Categorie: activiteiten

Vakantieprogramma

Er zijn twee dingen waar ik graag over zou schrijven, en ze gaan allebei over jazz. Maar ik heb voorlopig geen tijd om het deftig uit te schrijven, dus het zal voor later zijn. Ik denk er ten andere aan om het jazz gedeelte van dit blog naar een ander blog af te splitsen, maar bon, dat is een ander paar mouwen.

Mijn schoonvader zit hier al een halve vakantie muren en deuren te schilderen –daarbij somtijds bijgestaan door zijn dochter, die nu terug aan het dokterwerk is. Ik heb daar fotografisch bewijs van, en ik zal dat binnenkort nog wel eens tonen. Momenteel zit mijn energie even elders.

Rustdag

Zondag is een rustdag, en die kondigde zich al aan sinds donderdagavond. Ach, morgen migraine, vreesde ik toen, maar ik bewandelde de volgende dag alsof er niks aan de hand was. Vrijdagavond kreeg ik de zelf voortekenen, maar ook zaterdag kwam ik min of meer vlekkeloos door. Maar na een week vakantie, schilderwerk, meubelverhuis, Ikeabezoek en een heel aangename zaterdag, had ik het vanochtend wél vlaggen natuurlijk. (Dat, en ik loop al meer dan twee weken met een hele roedel aften rond, zodat ik gisteren noodgedwongen met Medrol gestart ben.)

Lichter dan verwacht, de migraine, maar het zal bij rusten blijven vandaag. En dat is waar een zondag voor dient, nietwaar. (Alweer geen Opatuur, vanavond, en dat knaagt dan weer wel.)

Vakantie?

’t Is vakantie. Dat betekent dat Henri geen school heeft en, bij hoge uitzondering, dat Tessa een weekje thuis is. (Juich!) Dat betekent dus ook, dat ze allebei kunnen meewerken aan mijn mega-opkuis-plan! Eigenlijk ben ik gewoon mijn bureau aan ’t herinrichten, maar dat blijft tussen ons.

In eerste instantie werd het archiefkot geschilderd, en achteraf door mij opgevuld, wat resulteerde in twee volle vuilniszakken overbodig gerief. Vandaag hebben we de kamer van Henri aangepakt: zijn kleerkast uitgemest, zijn hoogslaper uitgebroken (met dank aan mijn schoonvader voor de helpende hand), en mijn oud bed in de plaats gezet. Het is precies alsof hij in een balzaal huist (ik post nog wel eens een foto).

Het ging allemaal zo vlug en we zaten allemaal zo vol energie, dat ik helemaal vergeten was dat er vandaag een persconferentie was waarop het seizoen 2011-2012 van De Bijloke werd voorgesteld (gelukkig was er iemand anders voor Gentblogt aanwezig). Het jazzprogramma ziet er alvast heel geslaagd uit: Phronesis, Geri Allen (speelt ook op Gent Jazz trouwens), Portico Quartet, Jason Moran, Christian Mendoza, Robin Verheyen. Waar is mijn agenda hier ergens?

Ikea

Euh, ik zat gisteren in de Ikea. En daarnet ook. En terwijl ik gisteren slechts 14 euro heb uitgegeven, brachten wij vanavond een billy en een gåser mee. Mijn bureau is aan een upgrade toe, zeker nu ik de helft naar het archiefkot heb verhuisd. Het werkvolk had dat proper geschilderd, en ik heb er mijn lelijkste kasten naar verplaatst. Ik zal nog wel eens foto’s posten, maar voorlopig heb ik daar geen tijd voor –muhahaha.

(Zowel gisteren als vanavond: zo weinig volk. Het was bijna aangenaam om er rond te wandelen!)

Sheik Yer Zappa

Gisteren zat ik in De Roma, een fantastisch mooie zaal in het getto dat Antwerpen heet. Ik was eerst zinnens om mij met het openbaar vervoer daarheen te begeven, want niet alleen waarschuwde de site reeds halvelings voor moeilijk parkeren, ik was er al een keer of twee geweest en wist dat het er moeilijk parkeren is.

Het openbaar vervoer mocht ik echter alras elemineren, want de laatste trein richting Gent vertrekt om 23u05 aan het Antwerpse Centraal Station, dat nog eens op 20 minuten wandelafstand van De Roma is gelegen. (Trams zullen ook in Antwerpen wel niet meer rijden na 22u30 zeker?) Gezien er wel een begin- maar geen eindtijd werd vermeld, besloot ik toch maar met de auto te gaan. Ruim op tijd, want als ik nog een minuut of tien moet zoeken…

Ik passeerde een eerste keer aan de voordeur van De Roma om 19u53; ik kon er pas binnenwandelen om 20u33; het concert begon om 20u30 (maar zoals steeds in den jazz is dat –gelukkig, deze keer– minstens een kwartier later).

Stefano Bollani speelde er Sheik Yer Zappa, ik had het al geruime tijd op mijn wishlist geplaatst. Wat ik destijds niet had gezien, was dat hij werd bijgestaan door een paar fantastische muzikanten. Ik was niet meteen bekend met trombonist Josh Roseman, maar wel met bassist Larry Grenadier, drummer Jim Black, en tegenwoordig vooral vibrafonist Jason Adasiewicz. Adasiewicz bracht recent zijn (derde) album Sun Rooms uit (getipt!). Die mannen speelden allemaal met veel goesting en zin voor entertainment, al heb ik me geregeld afgevraagd wat trombonist Roseman daar allemaal stond te doen. Het geluid was dermate slecht (en ik meen te hebben begrepen dat ze een eigen klankman mee hadden) dat eigenlijk alleen de piano en de drums te horen waren, waarboven nog het meest van al de vibrafoon van Adasiewicz kon klinken, maar waarin de bas en de trombone bijna onhoorbaar bleven. Enkel tijdens een paar soleermomenten mochten ook zij aan het woord komen –al was het iets beter tijdens de tweede set.

Er zat veel humor in het concert, al had het niet gehoefd dat Bollani Bobby Brown zat te zingen bij de opening van de tweede set. De Zappa fragmenten (Sheik Yer Zappa is een duidelijke knipoog naar het bekende Zappa-album Sheik Yerbouti uit 1979) waren talrijk en herkenbaar, al zou ik er niet in slagen om op die fragmenten ook songtitels te plakken.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=t2vE5b_FgEA&w=500&h=405]

Bobby Brown, het —arguably— meest bekende Zappa nummer; de tekst vindt u alhier, voor wie wil meezingen. Het nummer staat ook op het recent verschenen, 3 cd’s tellende album, Hammersmith Odeon, dat live opnames van een paar shows in 1978 (in het Hammersmith Odeon). Nog een tip!

Archiefkot

We zijn nog eens aan ’t verbouwen. Enfin, herinrichten eigenlijk. De boiler room (wij geven onze ruimtes graag namen die in Cluedo niet zouden misstaan), die daarvoor (we spreken toch een decennium geleden) de schilderkamer was, wordt geconverteerd tot archief (we twijfelen tussen boiler room of het prozaïsche archiefkot).

Archiefkot door Bruno Bollaert

Henri en ikzelf hebben daartoe de ganse week gepland en verdienen nu van een welverdiende rust, terwijl het *ahem* werkvolk onze plannen ten uitvoering mag brengen.

Archiefkot door Bruno Bollaert

De huidige speelkamer (vroeger: kattenkamer) wordt daarna aangepakt en geconverteerd tot muziekkamer; Henri is druk bezig die plannen reeds verder uit te denken.

Worst met appelmoes

V.E.M. - Worst met appelmoes door Bruno Bollaert

Zaterdag 26 februari mogen Henri en ikzelf in het orkest optreden tijdens het spektakel Worst met appelmoes van de V.E.M. (Henri deed vorig jaar ook al mee). We zijn al een tijdje aan het repeteren; elke vrijdag is er gewone orkestrepetitie, maar de laatste paar sessies werd er toch flink meer nadruk gelegd op de stukken voor de voorstelling.

Zondag was er een soortement generale repetitie (in de polyvalente zaal van Henri zijn school). Grote stukken decor stonden er opgesteld, de kinderen van de musicalafdeling waren er, het orkest, en de mensen die alles in goede baan leiden (de regie). We hebben gans het draaiboek doorlopen, met de nodige stops en wijzigingen.

Wij hadden vooral oog voor de dirigent, en zo gebeurde het meermaals dat we bij het einde van een stuk geconfronteerd werden met een scene die zich tijdens ons spelplezier magisch had getransformeerd tot banketzaal, of marktplein of troonzaal. Onderwijl werd er nog wel eens rook geblazen ook. Spannend allemaal, en vooral héél erg leutig. Ik kijk al uit naar de volgende repetitie (er komt zeker nog één generale repetitie, misschien twee), en de voorstelling zelf. Eerst nog wat oefenen op dat stuk uit Lord of the Dance –dat moet nog sneller!

Hawaii Five-O

Hawaii is de 50e (en dus laatste) staat van de Verenigde Staten –vandaar ook de Five-O in de oorspronkelijke televisieserie. De serie liep van 1968 tot 1980, en de O is overigens de letter ‘o’, en geen nul zoals in de remake van 2010.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=AepyGm9Me6w&w=500&h=405]

Naar ’t schijnt kent Hawaii weinig temperatuurschommelingen tussen de verschillende seizoenen. De minima gaan van 17 in de winter tot 20 in de zomer; de maxima schommelen tussen 26 en 30 graden. Ik zal u weten te zeggen of dat klopt, zo ergens in de helft van februari.

Optreden

Optreden V.E.M. door Bruno Bollaert

Voila, dat hebben we ook al eens meegemaakt. Vanavond (met bonkende kop en een keel van schuurpapier) heb ik voor de eerste keer opgetreden en (plein) public. Naar jaarlijkse gewoonte luistert V.E.M. de nieuwjaarsreceptie van de BAS-sector in het UZ op. Ik was eventjes een beetje nerveus, maar de groep is groot genoeg om u in te kunnen wegsteken als het moet, en bovendien komen de mensen naar zo’n receptie om sociaal te wezen en niet om naar de bandleden van een orkest te turen. Net zo ontspannend als op een vrijdagse repetitie dus –en hetzelfde repertoire.

Ziet de zoon ginder rechts zitten (we zitten in hetzelfde orkest, jawel –en hij speelt ‘iets’ beter dan zijn vader, maar zeg hem dat vooral niet), ik zat in het midden, ge ziet nog net een stukske van mijn kop. (Tessa heeft de foto gemaakt.)

Zo wijs.