We zijn ziek. En het is allemaal de Amerikaanders hun schuld. (Ge begint nu al, Bruno, en ge zijt nog niet eens ter plaatse!) Ik steek het op die lange tijd dat ik in Brussel diende rond te dwalen, wachtende tot de ambassade haar ding had gedaan met mijn geliefde. Een situatie die zich in een uitputtingsslag heeft gemetamorfoseerd –ge kunt niet winnen van administratie– gezien ook de dokter aan de bedstee ligt gekluisterd. Ware het niet dat ze maandag terug bij de demon wordt verwacht, en dat zij daarvoor in het bezit moet zijn van haar fotografische beeltenis. Een lichtdrukmaal dat niet zomaar kan worden bijeengetoverd, en waarvoor zij reeds de ganse dag druk in de weer is. Graag had ik haar bijgestaan, maar de nood is bij mij niet zo dwingend en daarom kan ik veel gemakkelijker toegeven aan de zachte dwingelandij van mijn bed –en de digicorder. Ach kijk, daar zingt zij weer –ik hoor u later nog wel (of gij mij).
Tag: moe
300 euro gespaard
Die zucht, die u eerder vanochtend in Gent hebt gehoord, kwam van mij, en was er één van verlichting. Het werd nu wel eens dringend tijd dat ik de tickets voor ons Seattle-avontuur aankocht, vond Tessa (al een tijdje).
Dus gaf ik gisterenavond de magische termen airline tickets online bij Google in, en de eerste link bracht mij bij ebookers.be. Ik heb een aantal sites geprobeerd, maar die ebookers.be kwam met de goedkoopste resultaten, goedkoper zelfs dan de .de en .nl regionale afdelingen van hetzelfde bedrijf. We waren (Tessa was) toch een klein beetje onzeker over de site, dus gingen we ook maar even bij de luchtvaartmaatschappijen zelf kijken. Niet de Amerikaanse (slechte ervaringen mee), niet SN (veel te duur), maar wel Lufthansa en British Airways (BA).
Bij de Duitsers vertrok onze vlucht om 7 uur des ochtends. Gezien het avontuur ons naar de paranoïde Verenigde Amerikaanse Staten brengt, betekende zulks dat we rond 4-5 uur op de luchthaven moeten zijn, dus de facto dat we die nacht niet zullen slapen. Goed voor (tegen) de jetlag, mag u denken, maar nefast voor de gezondheid.
De Britten gaven ons de mogelijheid om pas rond de middag te vertrekken. Het kostte ons –op het totaalbedrag (drie tickets heen en terug)– een (kleine) honderd euro meer, maar goed, dat behoorde nog steeds tot de goedkope(re) opties. Verkocht!
Tot we de datum uitrekenden (vanzelfsprekend pas nadat we de bestelling vervolledigd hadden), en we uitkwamen op meer dan 90 dagen. Dat klinkt zeer triviaal, edoch wanneer men meer dan 90 dagen in de USA verblijft, komt men niet meer in aanmerking voor het Visa Waiver Program. De rompslomp om een visum te verkrijgen is verschrikkelijk, en nogal duur. Zo moet men o.a. eerst een telefonische afspraak maken met de embassade (dat kost 15 euro), en daarna een visum kopen (net geen 100 euro). In ons geval een dikke 300 euro dus.
Gelukkig beschikt BA over een zeer handige website met een Manage My Booking gedeelte. Onze vlucht wijzigen zou evenwel ook 300 euro kosten. Liever dat dan die rompslomp, maar ik dacht: laat ik eens bellen met die mensen.
En kijk, vanochtend had ik een zeer behulpzame Paul aan de lijn, aan wie ik het probleem heb uitgelegd, en die mij nikske van kosten heeft aangerekend. Onze terugvlucht is vervroegd, en we blijven nu 88 dagen in USA (jaja, ik heb meteen een marge ingebouwd).
Dankuwel Paul, om mij een stap dichter bij mijn lens te brengen. Fly BA!
de ganse dag
We lagen vannacht pas ergens na twee uur in ons bed en ik heb eerst nog even naar iets op de videorecorder gekeken (dat lijkt een redelijk vast ritueel te worden voor ik de slaap kan vatten). We zijn veel te vroeg opgestaan (alles is relatief): om 08u waren we er al opnieuw uit. Van dan af ging het eigenlijk redelijk rap: om 09u30 zaten we in de Mokabon; om 10u reserveerden we een lunchplaats; om 10u30 zaten we in de Barista; om 11u stonden we bij Bonami; om 11u30 in Het Bijhuis; om 12u zaten we in de Progrès; om 13u15 in Fotoshop; om 13u30 in de Vooruit; om 14 bij Katherine Bouckaert; om 14u30 bij Lift; om 14u45 bij Axeswar Design; om 15u15 bij nicht R. en bij K.; en nu (17u30) zijn we thuis. Behalve Tessa, want die is alweer vertrokken. Ik werd er gewoon zot van. (Maar gelukkig kunnen we nu morgen én overmorgen het centrum vermijden.)
Lap. De ganse dag in één paragraaf.
feestje
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. Het is overigens reeds verbazingwekkend koud, zo ’s nachts, als de zon niet schijnt en zelfs de net-niet-volle maan zich ergens achter een pak wolken wegsteekt en de stappen op de straatstenen klinken vol en luid.
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. Alles was al gesloten maar we zijn toch nog ergens in één of ander nieuwsoortig yuppie druppeldrankding binnengeraakt, waar de drank van de avond pastis was (en cola light) en waar de rook mijn ogen heeft uitgedroogd, maar dat nam ik er graag bij in ruil voor het gezelschap waarin we ons mochten bevinden want dat was goed, dat gezelschap, maar dan toch gingen die ogen plots maar met moeite nog open. We zijn geen 33 meer, zoals sommige jongeren.
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. We hebben de fuifzaal gesloten, en we gingen alleen maar weg omdat de meneer er zo droevig uitzag omdat we na de vijfde keer dat hij kwam zeggen dat ze nu echt wel gingen sluiten nog niet opstonden en dat de tranen groot biggelend over zijn wangen bolden omdat hij zeven bloedjes van kinderen had die hij in geen vijf dagen meer had gezien omdat hij al de ganse week het fuifkot openhield. En dat was geeneens waar.
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. En er was redelijk veel volk, maar niet te veel zodat het manageable bleef en je iedereen kon zien die je wou, en dat heb ik ook gedaan, alleen heb ik er niet mee gesproken, want dat durf ik niet, maar ik heb jullie wel allemaal gezien en in het vervolg doet ge gerust maar een klapke met mij want ik bijt niet al zal ik soms wel niet weten wat gezegd maar als gij dan net zo zijt dan valt het even stil, maar dat geeft niet want ge zijt dan net zoals ik en wij weten dan dat die stiltes er zijn omdat we gewoon op dat moment niet het juiste aansluitingspunt vinden dat we anders zevenhonderd keer in gedachten als die andere er niet bij is wel vinden en ook als die persoon net weg is plots weer opnieuw, maar ik spreek wel graag met u en al nochtans en het was al zeker helemaal wijs om u daar te zien en ge komt allemaal toch terug op het volgende feest, en dat zal dan ergens in februari zijn. Hou die maand dus al maar vrij, want de exacte dag weten we nog niet.
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. En dat begon met aperitief en eten en daarna taart. Maar wij kwamen iets later dan voorzien.
Er was een feestje gisteren, en het was redelijk vroeg, vanochtend. Ik ga nog een beetje slapen.
uitgeput
Daarnet ben ik in mijn bad in slaap gevallen. Het was redelijk kil in huis –ondanks de zomerse temperaturen buiten– en een bad was dan ook meer verleiding dan ik aan kon weerstaan. Uit Amerika hadden we een flesje Freshwater Cucumber meegebracht dat we hadden gekocht bij Bath & Body Works in de shopping mall van Caesars Palace. Ik had Keren Anns Nolita geselecteerd op de iPod, en Karin Slaughters Triptych klaargelegd voor extra ontspanning.
Het warme komkommerbad bleek al ontspannend genoeg, want ik lag er nog geen halve minuut in, of mijn ogen gleden dicht. Dat, en ik had sinds woensdag niet meer geslapen. Details, details. De aften eisen hun tol waarschijnlijk.
Ik denk dat ik er vandaag maar eens vroeg in kruip. De timing kon beter –de timing kan altijd beter– want daardoor ga ik wel het spectaculair goede concert van Rony Verbiest en Bart Quartier bij Tuur missen, vanavond. Maar het is dat of mij morgen op een hoopje samenvegen, vrees ik. En hoe moet ik dan gaan lopen?
niet gepresseerd
Vanochtend heb ik een paar treinen laten passeren. Ik voelde me te uitgeput om opnieuw met de motor naar het werk te gaan –ik ben een beetje ziek– maar ik had evenmin zin om me op te jagen. “Je ne suis pas pressée“, zei stagiaire B. trots tegen mij daarnet. Stagiaire B. is heeft de Amerikaanse nationaliteit, en zo probeert hier en daar een paar woordjes Frans op te pikken. “La semaine prochaine je veux apprendre le néerlandais.” Gepresseerd was ze zeker niet, want het duurde een kwartier om die zin uit te spreken. En dan mag u al blij zijn dat u haar Engelse tongval er niet bij hoort.
De krant zat niet in de bus, vanochtend, dus ging ik nog gauw een stripverhaal van op mijn nachtkastje halen voor bij het ontbijt. Lezen bevordert de spijsvertering –maar zeg dat maar niet tegen Henri. De madam bleef onderwijl rustig voortslapen (ze kan het gebruiken), en we hebben Henri getraind niet naar beneden de komen voor zijn wekker afloopt –en op weekdagen is dat om 07u00.
Even voor ik het huis verliet stonden ze allebei op, en eigenlijk had ik nog de 07u17 (naar Brussel Nationaal Luchthaven) kunnen nemen, of de 07u27, maar Michel had mij geleerd dat –terwijl ze op de 07u27 allemaal staan te dringen– er altijd plaats is op de 07u30. Dus heb ik twee treinen laten wegrijden. Ik kan evengoed nog wat lezen, hier in de ochtendzon, zo dacht ik, in plaats van weer veel te vroeg op het werk aan te komen.
Dus was ik een beetje later dan gewoonlijk op het werk (een kwartier), en daarom ga ik zo meteen ook een beetje later vertrekken. Er gaat er een trein om 16u23, om 16u31 en om 16u48. Maar misschien ga ik eerst nog wel een koffie drinken. Ik ben niet gehaast.
futloos
Zoveel energie als ik gewoon ben te hebben, zo weinig heb ik er wanneer ik weer eens door aften word geplaagd. Ik heb het al herhaaldelijke keren aangehaald, verandering van weer speelt een grote rol. En zie, we bevinden ons plotsklaps tien graden lager op de temperatuurschaal, en daar komen de ondingen opzetten.
Gisteren heb ik dus, kort na het verjaardagdiner voor mijn schoonvader, noodgewongen het bed moeten opzoeken, om alweer als een blok in slaap te verzinken. Eergisteren ben ik om diezelfde reden –sterk tegen mijn gewoontes in– snel van de Projectvergadering naar huis getrokken om te kunnen rusten. ’s Ochtends word ik veel te vroeg wakker, op de trein dommel ik opnieuw in, en de concentratiedipjes volgen elkaar sneller op dan ik kan bijhouden.
Zoethout zou helpen, zo werd gesuggereerd. Maar waar kunt ge dat nog kopen?
boem
Oeh. De lichten gingen even uit daarnet. Vijf uur geleden zat ik nog vlijtig achter de computer, en toen moest ik plots het bed in. ’t Is nochtans kalm geweest de laatste paar dagen. Neem nu gisteren: na het concert van de Sioen ben ik proper met de laatste tram naar huis gekomen, en tegen het goed 1 uur was lag ik al te slapen. Vanochtend zijn we op ’t gemak bij Bloch gaan ontbijten, foto’s laten bijmaken voor vriendin E., een paar cds gekocht, toch weer in de Sirena gaan lunchen, en dan naar huis. Daar wordt een mens toch niet moe van?
(Bof. Ik weet waar het aan ligt, niks bijzonders.)
Edoch, ik heb eindelijk een USB-hub gekocht, en een card reader (LaCie imatumi), zodat ik niet steeds mijn fototoestel aan de computer moet hangen. Erm, en het gaat iets sneller zo ook. Eigenlijk. Dus die foto’s van Sioen komen eraan. Maar niet voor morgen. Eerst terug gaan slapen.
dipje
Elke dag, ergens tussen twee en drie in de namiddag, krijg ik een dipje in mijn anders hoog opgeladen energieniveau. Een korte power nap zou daaraan verhelpen, maar net zoals lezen tijdens de uren, is de werkgever daar niet meteen op gesteld.
Caffeïne, of koud water in het gezicht plenzen help niet echt, dus loopt mijn dipje gauw wat langer uit dan de tien-vijftien minuten die ik aan zo’n power nap zou besteden. Wat vroeger gaan slapen zou waarschijnlijk ook helpen.
Hebt u daar ook last van, van zo’n dipjes?
mes nuits
…sont plus belles que vos jours.
Dat is een film van Zulawski, een Pools regisseur (leerling van Wajda) die een aantal moeilijke Franse films heeft gemaakt. Niet dat ik ooit ook maar één van die films bewust heb gezien, laat staan dat ze zijn blijven hangen, behalve die titel dan. Dat, en hij had in Sophie Marceau zijn muse gevonden, waar ik als adolescent niet geheel onverschillig tegenover stond. Ik kende Marceau van La Boum (1 én 2), en nadien van haar photoshoot in Photo (het magazine). Daarna heb ik nog wel wat van haar gezien, maar veel verschrikkelijk interessante dingen heeft ze eigenlijk niet gemaakt, dacht ik.
Enfin, dit enkel omdat ik wat inkleding zocht om te kunnen verwijzen naar Michels post waar hij mij op een zwak moment heeft vastgelegd. Als een oude mens zou ik mijzelf niet onmiddellijk omschrijven (naar middeleeuwse maatstaf misschien wel), maar het is waar dat al dat slaaptekort niet deugdelijk is voor de gezondheid of de helderheid van geest. Terwijl dan weer wordt beweerd dat oudere mensen minder slaap nodig hebben. Maar och, ik weet met mijn energie geen blijf somtijds.
Tiens, ik heb daar nog iets over te vertellen, geloof ik. Maar we gaan eerst wat buiten spelen. ’t Is Pasen (en dat moet nog steeds met hoofdletter geschreven worden –geheel in tegenstelling tot middeleeuwen).