Van een collega van Tessa kreeg ik een Mamiya M645 in de schoot geworpen. Laat mij duidelijk zijn, daar zegt ge geen neen tegen. Philip Greenspun, van photo.net zegt over het 6×4,5 formaat:
The 645 format is the smallest, lightest, and cheapest roll-film design. Negatives are a little squatter than the standard 35mm frame (24x36mm) and therefore full-frame printing on standard paper sizes such as 8×10 need not require a cropping decision.
Zelf ben ik nog altijd een grotere fan van de vierkantjes (zoals Greenspun zelf, heb ik op diezelfde pagina gelezen), maar dat mag het plezier niet drukken.
Met de M645 kwam een 80mm lens (de standaard lens in medium format fotografie), met een maximale diafragma-opening van f/2.8, wat volledig open een uiterst geringe hoeveelheid scherpte in de scherpte-diepte geeft. Zoals hier, waar enkel de handen scherp zijn:
(Mag ik onderwijl nog eens beklemtonen hoe verschrikkelijk content ik ben van de Fuji films? In dit geval was het een Pro400H, maar ik gebruik ook graag de 160S. Mij absolute voorkeur blijft evenwel de Superia, maar die bestaat niet in 120 rolfilm.)
De Mamiya heeft één nadeel: de spiegel. Zo’n middenformaat camera blijft een reflextoestel, een SLR, een technologie die nog steeds in de moderne digitale (reflex-)toestellen wordt gebruikt. Dat wil zeggen, als je zo’n toestel gebruikt, kijk je eigenlijk via een spiegel door de lens naar het object dat je wil fotograferen, en als je afdrukt, klapt de spiegel omhoog en wordt de film of de sensor belicht.
In een middenformaat camera is de spiegel al groter dan in een kleinbeeld, en waar de spiegel bij de Hasselblad al een duidelijk herkenbaar dwop-wop geluid maakt, klapt hij bij de Mamiya omhoog en omlaag met trillingen die het toestel in je handen laat bibberen –ok, ok, ik overdrijf een klein beetje. Maar toch, het klappen is duidelijk merkbaar. Op de afdrukken is dat gelukkig niet merkbaar –tegen mijn verwachtingen in– maar ik ben dan ook niet trager dan 1/60s gegaan.
Wel leuk speelgoed, en een fotoformaat dat een beetje aan een scène uit een langspeelfilm laat denken.
