stagiaire B. trots tegen mij daarnet. Stagiaire B. is heeft de Amerikaanse nationaliteit, en zo probeert hier en daar een paar woordjes Frans op te pikken. “La semaine prochaine je veux apprendre le néerlandais.” Gepresseerd was ze zeker niet, want het duurde een kwartier om die zin uit te spreken. En dan mag u al blij zijn dat u haar Engelse tongval er niet bij hoort.
De krant zat niet in de bus, vanochtend, dus ging ik nog gauw een stripverhaal van op mijn nachtkastje halen voor bij het ontbijt. Lezen bevordert de spijsvertering –maar zeg dat maar niet tegen Henri. De madam bleef onderwijl rustig voortslapen (ze kan het gebruiken), en we hebben Henri getraind niet naar beneden de komen voor zijn wekker afloopt –en op weekdagen is dat om 07u00.
Even voor ik het huis verliet stonden ze allebei op, en eigenlijk had ik nog de 07u17 (naar Brussel Nationaal Luchthaven) kunnen nemen, of de 07u27, maar Michel had mij geleerd dat –terwijl ze op de 07u27 allemaal staan te dringen– er altijd plaats is op de 07u30. Dus heb ik twee treinen laten wegrijden. Ik kan evengoed nog wat lezen, hier in de ochtendzon, zo dacht ik, in plaats van weer veel te vroeg op het werk aan te komen.
Dus was ik een beetje later dan gewoonlijk op het werk (een kwartier), en daarom ga ik zo meteen ook een beetje later vertrekken. Er gaat er een trein om 16u23, om 16u31 en om 16u48. Maar misschien ga ik eerst nog wel een koffie drinken. Ik ben niet gehaast.
Eén krant, vanochtend. Twee belastingsbrieven en twee kiesbrieven vanavond. En een k*tfolder van het Blok.
Dat is de eerste post die ik na 12 dagen in mijn brievenbus vind. Gentenaars krijgen weer post.
Maandag stond ik toevallig met Collega D. in de Delhaize, hier om de hoek van het gebouw waarin we beiden werken. Samen met haar met man was ze tijdens het weekend naar een optreden van Collega Martini getrokken. Er stonden een aantal groepen op de affiche, en ze merkte droogjes op dat de muziek helemaal van dezelfde soort was als waar ze tien jaar geleden ook al (graag) naar luisterden.
—
Diezelfde namiddag had ik een discussie met Collega E. (van de tweeling) en nieuwbakken stagiaire B. over vintage.
“Polka dots are so vintage,” merkte stagiaire B. op, “and they’re from the late 80s early 90s.”
“But polka dots are from the 50s”, bracht Collega E. uit, terwijl ze haar ene wenkbrauw wat hoger optrok.
—
“Rien ne se perd, rien ne se crée, tout se transforme”, schreef Antoine-Laurent de Lavoisier al –mensen die een minimum aan wetenschappelijke opleiding hebben genoten, zou deze naam bekend in de oren moeten klinken.
—
Gisteren heb ik –eindelijk– naar Ki-duk Kims Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring gekeken, en ik moet zeggen, ik was er perfect voor in de mood. De film gaat over de continuïteit van het leven of –vanuit een ander perspectief– de nutteloosheid om daartegen in opstand te komen. Sluit perfect aan bij het voorafgaande.
—
(Eigenlijk wou ik iets schrijven over profileringsdrang, en hoe ik vaak niet begrijp waarom mensen dat altijd zo belangrijk vinden. Maar het zal voor een andere keer zijn.)
Gisteren had ik de bui al zien hangen, of liever: niet zien hangen. Vandaag zou er geen drupje regen uit de lucht vallen, en bovendien zouden de temperaturen eindelijk terug (officieel) boven de 20 uitkomen. Motor-tijd!
Vanochtend op mijn gemak ontbeten, rugzak gepakt, en de motor op. Op het werk was er een soort uitstap gepland waaraan ik –door omstandigheden– niet kon deelnemen. Een aantal collega’s was evenzeer verhinderd, maar slechts één daarvan zou verplicht zijn de ganse dag met mij door te brengen –in een andere ruimte weliswaar.
Een rustige dag op het werk, meteen de geknipte kans om eens goed te kunnen doorwerken.
Tot ik mij omgekleed had, en ik mijn brillendoos uit mijn rugzak wou nemen. Geen doos, geen bril, en wat erger is: geen USB-stick. En op die USB-stick staan al mijn persoonlijke zaken zoals mijn gepreconfigureerd e-mail programma (Thunderbird Portable).
Enfin, dat betekende een nog rustiger dag dan voorzien, en nog steviger doorwerken zonder gestoord te worden. Nietwaar?
(Terloops: een DVD bekijken op de mac thuis verloopt veel vloeiender dan –tijdens de middagpauze– op de werk-PC.)