Het zal vijftien jaar geleden zijn dat ik nog eens een toneelvoorstelling heb bijgewoond. Mogelijks heb ik hier of daar wel nog eens een amateurvoorstelling gezien, maar ik ben bewust van het ‘professionele circuit’ weggebleven. Vijftien jaar geleden zat ik in de Tinnenpotstraat, op uitnodiging van de toenmalige Generale Bank, te kijken naar het in een kous gehulde geslacht van drie stuks heel erg bekende Vlaamse acteurs, die iets van Shakespeare op de planken brachten. Iets wat –in hun ogen– bovendien publieksparticipatie vereiste, en laat ik nu net weer de persoon geweest zijn, die de eer op zich mocht nemen. Men heeft mij sindsdien niet meer naar een toneelvoorstelling meegekregen.
Maar kijk, gisteren zat ik in de Minard, voor het geheel uitverkochte evenement An Old Monk. Wat mij overstag haalde, was het Kris Defoort Trio, dat ik recent nog maar had gezien tijden Parkjazz in Kortrijk, en dat ik in de huidige incarnatie steeds beter begin te vinden. Ze zouden muziek brengen die geïnspireerd is door Thelonious Monk, en Josse De Pauw –een al even bekend acteur als die drie van vijftien jaar geleden– zou daarrond een monoloog opvoeren. Dat kan niet slecht zijn.
Edoch.
Het is een bijzonder goede formule, jazzmuziek –geïmproviseerde muziek– samenbrengen met tekst. Jazzmuzikanten begeleiden al decennia andere vormen van kunst, van film over toneel tot een live wielerkoers (fenomenaal goed was dat). Zonder twijfel had het ook kunnen werken bij deze voorstelling, maar dat deed het niet.
Waar dit concept faalt, is niet in de muziek, niet in de heel geslaagde combinatie van (jazz)muziek en woord, niet in de capaciteiten van de acteur, maar eenvoudig in de inhoud.
We hebben het niét (meteen) over de doorzichtige en misleidende verwijzing van de titel (Monkmuziek gebruiken en het stuk dan maar An Old Monk noemen, maar het voor de rest niets met Thelonious Monk te laten maken hebben).
We hebben het wél over de opeenstapeling van clichés en trucs die al jaren in de podiumkunsten worden uitgemolken. We gaan een lied brengen? Laten we het publiek opdelen in drie, en elk deel een ander stukje laten zingen. We gaan elke platitude die er is over de jeugd, de volwassenheid en de ouderdom, in de tekst verwerken. (“Is uw bordje mooi leeg meneer? Het is godverdomme geen bordje omdat ik 70 ben, maar nog altijd een bord.” –ik parafraseer.) En laten we vooral eindigen met een paar dozijn naaktfoto’s van de acteur –het lijkt wel alsof exhibitionisme een vereiste tot geloofwaardigheid is geworden (gebleven?) in het theaterlandschap.
Het was echter een goed concert, niet het beste dat ik ondertussen al van het Kris Defoort Trio heb gehoord, maar zeker en vast: goed. Alleen jammer dat er de ganse tijd iemand door de muziek zat te babbelen, daar op het podium.
An Old Monk speelt nog t.e.m. zaterdag in Vooruit, en is geheel uitverkocht. Mensen-die-het-kunnen-weten zeggen mij u Die Siel van die Mier aan te raden als alternatief, en ik raad u een concert van het Kris Defoort Trio aan. Of hun cd.
