kookkunst – Pagina 8

cake! apple muffins!

Wat doet een braaf Amerikaans gezinnetje op zondagnamiddag? Of een Belgisch gezin dat zich een beetje tracht aan te passen? Het bakt koekjes. Ware het niet dat mijn fototoestel het had laten afweten, ik zou er een verslag in woorden en beeld over posten, maar u zal het met een telefoonfoto en het recept moeten doen.

En ik heb half Seattle afgezocht naar papieren muffin receptacles, maar heb niks gevonden. Ik ben er zeker van dat ik gewoon in de verkeerde plaatsen heb gezocht, want ik kan mij niet goed voorstellen dat in die dingen een koekjesbakkend land als Amerika niet met hopen gewoon in de grootwarenhuizen liggen (maar wel niet bij de instant cookie poeders in elk geval).

Het recept is zonder schaamte gepikt van bij Smitten Kitchen, uw one-stop-shop voor de meest heerlijke gerechten: whole wheat apple muffins (daar vindt u zoals steeds ook een aantal prachtige foto’s). Ik heb er een paar wijzingingen in aangebracht, gewoon omdat ik niet alle ingrediënten in huis had. Smitten Kitchen heeft het overigens zelfs gebaseerd op een recept op de achterkant van een pak King Arthur Flour (toeval: dat is net dezelfde bloem die ik hier gebruik).

Benodigdheden

115g (4 ounces) tarwebloem
120g (4 1/4 ounces) all-purpose bloem
1 koffielepel bakpoeder
1 koffielepel baking soda (dat is blijkbaar niet hetzelfde als het voorgaande)
een beetje zout
1 koffielepel kaneel
115g (1 stick ofte 4 ounces) boter op kamertemperatuur
120g (4 1/4 ounces) rietsuiker
1 groot losgeklopt ei
250g (8 ounces) zure room of (volle) yoghurt
2 appels, geschild etc, en in stukjes gesneden

Die stick boter is echt wel verschrikkelijk praktisch. Het is een dwaze maat, maar ze verkopen (of verpakken) boter wel degelijk in sticks in Amerika. Cups (vs ounces of gram) vind ik heel arbitrair als maat: een cup dicht gepakte suiker weegt toch niet evenveel als een cup theeblaadjes?

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 230°C.

Meng de bloem, het zout, de kaneel, en de bakpoeders in een kom. Meng in een andere kom de boter met de suiker, en klop die flink door elkaar. Voeg er het losgeklopte ei aan toe, en klop het geheel luchtig. Meng de zure room erbij, en dan de droge ingrediënten. Voeg er ten slotte de stukjes appel bij.

Verdeel over de muffinvormen, en plaats in de oven. Verlaag de temperatuur na 10 minuten tot 200°C en laat nog vijf tot tien minuten doorbakken. Haal de muffins uit de oven (test eventueel met een breinaald of tandenstoker of ze klaar zijn), en laat ze vijf minuten in de vormen afkoelen, alvorens ze eruit te halen om ze verder te laten afkoelen. Als u aan hun lokroep kan weerstaan tenminste –vijf minuten nadat ze uit de vormen waren gehaald, was de helft al op.

Smakelijk!

Panna cotta met zoetewijngelei

Belofte maakt schuld. Voor ons geheel op de Amerikaanse culinaria te smijten, heb ik (in België) eerst nog panna cotta gemaakt!

Koken als een topkok. Aan zo’n titel kon ik niet weerstaan. Toch niet in 2001. De oorspronkelijke title is Formulas for flavour, door John Campbell, toen nog chef-kok van Lords of the Manor. Bij de gerechten die hij in het boek voorstelt, geeft hij niet zomaar het recept, maar legt hij van naaldje tot draadje uit hoe je een –vaak complex– gerecht het beste bereid. Deze panna cotta is steeds een grote hit geweest.

Benodigdheden

Panna Cotta

4 blaadjes geleatine
125 g verse frambozen (zo’n een klein bakje)
5,6 dl slagroom (aan die getallen merk je goed dat dit uit de Engelse maten werd omgezet)
1,8 dl melk (halfvolle)
90 g suiker
3 vanillestokjes

Zoetewijngelei

3 dl zoete witte wijn (ijskastkoud)
55 g suiker
2 blaadjes gelatine

Zo gemaakt

Giet de slagroom en de melk in een steelpannetje en voeg er de suiker bij. Snij de vanillestokjes open, en schraap de zaadjes eruit. Doe ook dat in het pannetje. Breng het mengsel tegen het koken aan,maar haal ze dan onmiddellijk van het vuur. Laat een dertigtal minuten afkoelen, maar het moet wel warm blijven.

Week de vier gelatineblaadjes in in water tot ze slap worden, knijp ze goed uit, en roer ze dan goed door de nog warme room. Koel dit alles nu af in een ijs- of koudwaterbad. Ons koud water is koud genoeg, dus ik heb het even in de afwasbak geplaatst. Door de room reeds een klein beetje te laten opstijven, zorgt u ervoor dat de vanillezaadjes niet allemaal naar de bodem zakken.

Verdeel de frambozen over de recipiënten, en giet er de room over. Laat dit nu een uur of drie-vier in de koelkast verder opstijven. Overdrijf niet met die gelatineblaadjes. De panna cotta stijft pas echt op in de koelkast!

Gezien ik geen wijn meer in huis had, heb ik deze keer geen zoetwijngelei gemaakt. Het is nochtans eenvoudig. Week opnieuw gelatineblaadjes tot ze slap zijn, en verwarm ondertussen in een steelpannetje een derde van de zoete witte wijn, samen met de suiker. Haal de pan van het vuur en laat wat afkoelen, en voeg er dan de uitgeknepen gelatineblaadjes bij.

Roer tot alles opgelost is, en voeg er dan de rest van de koude wijn bij. Laat het afkoelen maar niet opstijven. Verdeel de dikke gelei over de panna cotta, en laat nog een 30-60 minuten opstijven in de koelkast.

Smakelijk!

Melly’s bananenbrood

Ach, ik ben geen nieuwe man. Al kijk ik op tijd eens stond wel eens naar zo’n wijvenfilms, mijn voorkeur gaat eigenlijk nog net iets meer uit naar wijvenboekskes. Vaak staan er recepten in, en al zijn die niet altijd interessant om klaar te maken, de prentjes die erbij staan, maken vaak veel goed. In de Elle Eten (nr.1 2008) vond ik op pagina 83, in een piepklein kadertje naast een verheerlijking van de Amsterdamse Melly’s Cookie Bar, een recept voor bananenbrood.

Volgens het magazine maakt Guillermo Mellicovskty die cake nu al negen jaar op dezelfde manier. En volgens hun website kost de cake er 1,80 euro per plak, of 14 euro voor de hele cake. Maar of die dan zo groot is als wat we hier volgens dit recept klaarmaken, durf ik toch te betwijfelen. Misschien moet ik maar eens naar Amsterdam om het zelf uit te zoeken. Het is al járen geleden dat ik naar nog eens geweest ben, maar het zal tot na Seattle moeten wachten.

Benodigdheden

300g tarwebloem (witte bloem dus)
200g suiker
240 ml zonnebloemolie
3 eieren
1 zakje bakpoeder
2tl vanillesuiker
3tl kaneel
4 in plakjes gesneden bananen

Op twee dagen tijd (zaterdag en zondag) heb ik deze cake al twee keer gemaakt –echter in twee variaties. Zaterdag had ik geen zonnebloemolie in huis, dus heb ik hem met gewone (gezouten) boter gemaakt. Tessa heeft echter zonnebloemolie meegbracht toen ze zaterdag toch de stad in trok, en zondag heb ik de cake dan met zonnebloemolie gemaakt. En er is wel degelijk een verschil.

Er is niet alleen een verschil in smaak, het doet ook heel raar om zo 240ml vetstof in een beker uit te meten, en dan te gebruiken. Boter ziet er gewoon anders uit, minder vet, terwijl zonnebloemolie eigenlijk gezonder is. Boter bestaat immers voornamelijk uit verzadigde vetten, en plantaardige oliën, zoals zonnebloemolie, bevatten grotendeels onverzadigde vetten en zijn daardoor ‘gezonder’. Beide varianten zijn evenwel heel lekker.

De eerste keer heb ik inderdaad vier bananen gebruikt, de tweede keer heb ik mij tot drie bananen beperkt. Ik vind de tweede versie beter, Henri vond de eerste versie beter. Ook de andere ingrediënten heb ik een beetje aangepast naar mijn eigen smaak. De ingrediënten voor het aangepast recept:

300g tarwebloem (witte bloem dus)
200g suiker, waarvan 2 zakjes vanillesuiker, 150g bruine suiker en de rest rietsuiker
240 ml zonnebloemolie
3 eieren
een half zakje bakpoeder
kaneel
speculooskruiden
3 in plakjes gesneden (rijpe) bananen

(De bruine suiker die ik gebruik is kandijcassonade bruin van Candico.)

Zo gemaakt

Een recept stond er niet echt bij, in het kadertje. Meng de ingrediënten en bak ze in ongeveer een uur tijd in een oven van 180°C, zo werd vermeld. Niet goed.

Meng eerst de suiker met de vetstof. Indien u boter gebruikt, moet u die flink met de suiker(s) opkloppen; in het geval van de –vloeibare– zonnebloemolie is er van opkloppen niet echt sprake, maar mengt u alles gewoon goed door.

Voeg er dan de eierdooiers aan toe, en bewaar de eiwitten afzonderlijk. Snij de bananen in plakjes, en nijp ze eens goed samen in uw hand als u ze bij de suikermengeling voegt. Opnieuw goed roeren.

Meng in een andere kom de droge ingrediënten: de bloem met de specerijen en het bakpoeder. Klop de eiwitten in een derde kom flink stijf.

Verwarm de oven voor op 190°C.

Voeg –beetje bij beetje (ongeveer in drie keer)– het bloemmengsel bij het suikermengsel, en meng dit goed. U bekomt een redelijk plakkerige en ’taaie’ mengeling. Als dit alles goed gemengd is, voegt u ook voorzichtig het opgeklopte eiwit toe. U zal zien dat het mengsel plots veel luchtiger wordt.

Giet het mengsel in een licht ingevette en met bloem bestoven vorm. Plaats de vorm in de oven en verminder de temperatuur naar 180°C.

Na ongeveer drie kwartier vermindert u de temperatuur naar 170°C; nog een kwartier later vermindert u de temperatuur tot 160°C.

In totaal heb ik de cake zo’n anderhalf uur laten bakken. De baktijd is ten dele ook afhankelijk van uw bakvorm. Ik gebruik mijn gewone springvorm, en die is eerder smal en hoog, waardoor het langer duurt eer ook het midden van de cake volledig gebakken is. Als uw bakvorm breed is, zal de laag beslag dunner zijn, en dus ook sneller gebakken worden. Om zeker te zijn dat uw cake klaar is, kan u steeds een brei- of brochettenaald in de cake steken. Als die er weer droog uitkomt, is de cake klaar. (De cake zal donker van kleur worden. Denk niet te snel dat ze aanbakt, de verkleuring is ook te wijten aan de bruine kandijsuiker.)

Laat afkoelen, en serveer. Let op, dit is echt geen lichte kost. Wij hadden er bovendien nog een portie slagroom bij, kwestie van maar meteen goed te kunnen zondigen. Ik loop het er wel af.

Smakelijk!

Mignon croustillant, carottes

Ergens, in een knipsel, was ik onlangs een recept tegengekomen voor varkenshaasje in een zoutdeegkorst. Maar toen ik dinsdag zo’n varkenshaasje van Bernard (de buurtslager) meebracht, zocht ik tevergeefs naar het blaadje met instructies. Vermoedelijk heb ik het tijdens een recente papiersorteerbui weggegooid. Geen nood, woensdag opende ik mijn befaamde vertaling Cochon & fils (Van het varken), alwaar ik op pagina 304 het recept Mignon croustillant, carottes (Knapperige mignon met worteltjes) vond. Mijn eindresultaat geleek in de verste verte niet op de foto die op pagina 305 staat afgebeeld. Lekker was het wel.

Benodigdheden

een varkenshaasje (één exemplaar, een kleine halve meter lang, was genoeg voor ons gedrieën)
een zestal middelgrote aardappelen
drie eieren
(verse) kruiden: bieslook en rozemarijn
drie (ultra-)dikke wortels
twee rode ajuinen

Zo gemaakt

Breng een grote pot water aan de kook. Zet die pot op het vuur voor u aan de rest begint, want dat duurt een tijdje.

Kruid de varkenshaasjes met peper en zout, en bak ze goed bruin. (Varkenshaasjes, want ik heb het varkenshaasje eerst nog in twee gesneden, want in vond het een onhandelbaar groot stuk.)

Schil de aardappelen (optioneel, ik doe dat nooit –maar borstel ze wel natuurlijk), en rasp ze. Haal de blaadjes rozemarijn van de takken, en hak ze fijn, samen met de bieslook. Roer dat samen met de eieren door de geraspte aardappels. Voeg de eieren er stuk per stuk aan toe, zodat het mengsel niet te prakkerig wordt. Als twee eieren genoeg zijn, hoeft u vanzelfsprekend geen derde toe te voegen.

Wikkel de varkenshaasjes met de aardappelen in vershoudfolie. Gebruik vershoudfolie (die tegen kooktemperaturen kan), en geen zilverpapier/aluminiumfolie, zoals ik heb gedaan, want dan mislukt het gegarandeerd. Zorg dat de varkenshaasjes niet meer zichtbaar zijn door de aardappelen. Zorg er ook voor dat de rolletjes hermetisch afgesloten zijn (zodat er geen water kan in lekken). Kook dit nu gedurende een tiental minuten.

Maak ondertussen de wortels klaar zoals u dat gewoon bent. Ik heb ze in ringetjes gesneden, net zoals de ajuin. Fruit de ui, voeg er de wortelen aan toe, en eventueel wat honing. En wat tijm –tijm is lekker bij honing en wortelen.

Haal de varkenshaasjes uit het water, laat even (denk: vijf à tien minuten, terwijl u zich nog wat met de wortelen bezig houdt) rusten. Haal dan de folie eraf, en bak ze bruin in een braadpan. (Gezien bij mij de aardappelen aan de aluminiumfolie bleven kleven, heb ik enkel de aardappelen nog eens krokant bijgebakken.) Snij het varkenshaasje in twee of drie stukken, en serveer er de worteltjes bij.

Smakelijk.
(Binnenkort probeer ik het zelf ook nog wel eens op de goede manier. En zo ziet u maar, het is niet omdat het gerecht anders uitdraait, dat het niet lekker zou zijn.)

bah, slecht

Middageten tijdens het weekend is soms niet vanzelfsprekend. Waar ik aan het begin van de week mijn inkopen doe, blijven er aan het einde –tijdens dat weekend dus– hooguit nog wat restjes over. De diepvries heeft tegenwoordig ook al weinig te bieden –met het oog op langer ongebruik, schik ik het spul af te leggen, en om te vermijden dat heelder hopen diepgevroren voedsel dat zouden verhinderen, trachtten we de dieprvriesvakken zo leeg mogelijk te krijgen (en te houden).

Een ui in ringen gesneden, een tomaat in ringen gesneden (zegt men dat eigenlijk wel van tomaat), die vervolgens zachtjes gefruit in een pan, vier eieren bijgekruid, licht samengeklopt en erover gegoten. En terwijl dat op het gemak staat te garen, heb ik net tijd genoeg om mijn brood te kneden. Morgen moet er immers ook gegeten worden.

Ik geef Henri twee derden van de maaltijd, schep een derde op mijn bord, neem een hap, en zet de rest opzij voor Tessa die straks van haar UZ-rondes terugkomt.

“Eet ge niet alles op, papa?”, vraagt Henri verwonderd.

“Oh, ik bewaar gewoon een beetje voor mama straks. Als je het niet lekker vindt hoef je niet álles op te eten hoor jongen”, begrijp ik hem verkeerd.

“Papa,” kijkt hij me aan, “ik denk niet dat er ook maar één iemand is die uw eten niet lekker vindt.”

Is het geen schatje?

biscuits chocolat canelle

In Parijs kreeg ik van Tessa een klein boekje cadeau. Ik was al een tijdje aan het klagen over hoe moeilijk het precies was om een receptenboekje voor koekjes te vinden, en in één of andere Parijse librairie kwam ze met Petits Gâteaux aanzetten. Er staat o.a. een recept voor soezen en eclairs in, dat ik binnenkort eens wil proberen, maar deze biscuits chocolat canelle schreeuwden me onmiddellijk tegemoet.

Benodigdheden

125 g boter op kamertemperatuur (zacht dus, maar niet gesmolten)
115 g poedersuiker (heb ik niet, dus ik heb kristalsuiker gebruikt
1 groot, licht losgeklopt, ei
een snuifje zout
een weinig vanille-extract
220 g bloem (een deel van de bloem kan door maïszetmeel worden vervangen)
30 g ongesuikerde cacaopoeder
een weinig bakpoeder
kaneel naar smaak

I.p.v. kaneel heb ik speculaaskruiden gebruikt (gekocht bij Vits-Staelens, Bij Sint-Jacobs).

Zo gemaakt

Meng de suiker en de boter, en klop ze stevig door elkaar, zodat het mengsel wit wordt. Voeg er vervolgens het reeds lichtjes losgeklopt ei bij en wat vanille-extract, terwijl u alles goed ondereen blijft mengen. In een tweede kom mengt u de gezeefde bloem, de cacao, het bakpoeder en de kaneel (of speculaaskruiden).

Voeg het bloemmengsel bij het botermengsel, en meng dat tot een soepel deeg. Plaats het deeg gedurende minstens een half uur in de koelkast. Ik heb de gewoonte om het deeg eerst op wat vershoudfolie te plaatsen, dat te sluiten, en dan met de hand plat te drukken.

Verwarm de over voor op 190°C.

Na een halfuurtje haalt u het deeg uit de koelkast, en plat het verder af tot zo’n halve centimeter dikte (nee, ik gebruik geen liniaal). Gezien het deeg wat nu opgesteven is, gaat dat platdrukken gemakkelijker met een deegrol (laat het deeg in de vershoudfolie).

Nu het plezante werk: de vormpjes. De eerste keer dat ik de koekjes maakte, had ik er Henri’s naam in gesneden. Ik had het deeg evenwel te dik gelaten (bijna een volle centimeter, i.p.v. een halve), waardoor de letters een beetje dicht waren gebakken.

Deze keer heb ik gewoon ronde vormpjes met uitgeduwd.

Leg de gevormde koekjes op bakpapier, en zet ze maximaal 10 minuten in de oven. Let op, de baktijd is sterk afhankelijk van de dikte van de koekjes. Dunne koekjes moeten minder lang bakken.

De overschot heb ik platgeduwd tot een grote ronde en dikkere koek, die we daarna hebben verdeeld. De koekjes blijven een week goed in een luchtdichte container. Smakelijk.

crumiri – maïzenakoekjes

Ach, maïzena is eigenlijk niet correct. Maïzena is een handelsnaam en een beetje een eponiem voor maïszetmeel. Maïszetmeel wordt gebruikt voor een veelheid aan zaken, van cds via babypoeder tot bindmiddel in de keuken.

Dit recept komt van Clotilde Dusoulier (Chocolate & Zucchini), die zich op haar beurt geïnspireerd voelde door het recept van een zekere Ivonne (Cream Puffs in Venice).

Benodigdheden

90 g boter op kamertemperatuur
70 g rietsuiker
1 groot ei
een snuifje zout
120 g bloem
55 g maïszetmeel

Goed voor twee dozijn koekjes –en dan heb ik haar recept gehalveerd.

Eigenlijk moest er ook vanille-extract bij, maar dat heb ik nog steeds niet in huis. De volgende keer (tenzij ik het ondertussen wel al in huis heb gehaald natuurlijk) vervang ik gewoon een deel van de suiker door vanillesuiker.

Zo gemaakt

Verwarm de oven voor op 180°C.

Meng de boter en de suiker goed dooreen. Als je een redelijk homogeen mengesel heb verkregen, meng je er het ei onder –je zal zie dat het deeg meteen veel vloeibaarder wordt.

Meng de bloem, de maïszetmeel en het zout in een andere kom samen, en voeg het vervolgens bij het boter-ei-suikermengsel tot een dik deeg.

Het deeg moet niet rusten. Je kan het meteen in een deegspuit overbrengen, en vervolgens vormpjes op een bakplaat spuiten. Ik beschik (nog) niet over een deegspuit of koekjesvormen, maar je kan ze net zo goed met twee koffielepels –in redelijk grillige vormpjes dan wel– op het bakpapier plaatsen.

Of je legt het deeg op vershoudfolie, je sluit dat af, drukt het goed samen, en dan kan je er min of meer vormpjes uit snijden. Opgelet, dat is wel een redelijk kleverige bedoening.

Plaats 12 tot 16 minuten in de oven, tot ze goudgeel zijn aan de randen. Laat ze even op de plaat afkoelen, haal ze dan van het bakpapier en leg ze op een rooster om verder af te koelen.

Je kan ze in een luchtdichte doos ongeveer een week bewaren. Zo zegt men althans, want langer dan 24u gaan ze hier niet mee.

Smakelijk!

mini chelsea buns

Chelsea buns, zo vertelt Linda Collister in haar boek Bijzonder Brood (mijn broodbijbel!), werden gemaakt van het midden van de achttiende eeuw tot 1839 in het Londense Chelsea Bun House (in de Pimlico wijk). Naar verluidt waren ze zo lekker dat zelfs koning George III voor de zoetigheden in de rij stond.

Ze zijn helemaal niet moeilijk te maken. Reken ongeveer twee uur voor de rijstijd –ik liet het deeg de ganse nacht rijzen, zodat ik de broodjes voor het ontbijt kon klaar hebben. Jawel, dat betekent vroeg opstaan op zondagochtend.

Benodigdheden

Voor het deeg

450 g witte bloem
een snuifje zout
40 g rietsuiker
175 ml melk
15 g gist
50 g (gesmolten) boter
1 groot ei

Voor de vulling

40 g (gesmolten) boter
60 g donkerbruine suiker
120 g rozijnen en/of gedroogd fruit

Voor de glans

3 eetlepels honing
85 g boter
5 eetlepels melk
100 g rietsuiker

Zo gemaakt

Stap 1: het deeg

Meng de bloem met het zout en de suiker. Verkruimel de gist in de handwarme melk (koelkastmelk 30 seconden op 900 W in de microgolf). Voeg de boter samen met het losgeklopte ei en het melkmengsel bij de bloem. Meng alles samen tot een deeg.

Kneed het deeg gedurende een tiental minuten. Doe dit met de hand: ge krijgt er zachtere handen van, en er is geen betere manier dan om te voelen of uw deeg vochtig/droog en uiteindelijk elastisch genoeg is.

Doe het terug in de kom, doe er een vochtige handdoek (of als het echt moet: vershoudfolie) over, en laat het in ongeveer anderhalf uur op een warme plaats rijzen tot het in volume verdubbeld is. Zoals vermeld, kunt ge het ook een ganse nacht op een koelere plaats tot het gewenste volume laten rijzen.

Stap 2: de vulling

Haal het deeg uit de kom (duh), en sla het neer op uw werkvlak. Rol het uit tot een rechthoek van 70 op 20 cm (nee, ik heb geen meetlat gebruikt). Bestrijk het deeg met de gesmolten boter, en bestrooi het dan met de suiker en de rozijnen. Strooi er desgewenst wat kaneel over.

Rol het deeg op langs de lange kant, en snij het in bijvoorbeeld vijftien stukken. Schik die stukken op uw (ingevet) bakblik, en laat het in een afgesloten plastic zak in ongeveer een half uur tot zowat het dubbele rijzen.

De broodjes moeten in een bakblik/braadslee: Chelsea buns zijn vierkantig met een ronde kern.

Stap 3: bakken

Verwarm de oven voor op 200°C.

Plaats de honing, de boter, de melk en de suiker in een steelpannetje op een laag vuur. Breng het (eenmaal alles mooi gesmolten) aan de kook. Laat dit tot een stroop inkoken.

Giet deze stroop over de buns (ik gebruik nooit alles), plaats het bakblik in de oven en bak de Chelsea buns 15-20 minuten. Laat eventjes afkoelen –niet te lang, of je krijgt ze niet meer uit het bakblik zonder ze te beschadigen– en leg ze (eventueel) op een rooster om verder af te koelen.

Smakelijk!

blue chip chocolate chip cookies

Het recept (alsmede de title voor deze post) heb ik schaamteloos ‘geleend’ van Smitten Kitchen. Smitten Kitchen is één van de interessantere foodsites op het internet, het soort sites waarvan ik eigenlijk had gewild dat ik er zo zelf ook één had. De recepten worden altijd gekaderd in een verhaaltje –wat het meteen ook een persoonlijke site maakt– en ze worden duidelijk uitgelegd, met vaak heel mooie foto’s bij. Zo ook hun recept voor blue chip chocolate chip cookies. (Dat oorspronkelijk van David Lebovitz komt.)

Benodigdheden

100 g ruwe suiker (ik gebruikte rietsuiker)
120 g blonde suiker (cassonade Graeffe)
115 g koude, ongezouten boter, in stukjes van 1 cm
1 groot ei
een theelepel vanille-extract
een halve theelepel bakpoeder
175 g witte bloem
een snuifje zeezout
200 g chocoladepastilles
130 g walnoten

Zo gemaakt

Zet een pan op het vuur, met een weinig olijfolie. Rooster de walnoten tot ze donker van kleur zijn –let goed op dat ze niet verbranden: blijf voortdurend roeren. Doe vervolgens de walnoten in een foodprocessor en maal ze goed fijn.

Verwarm de oven voor op 150°C.

Meng de suikers met de boter in een kom –of in de deegmixer (nee, ik heb er zelf geen). Het vraagt flink wat werk als je de koude boter manueel met de suiker mengt; zorg dat alles goed gemengd is. Voeg nadien het ei toe, het vanille-extract en het bakpoeder.

Meng eerst het zout onder de bloem, voeg dat aan het mengsel toe, en vervolgens ook de gemalen walnoten en de chocolade.

Maak met twee soeplepels hoopjes deeg, en plaats die op een met bakpapier beklede bakplaat of een equivalent (bij mij lag het bakpapier gewoon op zo’n rond ovenrooster –zie foto). Plaats de bakplaat in de oven gedurende een 18-tal minuten. Die hoopjes zullen vanzelf ‘uitlopen’ tot platte koekjes.

Laat afkoelen, en bewaar –indien er overschot is– in een luchtdichte doos.

eucalyptus

Gisteren ben ik bij Vits-Staelens langs gegaan om er wat broodnodige kruiden en specerijen in te slaan, zoals gemalen kokos, gedroogde mango (zit al in de broodpudding), rietsuiker, peperkorrels, en… een zak eucalyptusbladeren. Voor slechts 1,27 euro: het was sterker dan mezelf.

Meteen daarna heb ik een lamsschouder gekocht bij buurman El Hallal, en ik was half van plan om die in de eucalyptusbladeren te wikkelen, maar zo zonder referentie betrouwde ik dat toch niet. De lamsschouder is ondertussen geheel op (eigenlijk was er genoeg om twee dagen van te eten –Henri is er zot van), na eerst een gezonde drie uur in de oven te hebben doorgebracht.

Edoch, die eucalyptusbladeren, wat kan ik daar allemaal mee doen? (Kookkunstgewijs dan liefst, en bij voorkeur iets anders dan ’thee van trekken’.) Iemand?