“Maar zeg eens, Bruno, waarom fotografeerde-gij eigenlijk?”, is een vraag die ik regelmatig gesteld krijg. Niemand vraagt ooit met eenzelfde regelmaat aan Tessa waarom ze dokter geworden is, of vroeg zich af waarom ik –in een vorig leven– tot webdeskundige werd uitgeroepen. Maar koppel mijn dilettantisme aan de rest van mijn maatschappelijk onproductieve interesses en bovenvermelde vraag verwordt plots tot een belijdenis welk antwoord niet alleen míjn leven, maar ook het leven des vraagstellers een zinvol doel kan bezorgen.
Enige hyperbool is mij niet vreemd, maar de regelmatige bezoekers zullen dat –samen met het eerder archaïsche taalgebruik en de nodige arrogantie– als typerend voor deze schrijfsels kunnen kenmerken. Bovendien vind ik de vraag best vermakelijk.
Wel goed, ik kíjk graag. Ik ben graag toeschouwer, veel meer dan participant. Ik aanschouw graag het verloop van een scène, de afwikkeling van een plot, de kleine radertjes die ervoor zorgen dat het geheel in beweging wordt gebracht of blijft. Had ik andere ambities dan zou dat van mij waarschijnlijk een geschikte manipulator gemaakt, maar die kunde ontbreekt mij geheel.
Eigenlijk heb ik daar nog nooit een echt antwoord op gegeven, waarom ik fotografeer. Niet zozeer uit onwil, maar wel omdat die reden –net zoals mijn fotografie– voortdurend mee evolueert. Destijds ben ik niet met fotografie begonnen met een bepaald doel voor ogen, maar de laatste paar jaren heb ik er wel gehad. Eerst was het bijna zuiver experimenteel: wat is fotografie, en wat kan ik ermee doen? Dat evolueerde al gauw van street photography naar concertfotografie, maar steeds meer begint die interesse te verschuiven naar geënsceneerde fotografie. Maar dat gaat dan weer louter over inhoud.
Vorige week doken een aantal artikels op in mijn newsreader. Who do you shoot for? is een eerder humoristische kijk op de zaak (met zoals steeds een grond van waarheid); maar op The Online Photographer vond ik niet alleen Getting Better: The Crucial Sentence, maar ook een link naar Thom Hogans What’s Your Goal?.
Als ik Michael Johnston met Thom Hogan combineer, dan wil ik op jaarbasis minstens 12 foto’s die ik de moeite vind om op –pakweg– 50x50cm te laten afdrukken. En dan wil ik op langere termijn een zwart/wit doka waarin ik mijn eigen afdrukken kan maken. (Jawel, ik ga steeds meer opnieuw de analoge weg op.)
Maar ik fotografeer dus omdat ik graag kijk. (En omdat ik u daardoor –heel even– kan laten meekijken. Le moment décisif, weet u wel.)