USA2010 – Pagina 5

Jose James, and that other person

Dimitriou’s Jazz Alley is één van de grootste jazzclubs in Seattle (zoniet de grootste). Dimitriou begon zo’n dertig jaar geleden in het University District, maar 6 jaar later verhuisde de Jazz Alley, naar de huidge locatie op 6th Street.

De club is naar onze standaarden groot, groter dan de concertzaal van De Werf in Brugge, maar vergelijkbaar met het café in Vooruit. Niettemin is het er heel intiem: het publiek zit er bijna tot op de schoot van de muzikanten. Toen wij er zondag kwamen, kregen we de keuze tussen een booth of een tafeltje vlak naast de piano –en ik bedoel wel degelijk vlak naast de piano: Hiromi zat bij u aan tafel, weliswaar een kniehoogte hoger op het podium, maar toch. Wij kozen wijselijk voor de booth, kwestie van toch nog iets van de andere muzikanten te kunnen zien.

De beste plaatsen zijn voor de gasten die ook komen eten –en dat eten is niet bepaald goedkoop (30 USD voor een entree, wat –zoals u waarschijnlijk al weet– verkeerdelijk geïnterpreteerd Frans-Amerikaans is voor hoofdschotel). Die dinner guests mogen vooraan bij het podium zitten, of op een prime spot op het mezzanine.

Zeer gewilde plaatsen, want het zijn niet meteen de minsten, die bij Dimitriou passeren. Cassandra Wilson komt nog langs, deze maand, Joshua Redman komt volgende maand, maar ook McCoy Tyner, Oscar Peterson, Branford Marsalis, Pat Metheny kwamen er al langs.

Zondag beluisterden wij de Stanley Clarke Band met Hiromi, dezelfde groep die op 10 juli tijdens Gent Jazz optreedt. Ik zou zeggen, bestel uw tickets maar alvast. De groep biedt een combinatie van entertainment (Hiromi zit geen seconde stil als ze speelt) en boeiende muziek. Ik kom er nog wel op terug.

Het publiek is hier ook iets enthousiaster dan bij ons; er wordt geapplaudisseerd na solo’s, maar op een veel vanzelfsprekender manier dan wanneer dat bij ons gebeurt. Het past ook veel meer in een clubcontext waar er direct contact is met de muzikanten, dan in een iets afstandelijker concertzaal.

Na afloop van het concert zondag, hebben we meteen onze plaatsen gereserveerd voor het optreden van Jose James en Jef Neve. “Ok,” zei de gastvrouw toen ze onze gegevens noteerde, “so I’ve put you down for the concert of Jose James and… erm that other person.” Zouden ze er ‘nieve’ of ‘nevie’ van maken?

Happy Tessa op moederdag

Deze foto zou moeten volstaan, denk ik. Henri had vanalles gepland. Hij had zaterdag zelf een kaart en een cadeau gekocht in een winkel –ik was er niet bij, want ik lag met migraine in bed. Hij was met Tessa gaan winkelen, en terwijl zij –verplicht–buiten wachtte, ging hij boldly alleen de winkel binnen om er een kaart te kopen, een geschenk uit te kiezen, én te laten inpakken. Het gaat goed met zijn kennis van het Engels, vind ik.

Tessa werd getrakteerd op Berry Meyer Lemon Pancakes, een recept dat ik heb van Joy the Baker (ik zou die eigenlijk wel eens willen ontmoeten), en nadien een fruitgerecht met Meyer Lemon Curd. Ik wil al zo lang eens Meyer lemons gebruiken, maar bij ons in België is dat gewoon niet te vinden –of ik heb nog niet op de goede plaatsen gekeken.

Voor de pancakes is er enkel zest nodig, die duchtig in de suiker dient gewreven te worden.

Het deeg van zo’n Amerikaanse (karnemelk) pancakes trekt overigens in niet op deeg voor Franse pannenkoeken –het is eerder dik zoals voor wafels. Ze moeten ook iets langer, en op een iets lager vuur, in de pan.

En die Meyer Lemon Curd is een gewone curd, maar dan met sap van Meyercitroenen i.p.v. gewone citroenen.

Geen recept, maar ik bak die Amerikaanse pannenkoeken nog wel eens (ze werden hier heel erg gesmaakt), en dan bezorg ik u (eindelijk) nog eens een recept.

Waar is Henri?

De bus van Queen Anne naar Downtown Seattle, op weg naar Dimitriou’s Jazz Alley.

Waar is Henri?

Er werd een pakje bezorgd, vandaag.

Muziek

Wat ik hier absoluut het meeste mis –behalve dan een handvol mensen die hopelijk weten wie ze zijn, maar ik vermoed dat er een paar zijn die het niet verwachten; edoch ik heb het over wat en niet wie— wát ik dus het meeste mis, dat is mijn muziek. Toegang tot mijn toch wel behoorlijke collectie –die ondertussen grotendeels gedigitaliseerd is, enfin de jazz toch– en een deftige muziekinstallatie om ze op af te spelen.

Wat ik eigenlijk niet echt mis, is de televisie. Ik heb nog geen enkele keer bewust naar tv gekeken. Henri heeft Cartoon Network, waarnaar hij dagelijks even mag kijken –zoals bijvoorbeeld naar seizoen twee van Star Wars The Clone Wars, dat vorige week net afgelopen is. (“Maar geen nood, papa, vanaf vandaag zenden ze gewoon vanaf seizoen één alles opnieuw uit.”)

Och, we gaan eens wat muziek bestellen zie, en op de laptop zetten. En we gaan binnenkort eens naar wat concerten gaan ook. Heb ik al gezegd dat Jef Neve hier binnenkort optreedt? Met José James? Geheel gratis zelfs?

Waar is Henri?

Onze backyard hier in Seattle, gezien vanop het terras (toegang via de keuken en de slaapkamer).

Werkvolk

Het is hier gelijk niet veel anders dan thuis, wat Tessa betreft. Ze staat op voor de zon, komt thuis als de zon onder is, en gaat slapen… als het werk gedaan is. Enfin, which is: never, dus stopt ze maar als ik lang genoeg zaag en/of als ze zelf begint te voelen dat ze er daags nadien als een vod gaat bijlopen als ze nog drie minuten verder doet.

Henri is al niet veel beter. Die mat ik af met minstens één thema (Frans, wiskunde, spelling, taal) per dag, zodat we op tijd de lessen kunnen afronden. Het streefdoel is eigenlijk 2,5 thema’s per dag, maar als het bijvoorbeeld les Frans is, dan gaat dat iets minder vlot dan wanneer het over wiskunde gaat. Zelfs al moet hij getallen als 4.278.059 delen door 52 of 0,9 door 0,35 –zonder rekenmachine welteverstaan. Breuken, zegt u dat nog iets?

Volumineus

Waar ik telkens weer aan moet wennen, zijn aan de volumes waarin alles hier verkrijgbaar is. Een plastic fles van 1 gallon melk (3,7 liter dankuwel) of, als het echt niet anders kan (u ziet de drogist al zuchten), een karton van een halve gallon; shampoo in flessen van 40 fl oz (iets meer dan een liter); en water in bidons van 2,5 gallon (bijna 10 liter).

Uit eten is bijna vanzelfsprekend net zo copieus, al bekijken ze u gelukkig niet alsof ge een vrekkerige Hollander zijt als ge uw bord wilt sharen met een tafelgenoot, of als ge na de maaltijd de rest mee naar huis neemt. Dat hoeft zelfs niet in een doggybag, ze hebben daar allerlei recipienten voor –sommigen hebben zelfs steeds een tupperware pot mee in de wagen.

Henri deed vanochtend helemaal mee met de volumineuze trend. Ik was vertrokken met een normale kom voor zijn ontbijtgranen, waarin achtereenvolgens een banaan, een stuk of wat frambozen, en een viertal aardbeien gesneden werden. En toen zat de kom overvol, en moesten er nog ontbijtvlokken en melk bij. Dus heb ik de kom maar een maatje groter genomen. Hij zag het helemaal zitten. Smakelijk.

Waar is Henri?

Grmpf. Ik heb het grootste deel van de dag achter de computer doorgebracht (ttz de computer en de iPad), en inkopen gedaan. Ik had beter wat foto’s genomen van de schitterende omgeving waar we hier zitten; Queen Anne is quite different van Capitol Hill waar we twee jaar geleden zaten. Capitol Hill was eerder ouder geld, hier is het voornamelijk recent geld (‘oud’ en ‘recent’ in Amerikaanse en niet in Europese context; oud overspant amper een generatie). Twee buren hebben evenveel Porsches en de huizen gaan hier voor erm… veel geld. Twee straten verder zitten we op Queen Anne Ave N, vol restaurants, koffiehuizen, een Safeway en een Trader Joe’s, allemaal within walking distance.

Maar kijk, ik zal aan Henri (hierboven ergens op de foto) vragen dat hij me helpt herinneren dat ik eens wat foto’s van de omgeving maak, morgen. En dan zal ik ons huis alhier nog wel eens fotograferen ook.

Vancouver, Canada: 49th

“Tiens,” zei Tessa toen we richting Vancouver reden, “die koffie met die blauwe taskes, waar ge zo zot van zijt en die zoveel geld kost om te laten overkomen, komt die ook niet uit Canada?”

De branderij van 49th Parallel zit in Burnaby. Maar! Ze hebben een showcase cafe pal in Vancouver, op West 4th Avenue, wat telkenmale op een boogscheut bleek te zijn van waar wij heen moesten. We zijn er minstens vier keer koffie gaan halen. En fantastische chocoladekoeken en croissants, waar ge zélfs in België moeite moet voor doen om ze zo lekker te vinden.

En ik heb er een beker gekocht. En koffie (net zoals bij Blue Star). Blue Star had de beste espresso, 49th Parallel had de beste cappuccino. Eindelijk een koffiedrank met melk i.p.v. de melkdrank met wat koffie waar ik al de ganse reis aan overgeleverd was. Het was van bij OR in Gent geleden (waar ik altijd een doppioccino neem) dat ik nog eens een lekkere cappuccino had gedronken. (Vandaag heb ik overigens nog een heerlijke macchiato gedronken bij Caffé Vita hier in Queen Anne.)

Maar we zaten dus nog in Vancouver, waar Henri en ik de Girl in a Wetsuit ontmoetten (in Stanley Park, waar ook het VanAqua gelegen is). Het was net eb, en het strand lag vol zeewier en mosselen en halflevende krabben waar de meeuwen zich te goed aan deden.

En dat is de Lions Gate Bridge, die we tot op een boogscheut zijn genaderd, maar waar we uiteindelijk zelfs niet met de wagen zijn overgereden. Geen nood, bruggen genoeg in Vancouver, we hebben er wel zeker drie-vier verschillende gebruikt om van de ene kant naar de andere kant te rijden.

De grensovergang gaf overigens geen enkel probleem. Het was raar om nog eens met een wagen aan een grenspost te moeten stoppen, en uw pasport te laten afstempelen. Zowel in de USA als in Europa is het tegenwoordig gewoon doorrijden. Ik ben eigenlijk blij dat ik dat allemaal nog heb mogen meemaken (al ben ik nog wat blijer dat het allemaal niet meer hoeft).