Gisteren mocht de klas op uitstap naar de persvoorstelling van de nieuwe cd van Robin Verheyen, uitgebracht op 52creations. Ik ga aan de meester eens vragen of daar geen press release van bestaat. Hebt u overigens die ene leerling heel bedenkelijk zien kijken dat hij weer mee op de foto moest, daar links bovenaan?
Omdat u anders mocht denken dat ik niks uitsteek: alhier het bewijs dat ik werk (met mijn schoonvader op de achtergrond nog wel). Foto door Dominique Dierick.
Onderwijl leest u over het gebeuren op het Gent Jazz Festival bij Gentblogt: Gent Jazz: gemoedelijk, en kan u mij desgewenst volgen via de sociale media: twitter, facebook en mijn instagram-foto’s, die ook automatisch verschijnen op mijn tumblr account.
Carmen trok op niks. Enfin, Viktoria Vizin, de mezzosopraan die de hoofdrol vertolkt en die we in various states of undress mochten bewonderen, mag er best zijn, maar de opera zelf, in een regie van Daniel Kramer, was niet echt om over naar huis te schrijven. Het speelt zich af in Sevilla, had Kramer ontdekt, en op amper een mijl van de schapenboerderij waar de regisseur in Ohio opgroeide, bevond zich het stadje Seville. Reden genoeg voor hem om het geheel te vertalen naar een verhaal uit de Amerikaanse working class, want de gipsies uit het oorspronkelijke verhaal zijn tegenwoordig niet sexy meer, maar ‘raciale, sociale, emotionele en relationele outcasts’.
De soldaten uit het verhaal van Prosper Mérimée zijn aldus verworden tot Amerikaanse troopers in korte broek en met zo’n boyscouthoedje op, waar Robert Baden-Powell hemzelve jaloers op zou zijn geweest. Het deel van de working class dat de zigneurs moet verbeelden, is getooid in fluo kledij uit de jaren 90 (of was dat 80), en de toreador is veranderd in een hondenvechter. Een jammerlijke zaak, maar niet noodzakelijk onoverkomelijkheden dusver –al ben ik nooit een fan geweest van de vercontemporainisering à la Peter Sellars. de man die in de jaren 80 de opera’s van Mozart naar een hedendaagse setting bracht.
Waar Kramer dan wel degelijk de mist in gaat, is in de manier waarop hij het personage van Carmen neerzet. Carmen is, zowel bij Bizet als in het oorspronkelijke verhaal van Mérimée, een vrijgevochten vrouw die zich door niemand de wet laat voorschrijven –en al zeker niet door een man. De Carmen van Kramer is nooit krachtig, maar veeleer gedwee, een slachtoffer zelfs van de omstandigheden die haar overkomen. En dat druist radicaal in tegen het thema van het verhaal. Natuurlijk, Carmen schikt zich in haar lot, maar ze zal zich niet zonder slag of stoot overgeven. Het ultieme bewijs vinden we in het feit dat ze liever sterft dan zich te schikken in een lot dat iemand anders voor haar zou bepalen.
Bijzonder jammer ook, is de platvloerse manier waarop alles wordt uitgebeeld. De zigeuners waren voor Kramer niet sexy genoeg, maar blijkbaar was er ook geen plaats voor de toch wel iets subtielere erotiek waarmee Carmen de mannen overweldigt.
Nog goed dat er muziek was, en dat ik een fantastische (zelfs comfortabele) plaats had weten te bemachtigen. En ik kan u aanraden het boek eens te lezen. Amper 70 bladzijden, inclusief (uitgebreide) voetnoten en een tiental illustraties. En als ook dat te lang is, dan is er nog het stripverhaal, dat heel trouw het originele verhaal volgt.
Een overlapping, maar toch, Carmen: ik ben er klaar voor. Wie geen kaartje bemachtigd heeft, kan de opera morgen, donderdag, om 19.30 u. (deuren om 18 u.) gratis en voor niets op groot scherm gaan bekijken op het binnenplein van de Leopoldskazerne. Moge de weergoden u desgevallend genegen zijn.
Een fototentoonstelling in Flinxo (Jazz & Fotografie, nog tot 24 juli); een vernissage in het Sandton Grand Hotel Reylof (de juwelen van Anuschka Van den Berghe); een bezoekje aan SMAK, MSK, TRACK; lunch in het Lepelblad en in Mub’Art (lekker in het eerste niet zo denderend in het tweede); een paar keer OR; schermlessen; twee keer Yogy*; twee keer het frietkot op de Vrijdagmarkt; koeken van Bundervoet; en bijzonder veel fantastische en interessante mensen. Ik ben al lang de chronolologie van de laatste dagen (weken?) kwijt.
Gisterenavond zag het er nog zo uit, in Fotogalerie Flinxo. Morgenavond opent de tentoonstelling Jazz en Fotografie, en morgenmiddag (rond een uur of twee) ga ik nog drie foto’s ophalen bij Fotoshop, die ik in extremis nog heb aangepast.
Ook Christian was nog druk bezig de laatste hand te leggen aan de inkadering van een heel erg mooie Toots-foto.
Jazz en Fotografie loopt nog van 22 juni t.e.m. 24 juli. De tentoonstelling toont een selectie van foto’s van Jos ‘The Jazzman’ Knaepen, Bruno Bollaert, Tom Van Nuffel, Wouter Rawoens, Maarten Marchau, Cees van de Ven, Christian Overdeput, Dominique Dierick en Thomas Verfaille. Gaat dat zien.
Heel in het begin liep ik langs de Eedverbonkaai, de Neermeerskaai en de Gordunakaai (heen en weer tussen de Europabrug en de brug aan de IJzerlaan), maar al gauw lonkte de afstand van Watersportbaan mij. Ik heb daar een veelvoud aan rondjes gelopen (mijn record was zeven in één sessie), maar het werd daar iets te populair, en de mannelijke lopers zijn er iets té macho (van het soort dat de ganse breedte van de finse piste nodig voor hemzelf en zijn ego). Ik heb al lang mijn goesting elders gevonden, waar ik bijna iedereen ken die ik tegenkom (van ziens toch), en waar iedereen elkaar vriendelijk goedendag knikt (of zelfs zegt, als er tijd genoeg is) in het passeren of kruisen. Vergeef mij als ik u niet meteen verklap waar ik loop, het is er redelijk rustig, al heeft Gent recentelijk die route officieel ontsloten.
Vanochtend probeerde ik een nieuwe route uit. Heletegans per toeval ontdekt via Looproutes voor iedereen, waar ik terecht kwam op een traject dat mij naar de Bourgoyen bracht. Ik heb eigenlijk nooit beseft dat die zo dichtbij huis lagen. Het enige ietwat tricky gedeelte is om van de Watersportbaan naar de Bourgoyen te geraken, waardoor een mens onder de moordend gevaarlijke Deinsesteenweg moet, en daar dan een redelijke drukke straat moet oversteken naar de Valkenhuisweg/Bunderweg. Ik had nog maar weinig in de Bourgoyen rondgetrokken, dus had ik een spiekbriefje mee, met daarop de namen van de straten die ik in of langs moest, samen de in te slagen richting. Heel duidelijk, vond ik van mezelf. Al had ik er geen rekening gehouden dat er nergens straatnaamborden op dat domein te vinden zijn. Nog goed dat ik lang en hard (een anglicisme!) naar Google maps gekeken had.
Een fantastische route trouwens, die ik vanaf nu zeker één keer per week ga afleggen.
Juist. Laat het ons erop houden dat ik er een halve week van tussenuit ben geweest, met woensdag een (negatief) piekmoment (schouder + aften + slaapdeprivatie + migraine), en dat het nu veel beter gaat. Gisteren in de namiddag ging het zelfs al zoveel beter dat ik eindelijk mijn zeven foto’s bij Fotoshop ben gaan binnengeven (de expo opent op 21/06). Juij!
Wie Gent zegt, kan al een tijdje niet meer om de TRACK hype heen. Gisteren kreeg ik een mailtje van de Antwerpse Prophets, die in opdracht van Toerisme Vlaanderen/Gent en SMAK het gedoe nog wat meer gaan promoten in het buitenland. De reclamecampagne die ze daarvoor hadden opgezet, viel bij de opdrachtgevers blijkbaar zo in de smaak, dat het is toegevoegd als 42e kunstwerk van TRACK.
Het concept heet crowd track, en wie op die pagina zijn naam ingeeft, kan die beluisteren als beiaardmuziek (vanaf nu mag u mij aldus aanspreken). Elke letter wordt omgezet in een beiaardklank. Wie dat wenst kan zijn naam vervolgens ook toevoegen aan crowd track om “deel uit te maken van een crowdsourced muziekstuk. Met deze namen gaat stadscomponiste An Pierlé deze zomer aan de slag. Ze componeert een muziekstuk en speelt het live op de beiaard, tijdens het slotweekend van Track in september. We maken er ook een visuele partituur van.”
Dat klinkt allemaal zeer intrigerend, en eigenlijk had ik wel wat meer willen weten over de methodologie erachter: heeft men het alfabet gewoon getransponeerd naar een chromatische toonladder? Of gebruikt men enkel stamtonen, met de alteraties voor de diacritische tekens? Of werden de tonen willekeurig uitgekozen?
Het blijft natuurlijk gewoon leuk om te doen, en het is een uitstekende kans om deel uit te maken van een kunstwerk. Al moet u nog even (tot 15 september) wachten op het resultaat.
Crowd Track Gent: an interactive musical artwork.