familiair – Pagina 53

BNRF (ix): de man met de hamer

De man met hamer is al een paar keer langs geweest. Vanochtend rond 3u30 ben ik thuisgekomen van Het Festival, heb vervolgens nog op automatische piloot één (van de twee) geheugenkaartjes naar de HD getransfereerd, en vervolgens als een blok in bed (en in slaap) gevallen.

Rond acht uur was ik opnieuw wakker. Ik had Tessa en Henri beloofd de laatste dag van De Feesten met hen door te brengen, dus zijn we achtereenvolgens:

gaan ontbijten in de (nieuwe) Pain Quotidien op de Kalandenberg (duur!)
een aperitief gaan drinken (lemon squash) in de Passion aan het Emile Braunplein (onderwijl naar de jazz van Chromatic Banana luisterend die ons uit de Duvel Droomschiptent tegemoet kwam)
gelunched, op de zelfde plek –het beviel ons dermate, dat we maar in één ruzie door meteen een soep (Henri), een Salade Scampi (Tessa) en Fettuchini met Scampi (ikke) hebben besteld
het plein zijn overgestoken voor een ronduit schitterend concert van het Carlo Nardozza Quintet, en de bekendmaking van de winnaar van het Jong Jazz Talent in Gent Concours

Nu zit ik nog rap even –knikkebollend– foto’s te bewerken voor Het Project (i. heeft een bespreking van gisteren klaar, waarin alleen nog mijn foto’s ontbreken).

(En morgenochtend mag ik opnieuw mijn dagelijkse tocht Brussel-en-terug aanvatten. Opstaan om 6u15. Geeuw.)

(on)eigen

Het is waar, een gedeelte van het verhaal is niet van mij. Een ander deel wel –ik kan het niet blíjven verdringen.

Soms moet ik gewoon met de neus op de feiten worden gedrukt alvorens ik iets wil geloven. Vorige week vrijdag (7 juli) is mijn nichtje overleden. Ik heb haar weten geboren worden, en 27 jaar weten opgroeien. Vandaag werd ze begraven, en het was pas toen ik de kist zag binnendragen dat ik er niet meer naast kon dat ze er niet meer zal zijn.

We zullen je missen, Julie. Ik zal je missen.

rust

Des ochtends moeten ze mij met rust laten. Dat heeft te maken met een serieus edoch bestrijdbaar ochtendhumeur (kijk mij niet aan voor ik gewassen en gekleed ben), dat dan weer alles te maken heeft met een aantal zaken die ik ’s ochtend zo snel mogelijk uit de weg wil hebben geruimd.

Naast de hygiënische argumentatie –niks zo goed als de douchebadfris gewassen ochtendmens– had ik graag achtereenvolgens mijn post (dat is een utopie want die mensen komen zo vroeg niet), en bij gebrek daaraan mijn digitale post, mijn RSS feeds, mijn planning, mijn gazet, mijn ontbijt en mijn koffie achter de rug en kiezen. Tijdens het weekend –of wanneer ik met de motor naar het werk trek– heb ik dat grotendeels zelf in de hand, maar op het werk blijft u maar beter uit mijn buurt tot ik die koffie heb gedronken en de computergebonden noodzakelijkheden heb volbracht.

Dat duurt hooguit een half uur tot een uur (afhankelijk van het volume). En daarna merkt u er de ganse dag niks meer van. (En omdat ik zo vroeg op het werk aankom , heb ik ruimschoots de tijd om mijn ochtendlijke taken te volbrengen –de twee andere vroege vogels lijden aan hetzelfde syndroom en dus laten we elkaar met rust.)

Bent u er ook zo één?

zwart

Op een totaal ander vlak. Mijn neus zit vol roet (zwarte snottebellen, maar ik wou u de plasticiteit besparen) van de BBQ die wij vandaag hebben georganiseerd. U was niet uitgenodigd (u wel, al zijn we vergeten de pot confituur mee te geven), maar ik kan u zeggen dat het overtuigend goed was. Sommige mensen zijn heel erg goed om in uw buurt te hebben.

Om twaalf uur waren onze vrienden uitgenodigd, en om twaalf uur, toen ik mij nog onder het heerlijk lauwe water van de douche bevond, stonden zij voor onze poort geparkeerd en aan onze deur te bellen. Om tien na twaalf heb ik de eerste vlam aan de houtskool gestoken, en om tien na een heb ik –bij gebrek aan hittebron– een torentje van zipblokjes, aanmaakhout, en poerdroog haardhout in vuur en vlam gezet. Op amper tien minutje was de BBQ toen klaar voor het vlees, en hebben wij genoten van achtereenvolgens gemarineerd varkensvlees, BBQworsten, kip, merguez, Argentijns gemarineerde steak, gemarineerd lamsvlees, gemarineerde kalkoenborsten, paprika en tomaten. Met een dessert van chocolade, banaan, appel, en –voor de gegadigden– geflambeerd met Stro-Rhum. Wat de pyromaan in mij tot grote blijdenis stemde.

En achteraf watermeloen. En koffie. En koekjes. En een klein beetje regen –wat ons genoegen niet kon bederven.

oneigen

Laat ons eens (van) mysterieus doen. Er ligt iets zwaar op mijn lever.

Zwaar.

En ik kan er geen letter over schrijven, omdat het niet van mij is. Misschien klamp ik er u nog wel eens IRL over aan, en zonder enige twijfel leest u erover in één van de boeken die ooit nog pleeg te schrijven. Maar ik moet er iets over kunnen schrijven, al is het maar dit bericht waar u niets uit wijzer wordt en al helemaal niets uit kunt afleiden.

Toch bedankt.

aankondiging (bis)

(Kucht —opnieuw— bescheiden in de microfoon.)

Ik ga er echt geen gewoonte van maken, maar we zijn nog geen maand verder, of ik heb opnieuw een reden om mijn madam in de schijnwerpers te plaatsen. Vanavond in de brievenbus:

Hierbij hebben wij het genoegen u mee te delen dat de Raad van Bestuur op 26 juni 2006 beslist heeft om u met ingang van 1 oktober 2006 toe te laten tot de proefperiode van twaalf maanden als voltijds adjunct-kliniekhoofd bij de dienst hematologie van het departement medisch-technische diensten.

Er kom schot in de zaak, na 16 jaar medische studies. Adjunct-kliniekhoofd. Hm. Does that sound sexy or what?

slechte ouders

Wij zijn slechte ouders, wij. Gisteren lag Henri pas om 23u in zijn bed. Voorwaar een goed begin van zijn vakantie. Het is allemaal de schuld van Roy Hargrove. De man wist gewoon niet van ophouden; het goed geoliede kwintet schudde de ene song na de andere uit de mouw (als was dat gezongen stukje er net iets te veel aan, Roy), en voor we het wisten was het way past bedtime. Nog een geluk dat we een lift naar huis kregen (en dus niet meer op de trein hoefden te wachten).

Gisteren zat hij (Henri) op de eerste rij tijdens dat laatste concert, mee te drummen met twee rietjes, en met open mond naar de trompetsolo’s van Hargrove te luisteren. Het eerste wat hij deed, vanochtend, was dan ook zijn trompet uit de koffer halen. “En in september mag ik naar de muziekschool hé!” (Die drang zal niet meteen veranderen denk ik, met Jong Jazztalent in Gent, Blue Note, en Jazz in ’t Park in ’t verschiet.)

(’t Is te hopen dat het hier rap de 30 graden overschrijdt. Ik wil naar huis, foto’s gaan bewerken en mijn drie filmpkes binnendragen.)

equus (photo)graphicus

Een tijdje geleden mocht Henri paardrijden bij (meter) N. Ik had toen vermeld dat de foto’s waarschijnlijk nog zouden volgen, dus bij deze.

(Fuji Superia, ISO 200, 50mm lens –klikken voor de grotere versies op flickr.)

(Binnen een paar dagen volgen er nog een twee-, drietal foto’s, maar die pasten niet meteen in deze ‘reeks’.)

Midlife crisis

“Pfff”, verzuchtte ik zonet bij het avondmaal. “Hoe dichter ik bij die veertig kom, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik een zware midlife crisis tegemoet ga.”

“Gôh, liefje,” was het gevatte antwoord, “gans uw leven is gewoon al één grote midlife crisis geweest tot nog toe.”

yotta

Ons Tessa heeft het ook zitten. Opgescharreld van mij, heeft het voor haar natuurlijk iets meer consequenties gezien haar voorgeschiedenis van astma, allergieën en andere luchtwegtoestanden. Ik moest ze vanochtend ei zo na niet aan het bed vastbinden, want ze had voorbereidingen, patiënten, en andere zaken die op haar lagen te wachten. Allemaal waar natuurlijk, en ze is in haar werk veel onmisbaarder dan ik in het mijne (denk verhoudingsgewijs aan yotta vs yocto), wat ik meteen als argument kon gebruiken (als ge u nu niet verzorgt zult ge zonder twijfel voor langere tijd ‘out’ zijn –de vorige keer liep ze met een longontsteking rond).

Ze blijft dus thuis, zodat ze maandag opnieuw kan gaan werken, en zondag meekan naar ParkJazz.