Tag: henri

als de kat van huis is

… (de madam zit ergens in Frankrijk voor een congres) slaapt de muis een gat in de dag. En gaat hij daarna met zijn zoon de hoogstnodige zaken halen in het stadscentrum (twee DVDs van Lucky Luke bijvoorbeeld voor de zoon –voor geen geld– en vijf andere voor zichzelf –voor nog minder geld, echt waar). En bezoeken ze iemand anders’ huis, in gezelschap van de familie V.. En gaan ze uiteindelijk ergens eten in de buurt van station omdat ze vergeten zijn inkopen te doen, en dus niks eetbaars in huis hebben.

Een ontbijt konden we nog net bijeen scharrelen –geen van beiden had zin om naar de bakker te stappen– over het middagmaal moeten we nog nadenken. Maar daarna gaat het alvast kermiswaarts (“ik zou graag zo ne keer schieten, en dan in het spookkasteel, en dan naar het spiegelpaleis, maar oliebollen moet ik niet hebben deze keer” dixit de zoon). En om 16u is hij alweer weg. Naar de grootouders. En dan op boerderijklas. Ik overleef dat overigens amper, dergelijke uitstappen, dus stamp ik de komende dagen zo vol mogelijk zodat ik mijn gedachten kan verzetten. Ik heb toch ’t kot voor mij alleen.

Fa kruis

Fa kruis

“Euh, wacht papa, dat is geen fa, maar een fa kruis!”

D70, 1000 ISO, 50mm f/1.8 1/30s

Do(Wat vooraf ging:)

“Ik verveel mij!”

“Ewel lees dan wat hé, terwijl ik het eten verder maak.”

(Waarop hij zijn partituren pakt en begint noten te lezen.)

bloemen

Wie mij eens helemáál wil doen smelten, moet mij bloemen kopen. Tessa en Henri –ten zeerste met dat fenomeen bekend– hadden mij zaterdag een bos tulpen meegebracht naar de Vooruit, waar ik hen zat op te wachten voor de lunch.

Dat doet wel wat, zo’n bos bloemen op u zien afwandelen –in volle Vooruit bovendien. Een serieuze bos overigens, waarmee Henri zijn armen vol had. En waarvoor we achteraf thuis met moeite een vaas voor hebben gevonden waar ze allemaal samen in konden.

Krijgt u ook zo graag bloemen?

saai!

Niet zo leuk, dit boek. Het is zelfs zo saai dat je het niet helemaal uit zou lezen.

Aan het woord is mijn fluks herstellende zoon, die net –onder zachte dwang van zijn moeder— een kinder-/jeugdboek heeft uitgelezen in het kader van de jeugdboekenweek.

Al even kieskeurig als zijn vader. (Maar hij heeft het tóch uitgelezen.)

uitrusten

…dat was toch de bedoeling, niet?

Gisterenavond van interview gedaan met de jongens van Absynthe Minded. Ttz ik heb foto’s genomen, en tvdv heeft van interview gedaan (en zeer goed, overigens). Achteraf naar het concert, Coparck in het voorprogramma, hoofdact voornoemde Absynthe Minded, die meteen ook hun nieuwe CD aan het publiek voorstelden. U leest er vandaag of morgen of maandag meer over bij Het Project.

Gezien ik ook analoge foto’s heb gemaakt –die ik naar alle waarschijnlijkheid dit weekend zal nog hebben– ben ik vanochtend (*kuch*10 uur*kuch*) foto’s gaan binnensteken, die van vorige week terug meegebracht, en straks kan ik die van gisteren gaan afhalen. Ondertussen artikels klaarzetten, voor Henri zorgen, en de madam is gaan toeren (van wacht namelijk).

Om u maar te zeggen, dat ik niet op mijn gat zit (of toch wel, maar goed u hoeft niet altijd alles letterlijk te nemen). En ik vind dat verschrikkelijk wijs.

—

Henri is al veel beter. Gisteren, zo heb ik gehoord, heeft hij niks gegeten, enkel gedronken, en zelfs dat kwam er meer wel dan niet quasi-onmiddellijk terug uit. Vanochtend ging het ook nog niet, maar ondertussen heb ik hem een bananen/kiwi-milkshake gemaakt, en alvast één glas is (voorlopig) in zijn maag gebleven. Ondertussen ziet hij zelf de minestrone zitten die ik voor hem (en ook een beetje in functie van een en ander bij Het Project volgende week) zou klaarmaken.

Ik denk dat hij op het genezende pad is.

39

Vanochtend is Henri opgestaan met 39 graden koorts. De telefonische vraag vanuit Noord of dat veel was, zo ’s ochtends, werd resoluut bevestigend beantwoord. Dat ik dat zelf niet weet nee, want gezien 37,5°C voor mij al zware koorts is, ben ik bij 39°C al lang overleden.

Het was een zielig hoopje zoon, dat gisterenmiddag bij mij werd binnengedragen. Een eerste temperatuurmeting toonde 37,7°C (ver over mijn grens dus), en de rest van de dag spendeerde hij slapend in het Grote Bed™. Zeer ongewoon voor zijn doen, want, ziek of niet, stilzitten is er voor hem niet bij. Rond vier uur is hij wakker geworden, en terwijl ik een artikel voor Het Project probeerde af te werken, vuurde een zwak stemmetje vanuit de aanpalende kamer vragen op mij af.

“Papa”, klonk het nauwelijks hoorbaar. En toen ik niet reageerde opnieuw “papa?”, “papa?”.

“Ja jongen, ben je wakker? Alles OK?”

“Ik heb zo’n hoofdpijn, papa, en mijn wangen gloeien zo…”

“Ik zal straks eens komen kijken, hé jongen. Ik moet eerst nog een artikel afwerken. Ondertussen mag je wat tv kijken, als je wil.”

“OK, papa.”

Vijf minuten later was hij er opnieuw. Wanneer ik nu zou komen, want dat hij veel hoofpijn had. “Maar ik kan je niks geven hé jongen. Pas vanaf 38° heeft uw mama gezegd.” Maar toen ik zijn temperatuur opnieuw ging meten, duidde de thermometer 38,6 graden aan. De twee lepels koortswerend middel hielpen niet veel.

’s Avonds heeft hij weinig gegeten, hooguit een vork of drie groenten en een beetje fruit.

“Hebt ge goed geslapen, vannacht”, vroeg de madam mij daarnet. En toen ik dat beaamde: “ah ja. Want gij weet niet dat hij om één uur vannacht aan ons bed stond hé. Vanuit de badkamer waar hij eerst gekotst heeft? ‘Ik heb maar rechtstreeks in de WC gekotst’, zei hij toen hij mij kwam wakker maken, bibberend van de koorts. En daarjuist, in de auto van mijn ouders, was hij aan ’t schreien van de pijn.”

En dat is hoegenaamd zijn manier van doen niet. Ik ben er niet gerust op.

dusver (slapen)

(ter afsluiting)

Gisteren ben ik met Henri gaan slapen, hij boven op zijn kamer weliswaar en ik naast Tessa die insisteerde punten toe te kennen aan de koppels in Sterren op de Dansvloer. Niet slecht, voor iemand die koppig knikkebollend met zijn vrienden de nacht probeert te overwinnen op café, vermag u te denken. Juist, beaam ik, ware het niet dat die (andere) jongeman waarvan sprake herhaaldelijke keren met betraande ogen terug naar beneden kwam omdat hij te kampen had met “nachtmerries, en keelpijn, en ik moet zo zweten”. En kwam hij niet naar beneden, dan lag hij luidkeels te schreien in bed.

Dat heeft geduurd tot ergens 22u, toen de tegels mogelijks al van de vloer waren gedansd, de punten bedeeld, en een koppel naar huis gestuurd (u leest het allemaal ongetwijfeld in de Story). Vanochtend pas werd het probleem ten volle verklaard. Vlak vóór het slapengaan, had Henri een glimps opgevangen van het voorfilmpje voor Eight Legged Freaks, een uiterst matige film vol flauwe woordspelingen, die vanavond op KA2 wordt vertoond, en waarin computergeanimeerde spinnen –de freaks in kwestie– een mijnstadje terroriseren. Ik had het te laat gezien, dacht bovendien dat hij het gemist had, maar nee dus. *zucht*

“Ik zal maar om half twee in slaap gevallen zijn”, zei hij daarnet. “Ik heb eerst geteld tot 199, dan tot 102, tot 72, tot 99, en tot 88. Maar wel verschrikkelijk traag. En telkens ik bij de 71 kwam, zei die tegen mij: ‘joepie, daar is Henri’tje weer’.” (Wat? Wat?! Klinkt het soms als iets dat ik zou kúnnen verzinnen?)

In elk geval, ik ben uitgerust. Bijna het wijzertje rond, dat is van mijn kindertijd geleden. Of nee wacht, van zaterdag, na Het Feest. En vanavond vliegen we er opnieuw in, als ik mij niet vergis.

Goed, ik ga ontbijten, en dan trekken we nogmaals de binnenstad in. Naar ’t schijnt wordt daar op een bepaalde plek nogal wat afgekust, vandaag.