Ieders pijn is anders, maar ook chronische pijn wordt een gewoonte. Het is iets waar je leert rekening mee te houden, en ik vermoed dat het op den duur vreemder overkomt voor anderen dan voor uzelf. Tjsa, ik heb aften, ik ben een beetje kregeliger, en stiller, en ik trek wat met mijn mond, en als ik de moed had dronk ik mij alle dagen lazarus om van die pijn af te zijn (het is ook de enige manier om verlichting te brengen).
Op het werk moeten ze soms raar opkijken. De ene dag spreek ik Engels met een tongval die aan non-natives amper zou kunnen verraden dat het Engels niet mijn native language is, de andere dag (bij het begin van de herfst en de lente) spreek ik dermate slurred dat ik mijzelf ervan verdenk dronken op de werkplaats op te dagen.
Meer dan twintig jaar leef ik er ondertussen al mee (25 denk ik), alle beloftes ten spijt dat het zou gedaan zijn –toch tenminste in hevigheid– eenmaal de puberteit voorbij. Voor sommige mensen duurt de puberteit duidelijk wat langer dan voor anderen.
Het ‘probleem’ bij zoiets als aften is dat alles –op de foeter na– voor de buitenwereld ‘normaal’ lijkt (zolang ik niet hoef te praten tenminste). ’s Avonds komt ik dan afgemat thuis, en als ik geen 16 uur per dag kan slapen ben ik eigenlijk geen mens.
*grmpf*
Eigenlijk praat ik hier absoluut niet graag over. En al voel ik mij niet verplicht om erover te schrijven, ik weet dat er minstens een aantal mensen die opzoek zijn naar info over aften, dit zullen lezen. En ik heb een donkerbruin vermoeden dat het zowel voor mijzelf, als voor u, beste lotgenoot, een klein beetje oplucht.