mei 2011 – Pagina 3

Cd’s 201104

*kuch*

Ik kon twee dingen doen: (1) mij verder laten overmeesteren door het groeiend aantal onbesproken cd’s (2) alles van vóór 2011 toch al verwijderen, zonder verder veel uitleg, en eindelijk aan de cd’s van dit jaar beginnen. Ik heb dan maar voor dat laatste gekozen. De kans is groter dat u dan volgende maand toch op zijn minst bij de helft van de albums wat meer uitleg krijgt.

Met de cd’s uit de ‘bovenlaag’ kan u niet echt verkeerd doen. Als ik er eentje moet tippen, is het misschienFive Pedals Deep van Dan Tepfer (die overigens net zo goed een heel persoonlijke Bach speelt).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=yt6OPEI3D3s&w=500&h=314]

Werden van de harddisk verwijderd

End Times / Eels / 2010
The House / Katie Melua / 2010
Miss Meteores / Olivia Ruiz / 2009
It Takes a Thief / Thievery Corporation / 2010

Cd’s pre 2011 –de bovenlaag

Sun Rooms / Jason Adasiewicz / 2010 / ***(*)
The Carnegie Hall Concert (1971-06-18) / Carole King / 1996 / ***(*)
Initiate / Nels Cline Singers / 2010 / ***(*)
At Temple University 1966 / John Coltrane / 2010 / ***
Ritual / Avram Fefer / 2009 / ***
The Rub And Spare Change / Michael Formanek / 2010 / ***
And If / Anat Fort / 2010 / ***(*)
Voyager Live by Night / Eric Harland / 2010 / ***(*)
The Meadowlands / Luke Howard / 2010 / ***
Ashcan Rantings / Adam Lane’s Full Throttle Orchestra / 2010 / ***
Deluxe / Chris Lightcap’s Bigmouth / 2010 / ***
Apex / Bunky Green & Rudresh Mahanthappa / 2010 / ***(*)
To the One / John McLaughlin / 2010 / ***
Tasty ! / MSG / 2010 / ***
Shut Up And Dance / Orchestre National de Jazz / 2010 / ***
Silent Movies / Marc Ribot / 2010 / ***(*)
Five Pedals Deep / Dan Tepfer / 2010 / ***(*)
Some Place Simple / Martina Topley-Bird / 2010 / ***
Onecept / David S. Ware / 2010 / ***

Cd’s pre 2011 –nét niet

Circles and Calligrams / Benoît Delbecq / 2010
All In One / Bebel Gilberto / 2009
Boom Tic Boom / Allison Miller / 2010
Home / Jane Monheit / 2010
Couleurs sur Paris / Nouvelle Vague / 2010
Equilibrium / Mikkel Ploug / 2009
Pianoworks/Pianoworksn’t / Rawfishboys / 2010
Purcor: Songs for Saxophone and Piano / Trygve Seim & Andreas Utnem / 2010
Bauhaus Dessau / Schlippenbach Trio / 2009
Yes We Can / World Saxophone Quartet / 2010
Ghost Dance / Zanussi Five / 2010
Hammersmith Odeon / Frank Zappa / 2010

Cd’s pre 2011 –de rest

Cycle Of Silence / Frøy Aagre / 2010
Bach – Violin and Voice / Johann Sebastian Bach (Hilary Hahn) / 2009
Brötzmann / Drake / Peter Brötzmann & Hamid Drake / 2010
Reverse Thread / Regina Carter / 2010
Avishai Cohen Introducing Triveni / Avishai Cohen / 2010
Empire / Scott Colley / 2009
Contact / Five On One / 2010
National Ransom / Elvis Costello / 2010
La Musica Di Noi / Stefano Di Battista / 2010
Golden / Kit Downes Trio / 2009
Nina / Kellylee Evans / 2010
Homefree / Nnenna Freelon / 2010
Lou Harrison – A Portrait / Lou Harrison / 1997
Domador De Huellas / Guillermo Klein / 2010
Haunted Heart / Hilary Kole / 2009
You Are There / Hilary Kole / 2010
Ornette Plus / David Liebman / 2010
Something Like Reality / Lyambiko / 2010
Music Redeems / The Marsalis Family / 2010
Bold As Light / Stephan Micus / 2010
Between Worlds / Andy Middleton / 2010
Far Side / Roscoe Mitchell & Note Factory / 2010
Re-Dial Live In Hamburg / Quest / 2010
Adventures Trio / Alessio Menconi, Aldo Romano, Luca Mannutza / 2010
Complete Communion To Don Cherry / Aldo Romano / 2010
Own Side Now / Caitlin Rose / 2010
Flæchten / Taro / 2009
Remembering Weather Report / Miroslav Vitous Group / 2009
All Days Are Nights: Songs For Lulu / Rufus Wainwright / 2010
No Beginning No End / Kenny Werner / 2010
Anomaly / Lenny White / 2010
[em] live / Michael Wollny, Eva Kruse, Eric Schaefer / 2010
Fellowship / Lizz Wright / 2010

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

Vindsels

Vorige week wijdde Didier Wijnants zijn column aan de sopraansax (Wie speelt nog sopraansax?, DM, 05/05/2011), een kapstok voor een verhaal over het boek Findings (My experience with the soprano saxophone) van Steve Lacy; een concert in Berlijn; en een tentoonstelling in Dendermonde.

Het boek van Lacy zat al een tijd in mijn amazon wishlist(s), maar ik had het nooit gekocht wegens te theoretisch en te duur. Wijnants’ column motiveerde mij echter tot aanschaf, gezien ik nu zelf sopraan speel en het ook op het Sax on the Web forum hoog aangschreven stond. Zaterdag besteld (amazon FR was het goedkoopst), vanochtend zat het al in de bus, en tegen vanmiddag was het uitgelezen. Gelezen, maar het echte werk begint vanzelfsprekend pas. Van de 222 pagina’s bevatten er een dikke twintig tekst, de rest zijn allemaal oefeningen. Lacy speelde vier octaven op zijn sopraan, ik krijg er nog steeds de hoge mi niet uit –en dan volgt daarop nog de fa, in het normale register van de saxofoon.

Het komt allemaal neer op oefenen natuurlijk: lange tonen, rietcontrole, dynamiek (luid-stil) en octaafkleploze octaafsprongen. Intonation (getting in tune and staying in tune), schrijft Lacy, is a lifelong problem with the soprano saxophone. In de korte teksten geeft hij tips over hoe die intonatie aan te pakken: first of all, the choice of mouthpiece and reed is critical. En over oefenen: How long is ‘long’? 10 minutes, 20 minutes, one hour, 2 hours, a week? Lacy past het toe op doorgronden van twee willekeurige noten, bijvoorbeeld de lage si en de lage do:

Stay on these two notes. Rock slowly back and forth for a long time, first one, then the other. […] After about 40 minutes you will no longer be bored. Keep it up until you start to hallucinate. The half step interval will become enormous!

We gaan dat eens proberen zie.

Laurent Blondiau Trio

Laurent Blondiau Trio: Laurent Blondiau (trompet), Giovanni Di Domenico (piano) & Nico Roig (gitaar); Opatuur @ De Centrale, Gent, 08/05/2011

OR to the rescue!

Voor twee moederdagen en één verjaardag ging ik vandaag mijn ‘nu reeds klassiek’ vegan chocolate cupcakes + chocolate mousse topping (vergezeld van vegan vanilla cupcakes) maken, maar ik was een beetje vergeten dat ik de vorige keer reeds alle paaschocolade had opgebruikt. Geen nood: OR to the rescue:

Bij OR krijgt de bezoeker hetzij een koekje, hetzij een chocolaatje bij de koffie. Ik neem dat steevast mee naar huis, met de bedoeling het aan Henri te geven, maar al te vaak vind ik die chocolade in mijn tas terug net als Henri op school zit.

Ik had 12 ounces (340 g) chocolade nodig, en hield nog net zeven stuks van mijn voorraad over.

En een heleboel papiertjes.

24 cupcakes voor zes personen –er waren er daarjuist nog zes over, maar het zou mij niet verwonderen als ze allemaal op zijn tegen dat ik zo meteen terug beneden sta.

Norwegian Wood

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=kYBgsyBwYso&w=500&h=314]

Dat is nu eens film die ik nog wel in de cinema zou willen zien. En ze spelen hem zelfs in de Sphinx. Misschien eerst nog rap het boek herlezen.

Stravinsky jazz

The Bad Plus, één van de meest fenomenale jazzgroepen pakte Stravinsky onder handen voor Duke Performances in Durham en het Lincoln Center for the Performing Arts in New York. Op 26 maart ging het in wereldpremière in het Reynolds Theater van Duke University. Een groot deel van de uitdaging was het befaamde stuk voor orkest te hertalen naar een stuk voor trio (Ethan Iverson op piano, Reid Anderson aan de bas, en Dave King op drums).

“What we’re trying to do, essentially, is turn the piece into something of our own,” Iverson says. “The size of the work is what’s so different this time — after doing a three-or-four-minute excerpt from a ballet, now we’re doing a gigantic piece of music. The concept is kind of like learning 28 little pieces of music that are all really different and don’t repeat!”
[The Bad Plus Tackle Stravinsky’s ‘Spring’, NPR, 20/03/2011]

Er werd meer dan een jaar aan gewerkt om het stuk goed te krijgen. Het resultaat kreeg de titel On Sacred Ground: Stravinsky’s The Rite of Spring mee, en werd enthousiast onthaald door het publiek en de pers.

It was Stravinsky’s notes, but it sure as hell wasn’t Stravinsky. The Bad Plus left us with the exciting feeling of having seen something special being born. It’s hard to imagine a modern piece of music being as violently transformative as Rite in 1913, but the Bad Plus definitely laid something new and provocative on us, which is just about as tough as sparking a riot in 2011.
[The Bad Plus Premieres “On Sacred Ground: Stravinsky’s Rite of Spring”, The Thread, 29/03/2011]

Ethan Iverson publiceerde een wat technisch essay over zijn wedervaren met Stravinsky en The Rite of Spring op zijn blog, Do The Math: Mixed Meter Mysterium. Een paar dagen na de première opende hij in zijn relaas Victory Lap met TBP expects to be playing On Sacred Ground frequently in upcoming seasons. Hopelijk steekt hij daarvoor ook de plas over.

Wie daarop niet wil wachten, kan het ganse stuk beluisteren via The Checkout: The Bad Plus: On Sacred Ground. Veertig fantastische minuten –doen!

Van Antwerpen. En jazz.

Gisterenavond zat ik in Antwerpen voor een concert van het Overtone Quartet, met Jason Moran, Chris Potter, Eric Harland en Larry Grenadier. Normaal gezien had Dave Holland aan de bas geplukt, maar die kon er om familiale reden niet bij zijn. Het was een schitterend concert, daar in De Roma (deze keer heb ik snel een parkeerplaats gevonden –op dezelfde plaats als de vorige keer trouwens).

Geen onverdeeld schitterend concert evenwel, want vaak stond Chris Potter daar voor spek en bonen bij. De momenten dat hij wel mee deed, zat hij wel degelijk in de groove. Jason Moran is zoals steeds onovertreffelijk aan de piano, maar hij deed daar af en toe ook iets synthesizerachtigs, dat soms gelijk een tang op een varken op de rest van de muziek geënt werd, maar toch ook wel voldoende speelsheid in de anders nogal traditionele sound bracht. En ik kan mij moeilijk voorstellen dat Moran niet zou weten wat hij op de synthetisch orgel uitvoert. Een beetje bevreemdend, maar op een goed genoege manier om het niet kitscherig te laten zijn. Grenadier heeft een totaal andere manier van bas spelen dan Holland, en ik kon me eigenlijk niet goed indenken dat Holland daar beter zou bij gepast hebben (sorry, Dave). Mijn favoriet was evenwel Eric Harland, die zeer ad rem inspeelde op het amalgaam, en een ronduit magnifieke, subtiele drumsolo heeft gebracht. Of hoe ook de negative sound (naar analogie met de negative space) betekenisvol kan zijn.

Op 1 juni treedt Eric Harland daar opnieuw op, in De Roma, in James Farm feat. Joshua Redman, Aaron Parks, Matt Penmann & Eric Harland. Jazzliefhebbers weten meteen waarheen.

Vandaag ging het alweer richting Antwerpen, voor de persconferentie van Jazz Middelheim. In het Sint-Pieterstation was iemand zo vriendelijk geweest om een pancarte te plaatsen met de uren waarop ik –en bij uitbreiding iedereen die zijn oren liefheeft– het station beter mijdt.

De persconferentie vond plaats bij ING België, van het station dwars door de Keyserlei, de Meir, de Huidevetterstraat in, en hopla. Nog goed dat Tessa er niet bij was of ik had een ganse dag shopping aan mijn been. Het moet overigens gezegd, shoppinggewijs is dit waarschijnlijk het betere ding in Vlaanderen. Niet dat ik daarvan verstand heb.

Veel belangrijker: Jazz Middelheim. Het programma staat helemaal op de site, met uitzondering van de hoofdvogel op zondag 14 augustus –in extremis ging die deal niet door. Geen nood, er is meer dan genoeg om u over te verheugen. Een ganse dag John Zorn (dat wist u al), maar ook: Allen Toussaint & Marc Ribot (ze kijken er zelf verschrikkelijk naar uit); het Fred Van Hove Ochgot Octet (met o.a. Peter Brötzmann, Evan Parker en Ken Vandermark –Bart Maris gaat hem daar rot amuseren); het Liberation Music Orchestra (met alvast Charlie Haden en Carla Bley); en Lady Linn & Her Magnificent Seven (tegen 14 augustus kan u al haar liedjes meezingen).

En verder ook: Trio Grande feat. Matthew Bourne; Brussels Jazz Orchestra met Bert Joris; The Pocket Jazz Orchestra feat. Dave Douglas; Omar Sosa Solo Piano; Randy Weston’s African Rhythms Tribute to James Reese Europe en natuurlijk Toots!

Hoogdagen zijn –tenzij u zoals velen, en geheel terecht voor Toots komt op 12 augustus– (ik krijg die vraag altijd) 13, 14 & 15 augustus. Serieus.

Het programma werd toegelicht door Bertrand Flamang (Jazz & Muziek vzw, die ook Gent Jazz organiseert). Samen met Chantal Pattyn (netmanager Klara) en Marc Van den Hoof (de nonkel jazz van de VRT die binnenkort helaas met pensioen gaat) keuvelden ze nog wat door onder de auspiciën van Lies Steppe.

Philip Heylen, de Antwerpse schepen voor Cultuur en Toerisme (en nog een mondvol), was er snel bij om tijdens zijn inleiding op de persconferentie, te vermelden dat Antwerpen nog veel meer wil doen voor Jazz Middelheim, en dat hij alles in het werk zal stellen om volgend jaar een vijfde dag aan het festival toe te voegen. “Jazz Middelheim is het vlaggenschip van de Vlaamse Jazz,” zo stelde hij zonder zweem van twijfel, “en het zou spijtig zijn als Vlaanderen het de middelen zou ontzeggen nu de jazzscène in steeds grotere havens kan neerstrijken.”

Info & tickets: Jazz Middelheim van 12 t/m 15 augustus, Park Den Brandt, Antwerpen. Tickets kosten 35 euro per concertavond (excl. reserveringskosten). Een vierdagenpas kost 115 euro (excl. reserveringskosten). Tickets zijn te koop via jazzmiddelheim.be of via Fnac.

Vegan chocolate cupcakes + chocolate mousse topping

Hola! Stop! Niet wegklikken. Ik weet het: een veganistisch dessert, dat klinkt alsof ik krab op het menu zet maar surimi serveer. Geef dit recept een kans, en ik verzeker u dat het de moeite waard is. Inderdaad, er zit geen dierlijk produkt in; vlees noch vis (duh) maar evenmin boter of eieren. En toch zijn deze cupcakes overheerlijk –en al zeker met de topping die ik u erbij laat maken. Fingerlicking good, zo goed zelfs dat de huisgenoten vochten om de pot uit te likken.

Beide recepten komen uit Vegan cupcakes take over the world van Isa Chandra Moskowitz and Terry Hope Romero.

Benodigdheden
Goed voor twaalf, volgens het recept, ik haalde er maar tien uit.

Voor de cupcakes

235 ml sojamelk (ik verkies die van Provamel)
1 koffielepel cider- (of andere) azijn
150 g suiker
78 ml neutrale olie
1 koffielepel vanille-extract
125 g bloem
40 g ongezoet cacaopoeder
1 (kleine) koffielepel soda-bicarbonaat (baking soda)
1/2 koffielepel bakpoeder
1/4 koffielepel zout

Voor de topping

340 g zijden-tofu (silken tofu)
60 ml sojamelk
2 eetlepels agave of ahorn (maple) siroop
1 koffielepel vanille-extract
340 g pure chocolade

Zijden-tofu (zie foto hieronder) is te vinden bij Origino, en vermoedelijk ook in andere gelijkaardige bio-winkels. Om de topping op de cupcakes aan te brengen, hebt u ook een spuitzak nodig. Er bestaan wegwerp en herbruikbare versies.

Zo gemaakt

Vegan chocolate cupcake

Verwarm de oven voor op 175°C. Haal uw cupcake pan boven en steek er alvast van die leutige cupcake papierkes in.

Meng de sojamelk met azijn en laat een paar minuten rusten, terwijl u de droge ingrediënten mengt. Zeef de bloem, cacao, soda-bicarbonaat, bakpoeder en zout een keer of drie, zodat alles goed vermengd is.

Voeg de suiker, olie en vanile-extract bij het sojamengsel, en klop alles goed op tot het schuimig is. Voeg er in twee-drie keer het bloemmengsel aan toe, en meng alles goed door tot er geen klonters overblijven.

Verdeel het deeg over de cupcakes, en bak gedurende 18 tot 20 minuten.

Chocolate mousse topping

Giet eventueel vocht van de zijden-tofu weg, en verkruimel de tofu in een blender. Voeg er de sojamelk, agave siroop en vanille aan toe, en blend tot een homogene massa (het zal wat op milkshake gelijken).

Smelt de chocolade in de microgolf (niet te hoog –600 watt is meer dan genoeg, begin met 1 minuut en daarna telkens met een seconde of 15-30 bij indien nodig). Roer de chocolade goed door, zorg dat ze niet té warm is.

Voeg de gesmolten chocolade bij de ingrediënten in de blender, en meng verder. Let op dat er niks aan de randen blijft kleven.

Giet in een recipiënt, dek die af met vershoudfolie, en plaats gedurende een uur in de koelkast.

Assemblage

Doe de chocolademousse in de spuitzak, en breng op de afgekoelde cupcakes aan. Versier verder naar goeddunken, en serveer.

Smakelijk!
(Bewaar bij voorkeur in de koelkast.)

Films 201104

De winter is nu echt wel voorbij –en het was paasvakantie ondertussen ook– dus ik spendeer tegenwoordig minder lunches achter de televisie. En hoewel de kwantiteit is verminderd, is de gemiddelde kwaliteit erop vooruit gegaan. Misschien moet ik daar maar een les uit trekken en gewoon wat selectiever zijn.

Don McKay / Jake Goldberger / 2009 / **
De plotwijzigingen zij zo talrijk en de geloofwaardigeheid zo gering, dat deze film er beter van wordt. Dit debuut van Jake Goldberger mag dan ook als geslaagd worden beschouwd, mede door de understated acteerprestaties van Thomas Haden Church en de ongeloofwaardigheid van Elisabeth Shue. Te bekijken.
The Dark Knight / Christopher Nolan / 2008 / ***(*)
Het blijft een schitterende film; ik heb zin om Batman Begins opnieuw te bekijken. Volgend jaar komt deel drie uit, The Dark Knight Rises, ook al door Nolan geregisseerd. Fantastisch geacteerd.
Orphan / Jaume Collet-Serra / 2009 / ***
Wat zich liet aankondigen als een op alle vlakken voorspelbare film, weet blijvend te verrassen. Mooie rol van Vera Farmiga, maar een glansrol voor de piepjonge Aryana Engineer en vooral voor een al niet zoveel oudere Isabelle Fuhrman. Heel erg geloofwaardig.
Trailer Park of Terror / Steven Goldmann / 2008 / 0
Bon, een mens kan die dingen maar een kans geven en hopen op een goede film hé (al was het al duidelijk na anderhalve minuut dat het brol was).
Frozen / Adam Green / 2010 / **
Drie jongeren worden op een skilift vergeten, en het ziet ernaar uit dat ze daar een weekje in weer en wind zullen blijven hangen. Niet meteen origineel of spitsvondig, maar ik heb al erger gezien.
Unthinkable / Gregor Jordan / 2010 / ***
Oh-oh: Samuel L. Jackson dat wordt understated overacting, en Carrie-Anne Moss dat wordt pseudo-intellectueel gezwets. En ziet, het komt er wel een beetje in voor, maar dit is een aangrijpende en soms een beetje een schokkende film ook. Aan de oppervlakte lijkt dit een gewone terroristenfilm –maar ‘extra erg’ want de terrorist is een tot de islam geconverteerde blanke Amerikaan die op eigen bodem een paar kernbommen tot ontploffing wil laten brengen. Een beetje dieper gaat het eigenlijk over het trolley problem (vermengd met de kleinburgerlijke vraag ‘heiligt het doe de middelen’): mogen we —kunnen we– één mens (of twee of drie mensen, waaronder een *gasp* vrouw en kinderen) zomaar opofferen om miljoenen mensenlevens te redden? Een fantastische filosofische en levensbeschouwelijke vraag, waar ik het antwoord in theorie er zomaar kan uitfloepen, maar waarmee ik het in de praktijk waarschijnlijk nog veel moeilijker zou hebben dan de personages van deze film. En dat maakt dit eigenlijk toch wel een beter film dan op we het eerste gezicht zouden gedacht hebben. Zonder moraliserend en/of pseudo-intellectueel gezwets.
Solomon Kane / Michael J. Bassett / 2009 / *(*)
Half interessant, al veel anders en beter gezien, strijd tegen goed en kwaad, moraliteit, etc. Verdoe er uw tijd niet mee.
Honey, I Shrunk the Kids / Joe Johnston / 1989 / **
Jeugdsentiment waar ik samen met Henri naar heb gekeken.
Icarus / Dolph Lundgren / 2010 / *
Deze B-movie is van en met Dolph Lundgren, en mist elke originaliteit.
Hunger / Steven Hentges / 2009 / *
De al te schaarse context biedt geen houvast voor de structuur van de film en barst van de clichés. De enige manier om mensen die dertig dagen zonder eten te komen zitten, geloofwaardig te laten over te komen, is door ze effectief uit te hongeren –niet iedereen heeft het stamina van Christian Bale natuurlijk. Geef ons dan maar een vroege Saw, of The Killing Room van Jonathan Liebesman.
Brotherhood / Will Canon / 2010 / *(*)
Uit de hand gelopen studentengrap escaleert nog verder dan u had gedacht –in de moreel-saaie richting. Er zitten wel degelijk interessante fotografie en een paar goede acteurs in dit langspeeldebuut verscholen, maar verhaaltechnisch moet er nog aan het een en het ander gesleuteld worden. Niettemin benieuwd naar de evolutie van Canon.
Valhalla Rising / Nicolas Winding Refn / 2009 / *
Het zal ongetwijfeld een diep-existentialistische film zijn, maar het geven is mij toch iets te statisch en kunstmatig om interessant te zijn.
Shutter Island / Martin Scorsese / 2010 / **(*)
Het zit mooi ineen, al moet ik er toch maar aan denken om zelf eens zo’n scenario te schrijven (of een boek), want ik had het al door na (zo goed als letterlijk) drie minuten. Puike acteerprestaties, en de regisseur slaagt erin de kijker geheel verward en wantrouwig achter te laten. Niet mijn ding evenwel.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)

Alela Diane (in AB)

Begin vorige maand bracht Alela Diane haar derde album uit. Drie albums op vijf jaar lijkt een gezonde turnover: snel genoeg om niet de aandacht van de fans te verliezen, langzaam genoeg om er over na te kunnen denken (een aantal songs op het nieuwe album zingt ze al sinds 2009). Ik ben fan van het eerste uur, en ging met wreed veel goesting naar het concert in Vooruit, bijna drie jaar geleden (zie foto hierboven, met Alina Hardin).

Als ik dat verslag bij Gentblogt (Alela!) nalees, dan lijkt er niet zo bijster veel veranderd te zijn aan haar methodologie. De interactie met het publiek is eerder beperkt –gelukkig was er husband Tom, de de honneurs met verve waarnam; ging het publiek pas op het einde echt uit de bol; en floepten de lichten na het encore onherroepelijk aan, hoe luid het publiek ook om meer schreeuwde.

Het concert was goed, zeer geölied en professioneel. Tijdens de zang werd er behoorlijk wat reverb op haar stem gestoken, wat het concert wel ten goede kwam, maar ik mis toch een beetje dat pure van de beginperiode. De liedjes kwamen voornamelijk van haar nieuwe album, Alela Diane & Wild Divine, en het is verbazingwekkend hoe snel die al vertrouwd klinken. Elijah, Long Way Down, Heartless Highway, White Horse, en vooral Suzanne (over haar moeder): ze liggen allemaal zo goed in de oren dat het leek alsof ze van een eerder album kwamen. Ontbraken ook niet op het appel: The Pirate’s Gospel, een hartverscheurende Oh! My Mama, en nog eentje waarvan de titel mij even ontsnapt maar nochtans op een nieuw (en interessant) gearrangeerde manier werd gebracht.

Ze staat perfect op dat podium, omgeven door familie en vrienden (haar vader en haar man spelen mee in de band), maar ik zou ze toch graag eens in een intiemere setting aan het werk zien. De video’s op youtube tonen een heel andere, veel interactievere Alela Diane. Maar bon, anders dan ergens in de USA een concert mee te kunnen pikken of hier in Europa op een meet & greet of een persmoment binnen te geraken, zullen we het voorlopig met youtube concerten moeten doen.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5HFl0D5AHTI&w=500&h=314]

Alela Diane and Wild Divine, gezien in de AB op zondag 1 mei 2011